Vroeger gooide ik hoge ogen met mijn inventieve bricolagewerk. Met vroeger bedoel ik mijn langgerekte vrijgezellentijd. De tijd dat rijsttapijt en Raufaser ìn waren. Als de zon erop scheen kon dit zo heerlijk geuren.

In een handomdraai legde ik een extra kabeltje of lichtpunt. Mijn kennis vergaarde ik zo links en rechts. Denis-van-op-'t werk maakte me diets dat ik een flexibele kabel diende te gebruiken om verder te bouwen vanuit een bestaand stopcontact. Zijn versie van humor, die ik niet aanvoelde, hij was immers elektrieker en ik de leek. Een bagatel, ik kreeg kortsluiting noch brand, dus... zand erover!

Ik maakte mezelf een bedstee. Twijfelachtig maar solide. Luchtig boorde ik gaatjes in de beddeplank.
Knutselde met koebellen een deurbel in elkaar.
Maakte inbouwkasten voor de keuken en een multimediakast voor in de living...

Tegenwoordig sta ik eerder huiverachtig tegen dergelijke karweien, en vertoon ik uiststelgedrag.

Een tijdje geleden kocht ik een nachttafeltje voor mijn jongste. In mijn verbeelding diende ik een hele dag te reserveren om dit meubel in elkaar te steken. Uiteindelijk kon ik er niet meer onderuit: ik had een hele dag ter beschikking.

In vogelvlucht bekijk ik de handleiding en merk op dat alles reeds in het pakket voorradig is, ik hoef mijn gereedschapsset niet uit te halen!

Ik besluit niet impulsief te werk te gaan, en alles van naaldje tot draadje te lezen en uit te voeren. Ik neem er de tijd voor en het verloopt vlot. Ik schraap mijn keel reeds om halleluja te zingen. Ik begin de wieltjes erop te vijzen en constateer dat er twee gaatjes te weinig voorgeboord zijn. Dedju dat plan trekt ook op niets. Moet ik er nu twee keer twee gaatjes bij creëren? Bijtijds bedenk ik dat, mogelijks mischien eventueel, ik een foutje heb gemaakt?

En ja, ik heb twee plankjes verwisseld. Gebaar ik van krommenhaas of ga ik terug naar nul?

Ik vijs alles weer los, verplaats de schuldige plankjes en zet alles weer in elkaar met het plan in mijn hoofd en binnen handbereik, ge weet maar nooit! Het kost enkel wat tijd en meerdere houtvezels eer in haar kamer een nachtcontainertje prijkt en dan is het daar volgens mij ook nadrukkelijk aanwezig: groot en blauw...

11-10-2006 om 17:19 geschreven door kamiel

Ikea, het is mijn ding niet. Veel ken ik er niet van, maar toen ik een jaar of zes geleden een boekenkast wou, raadde een vriend me Ikea aan.
De dichtste Ikea bleek die te zijn op de Boomstesteenweg (A12) in Antwerpen. Of die representatief is, weet ik niet, (zoals ik al zei, ik ken niets van Doe-het-zelf-winkels), maar dit daar is een reuzewinkel. Met gangen, nooddeuren, omleidingen, verkorte wegen.

Kortom, kilometers winkel. Hij is zo groot dat er in het midden zelfs een restaurant ligt, zodat je niet omkomt van de honger als je aan het winkelen bent.
 
Twee keer ben ik er binnen geweest en twee keer vond ik de weg naar buiten niet meer. De tweede keer was ik het zo beu, ik kreeg bijna claustrofobie en daar heb ik anders nooit last van, dat ik gewoon een nooduitgang ben binnengelopen. Maar dat mocht dan weer niet.
In die gang had zich blijkbaar een stevige troela verborgen en die wees me kordaat terecht : Wat doen wij hier ? Ik zoek de uitgang. Da's niet langs hier, maar langs daar. Dankewel madam. Zesendertig uur later pas vond ik hem terug. En toen heb ik besloten om niet meer bij Ikea te kopen.
Als ik de uitgang van de winkel al niet vind, hoe zou ik dan in godsnaam hun kasten moeten in elkaar kunnen vijzen.

Hill www.bloggen.be/chocolatemoose McGraw

11-10-2006 om 00:28 geschreven door Hill

10-10-2006 om 23:19 geschreven door Lieve

10-10-2006 om 22:35 geschreven door milo

09-10-2006 om 17:25 geschreven door Ludovikus

09-10-2006 om 16:17 geschreven door huismusje/troubadoerke