Vijf jaar was ik toen ik naar het eerste studiejaar trok. Een jaartje te vroeg maar vol goede moed. Zo fier als een gieter voelde ik mij met mijn geërfde boekentas. Ik kan ze me zó voor de geest halen: bruin, gebobbeld leder, vrij dun, twee binnenvakken en een klep met twee metalen sluitingen aan de voorkant.
Elke dag kreeg ik een appel mee. Juffrouw Paula sneed die voor mij in stukken, de helft was voor zuster Bernadette, een kwart voor haar en het laatste kwart mocht ik houden. Elke schooldag voltrok zich dit ritueel. Het gaf me een vaag gevoel van gestraft zijn, al wist ik niet waarom. Wellicht wilde men me leren delen, ik weet het niet Thuis zei ik er niets over. Destijds was ik er immers van doordrongen dat grote mensen altijd gelijk hadden. Ik hield er een intense afkeer van mijn, overigens bekoorlijk, appeltjes-schortje aan over.
Juffrouw Paula noemde ons haar apostelen. We zaten immers met twaalven in de eerstegraadsklas. Ze troonde aan een grote lessenaar op een verhoog, de tree. Wie wat mispeuterd had, moest vooraan in de klas met de handen op het hoofd op die tree knielen. En oh gruwel, wie echt héél stout was, riskeerde in de schuif van die tree terecht te komen
We leerden schrijven met een griffel op een lei. Met een vochtig sponsje begon je zó met een nieuwe lei! Aan de muur hing een leesplank met de woorden Aap Noot Mies
Ik was meteen verknocht aan lezen!
Handwerk daarentegen! Ons eerste kunstwerk bestond erin lange draden te haken, waarvan een voetbalnetje geknoopt werd. Zo staat het tenminste in mijn geheugen gegrift. Pannenlappen, tafellopers, schoteldoeken, mutsen, gordijntjes, volgden later.
Ook breien stond op het leerprogramma. De juf deed het voor met heel dikke breinaalden. Het begon met een sjaal, daarna kwamen de washandjes, de wanten, de sokken, de babysokjes, de kousen, de onderbroeken met schuine pijpen en met gaatjes voor een rekker, de babyhemdjes, handschoenen met vingers... Met twee priemen, of met vier. Met hulpnaalden, met een ronde pen. Ierse kabels, enkele en dubbele gerstekorrel, tricot recht en averecht -, ajour, boordsteek, luie wijvensteek, patent- en pauwensteek
Maar vóór ik zover was, heb ik heel wat afgebreid. Waag het niet afgebreeën te zeggen, want dat bracht één frank voor de missies op die jij moest ophoesten!
Zweet en tranen vergoten, gepriegeld, gesukkeld, mijn breiwerk door de kamer gezwierd toen het afzetten na ùren proberen algelijk niet lukte. Ik was er nochtans van overtuigd dat ik het kon!
Mijn moeder, weliswaar blind, kon prachtig en gelijkmatig breien. Ze breide washandjes voor de melaatsen, in ongebleekte katoen. Nadat ze gestorven was, heb ik haar laatste werk afgemaakt, mijn onregelmatige ribbels staken onbeholpen af tegen haar egale, strakke rijen
Het was ook onontbeerlijk dat we leerden naaien. Ik had absoluut een hartsgrondige hekel aan stukjes inzetten, iets waar ze behoorlijk streng op waren. Een goede huisvrouw moest immers alles kunnen verstellen! Men noemde dit Nuttige Handwerken.
Veel leuker vond ik de Fraaie Handwerken, een bezigheid voor Dames! De rijg-, halve kruis-, en rechte steek, de ketting- en de festonsteek, de cordonsteek, mijn naailapje werd smoezelig van het intensief broddelen
Toen ik laatst naar de bakker ging en 4,20 neertelde voor twee broden, een zesgranen van 600 gr en een wit met maanzaadjes van 400 gr, moest ik even naar adem happen. Ik bedacht dat ik misschien best die oude schoolse vaardigheden nog eens oprakel. Binnenkort zit ik hier misschien noodgedwongen kousen te stoppen
Reacties op bericht (6)
29-11-2006
Recht van antwoord
Even lieve collega, die luiewijvensteek is wel een soort breisteek, zenne, en ge denkt toch niet dat ik op die manier naampkens innaai! Enne a propos, ik wil hier toch nog even rechtzetten dat ik in onze Reigertijd genaaid heb tot het mijn oren uitkwam (neen, foei, geen schunnige gedachten, Rein), vooral die sokken, dat was zenuwslopend priegelen, en dat was telkens in het dubbel! Wat hebben we toch een veelzijdige job, hé!
