Vandaag stond ik oog in oog met een tsunami.
Terwijl ik deze woorden intoets schiet de bliksem hels over mijn scherm, gevolgd door een ratelende donderslag en kletterende regenval, de prijs voor een weekendje zomerse temperatuur. Mijn roodgetinte huid de voorbode van mokkabruin, de twintigplusser in Celsiusgraden een belofte naar méér, naar véél meer...
Om de weergoden zand in de ogen te strooien had ik me een veelkleurig extra large regenscherm aangeschaft en dit grijpensklaar in mijn automobiel geborgen. Met afgunstige blik op de gigantische vissersuitrusting, zocht ik de afgelopen weken beschutting onder mijn aftands minuscuul exemplaar met geknakte baleinen, resultaat van het verloren duel met de wind. Door piepkleine gaatjes in de impermeabele stof sijpelde het hemelvocht onbarmhartig op mijn hoofd.
In het meervoud eigenlijk, want we deelden de paraplu, mijn jongste en ik...
Heden ben ik uitgerust met zonneglazen, gemonteerd op mijn bril. Meer zelfs, een witte zonneklep siert mijn hoofd. Potsierlijk, vermoed ik, maar zeer doeltreffend, want hoe zonminnend ik wel mag wezen, achter het stuur heb ik Laura niet graag in het vizier. Ze kan me immers danig vermoeien.
Aan de rand van het tartanovaal geniet ik van de prestaties van de Racingers. Ze lopen, springen, werpen dat het een lieve lust is. Acht kampioentitels op dag één en tien op dag twee, schitterend toch! Een veelbelovend aanloopje naar de nakende Bekers van Vlaanderen...
De tsunami van vandaag heeft echter geen uitstaans met dit sportief gebeuren.
Na mijn nachtdienst geniet ik van een heel aangename, rustige ochtend. Mijn pappenheimers zijn om het allerliefst. Sooi vertrekt welgemoed samen met mijn collega naar het station, Merci en haar compagnon worden tijdig opgehaald voor een familiefeest, Flup laadt zijn flessen wijn voor de verjaardag van zijn mama zonder brokken in de koffer van de chauffeur, Riebe en Abel vertrekken te vroeg naar de kerk en arriveren toch te laat, want het is Plechtige Communie en de mis duurt lang maar daarom niet getreurd want het is plezant.
Ik kan één van de kerkgangers moeiteloos warm maken voor een tripje per fiets naar de buurtwinkel. Ik heb sla noch tomaten in huis, en die staan op het menu. Ik maak een overheerlijke salade, met pijpajuin en rucola en kruidige dressing.
Ondertussen staat de soep te pruttelen.
Zou de soep moeten staan pruttelen.
De soep van gisteren.
Die vandaag nog rijker van aroma zou wezen.
Tiens, er broebelt niets. Echt niets.
Staat het vuur wel aan?
Ik roer.
Geen spoor van verhittingsactiviteit.
Ik roer nogmaals.
Plots spuit het hete groentenat wild in t rond.
Inderhaast verplaats ik de pot naar een ander kookvlak.
De inhoud bruist over de rand.
Ik verhuis naar een ander vlak.
Gulpen tomaat vliegen in het rond. Op het fornuis, de muur, de vloer...
Precies een vulkaanuitbarsting.
Ik blus met een geut koud water.
Er komt terug rust in de ketel.
Maar de soep met vermicelli van gisteren blijkt oneetbaar.
Aangebrand.
Het navenante liedje spookt door mijn hoofd....
En de troostprijs is: een dubbele portie saté plus dessert.
Het leed is geleden, de spetters weggeschrobd, de tsunami verleden tijd...
Reacties op bericht (4)
28-04-2008
..
Van onweer heb ik in mijn tuintje niets gemerkt, wel zag het er in de verre verte onheilspellend donker uit en ik dacht van ook wat gedonder te horen, het kwam beslist van uit jouw richting. Eerst wat veel zon in een keer en dan bijna verdrinken door een tsunami, je maakt wat mee zeg. Met je soep zit ik ook met een probleem, leek wel een groenten eruptie. Het ballen werpen, is het handbal, volleybal, "is it a plane" nee het is super Lieve. Groetjes.
28-04-2008 om 16:36
geschreven door Ludovikus
..
Ik snap die spuitende soep niet tenzij het in een presspot was, dat heb ik ook eens meegemaakt. Ontploffende tomatensoep...tiens...'t is bijna goed voor een surrealistisch verhaal. De regen heeft hier vannacht toegeslagen, ik heb het met één oor gehoord maar ben toch rustig weer ingeslapen. Mijn net afgereden gras zal blij geweest zijn, het was al zooooo lang geleden dat er nog water op gevallen was nietwaar? Wat je petje betreft tegen Laura - ik heb zo iets in het roze, onnozel inderdaad, maar ontzettend praktisch en diegene die erom lachen heb ik dan weer een fijn moment bezorgd. Ik ga nu de tekst nog eens tegoei lezen want ik snap dus echt niet dat soep in een gewone pot kan spuiten, ik moet een zin gemist hebben. Indien niet zal je het me nog eens duidelijk moeten uitleggen. dikke knuffel
28-04-2008 om 11:37
geschreven door bojako
Aangebrand... de soep...
De beschrijving van het meervoud onder geknakte baleinen, hèhè, komt me bekend voor.
Lieve, als jij nachtdienst hebt, dan kan je toch ook slapen? Of niet? Anders lijkt me heel dat vervolg van de dag toch wel heel vermoeiend. De atletiekmeetings blijven hier nog binnen de perken, want hij doet enkel mee als de wedstrijden op eigen veld worden gehouden.
Een spuitende soep lijkt me enkel iets dat jou kan overkomen. Nog een geluk dat je niet net je hoofd in het oog had steken.
28-04-2008 om 10:07
geschreven door zapnimf
*
Hier in Antwerpen geen sprake van donder en bliksem, wel veel wind. Ik vermoed dus dat ons nog wat te wachten staat. Het weekend was alvast een mooie belofte en een verlangen naar meer. Dikke proficiat aan de kampioenen. Ik wens je een fijne werkweek, veel liefs van mus.
28-04-2008 om 03:18
geschreven door huismusje/troubadoerke
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
