Kwart over twaalf
in de nacht verneem ik dat haar speertraining de volgende ochtend niet
doorgaat. Nondeku! Had ik dàt geweten dan waren we deze avond reeds vertrokken
naar Oostende! Een nachtje in
eigen bed, een brunch en menige stressvolle minuten later zijn we dan toch op
weg. Mijn dochter en ik.
Zoonlief hebben we
drie dagen eerder uitgezwaaid, die zit nu in het zuiden van Frankrijk. Op het
laatste moment komt hij te weten dat zijn vriend zich in de verkeerde periode heeft ingeschreven. Stom, vindt hij. Maar hij laat
het niet aan zijn hart komen en op de verzamelplaats is hij al het middelpunt
van een groepje Allemaal rokers, helaas, ik hoop dat hij zijn principes trouw
blijft
Zaterdag, op de
noen, en ik dien mijn zonnebril uit te halen. In Jabbeke wordt de lucht grijs
en wanneer we de koninginnestad binnenrijden is het asfalt kleddernat. Uuuuh!
Zeg niet dat ik de zon heb ingeruild voor een regenbad hé!
Dit weekend zal
in het teken staan van zuiderse muziek. De Gentse Feesten gingen aan mij voorbij, niet éénmaal waagde ik me in het centrum van de stad. Shame on me! Ik
had er echt geen zin in, die voeten van mij waren er vierkant tegen Nu willen we
dus naar het Afro-Caribbean-festival in Bredene. Het weer is druilerig, de
kinderen zijn er vlug uitgekeken En tot overmaat
van ramp: ik liet mijn regenvest in Gent liggen Ik zal die méér dan nodig
hebben!
Uren later laten
we de kinderen achter bij Jim Carrey, Pet Detective, en we beleven allemaal een
leuke avond. Eigenlijk kon het voor mij voordien al niet stuk, want we
giechelden als jonge meiden om de stomste en onnozelste zaken, en dat heeft
deugd gedaan!!!
Of dit plastic
bakje weg mag? Neen, t kan misschien nog dienst doen voor Mickey, de hond, als
voederbakje. Komaan zeg, ze
is toch geen Duitse Herder! (Bakje is nogal groot) Vele minuten
later trapt voorgaande spreker in het oorspronkelijke bakje, véél te klein voor
zijn voet. Gniffel
gniffel
De trend wordt s
avonds voortgezet, met een Dronken Noorderbuur, die in het Polderland woont.
Hij beweert dat hij in de kruipruimte van zijn huis slechts een luik dient te
openen om een visje te kiezen! Het optreden van
Kékélé is subliem. Ik moet twee keer kijken, maar die prachtige hoge stem
behoort onmiskenbaar een man. En de danseressen die na elke act van outfit
wisselen, raken bij mij een gevoelige snaar. Zo vertrouwd, deze dansen, waar is de
tijd
Zondag starten we
met koffiekoeken. In de namiddag kunnen we Nelson ter plaatse toch overtuigen
dat het echt geen surfweer is. Het dondert en bliksemt, slechts twee tellen scheiden beide. Hij is nauwelijks te houden, hij popelt en smacht, de uitdaging is groot, de golven
prachtig. De volgende dag vernemen we dat er in Blankenberge iemand van zijn
plank is gebliksemd.
s Avonds zijn er
Paulusfeesten in Oostende. Kris Joris staat op het programma. Vele jaren
geleden volgde ikwekelijks
conga-lessen bij hem in Mechelen, later in Haacht. Ik vond het nòg leuker dan
dansen. Het genre,
free-jazz, kan me niet echt bekoren, het neemt niet weg dat hij echt een
meneer is. Ik hou meer van de Afrikaanse ritmes In de spiegeltent
vinden we een plaatsje achter zijn rug. Mijn gezelschap smiest er vandoor. Ik
volg als laatste. Wanneer we véél later terug langskomen is het optreden past
tense. Verdiende loon
Bij het groot
podium worden we gerookt door het vuurwerkspektakel The Wall van Compagnie
Doedel. Een metalen constructie en acts die utopisch en tegelijkertijd
middeleeuws aandoen.
De organisator
moedigt ons aan vele worsten en pinten te consumeren want het slechte weer nekt
de nering. Rond middernacht
banen we ons moeizaam een weg door de massa op het Petrus- &
Paulusplein.De populaire
vissersliederen van Lucy Loes begeleiden onze aftocht naar onze vakantiestudio.
(Nog eens hartelijk dank aan Martin en Rita, voor de genoten
gastvrijheid!)
Maandag is het
weer van datte: regen en nog eens regen. Voor de golfsurfer is dit niet echt
een probleem, nat ben je so wie so. Nog voor ik de meisjes kan inschrijven
heb ik geen droge draad meer aan mijn lijf, allé bijna toch, mijn geleende
regenscherm is een speelbal voor de wind. De planken zijn uitverkocht, want
gebezigd door het sportkamp, dus besluiten ze te kanoën. Uitgerust met
wetsuit en reddingsvestje kiezen ze het wijde sop om enkele minuten later te
stranden. De branding is heftig. De wind haalt dertig knopen. Een hele tijd
later zie ik hen worstelen met hun plank. Aan land stuurt de wind hen de ene
kant op, in zee drijft de stroming hen naar de andere kant. Eens ik hen uit het
oog verlies lukt het mij niet meer ze van de anderen te onderscheiden. De
spanning vloeit bij me weg wanneer ze het voor bekeken houden en een warme
douche gaan nemen.
Het hoeft geen
betoog: ik hou oneindig veel meer van de zon!
Ik ben immens
trots op mezelf want ik heb mijn handwerk voleindigd. Een wit gehaakt kleed.
Het is zo mooi (jaja!) dat ik er reeds onmiddellijk een afnemer voor heb. De
oudste dochter van mijn stiefmoeder wil het kopen voor 900 frank! Een bom geld
in mijn ogen. Het brengt paardrijlessen binnen mijn bereik
Het is een
turbulente tijd geweest. Papa schreef zich maanden geleden in het relatiebureau
Schakel in en leerde zo Simone kennen. En ondertussen zijn ze getrouwd. Een vrouw met
vijf kinderen. Drie ervan zijn reeds volwassen, of toch zo goed als, twee komen bij ons wonen. Marie is
dan 11 en haar broer Luc is 8. We vinden het best spannend, een nieuwe wereld
gaat voor ons open.
