Al heb ik het nog niet met eigen ogen aanschouwd, er is daar veel veranderd sedert ik de Kameroense familie ontmoette. Ergens loopt een klein Lieveke rond, twaalf jaar oud. Tante Hermine, tante Odile, Zorro de jeugdvriend en zijn vrouw, zijn er niet meer. De kozijn, familie van vaderskant, met zijn bijzonder sympathieke vrouw en hun schattige kindjes, die recht over ons woonden, verhuisden lang geleden. Ernaast, op de hoek kwam een gezondheidscentrum. Centre de Santé staat er boven een rood kruis op de cementen muur, en het steegje werd nóg smaller
Nu ik de fotos herbekijk treft de armoede mij nog meer. Indertijd werd ik zo opgenomen in die familiale ambiance dat het mij niet echt opviel. Ik had ook geen maagdelijke kijk meer op het leven aldaar, aangezien ik voordien reeds in Burkina Faso (toentertijd nog Opper-Volta) en in Senegal verbleef.
Ik herinner mij die eerste cultuurschok bij het aanschouwen van de markt in Ouagadougou: de hompen vlees waaraan ontelbare vliegen zich ongegeneerd tegoed deden, de aasgieren op het dak, de modderige straten met ontelbare putten in het roodaarde wegdek, de scooters, de reclame voor coca cola Toen we weken later terug in de hoofdstad waren, leek alles pure luxe! Het leven op het platteland in hutten met een strooien dak, wat overigens veel koeler is dan een van zink, stond daarbij in schril contrast.
Mbombos huis was gemaakt van planken maar voelde ruim aan. In de huiskamer stond een ronde tafel met stoelen, een buffetkast en aan de andere zijde zelfs een heus salon. Plastieken emmertjes vingen in de hoeken het hemels water op dat bij een tropische bui door het dak sijpelde, zeg maar: stroomde. In het keukentje prijkte op enkele schappen het weinige huisgerei: een vijzel, wat kommen, twee potten, borden en lepels. Er waren ook nog twee slaapkamers maar ik heb nooit een duidelijk beeld gehad wie waar sliep. Thérèse, de dochter van Pols zus, en Makon, een zoon van nonkel Jacques, werden door mbombo als haar eigen kinderen grootgebracht.
Thérèse kregen we zelfs kado. Prends-la, elle est à vous Ik vond dat geen evidentie, maar zij hoopte op die manier een betere toekomst voor haar te bewerkstelligen. Ook Marthe, de zus, en een nicht met een kindje vonden daar een onderkomen. En tante Odile uiteraard, al was haar verblijf van tijdelijke aard.
Speciaal voor ons was ze vanuit Yaounde afgereisd om voor ons te koken. Haar man nam het haar niet echt in dank af. Ze was zijn tweede vrouw en favoriet. Polygamie bestaat daar nog steeds en al hebben velen het reeds afgezworen, wettelijk is het toegestaan. Vroeger had dit ook een sociale functie: het werk op het veld, in de compound, de aandacht en het koken voor de man en de opvoeding van de kinderen werd over allen verdeeld. In theorie lijken daar wat voordelen aan verbonden, maar in de praktijk zou ik nogal steigeren moest mijn echtgenoot op zekere dag met een nieuwe vrouw komen aanzetten! Zo despotisch! Gruwel! Maar dit laatste is natuurlijk utopie want in België is dit een strafbaar feit, bigamie genaamd, en bovendien ben ik manloos, dus valt er ook niets te delen
Nergens heb ik lekkerder vis gegeten dan diegene die tante Odile op de barbecue klaarmaakte, met veel ajuintjes. Het water loopt me weer in de mond, bij het idee alleen al. Het ongemak van de graten nam ik er met plezier bij.
Ze was zo blijmoedig! Ze leerde ons kruiden fijnmalen met een steen. En mijn reisgezellin Ariadne zal nu vast beweren dat ze een betere kok was dan ik!
Behalve koken maakte ze ook graag plezier. Ze was er altijd voor te vinden om ons in het plaatselijke café te vergezellen. En de biertjes gingen er vlot in, en waren meer dan een halve liter groot. Trouwens, Guiness smaakt ginder héél anders!
Haar ziekte en dood hebben me diep geraakt. Haar manier van zijn heeft zon indruk op me gemaakt, dat ik haar beeld voor altijd in mijn hart meedraag. Ik zal haar nooit vergeten
Reacties op bericht (11)
08-01-2007
Armoede
Zijn de mensen daar echt wel gelukkig zo te moeten leven in armoede?
Ik heb mijn twijfels daarover.
Is er nog nooit iemand van ventjes familie naar hier gekomen?
