Papa was een beetje een uitvinder, vind ik. In de keuken hadden we een vent. Hij was echter niet van vlees en bloed. Hoog ingebouwd in de buitenmuur zoog hij alle keukengeurtjes weg. Enkel een schakelaar indrukken en de dampen verdwenen naar buiten. Dit systeem werkte jaren feilloos tot op zekere dag met een luide knal de brokken door de keuken vlogen. Sedertdien was het met ingetrokken schouders en verkrampt gelaat dat we het knopje indrukten….

We hadden nog een andere vent in huis. Telkens de radio – een goed uit de kluiten gewassen meubelstuk met bovenaan een 78-toerenspeler – een mannelijke commentator ten gehore bracht, vluchtte mijn zusje het huis uit. Ze was er rotsvast van overtuigd dat er zich een meneer in het toestel bevond. Pogingen haar van haar vrees te verlossen werden schromelijk teniet gedaan door veelvuldige plagerijtjes.

Behalve een boiler voor de vaat – onder de gootsteen (de pompsteen) – hadden we er ook een voor de koffie, een avant-garde koffiezetter dus. We dienden slechts de reusachtige – we hadden een 8-koppig huishouden – aluminium koffiepot getooid met een filter gevuld met koffie en cichorei onder het lopend kraantje te houden, en klaar was kees!

Hij vond ook de handtekeninghulp voor blinden uit. Met zes schoolgaande kinderen was dit echt wel een must. Uit een kartonnetje knipte hij een uitsparing. Hierdoor kon hij heel precies signeren. Voor vaderdag fabriceerde ik een hele waaier van dergelijke hulpjes: cirkelvormig, ovaal, stervormig enzovoort. Ik vond het best wel kunstzinnig. Maar papa duidelijk niet!

Hij deed ook niets liever dan ons foppen. Onze boterhammen beleggen met het boterpapier bijvoorbeeld. Of een bananenschil vullen met krantenpapier, niet van echt te onderscheiden! Tja papa was een fratsenmaker! De verhalen die zijn broers nu nog vertellen doen ons kreukelen van het lachen!