De televisie doet
zijn intrede, en hiermee ook de salon, het tapijt Voordien hadden wij namelijk
geen zithoek. Dat was ook niet nodig. Wanneer we wilden zitten, dan was dat aan
tafel. Die was speciaal voor ons gezin gemaakt. Voor 8 personen en uittrekbaar
voor 14. Een cigaretteproof tafelblad. Solide eiken poten. Ze heeft de tand
des tijds doorstaan en staat nu, anno 2006, bij Steentje en ziet er zelfs
stijlvol uit!
Wij hadden nog
dergelijke tafels in een kleiner formaat en bij mooi weer zat ik buiten, in de
tuin, mijn lessen te leren. Dat was vorig jaar, in 1969. Mijn moeder stond dit
glimlachend toe, vond dat ze al een grote dochter had die graag wou zonnen.
De ware reden was dat ik uit de tuin een vrij zicht had op de kamer van mijn
vlam van het ogenblik, de oudste broer van Karin. En studeren ontaardde meestal
in mijmerend verlangen
Maar kom, door
deze transactie kan ik af en toe naar manège Minne in Deurle. Ik bereid daar
Vantard, hoog, maar zo zacht als een zetel, Godiva, kleiner maar vinniger,
Goldie een braaf ouwke. Het is een hele trip met de fiets en we zijn er een
ganse namiddag zoet mee.
Behalve het
rijden in grote en kleine voltes in de manège trekken we er ook op uit in de
bossen. Door mijn geringe ervaring en mijn gebrek aan gezag knabbelt mijn paard
onderweg ongestoord aan de blaadjes wanneer het hem zo invalt om dan plots een
galop in te zetten in navolging van zijn voorgangers. Ho paardje kalm, zeg ik,
maar dat is niet het geschikte jargon. Ook mijn zweepje en teugels durf ik
nauwelijks hanteren, dus blijft mijn paard baas. Toch steek ik zonder problemen
de drukke Kortrijkse Steenweg over en even later bestellen we, hoog te paard
gezeten, een ijsje bij een crèmekar.
Ik draag Karins
tok, dat is een helm, maar op een zeker moment tijdens de rit vraagt ze hem
terug. Wat een geluk want even later tottert ze van haar rijdier! Ik ben er nooit
afgedonderd, ook niet bij de eerste jumpingoefeningen. Dat stelde niet zo veel
voor, maar kom, Goldie diende toch over een boomstammetje laag bij de grond te
springen. Ook wanneer mijn paard de staart van zijn voorganger in zijn neus
krijgt en steigert, jawel dus, op zijn achterpoten danst, blijf ik
in het zadel zitten, zij het niet koelbloedig.
Eigenlijk hou ik er meer
van op het manègeterrein rond te struinen en alles te observeren
Behalve mijn zoon en onze kat Noewi heb ik nog een man in huis. Om eerlijk te zijn, en mijn
tante zal dit niet graag horen, vertoeft hij meestendeels in de tuin. Hij is
een harde werker en daardoor zeer gespierd. Ik ken hem al lang, van in mijn kindertijd
Ik ben nog een
heel klein meisje en logeer bij bobonne op de Floraliënlaan in Berchem, op de
grens met Wilrijk. Een appartement met glas-in-loodramen aan de straatkant. De
badkamer wordt gedeeld, zo hoor ik ettelijke jaren later, met de huiseigenaar
op het gelijksvloers. Een deal voor de participatie in de installatiekosten. In
de eetkamer, waarin nota bene niet gegeten wordt, is een deur die toegang
verschaft aan de slaapkamer van mijn grootouders. Het heilige der heiligen, ik
heb die kamer bij mijn weten nooit betreden!
Het leven speelt
zich voornamelijk af in de keuken. Op zekere namiddag ontdek ik bobonnes
maquillageset, klim op een krukje, stift mijn lippen met een knalrode stick,
geef mezelf wat blush en bekijk het resultaat in de kleine ovalen wandspiegel.
Een beetje teleurstellend vind ik, het valt geeneens op! Bobonne merkt tot mijn
grote verbazing wel mijn opsmuk en is behoorlijk boos.
In de zitkamer tovert bompa de divan om tot een bed en voor het slapen vertelt hij me een verhaaltje, een mopje eigenlijk. Kareltje vraagt aan de meester op school: Ik moet pipi doen, mag ik naar de W.C.? Meester vindt dit niet beleefd en maant Karel aan in het vervolg te vragen of hij mag fluiten. Wanneer hij s avonds in bed ligt en bompa hem toedekt zegt Karel dat hij eerst nog wil fluiten. Doe dat morgen maar, zegt bompa maar Karel dringt aan en zegt dat hij niet kan wachten. OK, zwicht bompa, maar stillekes dan, hé, in mijn oor Ik kan het me zo levendig voorstellen en ik geniet
Wanneer ik vanuit
mijn logeerbed de eetkamer inkijk, zie ik scherp afgetekend tegen de lichte
rechthoek van het raam, een man met een hamer. Eng, bedreigend, beklemmend, ik lig verstijfd onder de dekens. Later op de dag beken ik mijn grootmoeder
hoeveel schrik ik heb. Ze is verrast maar begrijpt me kennelijk verkeerd en
neemt het aapje met de groene lichtgevende ogen mee naar haar slaapkamer. Ik
durf niets meer zeggen en de volgende ochtend doemt het dreigende silhouet weer uit de schemering te voorschijn
Wanneer bobonne
vele jaren later bij ons in Gent inwoont, krijg ik het beeld van haar. Ik ben
er zeer aan gehecht. Het noemt La Source du Pactole en is in brons gegoten
door E. Picault. Mijn overgrootvader kreeg het naar aanleiding van veertig
jaren dienst in de Banque de Crédit Commercial. De tijd is rijp om mijn bronzen man in ere te herstellen en binnenskamers een plaatsje voor hem in te ruimen
Je voeten vegen,
hé!, maant Karin als we op weg gaan om haar nieuwste aankoop te bewonderen.
