Ik heb precies een spuitofobie, ginnegapt ze.
Ze heeft nog altijd last van haar gebroken pols en twee reeksen kine hebben nog niet veel heil gebracht. Met de verwijsbrief presenteren we ons weer bij de huisarts. De verrekking van een gewrichtje tijdens de breuk leidt tot een hardnekkige ontsteking met pijn als gevolg. Ze zal er quasi meteen vanaf zijn met een inspuiting. Het alternatief is een pijnlijke behandeling gedurende drie weken. Het kan ook spontaan genezen doch daar zou wel een jaar overheen gaan.
Het spuitje ziet ze helemaal niet zitten. Wat dit betreft is ze nog geen haar veranderd. Als baby, kleuter, lager schoolkind zette ze het dokterskabinet reeds in rep en roer door haar panische angst voor injecties. En hoera of helaas, het leven zorgt wel voor de nodige ervaringen.
Toen ze voor het eerst kampeerde in de Ardennen, haalde ze in het bos haar been open aan een tak van een omgehakte boom. Geen onschuldig schrammetje, maar een serieuze jaap van vijftien centimeter. De ambulance haalde haar op en in het ziekenhuis moesten ze zes inspuitingen geven. Door haar angst diende men haar bijna onder narcose te brengen. De hechtingen waren op drie niveaus. Pas na afloop werd ik op de hoogte gebracht. Het staat in mijn geheugen gebeiteld, daar bij de garnalen en gerookte heilbot in het warenhuis. Ik kon niks doen. Enkel wachten tot ze vele uren later thuiskwam.
Ze kent dus het klappen van de zweep. Zwicht voor de inspuiting. De mantra het doet geen zeer rolt moeiteloos van haar lippen. Als het pijn doet kan een zwachtel soelaas brengen, of ijs
Reacties op bericht (4)
19-08-2007
..
Veel hangt af van wie ooit de eerste prik gegeven heeft. Ook liever geen prikken, maar als het moet???. De prik bij een kind is ook een prik in een moeder hart. Groetjes uit Middelkerke.
19-08-2007 om 11:42
geschreven door Ludovikus
17-08-2007
!!!
Heb ook ontelbare prikken gehad en vroeger bloed gegeven, totdat het mij verboden werd. Nooit problemen gehad. Ik draaide er mijn hand niet voor om!!Maar sinds een jaar of twee vinden de dokters geen aders meer!!! Heb toch echt nog wel hoor. Maar met alle gevolgen vandien. Mega blauwe plekken enz. En nu zie ik er huizenhoog tegenop!!!Als er nu bloed getrokken wordt, doen ze dat uit de aders op mijn handen, maar die zijn tamelijk fragiel, vlgs de arts.
Je ziet maar, het kan verkeren!
Groetjes van
17-08-2007 om 23:59
geschreven door Michelly
*
Zelf heb ik geen angst voor prikken, ik zou bij benadering niet kunnen zeggen hoeveel ik er al gehad heb gedurende mijn jaren. Maar dochterlief is andere koek, die moesten we ook eerst hypnotiseren, bij manier van spreken dan. En zoonlief, die doorstond het dapper zoals een echte man betaamt, maar hij werd telkens wel een tintje bleker, hahaha. Een dikke proficiat voor de moedige dochter en een dikke kus voor jou
17-08-2007 om 13:50
geschreven door huismusje/troubadoerke
Spuitangst
Dat is blijkbaar iets waar veel mensen mee kampen. Hier in huis loopt er ook eentje rond (en het is geen kind en geen vrouw, rarara). Zelfs van het zien op tv (idem met bloed) draait hij weg.
Ook mijn ex-man had er last van.
Ik vraag mij af hoe dat komt dat zoveel volk aan die angst lijdt. Het doet toch niet zeer?
17-08-2007 om 11:53
geschreven door zapnimf
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