29-11-2006 om 11:03
geschreven door Lieve
28-11-2006
Nu snap ik het.
Al meer dan 27 jaar vraag ik het me af. Waarom slaagt mijn lieve collega er in om steeds maar die vervelende administratieve opdrachten op het werk, met een aan haast autistisch, preciese nauwkeurigheid, uit te voeren. (Ja beste mensen voor 2 eurocent te weinig pluist ze haar hele kasboek nauwkeurig uit). En als er een naampje in een t-shirt moet genaaid worden gaat ze deze vreselijke opdracht graag uit de weg. Maar Lieve, nu weet ik het. Jij leerde de LUIE WIJVENSTEEK.
Overigens een heerlijk stukje nostalgie. Ik ruik weer de smerige walgelijke geur van het sponsje dat in het doosje zat om die lei af te vegen.
Rein
28-11-2006 om 16:31
geschreven door rein
27-11-2006
tja, die tijd van toen ...
Sokken stoppen, mazen en knoopsgaten maken ... dat kon ik als de beste. Met als gevolg dat ik thuis constant aan het werk gezet werd met dat soort karweitjes. En met negen kinderen in huis blijft er dan ook werk aan de winkel. Leuk vond ik het niet, maar het was mijn eer te na om me er met een Jantje van Leiden van af te maken. Ik hetb dus heel wat van dat soort werkjes onder handen gehad. Groetjes Thea.
27-11-2006 om 20:31
geschreven door thea
hihi
ik zit al met momo in mijn hoofd...memories natuurlijk !
27-11-2006 om 20:21
geschreven door bojako
..
ach momories Lieve....je brengt ze allemaal terug boven, van het vreselijk geluid van de griffels op de leien tot het breien! Moeder werkte voltijds en we waren thuis met vier kinderen, elke keer ik broddelde had ze geen tijd om het uit te leggen dus ze nam het van me over en breidde of naaide het zelf veel sneller. Natuurlijk heb ik het dan ook nooit goed geleerd. Tot het laatste deed ik al mijn verstelwerk naar haar toe en nu blijft het gewoon liggen in de hoop dat de kabouterkes het zullen doen. Wat je niet vermeldt is het babykleedje met schmock (of zo iets) dat vond ik heel mooi, maar heel moeilijk! Al dat herstellen en stoppen, jongens toch....hoeveel uren heb ik daar ook niet in gestopt om het te leren, maar ons moeder zaliger zou gezegd hebben: "'t moest nog eens oorlog worden dan zult ge blij zijn dat ge het kunt!" en ons moeder, de lieve schat, had altijd gelijk.
Dikke knuffel,
Bojako
27-11-2006 om 20:20
geschreven door bojako
Handwerk
Heel verbaasd las ik hier dat jij hebt leren schrijven op een lei. Ik ben een jaar ouder dan jij, en ik heb nooit een lei gekend. Wij leerden schrijven op een lijntjesblad (hele dikke lijnen en ver uit mekaar, en een potlood. Wel heb ik met schoonschrift nog wel geschreven met pen en inkt, waarbij de inktpot standaard in de houten schoolbank zat. De juf vulde hem bij uit een grote fles.
Handwerk was echt mijn ding, maar bij gebrek aan het nodige materiaal was ik reeds 15 toen ik het echt onder de knie kreeg, dat was in het internaat. Maar ik kon, en kan het heel goed. Maar aan sokken stoppen heb ik een hekel. Doch als alles zo blijft opslagen, dan kom ik met je meedoen. Liefs,
27-11-2006 om 17:13
geschreven door huismusje/troubadoerkel
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