Euhm, moeten we onze voeten vegen om de strààt op te gaan? verwonder ik me,
want we staan in haar gang. Dan valt de consequentie van wat ik uitkraam mij te
binnen en ik krijg een onbedaarlijke lachstuip
Het voorwerp van
haar netheid staat even verder in de straat: een motorhome Fiat Ducato. Een
druk op de knop en een treetje springt uit en vergemakkelijkt het beklimmen van
het inwendige. Een kleine woning op wielen, met alles erop en eraan. Een
twijfelend tweepersoonsbed, een douche-toilet-lavabo-in-één, een fornuis, een
koelkast, een gootsteen, slimme kasten in de hoogte en in de vloer, een
muggenraam je zou zó op reis vertrekken. Dat is natuurlijk ook de bedoeling,
maar helaas niet met mij
Ooit was het
anders! We draaien de
klok zesendertig jaar terug. Ik ben zeventien en mag samen met Seske en Karin
kamperen aan zee. Haar ouders voeren ons naar een camping in Klemskerke en
helpen ons met het opzetten van de tent. Diezelfde avond keert haar vader nog
terug met stormpiketten, want het waait behoorlijk en we dreigen met tent en al
het luchtruim te kiezen. Als voorzorgsmaatregel graven we rondom greppeltjes,
dat moet het water uit ons vakantieverblijf houden. We hebben elk 1.000 fr,
heden ten dage vertegenwoordigt dit 25 euro, en we mogen blijven tot ons geld
op is.
Het hoeft geen
betoog dat we hiermee zuinigjes omspringen! We leven op boterhammen met
confituur en het omruilen van ons leeggoed levert ons nog een extra dagje op. Vooral mijn rug
kleurt mooi bruin daar in de duinen, voor het eerst in mijn leven! Twee maal in de
week trekken we naar het Torenhof, de plaatselijke dansgelegenheid, en
verbruiken daar telkens één drankje. Een nieuwe wereld gaat open voor mij: de
bamba, slowkes en rock en roll. Hopen dat die knappe gast me komt halen. En
help, ik moet iemand afwimpelen die ik helemaal niet zie zitten!
Karins broer komt
op bezoek en tijdens het dansen slaat het plots toe: ik ben op slag smoorverliefd!
Ik loop op wolkjes, mijn hart bonst zo hard dat ik vrees dat iedereen het kan
horen, ik voel me verward, want eigenlijk was het de andere broer die me
aantrok! De storm woedt uitsluitend in mij, een buitenstaander ziet enkel een
meisje en een jongen kwinkslagen uitwisselen, met elkaar dansen en plezier
maken.
Gelukkig vaar ik
tegenwoordig in minder woelig emotioneel water Maar t kan verkeren
Noewi heeft vijf
dagen lang zijn gang kunnen gaan. Hij had het rijk alleen. Ik stel me voor hoe
hij ongegeneerd over de eettafel kuiert en even later met opgerichte staart
richting keuken schrijdt, met een
elegante sprong op het aanrecht belandt om het straatleven te aanschouwen
Onze nieuwste
huisgenoot de bonsai oogt nog struis en groen wanneer we de living
betreden. Dan wordt mijn blik naar beneden getrokken: een tapijt van aarde en
blaadjes omkranst de pot! De gieter en het vuilblik, door buurvrouw Lilian strategisch rond de stam geplaatst, hebben
niet kunnen beletten dat Noewi zijn graafwerkzaamheden verderzette. En owee, daar
merk ik verscheidene afgekraakte takken, goed voor negen nieuwe boompjes! Nondesapperdebollekes!
Dat Noewi duchtig
in onze kamerboom heeft geoefend merken we wanneer hij voor het eerst de hort
op is. Zijn belletje weerklinkt over de daken en hij is niet zinnens meteen
naar huis te komen, hij geniet van zijn vrijheid, hij laat zich niet paaien.
Mijn dochter staat duizend angsten uit, want stel eens dat hij voorgoed uit haar
leven verdwijnt? Een ondraaglijk idee! Ik troost haar,
dit is nu eenmaal het poezenleven, hij komt wel terug! Een nieuwe les in
loslaten en vertrouwen!
Daarna installeer
ik mij met mijn laptop aan de tuintafel en wacht geduldig af. Uren later pas
slaag ik erin meneer van de muur te plukken, al heb ik een sterk vermoeden dat
hij dit zelf wel kan, maar dat de goesting hem ontbreekt!
Voor ik slapen ga
neem ik me ernstig voor een manier te zoeken om Noewi uit mijn planten te
houden. Ik kan er toch moeilijk mijn bed bij maken, hé!
Awel, sta jij
hier zo dicht bij mijn deur? èssèmmès ik Koekske. Ik ben op boodschappenronde
in de buurt en plots valt mijn oog op iets ongewoons. Een vertrouwde
nummerplaat waar ik het niet verwacht,
mijn zus op pad in t stad! Pas voor mijn
deur merk ik het tegenberichtje: Ik heb nu een buitenverblijf in de stad,
hihi! Tasso zit in Griekenland en wij doen dus aan house-sitting. Kom gerust
eens langs!
Dat is niet aan
dovemansoren gezegd, euhm geschreven eigenlijk (moet het dan ook blindemanogen
zijn?) want ik heb al zo veel lovende woorden over Tassos terras gehoord, dat
ik dat wel eens wil zien! En ja, het overtreft mijn verbeelding. De patio is
beslist niet groter dan de mijne, maar het lijkt wel zo. Tegen de muren staan
grote kunstzinnig beschilderde blikken vol bloemen. Op een richel op twee verschillende hoogtes prijken
tuinkabouters tussen fleurige bakken. Zij torsen lampen op zonne-energie.Via
een ingenieus kabelsysteem kunnen de bloembakken besproeid worden zonder dat je
zelf, of de buurman, een koude douche krijgt.
Rieten matten
tegen de ene muur, de andere kant in zonnig geel. Boven mijn hoofd slingeren
groene ranken, hun krullerige hechtwortels om de steundraad gedraaid, met
kalebassen in verscheidene grootten en vormen. Het voelt exotisch aan, geeft
een vakantiegevoel. Ik zie er al het toekomstig gebruiksvoorwerp in: een
pollepel, ronde en langwerpige nappen en kommen, een percussie-instrument in
een kralennet, takketakketàktak hoor ik reeds
Maar nu moet ik
eerst naar huis: kokkerellen en mijn zoon aansporen om zijn reistas te maken,
want hij vertrekt onverwacht naar Nederland, voor een tweede sessie kamperen
aan de Oosterschelde. Scampis met look, staat er op het menu, daar zijn ze
beiden dol op, de gemengde salade nemen ze er noodgedwongen bij. En, o gruwel,
een helgroene rups heeft de driedubbele spoelbeurt overleefd en belandt tot
mijn dochters afgrijzen in haar bord Stel, dat we een hàlf beest ontdekten, mijn
nekharen gaan erbij overeind staan. Elke hap wordt vanaf nu minutieus op clandestiene
verstekelingen gecontroleerd!
