Ik had nooit gedacht dat ik ooit met argusogen de lucht zou afspeuren en blij zou wezen met een flinke wind. Een lekker zonnetje, weliswaar af en toe verstoppertje spelend met de wolken, en dan die wind. Zzzzoeff ffww ffww. Hoe meer beweging er in de lucht zit, hoe minder kreukels, vermoed ik. Mijn parasol kleppert, deuren slaan toe. Maar dat neem ik erbij. Jammer dat ik mijn wasspelden kwijt ben, om mijn wasgoed in te tomen. Af en toe slaan de lichtgewichten, de gedrogeerden, tijdens het droogproces op de vlucht, om in de goot te belanden. Dan dien ik het zuiveringsproces te hernemen en moet ik het wellicht stellen zonder winderige zon.
Het was de technieker die het doodvonnis tekende. Ik had hem in huis gehaald om mijn droogkast weer beter te maken. Deze draaide nog steeds gezwind zijn toeren, doch produceerde enkel koele lucht. Elf jaren oud, en van het soort dat een leven lang mee zou gaan, en reeds ten dode opgeschreven? De prijs voor de herstelling oversteeg deze van een nieuwe aankoop. Je ziet van hier dat ik nog transplantaten ging bestellen!
Ik tastte eens diep in mijn buidel en bespeurde enkel rosse centen. Niet één rooie! Ik keek in mijn gereedschapskoffer. Geen nagel om ... je weet wel... Ik zou me tevreden moeten stellen met een droogrek. Ik gaf me over aan ingewikkelde berekeningen van drooglengte versus aankoopprijs in verhouding tot de beschikbare oppervlakte. Ik woon namelijk klein.
Hoe ik het vroeger, in het prérenovatietijdperk, klaar speelde is me een raadsel. Ik experimenteerde met uittrekbare lijnen, die na verloop van ultrakorte - tijd immens uitrekten. Ik koos daarna voor oerdegelijke, zij het ontiegelijk lelijke, waslijnen die ik van de ene naar de andere muur spande, boven de gasconvector. In de onverwarmde logeerkamer duurde het drie keer langer eer ik de strijkbout mocht hanteren om de plooien glad te strijken. Wanneer de weergoden me gunstig gestemd waren kon ik uitwijken naar buiten, naar mijn ommuurd minituintje, alwaar ik tussen de klimrozen en de klimop oogvijzen had gedreven, trekpleister voor mijn nieuwe wasdraden. In de beslotenheid van mijn patio weigerde mijn was te wapperen en werd ik alzo verstoken van de alomprezen frisheid van het openluchtdrogen.
Ik was dan ook de koning te rijk toen mijn familie me een droogkast cadeau deed, ter gelegenheid van de op handen zijnde geboorte van mijn eerste troonopvolger. Gat geboord, rooster en buis geplaatst, klaar was Kees. Mijn broers eigenlijk, schoon plus echt. Zeven jaar geneugte. Daarna vond ik dat ik het waard was. Voor het betere merk.
Na de verbouwingen was ik multiple gelukkig dat ik èn wasmachine èn droogkast èn oven èn kookfornuis èn stofzuiger èn dampkap èn strijkijzer èn diepvries èn koelkast èn ventilator èn haardroger èn zovele andere apparaten gelijktijdig kon bezigen zonder dat de zekering smolt. Voordien moest ik me behelpen met porseleinen plombs , ik had een hele voorraad aangelegd, want ze waren moeilijk verkrijgbaar. In een antieke elektro-winkel in het centrum vond ik echter nog vervangstukken. De aan/uit-knop bestond uit een soort ijzeren vork die ik omhoog of omlaag moest duwen, waaruit dan vonken sprongen.
Momenteel bevind ik me dus weer in een ecologische periode waarbij ik gebruik maak van natuurlijke hulpbronnen. Ik kan hier echter, naast de positieve, ook enige negatieve aspecten aanvoeren. Binnenshuis verandert mijn was tijdens een moeizaam droogproces in stijve kartonnen borden. De vochtigheid blijft hangen wat niet bevorderlijk is voor de gezondheid van lijf, leden en huiselijk onderkomen. Onze poes wandelt onder het droogrek door en is in volle zomerruif. Een bijzonder onkies idee. Wat anders in de pluizenzeef belandt, blijft aan de kledij hangen. Dat drogen in huis is een slordige boel!
Nog even besparen op kilowatt-uren, maar straks, dan wil ik toch weer zon energievretende droogmachine!
Reacties op bericht (8)
02-07-2008
Groot gelijk
In alles wat je schrijft (behalve die porceleinen plombs, die heb ik nooit gekend) kan ik mezelf vinden. Een droogkast is onmisbaar.
