Heeei das precies familie van Noewi!
De zwarte kat met witte sokjes heeft wel wat weg van die van ons, alleen is hij wat voluptueuzer.
En t is een brave, zenne
De frèle witharige dame in lange jas merken we nu pas op.
Ik kom hier zeker twee keer per dag. s Morgens krijgt ze vlees en s middags korrels. En ze wéét het hé
Ze maakt een vage beweging met haar hoofd.
Ik kom hier voor mijn zoon hé, s morgens en s middags. Ik kan het niet laten En een beetje verder ligt mijn man, hij was maar tweeënvijftig
We hebben tijd en we luisteren. We krijgen een inkijkje in haar leven dat zich in verscheidene landen afspeelde, van Zaïre naar Joegoslavië, via Frankrijk en wat al meer. Voor de overplaatsing naar India vroegen ze even respijt, hij voelde zich niet goed. Vier maanden ziekenhuis in Utrecht, het leerde haar veel over die verschrikkelijke kanker. Van hoop op genezing, hervallen en uitzichtloosheid.
Ze vertelt over haar vaders ziekte en haar moeder die met hem afgleed. Hoe zij enkele dagen na diens overlijden na een banale verkoudheid het leven liet. Te voorspellen en te aanvaarden bij de ene, onbegrijpelijk bij de ander.
Maar alle pijn valt in het niets bij het verlies van haar zoon. Vijftig was hij. Haar enige kind. Geen kleinkinderen. Na eenentwintig jaar gescheiden. Zijn laatste jaren bij haar doorgebracht. Haar helblauwe ogen ijlen in het niets
Het geeft haar een doel, hier dagelijks te passeren.
De katers worden hier gesneden, weet ze nog te vertellen; de poezen gesteriliseerd. Dat is een maatregel van de gemeente. Ze kent ze allemaal, ze wonen hier, zijn hier geboren. In haar handtas ontwaar ik een zak kattenvoer. Op een zerk een hoopje korrels waaraan de robuuste uitgave van Noewi zich te goed doet.
t Is een goestendoener den dezen
Of ze dat niet allemaal zijn, denk ik luidop, met in mijn hoofd, het thuisfront
Nee dus, volgens haar
Zo kabbelt het gesprek verder. Ook mijn dochter is een heel bereidwillig luisteraar. Waar ze vandaan komt, polst ze?
Dochter: ik ben Belgisch!
Nee, haar roots?
Dochter: mijn papa komt uit Kameroen.
Ze is hier geboren, zeg ik ten overvloede.
Maar het ontgaat haar dat ze mijn eigenste dochter is. Ik duid het haar niet ten euvel.
Mijn koffie met melkje, velen denken dat ze geïmporteerd werd, terwijl ze toch mijn vlees en bloed is
We nemen afscheid en hervatten onze speurtocht naar het verleden.
Het voelt doods aan, onze weg langs de muur. Somber, kil, kaal, verlaten. Nochtans ademde de hoofdweg een andere sfeer uit. Majestueus, rijkelijk, herdacht. Wie zich hier een monument kon veroorloven was niet min, vermoed ik.
Op zoek naar aanbieders van bloeiende planten bevinden we ons een beetje uit onze normale route. Eens Allerheiligen voorbij is het voor de nering blijkbaar oninteressant nog aanwezig te zijn. Noch aan het hoofdportaal, noch aan de zijingang staan chrysanten te koop. Zelfs in de aanpalende straten is geen winkel open.
t Is de intentie die telt, vindt dochterlief, dus rest me niets anders dan het graf van mijn vader van ongewenste grashalmpjes te ontdoen. Ooit herplantte ik hier een stukje van mijn tuin. Het doet deugd te zien dat het ook hier groeit en bloeit.
Het graf van mijn moeder verdween een tijdje geleden.
De dag dat ik dit ontdekte was een schok. Als een kieken zonder kop liep ik in t rond op zoek naar haar zerk. Het leek zo onwerkelijk maar ze was weg!
De plakkaten met de mededeling dat de concessie beëindigd was had ik wel gezien. Daar maakte ik me geen zorgen om. We hadden immers net betaald. Jaren geleden hadden we gevraagd om de concessie van moeder en vader, die met zeventien maanden verschil overleden waren, tezamen te mogen vernieuwen. Op de een of andere manier was daar iets fout gelopen. De grafsteen van mijn moeder ging onherroepelijk naar de sloper
We lopen ook even aan bij Ebenezer, de vriend van papa. Eenenveertig was hij. Elk jaar opnieuw lopen we tussen de bijenkorven. Zo noemen we ze, die zeshoekige urnen. We lezen de opschriften, genieten van de bloemen en de kleine attenties. Dit keer ben ik opmerkzaam voor mensen van mijn geboortejaar, of daar omtrent. Schrikbarend hoeveel ik er reeds heb overleefd.
Mijn missie is nog niet voleindigd, dat gevoel heb ik toch. Ik hoop dus dat ik nog vele jaren tegoed heb...
Reacties op bericht (15)
27-11-2007
...
Ben er weerrecht in de roos.
27-11-2007 om 23:27
geschreven door Ludovikus
Gewoon...
even langs gekomen om gedag te zeggen, lieve Lieve, gewoon zomaar.
27-11-2007 om 01:06
geschreven door Titipoes
25-11-2007
..