De tijd
verglijdt in gezelligheid en als vanouds moeten we ons alsnog reppen om zoonlief
tijdig af te leveren bij zijn vriendin. En je zal het zien, dan overkomen
ons steevast tijdrovende voorvallen. De sla- en de rijstkom kletteren tegen de
grond en scherven en smurrie liggen verspreid op onze beuken trap. Waar is die
portefeuille in s hemelsnaam? Op de valreep krijg ik nog een telefoontje, maar
dan zijn we echt weg
Even binnenwippen
nog voor de laatste afspraken en met een grijns komt hij iets in mijn nek
deponeren, iets harig met een kale lange staart. Jekkes, een ràt! Tam
weliswaar, maar dat lange, naakte aanhangsel is er voor mij toch te veel aan
Dochterlief mag een
vriendinnetje uitnodigen want ik ga even de deur uit: zussendrink bij Tasso,
twee straten verder. Ook bij avond is het heerlijk toeven op zijn terras. Her
en der staan kleurige olielampjes en walmende kaarsjes. Met een wijntje en wat
hapjes kan de sfeer echt niet stuk. Nino, een Zuid-Amerikaanse vijftiger, komt
aangewaaid, de voertaal wordt aangepast en we neuzelen verder in het Engels.
Hoe lang ken ik hem al, vraag ik me af. Alhoewel, kennen is een groot woord
voor iemand die geregeld in mijn vizier komt, aan de zijkant van mijn leven.
Toch al zeker vijfentwintig jaar. Via Joris de bioloog, de Epibrant, de Spaanse
les, Claudine of zo, squashen in de Ucon, badmintonnen in de Passage, via Inge,
mijn zussen, de Gentse Feesten, restaurant de Griek tot in Tassos huis De
gastvrije Griek wordt dagelijks telefonisch gebrieft over het reilen en zeilen
in Gent en krijgt te horen dat hij simultaan vijf vrouwen op bezoek heeft, dat
hij dàt moet missen!
Schone liedjes
blijven evenwel niet duren en een regenbui verdrijft ons naar het afdak. Met
het vooruitzicht op een barbecue binnen de drie dagen op dezelfde locatie, keer
ik tevreden huiswaarts
We zijn net eigenaar geworden van een bonsai. Daarbij stel je je natuurlijk iets klein voor. Wij vervoeren echter een uit de kluiten gewassen plant. Een mini-boom die het in onze living uitstekend zal doen Maar eer het zover is We rammen een hoogteadvertentie en daar sneuvelen de eerste blaadjes. Bij de kassa verliezen we wat potaarde. We kunnen ook niet door de deur. Bereidwillige handen schieten ons te hulp. En zo aanschouwt ons adoptiekind de Ternatse zon op de stoep bij Ikea.
Aangezien ik zonder hoogteoverstijgende hulpmiddelen het dak van mijn nieuwe auto niet kan wassen, ben ik ervan overtuigd dat ik over een gigantische kofferruimte beschik. Mooi niet dus. In één oogopslag zie ik het al, rechtop gaat niet Liggend dan maar, steunend op een solide sierpot. Hopelijk gaat het hele zootje niet rollen, denk ik als mijn GSM plots zijn nocturne laat horen. Of we komen eten. Ja natuurlijk, geef ons een halfuur dan zijn we terug in Gent.
Dat we thuis ook nog een poes hebben die dol is op planten, t is te zeggen, op de ààrde van die planten, ben ik uit het oog verloren. Onbekommerd installeren we de nieuwe aanwinst. We hebben onze rug nog niet gedraaid of Noewi zit al boven op de nieuwe pot, jeeeee een verse krabpaal! Bij deze hebben wij een nieuwe opvoedkundige uitdaging!
Maar eerst worden we verwacht voor het avondmaal
Wanneer we na een gezellig avondje huiswaarts willen keren start het vuurwerk op het nabijgelegen Sint-Pietersstation. We kunnen auditief genieten, maar visueel blijven we in de kou staan. Voor we het beseffen is het spektakel voorbij. Op de Blaarmeersen wacht ons echter iets groots. Het kost me bijna een uur eer ik besef dat we nooit een veilige parkeerplaats zullen bemachtigen. Van heinde en ver komen ze aangestapt, de toeschouwers. Maar ik zit met een auto die ik niet kwijt geraak! Ten langen leste vinden we een plaatsje waar we van verre de vuurwerkshow kunnen aanschouwen. Het oog wordt verwend, maar het oor niet!
Hij is zeven
wanneer hij voorgaande emotie neerpent en het raakt me diep. Voelt hij niet dat
de liefde voor mijn beide kinderen evenwaardig is, dat ik hem even graag zie
als zijn zus? Indertijd vond ik het zo bijzonder om zwanger te zijn van een
jongen. Wonderbaarlijk een mini-man groeit in mij Dat hij mij tot
boef en sul promoveert, euhm eigenlijk degradeert, leg ik even terzijde, ik zie
alleen zijn pijn, zijn droefheid, zijn onmacht. En die zijn echt. Toch op dàt
moment.
Ze zijn allebei anders.
Hij is recht door zee, heel loyaal en trouw, impulsief, luidruchtig, wat
gemakzuchtig en met een groot gevoel voor humor. Zij is
sociaalvoelend, hulpvaardig, muzikaal, aanhankelijk en blij. Dit zijn maar
enkele facetten, zonder waardeoordeel, ze zijn zo veel meer dan dàt.
Ik vind het soms
moeilijk te hanteren, dat gehakketak,gekibbel en verbaal geweld naar elkaar... Had ik maar een afstandsbediening zodat ik
naar een vredelievender programma kon zappen! Naar mijn eigen jeugd
bijvoorbeeld.
Ook daar stralen
dezelfde gevoelens me tegemoet. Sesje, 18 maanden jonger, en ik hebben dezelfde
privileges, maar niet dezelfde verantwoordelijkheden. Ik ben de oudste, dus
Ik ga babysitten
en de verdiensten worden gedeeld tussen Sesje en mij. Op zekere dag heb ik er
echt helemaal geen zin in: die verre afstand fietsen, de franstalige kindjes,
slapen in een vreemd bed Sesje mag voor mijn part. OK, zegt mijn moeder, maar
dan houdt je zus het hele bedrag! Ik vind dit waanzinnig oneerlijk en kies dus
eieren voor mijn geld.
Nochtans neem ik
het mijn moeder niet kwalijk. Vandaag niet. Destijds was ik kwaad. Maar mamas
mogen fouten maken. Hoop ik, want nu ben ik zelf moeder, en handel naar best
vermogen, maar daarom nog niet juist!