Ooit in tijden van defecten gehad dat ik de amper drogende was op het rek terug in de machine mocht gooien wegens onsmakelijke geur die verdacht veel op schimmelen leek.
02-07-2008 om 21:42
geschreven door zapnimf
26-06-2008
Opgepast
Mijn schoondochter kreeg schimmel op de muren van het appartement door de vochtigheid. Ze heeft er nog geen besef van hoeveel was er zal bijkomen met een baby. Ondertussen zijn ze op zoek naar iets beters, maar nog steeds niets gevonden.
26-06-2008 om 23:32
geschreven door camille
droogkast
ik kreeg mijn eerste in 1970 als trouwcadeau van mijn collega's(ik werkte bij de elektriciteitsmaatschappij)en die heeft 18 jaar dienst gedaan, er stond alleen een timer op, voorts geen frullekes van verschillende temperaturen of vochtigheidsgraden en het was een zeer welkom stuk huishoudapparatuur omdat we op een klein appartement woonden. Nu, 38 jaar later, ben ik aan mijn derde droogkast toe, die enkel in de winter af en toe werkt, of soms eens om snel het laatste wasgoed kurkdroog te maken, want liefst van al droog ik netjes ecologisch en goedkoop in de tuin. Maar in jouw geval is de droogkast inderdaad de beste keuze, Lieve. Ik wens je een warme, winderige zomer en tegen dat het hier weer regenachtig wordt : een goede trouwe droger die het vele jaren volhoudt! dikke kus
26-06-2008 om 14:10
geschreven door paz
25-06-2008
..
Soms vergeet men onder welke luxe ster men leeft. Dan zijn er die een droogpaal in de tuin hebben en een droogkast, en zie het is de droogpaal die je best missen kan. Toch die heerlijke frisse geur van een laken gedroogd in de wind. Of is het de geur van benzine en diesel en fijnstof dat ik opsnuif, niet beter wetend. De E 313 loopt hier op 1000 meter voorbij. K'Wens je snel een nieuwe droogkast. Groetjes.
25-06-2008 om 13:49
geschreven door Ludovikus
24-06-2008
Ik heb hier veel geleerd
over drogen. Ik dacht altijd dat zoiets een natuurlijk proces was dat om het even waar kon gebeuren.( Ten juize Ernst gebeurt het momenteel in de garage en bijkelder.) Het drrogmasjien dacht ik diende alleen voor noodoplossingen als het snel moest gaan. Na bij Ernestine inlichtingen te hebben ingewonneen blijkt dat ik volkomen verkeerd zat. Men is toch nooit te oud om te leren drogen.. vooral het groen achter de oren. Maar die laatste kan ik momenteel nog niet in de droogkast kwijt.
24-06-2008 om 21:47
geschreven door Ernst
Droogkast
Kijk es aan: ten huize Menck & madam speelde zich het tegenovergestelde af: wij hebben onze droogkast verpatst. O nee, ze was niet kapot en o ja, 't was een goed merk. Alleen: kledij versleet tien keer zo snel (droogkasten zijn je reinste textielkillers), het ding vrat energie en veel - vooral zelfgebreide - truien van mijn madam krompen sneller dan the speed of light. Kortom: weg met die machine.
Thans wordt de was alhier buiten gedroogd (bij droog weer, that is), en anders hangt ze aan het droogrek in een stevig verluchte en leegstaande kamer. Ook daar verloopt het droogproces wonderwel voorspoedig.
24-06-2008 om 19:21
geschreven door Menck
Met -eindelijk!- weer ...
... even droogweer vind ik het onbetaalbaar de was buiten te kunnen hangen op de droogparasol. Het geklapper van de lakens herinnert me een beetje aan het flapperende zeiltuig in de haven van St-Florent tijdens de vakantie. Alleen... buur Boer heeft zijn planning weer naadloos op de mijne afgestemd. In plaats van zeebries-fris ruikt de was naar... koeiemest!
24-06-2008 om 15:02
geschreven door affodil
..
met weemoed (sic) denk ik terug aan de vele jaren met mijn kleine kinderkens op een appartement en bergen was en geen droogkast. Mijne zilveren vond dit niet nodig! (ha!) Ik heb toen om het hem diets te maken overal de vochtige was gehangen: op een rek boven't bad - ik had hangers aan de deuren, er stonden droogrekken in alle kamers ... hij kreeg het vooral moeilijk toen hij onder de druppende lakens een bad wou nemen. Mijn droogkast, zij het wel de goedkoopste van de hele winkel, volgde niet lang daarna maar even serieus: - gelukkig is het nu even goed weer en kan je buiten drogen want het is inderdaad een ramp bij slecht weer. Ik vergeet nooit de mizerie van vroeger. Niet iedereen had een grote ruime droogzolder hé! dikke knuffel.
24-06-2008 om 10:32
geschreven door bojako
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
