Hij valt me meteen op wanneer ik het jazzcafé binnenkom. Donkerharig, getaande huidskleur, groot, gespierd, perfect gebit, innemende glimlach. Hij heeft wat weg van Georges Clooney. Hopelijk is het een Spanjaard. Mijn Spanjaard.
Bar Deco is vanavond het decor voor een singalongsongavond. Het is er gezellig, maar klein. Archieklein. Zo benepen dat ik benauwd ben door een zich voorbijwurmende passant op het één trede hogere podium te belanden. Gelukkig wordt me één van de zeldzame barkrukken geoffreerd waarop ik me zonder scrupules met één bil placeer. Ik ben voor zover ik het zie naar alle waarschijnlijkheid de oudste hier presente persoon. Ik zou me gesterkt moeten voelen door de aanwezigheid van mijn ietsiepietsie jongere broer, maar die oogt zo jeugdig met zijn hippe bril dat ik daar geen voordeel kan bij halen.
Het is nog warm ook. Het boekje met de Vlaamse Nummers bewijst uitstekend dienst als waaier. Maximum vijfenveertig is de capaciteit verneem ik. Hoog op de muren worden allerlei exotische dranken aangeprezen, aan duizelingwekkende prijzen, althans volgens mijn normen.
Ik bevind me in internationaal gezelschap, al zou je dat op t eerste zicht niet zeggen. Ik probeer ieders afkomst te raden, geen sinecure. Donkere wenkbrauwen, in tegenspraak met blonde lokken. Niet elke zwartharige is Zuiders.
Het is hun eerste week in Gent. Ze volgen een zomercursus Nederlands. Thuis zijn ze op de een of andere manier met deze taal bezig. Jong zijn ze, prille twintigers. Er is ambiance. Enthousiast kwinkeleren ze mee met Johan Vernimmen, De Kreuners, Clouseau en dies meer. Ook wij doen onze duit in het zakje. Hoe aanstekelijk, dat samen zingen! Nu dient het een volgens mij nobel doel, namelijk een taal onder de knie krijgen. Het schept ook een band.
Ergens in mijn achterhoofd gaat wel een alarmbelletje rinkelen. Er is een negatieve connotatie met massabeïnvloeding. Die positieve samenhorigheidsgevoelens kunnen gemanipuleerd worden ten behoeve van onzichtbare, minder fraaie intenties. Psalm, nationale hymne, karnavalsdeun of kleuterliedje een facet van het leven
Meezingen met Anne van Clouseau houdt niet in dat ik een fan ben, het onderstreept enkel het bijna fysieke plezier in zingen. Dat dit gebeurt in een sociale context kan alleen de geneugten verdiepen.
Ik amuseer me en nippend van mijn Duvel - het is namelijk te broeierig voor wijn - bekijk ik het jonge volkje. Tiens, er is een blonde kant en een donkere. Ik zit bij de laatste, het bruist er, het zit barstensvol energie, er is ambiance. Tussen de Vlaamse liedjes zitten ook Duitse, Spaanse, Italiaanse, Franse, Engelse en Ierse liedjes gemangeld. Iedereen zingt alles maar toch kan ik de Duitsers en de Spanjaarden detecteren.
Via via kom ik mijn gasten voor aanstaande dinsdag op het spoor. Een Brit en een Spanjaard. Ze hebben blijkbaar zelf nog geen idee van het nakende programma.
Zondag worden ze mee op sleeptouw genomen naar het Verdronken Land van Saeftinge. Een inkijkje op een leuke job, voor wie jong is althans, en geen familiale verplichtingen heeft. Het talencentrum van de universiteit.
Ik moet iets Vlaams op tafel toveren en weet nog niet wat. Mijn schone zus opteert voor haar eters Bouillabaisse. Whats in a name? Noem het Oostendse vissoep en het is Vlaams!
Ik kijk ernaar uit, weliswaar met gemengde gevoelens omdat er van mij iets culinair verwacht wordt, maar toch, het is vakantie in de trant van mijn ouders: het buitenland in huis gehaald!