25-11-2007 om 15:05
geschreven door Ludovikus
21-11-2007
...
Ik kom alle dagen kijken
21-11-2007 om 17:19
geschreven door Ludovikus
18-11-2007
...
Ben nog even naar je bericht van 1/11 gaan kijken, naar je transformaties met je knappe dochter. Ben nog altijd verontwaardigd bij het lezen wat die vandalen met je Berlingo'tje hebben aangevangen. Beprijpen die schurken dan niet hoe hard je moet werken om dat alles te kunnen betalen. Schandalig!!!
18-11-2007 om 17:21
geschreven door Ludovikus
10-11-2007
Lang !
Lang zal het toch niet meer duren hoor dat men nog gaat denken dat een vrouw geen dokter kan zijn. De meeste afgestudeerde artsen zijn vrouw.
10-11-2007 om 18:42
geschreven door ollie
nog iets vergeten
't was natuurlijk uit het engels vertaald 'nurse' - die 'verpleegster' zorgde dan wel voor verwarring, daar heb ik niet bij stilgestaan. 'k had het in't engels er moeten opzetten hé ?
10-11-2007 om 15:09
geschreven door bojako
..
inderdaad dat is de oplossing Pazke, alhoewel er toch niet over na te denken valt. Het is echter niet vanzelfsprekend dat mensen de vrouw als dokter aanzien.
Het bleek ook niet vanzelfsprekend voor die dame dat Lieve de moeder kon zijn.
verder hoop ik dat alles goed is met je Lieve Lieve, 't is hier heel rustig! Dikke knuffel.
10-11-2007 om 15:07
geschreven door bojako
09-11-2007
niet vanzelfsprekend...
...een ander kleurtje weliswaar, maar toch lijken je kinderen ontegensprekelijk op jou, vind ik.
----nu zit ik mijn kop te breken over dat raadsel van bojako...het enige waaraan ik kan denken is de simpelste oplossing : moeder is dokter en vader verple(e)g(st)er.(origineel is 't vast een engels raadsel en blijft het "nurse")?Liefs
09-11-2007 om 11:43
geschreven door paz
..
wat mij het meest opviel in dit stukje is dat de dame het niet vanzelfsprekend vond dat je dochter, omwille van haar huidskleur, jouw dochter was. Het deed me onmiddellijk terugdenken aan een oud raadsel: Een dokter en een verpleegster hebben een baby zoon. Maar de vader is niet de dokter en de moeder is niet de verpleegster. Hoe kan dit? Schatten van kinderen heb je! Dikke knuffel.
09-11-2007 om 10:13
geschreven door bojako
07-11-2007
gemis
Haar grafsteen laat me koud, ik sta erop te kijken als een hond op een zieke koe, maar thuis voel ik nog haar aanwezigheid. Hier blijft ze leven want ik hoor nog steeds haar stem, ik zie ze nog steeds overal rondlopen, ik mis haar..... VERSCHRIKKELIJK!
07-11-2007 om 14:03
geschreven door Venus
.
Dat witharige dametje heeft blijkbaar al de nodige klappen mogen incasseren in het leven. Vreemd hoe mensen zo'n open boek kunnen zijn tegenover toevallige voorbijgangers. Een typisch teken van opperste eenzaamheid.
07-11-2007 om 00:00
geschreven door Menck
06-11-2007
Weinig
Ik kom zo weinig op een kerkhof. Niet speciaal weinig, maar gewoon niet dikwijls. Ik denk wel vaak aan mijn lieve overledenen. Als ik er al eens kom, loop ik ook de data te vergelijken en realiseer ik me dat mijn tijd aan't korten is. Maar zo'n grafsteen zal niet op mijn buik liggen. Uitgestrooid in't gras, na een warm voorspel zal het worden. Michelly heeft gelijk, mooie kinderen heb je. We zouden toch veel meer alle rassen onder elkaar moeten trouwen en kinderen krijgen, het zijn toch de mooiste mensen die er zijn. Het zou die onzinnige haat ook uit de wereld helpen. Groetjes.
06-11-2007 om 16:15
geschreven door Ludovikus
Ja kerkhoven.
Ik heb er niet echt iets mee. Ik sta daar maar en zie alleen die steen en kan die niet wegdenken. Toch begrijp ik dat sommige mensen het nodig hebben om zelfs elke dag erheen te gaan en te praten met hun geliefden. Ik doe dat gewoon in mijn hoofd. Op dezelfde manier als ik praat met de levenden. Van : Zeg probeer eens om dat in orde te brengen, jij moet dat toch kunnen.... etc, etc.
By the way: je hebt prachtige kinderen.
Groeten van
06-11-2007 om 13:33
geschreven door Michelly
05-11-2007
Tja,
zo'n kerkhof bezoek roept vele gedachten op en dat is waarschijnlijk ook de reden waarom ik er niet echt vaak te vinden ben. Het geeft zo'n triest gevoel. Misschien zomers wat minder, wanneer het aangenaam weer is en het zonnetje schijnt en dan bij voorkeur op een plaats waar geen bekenden rusten.
Het is namelijk vreselijk om tot de ontdekking te moeten komen dat een geliefd graf verdwenen is. Dat heb ik ook eens meegemaakt en als ik er nu aan denk heb ik het er nog moeilijk mee.
05-11-2007 om 07:31
geschreven door thea
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
