Ik denk eerst dat ze aan het zeveren is: Mam, kom je me ophalen, ik zit bij het Rode Kruis, er is iets met mijn pols Een goed uur geleden heb ik haar aan de Topsporthal gedropt voor een extra training en nu vlam ik in vliegende vaart terug.
Het is razend druk want er is een scholenmeeting atletiek aan de gang dus parkeer ik me maar aan een blauw bord met rolwagen. Het is een heel traject via allerlei gangen en deuren, langs de oefenpiste naar de EHBO-post en eens ter plaatse is de vogel gevlogen. Een jonge verpleger meldt me dat ze me tegemoet is gegaan want mijn moeder gaat dat hier tòch niet vinden Das proper, mij zo onderschatten, pruttel ik in mezelf.
Terwijl ik, op weg naar de uitgang, bijna overhoop gelopen word door horden jonge sporters, gaat mijn GSM af. Mijn dochter, zie ik nog net, voor de batterij het begeeft. En dan zie ik haar staan, helemaal in het wit: de Adidas kuitbroek, shirt, loopschoenen, haar verbonden arm, de mitella. Bij een oefening tuimelde ze achterover van een bank, een Zweedse dan nog wel, dus echt niet hoog. Op haar elleboog, op haar hoofd, ze weet niet precies hoe, maar haar pols doet pijn
Met een tussenstop thuis om SIS- en identiteitskaart op te vissen, een telefoontje naar de huisarts te plegen, rijden we door naar het UZ. Parkeerkaartje halen, de slagboom gaat omhoog en de pijlen leiden ons naar de spoedafdeling. Nu nog de wagen kwijtraken, het staat hier vol voertuigen met een witte klever: U staat hier niet reglementair We vinden gelukkig vlug een legale plaats.
Een steile helling leidt naar het gebouw en ik bepeins dat ik blij mag zijn dat ze geen mankementen aan haar voeten heeft. Voor de glazen deuren kijk ik nog eens omhoog. Ik sta verdorie voor de tandheelkundige afdeling! Spoed is om de hoek.
Een poort voor ziekenwagens, maar ook personenwagens zijn toegelaten. Had ik dat geweten maar met een zere pols zou het toch een beetje belachelijk geweest zijn, grinnik ik in mezelf.
De voetgangersdeur geeft uit op de inschrijfbalie. Er staan nog twee wachtenden voor mij in de rij. Ik mag er niet aan denken dat ik hier met een halflevende potentiële patiënt zou staan aanschuiven!
Na de administratieve plichtplegingen kiezen we een zeteltje in het wachtlokaal. Pffft, precies de woestijn hier, droog en warm. En ik heb zelfs geen boekske mee! Ik verga van de dorst en Jolien heeft honger. Gekwetsten hebben voorrang dus halen we een reep chocola uit de automaat en net wanneer ik het wisselgeld recupereer worden we gehaald. Weg van de blikjes, flesjes, sapjes, verfrissingen
Een supervriendelijke verpleegster betast de zere arm en pols en weerom mogen we in een kamertje wachten. Fotos nemen. Wachten.
Een jonge stagiair meldt ons dat het geen breuk is. Oef. Hij manipuleert haar pols om de pijnlijke plek te lokaliseren, stelt heel wat vragen en noteert de antwoorden.
Opeens komt een groengeschorte arts mijn dochter halen. Moet hij niet wisselen van voorschoot? Ik zie bloedvlekken! Ik volg hen naar de gipskamer. Er is tòch een breuk, dat had deze dokter meteen gezien: een groenhout fraktuur distale radius, aanvaardbare stand. Ze is nog jong, dus zullen vier weken immobilisatie wel volstaan. En ja, ze mag nog trainen, en lopen uiteraard, maar natuurlijk moet ze geen hangoefeningen en dergelijke doen met haar pols. Ze is erg opgelucht, want stilzitten, dat is niet haar ding!
Ik zal me dus maar inleven in mijn rol als chauffeur, de komende dagen. Ze piekert ondertussen over het toneelstuk waarmee ze over twee weken het podium opgaat. Eureka! In plaats van ik heb er een gebroken neus aan overgehouden kan ze verwijzen naar haar arm. En voor de theatrale valpartij moet ze ook nog wat verzinnen, maar dat zal wel lukken, zeker!
Ik vind het heel lief, s avonds krijgen we een telefoontje van een bezorgde coach uit de Topsportschool. Ook haar negenjarige broer wil er het fijne van weten en benijdt haar: hij wil ook een plaaster, dat lijkt hem supercool! Bij een klasvriendinnetje kan ze een steunverband lenen. En papa belt ten overvloede: Est-ce-que los est cassé ?
Van al die aandacht kan je niet anders dan voorspoedig genezen
Reacties op bericht (8)
10-02-2007
pols
En hoe is het nu met Jolien ?
10-02-2007 om 18:11
geschreven door kamiel
03-02-2007
...
Het gips ziet er nog maagdelijk uit en heel uitnodigend om handtekeningen op te verzamelen.
03-02-2007 om 22:39
geschreven door venus
jammer
wens je schat een spoedig herstel, gips weet er alles van,ben gelukkig er van af
groetjes Ria.
03-02-2007 om 21:37
geschreven door miekemuis
..
En ik maar vertellen over mijn kleinzoon zijn gebroken arm. Maar ja, ik babbel altijd teveel en laat anderen nooit tijd iets te antwoorden. (Zegt ons Lea)
Dat ze toch maar voorzichtig is met haar arm, dan is het snel voorbij. Groetjes. (goe thuis geraakt?)
03-02-2007 om 18:01
geschreven door Ludovikus
Aansluiten
Ik sluit me aan bij de vorige sprekers... had er gisteren iets van gehoord en ben het nu komen lezen... beterschap gewenst... is het een beetje meegevallen gisteren? Kus van
03-02-2007 om 16:27
geschreven door Myette
01-02-2007
*
Gelukkig valt het allemaal nog wel mee, geen gecompliceerde breuk, en maar vier weken in het gips ipv zes weken. Ik ben wel benieuwd naar jouw vervolgverhalen op dit alles, want uit ervaring met zoonlief weet ik dat er nu danig gaat geprofiteert worden van de handicap,hahaha. Zo zullen klusjes die bweurk zijn niet meer gedaan kunnen worden en zal er demonstratief gewezen worden naar het gipsverband. Andere dingen evenwel zoals alle leuke en luie dingen zullen dan weer wel kunnen, ah ja! Ik vind beide foto's ook heel mooi Lieve, liefs van
01-02-2007 om 15:14
geschreven door huismusje/troubadoerke
..
menslievendeugd dit jaar schijnt voor iedereen een vrij slechte start te nemen. Maar net zoals Paz wil ik ook zeggen dat ik de foto's allebei heel mooi vind, ook die van u.
Kinderen houden u wel jong hé? Zoentje
01-02-2007 om 13:16
geschreven door bojako
.
Oei-oei! Spoedig beterschap voor Jolien, jammer, maar gelukkig niet echt een ramp. Zo te horen is het een kranige meid, ik hoor niks over pijn klagen. En 't is misschien niet gepast om het te zeggen bij dit ongelukje, maar : wat een prachtige foto! Ook de jouwe hier rechts vind ik mooier en meer herkenbaar dan de vorige. Liefs,
01-02-2007 om 12:28
geschreven door paz
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