Tussen Koekske en
Steentje is het ook niet altijd koek en ei. Op voorhand spreken ze af wie
wanneer de boodschappentas zal dragen. Steentje kiest steevast voor de
terugweg. Maar eens zo ver, laat ze de zak gewoon staan, midden op het voetpad en
wandelt naar huis. Er zit voor Koekske niets anders op dan keer op keer met de
volle tas te sleuren, aangezien zij erop aangesproken wordt
PS Ik heb
van mijn kinderen carte blanche gekregen om over hen te schrijven, een waar geschenk
Chia kaartte
een onderwerp aan waardoor mijn gedachten linea recta naar de verleden tijd
vlieden Ik ben zestien.
Mama ligt in het
ziekenhuis wanneer ik een ongeadresseerde omslag in de bus vind. Waarom weet ik
niet, maar ik meen dat het een brief van een aanbidder is. Ik hang tussen hoop
en vrees. Ik leid immers naast mijn publieke school- en familieleven ook een
geheim leven, waarin ik in stilte verliefd ben op een jongen die me dagelijks
kruist op mijn weg naar school. Hij zit op hetzelfde college als mijn broer.
Mijn hoop is niet helemaal uit de lucht gegrepen want maanden geleden stopte
hij me een brief in de handen, met de liefelijke woorden: Hier!. De aanhef
Arm schaap kan je niet echt amoureus noemen, maar de uitnodiging voor een optreden
van Jacques Dutronc houdt toch een belofte in Dagen zit ik te fantaseren over
een eventuele ontsnappingsmogelijkheid naar het Casino om elf uur
zaterdagavond, maar ik berust in het feit dat ik van die glitter en glamour
verstoken zal blijven, op zijn minst momenteel
Het is bij ons
thuis ten strengste verboden brieven te openen, zonder deze eerst aan onze
ouders voor te leggen. Ik huiver bij de idee dat een persoonlijk schrijfsel hen
in de handen kan vallen, hiermee al mijn zieleroerselen blootleggend. Voor hen
ben ik immers nog een onschuldig kind, de poppen net ontgroeid, en dat ik
aangetrokken word door het andere geslacht, zo mysterieus, zo ongekend, zal ik
hen zeker nooit bekennen
De bewuste
enveloppe blijkt echter zon kettingbrief te bevatten. Wanneer ik hem
doorstuur naar x aantal mensen zal een groot geluk me toelachen, zoniet zal
dood en verderf mijn deel zijn. Daar sta ik dan
met een waardeloze, tot mijn grote spijt, reeds geopende brief. Ik kan hem niet
terug in de brievenbus steken. Ik durf het niemand zeggen want dan moet ik t
een en t ander uitleggen. Ik gooi hem dus
weg.
Jaren zal ik daar
een groot schuldgevoel aan overhouden, want niet lang daarna sterft mama, en
stèl nu eens ook al weet ik met mijn verstand dat het niet kàn - dat het door
die veronachtzaamde brief komt?
Kanker heeft nog
niet die onheilspellende klank, ik heb daar enkel in vage termen over gehoord.
Wanneer de idee naar boven borrelt Mama, zal toch niet sterven? sla ik mezelf
figuurlijk rond de oren. Wat dènk ik nu, moeders sterven immers niet, toch niet
als je zestien bent. Argeloos vertel
ik aan een klasgenootje dat mijnheer pastoor zal komen met het sacrament der
zieken. Dat klinkt veel hoopgevender dan het Heilig Oliesel bedenk ik. Hierdoor
staan een aantal vrienden uit de gezinsgroep, waarvan mijn ouders deel
uitmaken, s avonds thuis aan haar ziekbed, zij realiseren zich terdege de
ernst van de situatie. Ik ben me ook bewust van mamas kritieke toestand,
alleen denk ik niet aan de dood, maar eerder aan een eindeloze, moeilijk te
genezen ziekte.
Ze heeft veel
pijn en krijgt valium (of is het morfine?) Aan haar bed is een touw bevestigd
waarmee ze zich met veel moeite in zittende houding kan hijsen. Op 8 november
verhuist bobonne naar mijn tante in Brussel, want papa wil haar het aftakelend
ziekteproces van mama besparen, hoor ik achteraf. De volgende dag
wordt ons Bietje zes jaar en dit zal de laatste verjaardag worden die we samen
vieren. Op maandag komt
de ziekenwagen mama halen. Twee ziekenbroeders willen haar in een rolstoel
zetten, maar ik word erbij geroepen, volgens haar kan ik dit met gepaste
zachtheid, waardoor ze minder pijn lijdt. Dit snijdt me door het hart, haar
hulpeloosheid, haar pijn, haar machteloosheid Ik wil met haar mee, maar mag niet
Allengs
verglijden de dagen tot routine. Naar school. Thuiskomen. Per fiets naar het
ziekenhuis. Eten. Werken voor school. De jongste zusjes kunnen
maar eens in de week naar haar toe. De dagen worden
weken en ik fantaseer over kerstbomen in de ziekenkamer en hoe we dit feest
alsnog samen kunnen vieren. We zoeken
compensatie in zaken die eigenlijk niet mogen, zoals het zondagse servies
dagelijks gebruiken, in een poging het thuis gezellig te maken Verre nichten
komen op bezoek en hun verzuchting hoe ik toch op ons Zabrila gelijk, laat ik
me vreemd genoeg welgevallen. Ik heb er geen flauw benul van dat ze afscheid
komen nemen.
Het is alsof mama
het voorvoelde, maar die laatste zomer zocht ze mensen op die ze in jaren niet
meer had ontmoet
De dag dat kozijn
Peter zijn derde verjaardag viert en achterneef Jean-Marc drie maanden oud is
krijgen we bericht uit het ziekenhuis. Het loopt op zijn einde, weet mijn
vader. We treffen elkaar bij mama, en voor het laatst knuffel ik haar. Alleen
besef ik niet dat dit de laatste warme omhelzing is
s Avonds als
papa bij haar is, studeren Sesje en ik in bobonnes oude kamer. Het is examentijd. We draaien oude
bandjes op de bandopnemer. En plots is
het alsof de hele kamer gevuld is met mama. Ze ligt weliswaar in het ziekenhuis
maar ze voelt zo nabij Het is negen uur
Later horen we
dat ze op dat uur gestorven is.
Papa is thuis gekomen
en barst in snikken uit. Ons mama is niet meer. We merken op hoe het hele huis
treurt, het ene na het andere ging de laatste dagen stuk Maar we vinden elkaar
rond de tafel waar gesprekken over vroeger gaandeweg troost bieden. Allerlei
anekdotes vervullen ons met blijheid.