Ook al ben ik nu dertig jaar ouder dan wenselijk, het is leuk mensen te observeren. Aantrekkingskracht, hoe ga je daarmee om? Ongewenste intimiteiten van een knappe alsmaar zatter wordende gast, zich van zijn sex-appeal bewust, hoe hou je hem van je lijf, terwijl je eigenlijk dweept met die andere? Ik heb goesting om hem een plaatsvervangende oorvijg te geven. Maar het meisje blijft lief.
Die Spanjaard, die helaas de mijne niet blijkt te zijn - ik heb een homootje - voldoet aan al mijn verwachtingen. Op het einde van de avond zet hij zich aan de piano en trakteert ons op een romantisch - voor mij toch, het feit op zich alleen al - meezingrecital. Het is veel te rap gedaan. Ik heb een boontje voor muzikaal vaardige mensen
Reacties op bericht (8)
13-08-2007
Mij bekruipt ook soms dat gevoel...
... dat dubbele, als ik middenin een bende met allemaal mensen zit die samen muziek maken. Enerzijds die enorme samenhorigheid, anderzijds altijd dat pesterige waarschuwende stemmetje dat "voorzichtig!voorzichtig" dreint en "laat je niet te ver meeslepen" en "pas op voor de dubbele bodems en de valse bedoelingen". En dan merk ik ineens dat ik een half liedje gemist heb en ben ik daarover zo boos dat ik alle voorzichtigheid aan een haakje hang en meezing tot ik schor ben en bonkende hoofdpijn heb. En nee, ik kan ook geen instrument bespelen, maar als de tweede noot weerklinkt sta ik al te dansen... Vaak als eerste, maar zelden als enige...
13-08-2007 om 13:13
geschreven door affodil
12-08-2007
Middernachtgenot...
hij en ik samen, een neut cognac en Lieve lezen en herlezen...
12-08-2007 om 00:56
geschreven door Titipoes
11-08-2007
..
Ik heb de reaktie gelezen die je plaatste bij Titikat over mensen en kinderen met een donkerder kleurtje. Wijnen worden gemengd om betere wijnen te bekomen, koffie bonen worden gemengd om een beter aroma te bekomen. Mensen moeten mengen om betere mensen te worden. Nee, het zou te eentonig zijn. Elke kleur op zichzelf is mooi. Het is toch de mens die telt, niet de kleur en als het over mensen gaat dan ben ik zeker kleurenblind, ik zie alleen maar kinderen en mensen. Tot je nog eens naar Antwerpen komt. Groetjes.
11-08-2007 om 17:50
geschreven door Ludovikus
08-08-2007
Heerlijk hé,
ik zit zo naast je mee te genieten! Ben zelf bij een koor dat moderne muziek brengt en geniet ervan met volle teugen. En als ergens mooie muziek gespeeld wordt, zou ik willen dat iedereen mij vergat en mij daar gewoon laat zitten en genieten. Er bestaat niets mooiers en dat heb je perfect weergegeven!
08-08-2007 om 23:44
geschreven door Michelly
06-08-2007
Iets heel anders...
Homootjes zijn ook best leuk.
06-08-2007 om 02:13
geschreven door zapnimf
*
Na het lezen van dit, kan ik het enkel nog maar eens herhalen, wat heb ik spijt dat ik zo ver van je af woon. kus van mus
06-08-2007 om 01:03
geschreven door huismusje/troubadoerke
05-08-2007
..
Waarom geen Gentse waterzooi. Ik heb ook zo'n grenzeloze bewondering voor mensen die degelijk een muziekinstrument bespelen. Waar haal je de tijd om nog als gids te fungeren. Volgende maal maak ik ons nachtelijk praatje wat langer, t'was echt nog eens een zomer avond om lang op het terras te zitten, zelfs met je laptop. Groetjes en tot nog ne keer.
05-08-2007 om 16:39
geschreven door Ludovikus
Ach lieve Lieve...
Jij nog jong genoeg, ik een ietsje te oud. Jij groot , ik klein. Twee verschillende vrouwen en toch herken ik bij jou de perfecte vertolking van mijn gevoelens bij zo'n singalongsongsnight. Tot vervelens toe herhalen, dat schrijftalent van jou....Indien ik niet beter wist zou ik zeggen you're just too good to be true...
05-08-2007 om 03:13
geschreven door Titipoes
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
