Mijn zesjarige zoon buigt zich voorover en luistert aandachtig. Opa zegt niks terug, mam! Hij tokkelt op het arduin, gaat dan achter de zerk kijken. Ach, hij heeft je vast wel gehoord, bolleke. Waar wil je je tekening hangen? De bloempot geven we een ereplaats. Ik draag zus op mijn heup en vertel over vroeger. Hoe opa, mijn papa dus, met ons speelde. Diefke en agent in onze tuin. De eerste die hij ving, belandde in de gevangenis en wij moesten die dan trachten te bevrijden. Spannend, want hij was een alerte, watervlugge agent. Hoe hij zich ooit verstopte onder mijn matras waardoor ik een vreemd, hoog bed bekwam en hij zich daardoor natuurlijk verraadde.
Ik haal herinneringen op aan oma, mijn mama toen ikzelf klein was, die voor ons warme vanillepap klaarmaakte als we s avonds van de zwemclub thuis kwamen. Het was eigenlijk opas zwemclub, maar wij mochten mee. Eerst was er een soort turnles en daarna mochten we het rimpelloze water in. Soms sloegen wij, kinderen, de turnles over en doken meteen in het zwembad. Wanneer de redder iedereen eruit floot, deelden we mee dat we van de ViGe waren; wat een heerlijk moment, die hele plas, voor ons alleen! Moet iek nog meer naar lienks? stootte mijn broer met samengeperste lippen uit terwijl hij krampachtig schoolslag zwom. Uiteraard stak hij de draak met een madame uit de club en gaf hij zijn vertolking enkel in ons beperkte kinderkringetje. Zo vertellend wandelen we terug naar de wereld der levenden
In de rust van het kerkhof kan ik mijn gedachten de vrije loop laten, meermaals kwam ik hier mijn verdriet stillen en vond ik troost. Ik ben eerder een onregelmatig kerkhofbezoeker, maar rond Allerheiligen kom ik zeker langs. Het is er dan zo kleurrijk! Ik dwaal ook graag rond langs onbekende graven en familiekelders, lees de opschriften, fantaseer hun geschiedenis De plakkaten had ik al lang zien staan. Ze meldden dat de vervallen concessies zouden hergebruikt worden. Maar ik sla er geen acht op, we hebben nog niet zo lang geleden voor een nieuwe termijn betaald.
Gewapend met een schoffel en een harkje kom ik een hele tijd later, in de late namiddag, samen met de kinderen, de graven een beetje onderhouden. Groot is mijn ontsteltenis als ik het graf van mijn moeder niet meer vind. Ze liggen niet ver van elkaar, mijn vader aan een hoofdweg, mijn moeder een beetje verder aan een zijweggetje. Ik loop alle graven in de buurt af. Op den duur als een kieken zonder kop. Maar waar ik ook kijk, mijn moeder is er niet. Ik ben mijn kluts kwijt, het lijkt zo onwezenlijk! Rijd naar mijn broer, ik heb immers nog geen GSM. Samen keren we terug, maar de poort is ondertussen gesloten. We kunnen er niet meer in.
De volgende dag vernemen we dat het graf verwijderd is, de steen is onherroepelijk weg. Hoe kan dat nu? Een hele tijd geleden vroegen we of beide concessies niet samen konden genomen en gelijktijdig betaald worden. We leefden in de veronderstelling dat dit in orde was. Toen we laatst betaalden, dachten we dat dit voor beide ouders was. En helaas stuurt men geen uitnodiging, we moeten dit zelf opvolgen. En doordat mijn ene zus het papierwerk aan mijn broer overdroeg, ging er informatie verloren Het had zon vaart niet gelopen indien het bewuste terrein in betere staat was geweest. Nu wil men ontruimen, omdat de grond slecht is, graven verzakken daar gemakkelijk. De meningen blijken ook verdeeld in de familie, niet iedereen gaat naar het kerkhof, niet iedereen hecht belang aan een zerk. Maar toch besluiten we unaniem de concessie aan te houden. Nagedachtenis koester je natuurlijk niet enkel op een begraafplaats
Door die verzakkingen raakte het graf van mijn vader gehavend. Kristus, de Weg, de Waarheid en het Leven, staat er, in navolging van het opschrift bij mijn moeder, nog altijd. Ze hebben daar steeds, mijn moeder vooral, proberen naar leven. Ondertussen ben ik dit ontgroeid, het kerkelijke. De wààrden die ze ons meegaven echter, blijf ik met me meedragen. Af en toe kom ik nog langs om te tuinieren. Ik nam een stukje van mijn tuin - mijn paradijs - mee en verplant het daar. Dat schept een band. En troost.