08-01-2007 om 13:18
geschreven door venus
Lieve Lieve
Ik heb begrepen dat je nu andere dingen aan je hoofd hebt dan het bloggen, heel begrijpelijk ook. Ik wil je gewoon wat knuffels komen geven, en zeggen dat ik je niet vergeet. Dat ik hoop dat je vlug weer kan overgaan tot de gewone dagdagelijkse dingen. En dat we met z'n allen hier geduldig wachten tot je wat van kan laten horen. Dikke kussen van huismusje.
08-01-2007 om 01:14
geschreven door huismusje/troubadoerke
04-01-2007
Hoi Lieve
Heel veel bekends lees ik in je verhaal. Ook manlief en ik hebben veel tijd doorgebracht in Afrika en zijn met heel veel mensen in aanraking gekomen en dan merk je soms dat men daar met al die armoede toch soms veel en veel rijker zijn dan wij. En bovendien veel meer waarderen wat ze wel hebben. Groetjes en natuurlijk nog de allerbeste wensen voor 2007, Thea.
04-01-2007 om 14:30
geschreven door thea
stilletjes...
Pakkende gedachtenis aan tante Odile en het afrikaanse leven. Hoe armoedig de omstandigheden ook, ik geloof dat het verrijkende ervaringen geweest zijn, een schat aan herinneringen om te koesteren. Ik neem aan dat je het momenteel te druk hebt, Lieve? Laat je nog eens wat horen? 'k weet het hoor, als je een poosje noodgedwongen moet stoppen met bloggen is het soms moeilijk om de draad weer op te pakken, want waarmee begin je dan?-Gewoon beginnen tikken hoor! Je bent sowieso een uitstekend verteller. Liefs,
04-01-2007 om 10:02
geschreven door paz
31-12-2006
beste wensen
De allerbeste wensen voor het nieuwe jaar!
31-12-2006 om 17:53
geschreven door madame
..
jij hebt daar zo te zien heel erg genoten van je verblijf in Afrika omringd door al die lieve mensen die het weinig dat ze hebben nog met je delen. Wat je niet kent mis je niet, zij kennen geen luxe en weelde. Zoals je weet waren wij thuis ook heel arm, maar ik heb ook het geluk gehad om heel veel liefde te kennen met prachtouders. Ik zou het heel graag hebben dat je er vrijdag bij kon zijn en ik ga er vast en zeker met de anderen over praten. Indien ze de groep niet te groot wensen te maken dan kunnen we nog altijd een tweede groep beginnen hé het hoeft niet elke maand te zijn. Titipoes had ook al eens gezegd dat ze er eens graag zou bij zijn. Zodra de feestdagen achter de rug zijn zullen we er eens werk van maken.
Verder wens ik u en uw lieve schatten allemaal een heel gezond en gelukkig 2007
31-12-2006 om 14:42
geschreven door bojako
..
Das al voor vanavond klokslag twaalf
31-12-2006 om 14:18
geschreven door Ludovikus
29-12-2006
Sorry
ik heb weinig tijd om te reageren, doch ik kom regelmatig lezen zo tussen mijn drukke werkuren in.Nu even de tijd genomen om u een gelukkig nieuwjaar te komen wensen.
29-12-2006 om 01:35
geschreven door vicolientje
28-12-2006
Lachen
Je kunt je miserie ook weglachen... is een manier om je staande te houden... wij zijn zo verwend en als er eens iets misloopt panikeren we al dadelijk... heb genoten van je beschrijving Lieve... kus van Myette
28-12-2006 om 20:54
geschreven door Myette
..
Als iedereen weer weg is en ze blijven alleen achter met hun karig bestaan, de zoektocht naar eten, overleven, dan lachen ze niet zoveel denk ik. Ik kwam ooit in een hut, waar een stok oude man met een grote open wonde aan zijn been, een flesje van een of ander antibioticum en een injectiespuit met naald in de hand. Van iemand gekregen, hij wachtte nu nog op iemand om het te injecteren. Dat is natuurlijk al vele jaren geleden maar zou er al zoveel veranderd zijn. Ik denk eerder dat jij voor hen een engel op aarde bent.
28-12-2006 om 16:34
geschreven door Ludovikus
*
Ik voel bijna de heimwee, naar ginder ver, van je blogje druipen. Ga je er nooit meer naartoe? Het valt me vaak op dat die mensen ginds, ondanks hun armoe, ondanks hun gebrek aan luxe, zoveel meer lachen dan de mensen hier.
28-12-2006 om 04:13
geschreven door huismusje/troubadoerke
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
het hoeft niet elke maand te zijn. Titipoes had ook al eens gezegd dat ze er eens graag zou bij zijn. Zodra de feestdagen achter de rug zijn zullen we er eens werk van maken.
Verder wens ik u en uw lieve schatten allemaal een heel gezond en gelukkig 2007
Ik ben Lieve