En diep in ons
hart weten we dat, zolang we aan haar denken, mama altijd dicht bij ons zal
blijven
Ik heb mijn chocoprins afgezet en bij thuiskomst worden de wolken dreigend grijs en plenzen hete tranen. Het is làng geleden dat ik hem met dit troetelnaampje kon kozen. Het dateert uit zijn prille jeugd, de tijd dat ik hem ongestraft bolleke en zoeteke noemde.
Haar daarentegen mag ik overladen met honderden dergelijke verbale liefkozingen: mijn krokodil, piepemuisje, konijn, mijn poppemieke, lienemienemutte, prutsemie, olifantje (haar lievelingsdier), trotteke zij laat het zich nog steeds welgevallen. Ik op mijn beurt dien dan wel Mamossa piepossa, moedre tamara,mamooft, moekedie enzoverder te incasseren maar dat doe ik met innig plezier. Wanneer ze geen uitdrukking kan geven aan haar gevoel of gedachte dan vindt ze gewoon een woord uit, en raar genoeg, ik begrijp de nuance. Zo is er de kloeterkesbiefsteak, een gemarineerd stuk rund bestrooid met kruiden, bovendien erg pikant, dat meestal op de barbecue geroosterd wordt.
Wanneer ze me welterusten wenst dan gaat dit gepaard met een Sliependepèllenderèllendezèl en de poes moet het stellen met een Noedelaruu of Noekedie al luistert hij gek genoeg enkel naar de naam Noewi! Dan geeft hij een soort kirrend geluid, maakt een kromme wenteling en gaat vol overgave op zijn rug liggen, klaar om aangehaald te worden. We hebben het uitgetest met allerlei gelijkende klanken, maar zijn naam haalt hij er steeds uit!
Maar ondertussen is hij dus onderweg naar Nederland, samen met zijn vriendin en haar ouders. Daar gaan ze diepzeeduiken, en hij mag dat ook eens proberen om alzo te ontdekken wat voor moois de Oosterschelde onder water te bieden heeft. Het was een heus complot want zijn deelname hoorde een verrassing voor haar verjaardag te zijn. En oooh wat is die verliefdheid pril en zo aandoenlijk om van nabij te volgen!
Zijn dreadlocks wassen is iets wat ik slechts hoogst sporadisch mag ondernemen. Daar dient geen derde aan te pas te komen, dat doet hij zelf! Tot zij ten tonele verschijnt en gewapend met tuinslang en shampoo zijn haardos onder handen neemt. Hij trekt er ook voor het eerst zelf op uit om kleren te kopen. De oogst is schamel: één T-shirt en één korte broek. Het budget wordt verder gespendeerd aan bioscoop en ijs, wat hij achteraf uiteraard uit eigen zak dient te bekostigen. Maar kom, het is een begin, en alle begin is moeilijk. Deze middag zijn we samen inkopen wezen doen en op een mum van tijd ben ik ettelijke euros kwijt. Hij kiest vlug en zeker
Morgen komt mijn piepemuisje terug van de atletiekstage. En s avonds ga ik weer aan t werk, twee nachten maar tot 14.00u dan is t weer vakantie!
Ter ere van Steentjes verjaardag houden we zussendag aan zee. De ligbedmatrassenenparasollenuitbatercomplimenteert haar met de dubieuze vraag: Toch nog met een drie?! Kijk, dat is voor velerlei uitleg vatbaar. Onze fantasie neemt hoge vluchten en er ontspint zich een gevatte conversatie.
Vier dames van middelbare leeftijd installeren zich niet meer met een strandlaken op het hete zand. Ze sleuren niet meer met allerlei attributen om het zich comfortabel te maken. Neen, zij huren een ligbed en laten zich begeleiden naar hun zonplaats alwaar een parasol in het zand gepoot wordt. Dit zonnewerend stuk is er helemaal alleen voor mij. Niet dat ik een afkeer heb van zonnestralen. Integendeel! Ik koester mij zo graag in die warmte! Ik word ook graag bruin. Maar ik wil ook geenpijnlijke roodheid, jeuk en blazen achteraf.
Trouwens de parasol is gratis, meen ik. Er staat een streepje op de prijslijst. Een misvatting zo blijkt even later. Het streepje staat voor vier euro, dat is meer dan de helft van een ligbed. Maar kom, ik zal genieten van mijn investering.
Even later kom ik tot de vaststelling dat ik een heel eigenzinnig exemplaar bezit. Een windvlaag en hup de baleinen gaan de verkeerde kant uit. Ik ben even in de weer om alles in de juiste stand te zetten. De volgende windstoot en daar gaat mijn zonnewering terug in de rebellie. Een schuinse blik op de omringende blauwe zonneschermbezitters. Geen één kampt met hetzelfde probleem. Ik voel me al lichtelijk achteruit gesteld.
Bovendien word ik belaagd door de stok die als maar meer naar mij overhelt. Is het mijn gebrek aan technisch inzicht? Dien ik windsnelheden en positie van parasol te berekenen om alzo de perfecte stelplaats te vinden? Geen idee maar ik vind een compromis door het boveneinde opzij te knikken. Toch enkele minuten rust. Er is ook geen wind
Een peutertje wankelt in het zand rond en klautert bij zijn mama op het ligbed. Geeft zoentjes. Ramt een rijstkoek in haar mond. Oooh wat is het lang geleden die pampertijd. Maar zo herkenbaar!
En dan begint het hele scenario opnieuw. En oef, ik merk een lotgenot, en ginds zelfs ene die wegvliegt! (niet de lotgenoot maar de parasol) Dat is toch een riem onder het hart!
Ik besluit mijn recalcitrante parasol toch te gaan aangeven en ik krijg een stevige nieuwe. Luxe! Heerlijk! Het doet me prompt in slaap vallen!
Om zeven uur moeten we ophoepelen. Het strand sluit. Althans de zaak met de ligbedden. En nu hoop ik maar dat mijn zussen niet beledigd zijn omdat ik hen bij de middelbare leeftijd catalogeer. Ze ogen nog jong. Ik ben namelijk de oudste .
En dat herinnert me aan een uitje waarbij men niet kon geloven dat we zussen waren. Want wie was dan de oudste? En dat ze me er toen niet uitgehaald hebben, daar geniet ik nu nog van! Tja, dat moest ik even kwijt!
In de badkamer wordt er gegorgeld en
geproest en even later komt hij mij de hand schudden: Zeer vereerd: Dr
Zack Hij kijkt me glimlachend aan en verduidelijkt: Dr Claude Zack Bandiet, denk ik als mijn frank valt en hij
verdwijnt naar het toilet.