Maar het liefst van al zou ik een stukje van mijn vader en mijn moeder willen meenemen naar mijn tuin, dicht bij mij...
Reacties op bericht (4)
01-11-2006
..
Natuurlijk rouwt ieder op zijn manier. Ik ga nooit op bezoek op het kerkhof. Ik denk wel vaak aan mijn liefste overledenen. Dan heb ik spijt dat ik hen niet "meer" gezegd heb hoeveel ik van hen hield.
01-11-2006 om 17:24
geschreven door Ludovikus
31-10-2006
Ontroert
Ik was zo ontroert toen ik las "het liefst zou ik een stukje van hen meenemen naar mijn tuin". Maar Lieve, je bent hen, in je hart, nieren, hoofd en al je genen. Jij bent dat stukje van hen, en je kinderen zijn ook een stukje van hen. Dus, je hebt hen altijd bij je, graf, of geen graf. En wat let je om een schrijntje te maken in een hoekje van je tuin of balkon. Zelf heb ik zo'n hoekje aan de muur achter mijn pc. Bij gebrek aan een graf of urne, hang ik daar de foto's van mijn geliefde overledenen, en ik praat in gedachten tegen hen. Zo herdenk ik mijn doden, elke dag weer. Het is zoals bojako zegt, ieder herdenkt het op zijn manier. Kus
31-10-2006 om 19:30
geschreven door huismusje/troubadoerke
.
ach lieveke toch, dat moet een vreselijke ontdekking zijn. herman maakte dit jaren geleden ook mee. als jongste van 8 en door zijn functie geregeld op het gemeentehuis, hadden zijn broers en zusters hem gevraagd om een oogje op de concessie te houden, hij heeft toen uitdrukkelijk aan de ambtenaar gevraagd om hem te verwittigen wanneer het zover zou zijn, maar voor wij ervan wisten was het te laat. het was zeer erg voor de broers en zussen, maar voor hem was het gewoon misselijkmakend, terwijl hem geen schuld trof. graf van vader ligt in het erepark, dat gaat dus nooit weg. we gedenken zijn ouders voortaan allebei op die plek, jullie gaan dat vast ook doen. dikke kus
31-10-2006 om 10:58
geschreven door paz
ouders
mijn ouders kozen zelf voor crematie en asverstrooïng. Wij hebben hun wensen gerespecteerd. Met Allerheiligen gaan we naar de strooiweide want moeder stond erop dat ze wel op dezelfde plaats verstrooid werd als vader. Er is niets, geen urn, geen steen...ik ga dus ook omdat ik deze vlaamse gewoonte zo prachtig vind, heel dat kerkhof vol met bloemen, hoewel triest geeft het mij altijd een goed, warm gevoel. Toen verleden week nichtje haar man mee naar huis nam in een eenvoudige houten urn had ik daar toch mijn bedenkingen bij. Zijn moeder vroeg ook al om een beetje as in een aparte urn want omdat zijn urne niet op het kerkhof zou komen, zou zij hem nu niet kunnen bezoeken. Ik draag een ring van mijn moeder en geef daar elke dag een kusje op. Als ik hier achter de PC zit draag ik dikwijls een cardigan van vader en voel me gekoesterd. Het is toch verwonderlijk hoe iedereen sterven op zijn manier verwerkt nietwaar? Kusje
31-10-2006 om 09:56
geschreven door bojako
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