Daar heeft hij blijkbaar nog iets kunnen
brouwen want ik krijg hetzelfde scenario met deze tekst: Pleased to meet you.
Doctor Whole En omdat ik raar kijk: Doctor Ash Whole
Met dank aan allen die me hielpen mijn vakantie in gang te sjotten:
ergens halverwege de nacht tussen woensdag en donderdag is het zover! Het
vrijetijdsgevoel slaat toe Het moet ook wel, want geen zinnig werkend mens is
op dit uur actief
Rond negen uur s avonds krijg ik een telefoontje. Of het goed is dat ze
afkomen tegen halftien, de zussen Geen probleem natuurlijk. Mooi. Leuk
vooruitzicht. Tijdens de reclameboodschappen op Vijf TV zwabber ik het stof weg
van piano en kasten, geïnspireerd door de reeks Perfect Housewives. Helaas mis ik steeds het begin van het
programma mijn frank valt altijd te laat - zodat ik nog niet zo veel heb
bijgeleerd. Nochtans zou ik er heel wat baat bij hebben want veel talent heb ik
op huishoudelijk vlak niet
In mijn tienerjaren riep mijn mama me ooit eens uit het zwembad terug
omdat mijn slaapkamer niet volgens haar normen was opgeruimd. De boodschap
galmde gelukkig niet als dusdanig door de luidsprekers, het was al penibel
genoeg om met een droog badpak terug de kleedhokjes in te duiken onder de
alziende ogen van de toezichthoudende en naar ik vreesde nieuwsgierige jonge
redder. Als een Vliegende Hollander fietste ik naar huis in de bange verwachting
dat er iets compleet fout was met mijn grootmoeder die bij ons inwoonde. Het
gezicht van de zus die de deur opende voorspelde weinig goeds. Hiervan las ik
geen rouw af, maar misprijzen en leedvermaak. Bobonne verkeerde dus godzijdank
in gezegende gezondheid maar ikke, snoodaard, diende mijn kamer stante pede
ordentelijk op te ruimen Ik was in alle staten. De anticlimax na de paniek.
Had ik dààrvoor mijn leven geriskeerd?
Ondertussen zet ik buiten rode wijn en glazen klaar. En daar is Koekske
al met een kartonneke, ik had immers laten weten dat ik slechts één
fles witte wijn rijk ben Ook met mijn knabbelvoorraad is het triestig gesteld. Zoonlief
heeft alles wat eetbaar is naar binnen gespeeld. Ik bezit nog 2 paprikas, een
blikje olijven en een potje light smeerkaas
De zussen komen, zo blijkt, niet voor mij, maar voor de Berlingo
Met een wijds gebaar show ik de wagen voor de deur.
Daar staat nog steeds mijn oude kar!
s Middags ging ik, zoals afgesproken, mijn nieuwe auto halen. Er kwamen
twee potentiële klanten binnen en hup, ik werd in wachtmode geplaatst. De
minuten vergleden tot uren maar eindelijk kwam er schot in de zaak. Ik leerde
van alles over de waarborg en het onderhoud en vernam dat alle
instructieboekjes uitgeput waren. Moe van het veelvuldig over de toonbank gaan.
Na veel lezen, ijsberen, knarsetanden en ettelijke rimpels en grijze
haren later moest ik onverrichtzake naar huis keren, er klopte iets niet met de
luidsprekers. Die waren te klein gekocht. En het magazijn was ondertussen
dicht. Daar ging mijn kostbare vakantietijd! In mij borrelde iets dat naar
ontploffing neigde.
In mineur stresste ik dan naar de muziekacademie voor het oudercontact.
Dochterlief wou naast viool ook graag pianolessen maar ik kreeg nul op het rekest.
In mijn jonge jaren kon je volgen wat je wou! Maar heden ten dage worden enkel
theorie plus één instrument per leerling gesubsidieerd, vandaar Jammer!
Koekske heeft zich nog maar net op het terras geïnstalleerd als Bietje
aanbelt. En samen met Steentje en Benny arriveert mijn dochter met twee vriendinnen
en een moeder. Ze is mooi bijgekleurd na drie dagen zee. Ik troon Trees de mama
mee naar het terras voor een glas. Zo te horen werkt ze in dezelfde sector
als ik en hebben we gemeenschappelijke kennissen. Bovendien was ze ook nog lid
van dezelfde basketbalclub als mijn jongste zussen en woonde ze in dezelfde
straat als de papa van mijn kinderen. Wat is België klein!
Verassing! Nicht Sofie maakt het gezelschap kompleet. Er wordt veel heen
en weer geplaagd, gelachen en bijgepraat. Noewi komt tot leven en stuift door
mijn bloemen. Hij is allesbehalve een salonkat! Ik zie het met lede ogen aan.
Het weinige eetbare dat ik kon aanbieden is verorberd, ook Sofies Grieks
slaatje werd zusterlijk gedeeld, dus snort zij blijgezind naar de nachtwinkel
en trakteert ons op kaas, chips en worstjes.
Wanneer iedereen vele tellen later afscheid neemt, kan ik het zien: het
goud in de mond van de ochtendstond.
Ik
besef het nog niet, maar vanavond is mijn vakantie ingezet. Negen volledige
dagen vrij! Ik sta nog in overdrive want de laatste uren waren echt wel
hectisch, en daardoor liep mijn laatdienst wat uit. Een koffer kan je
volproppen tot iets meer dan zijn maximale inhoud, maar een uur is niet
rekbaar, dat ondervind ik telkens weer
Ze springt
plots op en spurt naar de gang. Mam, waar is je handtas? Zij is de enige die
het melodietje van mijn GSM uit de achtergrondgeluiden distileert, ik ben
blijkbaar oostindisch doof. De tune mag er nochtans best wezen, vind ik, romantisch klassiek: Nocturne. Ergens
halverwege, net op het ogenblik dat ik een aha-erlebnis krijg, stopt het ding
en schiet de voice-mail aan. Op dit moment is het niet anders. Dochterlief
vist het toestelletje op en prompt valt het stil! Wie weet hoeveel interessante
gesprekjes op die manier aan mijn neus voorbij zijn gegaan. Alhoewel, aan mijn
oor, is hier meer op zijn plaats
Maar wie mij
liefheeft onderneemt natuurlijk verdere actie en ja, daar rinkelt reeds de
vaste telefoon. Met je jongste broer! krijg ik te horen. Tarara, mijn oudste
dus, want ik heb er maar één, en dat moet ik toch eventjes melden! Of ik geen
zin heb om een hapje te gaan eten. Jaaaaaaaaaaa natuurlijk, maar er is een
klein probleempje, we hebben net ons avondmaal genuttigd!
Hoe zo?
Om halfzes hoor
ik allerlei deuren open- en dichtklappen. De koelkast, registreren mijn oren.
Mijn zoon is weer op strooptocht! Hij rammelt van de honger, maar daarbij is
hij ook kieskeurig. Zoet en koud moet het bij voorkeur zijn. En de doos Dame
Blanche heeft hij reeds op twee dagen manmoedig leeg gelepeld.
Dus ik ga aan de
slag en we eten iets vroeger. Maar wie ontbreekt er op het appèl? Zoonlief
hangt ondertussen aan de lijn met een of andere schone en hiermee is weer
bewezen dat je van de liefde kan leven
Edoch mijn humeur
is ook om zeep want de lijn is niet vast maar mobiel en dat kost natuurlijk
stukken van mensen. Ook als ik de kosten op hem verhaal, het deert hem
niet, en dat was nu juist wel de bedoeling!
Ik kan er dus
niet over zwijgen, hij mocht het misschien niet gehoord hebben! En ik krijg lik
op stuk. Als ik de sfeer bij de maaltijden zoooo belangrijk vind, dan moet ik
nu niet zaaaaaagen. t Is sterker dan mezelf. Ik wil duidelijk overkomen en dan
herhaal ik mezelf .
Blind zijn. Je kan het je niet voorstellen.
Ik zou het verschrikkelijk vinden. Geen boeken meer kunnen lezen. Toch niet op
de manier waarop ik het nu doe. Op mijn peecee werken, schrijven, opzoeken,
zoals nu, vergeet het. Van oneindige kleurschakeringen genieten Oogcontact maken Een glimlach, een
vluchtige oogopslag, een grimas, een traan het ontgaat je. De kleurenpracht
van de tuin in je opnemen, een zonsondergang, een vergezicht Zien hoe de poes
zich opmaakt om een insect te bespringen of hoe de baby zijn eerste wankele
passen zet
Je mist heel wat
En gelijk ik het schrijf begint mijn neus
te prikken en voel ik het gemis van papa en mama schrijnend en lijfelijk. Na
zevenendertig jaar is het nog steeds daar
Wij zijn ermee opgegroeid en ervaren dit
als heel normaal. Ik heb niet het gevoel dat ik iets mis. Maar langzaamaan
begint het te dagen. Mama weet niet precies of mijn rok en blouse bij elkaar
passen wanneer ik ernaar vraag. Dat groen en blauw niet samengaan wist ze me
vroeger al te vertellen. Maar nu mis ik de finesses. Ik vind het jammer. Ze
ziet niet of iets me staat. Of ik op haar lijk. Of op papa. Hoe mooi mijn
tekening wel is en hoe ik mijn best doe om net te schrijven. Dat verneemt ze
uit tweede hand. Hoe ik veranderd ben. Hoe ik groei. Dat ik een behaa nodig
heb. Een klasgenootje in de vijfdes attendeert me erop; zij zou het niet kunnen
verdragen, zo zonder soutien.
Thuis kies en pas ik uit de afdankertjes
van Arlette en Christiane, mijn oudere nichtjes. Tante Elza heeft de gewoonte
om mij daar niet slecht bedoeld op te wijzen met een Oh, dàt heeft ons
Christiane zó graag gedragen Ik haat die uitspraak, en daardoor die afgedragen kledij.
Mama leert me hoe ik een bustehouder
handig kan aantrekken. Vooraan sluiten, draaien en hup over mijn schouders Ik
voel haar blijheid met zon opgroeiende dochter. Lang vóór ik ze nodig heb
kopen we samen maandverbandjes. En ik krijg twintig frank wanneer ik ze voor
het eerst moet gebruiken, zelfs nadat ik, o grote zonde, op bobonnes kamer
ongeweten en ongevraagd in bompa zaligers postzegelcollectie snuister en enkele dubbele postzegels verdonkeremaan.
Kijken doet mama met haar handen. Daar heb
ik lang vrede mee. Tot ik me plots afvraag of de details haar niet ontgaan. Ze
neemt het ons niet kwalijk als we onze tong naar haar uitsteken. Andere kinderen doen dit
immers ook en dit achter de rug. Aan de andere kant is ze heel streng en geeft
zelfs papa haar het laatste woord.
Papa heeft het er veel moeilijker mee als
we nonchalant zeggen dat we iets niet vinden, bijvoorbeeld de schotelvod. Wij
met onze ziende ogen vinden dikwijls niet wat hij wèl vindt! Ziende blind,
noemt hij dit dan.
Papa overstijgt zijn beperkingen. Ik heb
dikwijls echt niet het gevoel dat hij blind is. Hij klust thuis en heeft
briljante ideeën voor verbouwingen.
Als elfjarige ga ik met hem per trein op
reis naar Duitsland. Naar mijn vriendinnetje van Jeugd zonder Land dat twee
maal bij ons de zomer doorbracht. Hij leidt me, niet andersom. Hij is mijn steun en
toeverlaat. Geen ogenblik voel ik me verantwoordelijk, zelfs al rekent hij
op mij omdat ik zijn ogen ben, niet méér. Het wordt een schitterende vakantie
ook al mis ik het thuisfront verschrikkelijk. Ik vind wel dat papa met geld
strooit door het kwistig aan de Duitse familie uit te delen. Ik heb schrik, houden
wij nog wel genoeg over? Weet ik veel, zij hebben het ook niet breed en we krijgen daar immers
kost en inwoon
Kan ik fietsen? Tuurlijk! Maar op weg naar
het zwembad kom ik zwaar ten val. Vriendin Annemarie is heel boos Maar wat
ken ik nu van bergen en torpedoremmen?
Plots valt mijn oog erop. De petunias en surfinias die daarstraks nog in volle pracht en glorie mijn muren sierden vertonen dorre bloemen. Hoe is dit aan mijn aandacht kunnen ontsnappen? Normaal gezien knip ik contentieus bij, om te vermijden dat ze besluiten dat de taak volbracht is. Het doel in de natuur is vrucht dragen, denk ik zo, maar ik wil een hele zomer bloemenweelde
Het is een tijdrovend en kleverig karwei Ook mijn tuingeranium is aan een opknapbeurt toe. Waarom loopt onze Noewi er niet onderdoor in plaats van er bovenop? Ik moet hem dringend inwijden in het hoveniersvak.
Tja, hij is en blijft een jager, dus rest me niets anders dan zelf in actie te schieten
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
