Die morgen was ze bijna in tranen.
Om te beginnen had ik haar ietwat aan de late kant aan school afgezet. Dit was reeds de derde dag op rij dat ze er om 7 uur, jawel, in de òchtend, verwacht werd. In de mate van het mogelijke, stond er op het briefje. Want natuurlijk konden ze niet allemaal tegelijk geschminkt worden.
Vervolgens diende ze de tickets voor haar papa nog maar eens te wisselen.
En tenslotte, hoorde ik alles nú te betalen, vond ze, ook al stond het ànders vermeld. Om de lieve vrede, doe ik dat natuurlijk, want ik mag er niet aan denken dat haar acteerprestatie hieronder zou lijden!
En acteren kan ze, althans, daarvan is haar broer rotsvast overtuigd. Hij doelt dan voornamelijk op haar rol als slachtoffer, in een voorstelling waarin hij als schuldige fungeert
Maanden heeft ze gerepeteerd, ten koste van viool, atletiek, middagpauzes, vrije avonden, ja zelfs gewone lessen. Ze vindt het verschrikkelijk leuk. Ach, dertien jaar: je talenten ontwikkelen en braakliggende terreinen ontginnen, wat een spannende ontdekkingsreis!
Die avond krijgt de turnzaal het uitzicht van een theater. Even oponthoud aan de kassa: onze kaarten blijken niet betaald, noch geruild. En tot zijn ontsteltenis zijn we er véél te vroeg. Enkele leerkrachten heten hem luidruchtig en jolig welkom.
Speciaal voor deze school schreef Frans Busschots een westernverhaal: De Powwow van Redhill.
Het speelt zich af in en nabij de saloon in een cowboydorp. Dichtbij ligt een indianenreservaat. Beide gemeenschappen leven in een zeker evenwicht samen. De cowboys palmen echter steeds meer grond van de Indianen in. De samenwerking is bevredigend, tot de burgemeester besluit een stuwdam te bouwen op indiaans gebied en de rivier af te leiden naar zijn eigen droge grond. In het teken van de vooruitgang zou de regering dit wel subsidiëren
Het opperhoofd, Grijze Uil, wil dit conflict in der minne regelen en vraagt aan Schorpioen, zijn kleindochter die in de stad als ingenieur afstudeerde, terug te keren naar de stam en zijn opvolger te worden
Haar aardrijkskundeleraar, nam de regie op zich en verwerkte dit tot een musical. En met ondersteuning van heel wat andere vrijwilligers werd het een mooie voorstelling.
Ik heb de pech achter een boom van een man te zitten, die bovendien van links naar rechts wiebelt, waardoor de helft van het podium geregeld uit mijn blikveld verdwijnt. Zijn echtgenote gedraagt zich heel wat statischer, maar deze vruchten worden door mijn buurvrouw geplukt
Bovendien voel ik me als een dwerg en heb ik de indruk dat mijn stoelzitting zich beduidend lager bevindt dan deze van de mij omringende toeschouwers!
In elk geval vind ik haar in haar bandietenrol wel goed, en haar vriendin blinkt absoluut uit als burgemeester. En ook al knipogen haar oorhangers me meisjesachtig van onder haar hoed toe, in haar geruit hemd en cowboylaarzen, ziet ze er toch stoer uit Op t eind wordt ze ondanks haar gebroken pols neergekogeld... Pfffft, mis rechtkrabbelen en ontsnappen is de boodschap
Reacties op bericht (5)
13-02-2007
..
T'is wel een plezier en ook een beetje hart vasthouden of alles goed gaat verlopen. Was het zelfde met kleinzoon. Wilde nooit meedoen, te verlegen en dan plots op een reisje in Mexico had hij zich ingeschreven voor een mode-show. Op de catwalk als een volleerd model. De kogel was voor altijd door de kerk. Nu is hij lead en bas gitaar in een bandje.
13-02-2007 om 17:09
geschreven door Ludovikus
..
ach spijtig, heeft niemand het toneelstuk op video opgenomen Lieve? Dat zou toch een leuke herinnering voor je zijn en dan kan je het thuis lekker vanuit de zetel bekijken!
Groetjes,
13-02-2007 om 10:38
geschreven door bojako
12-02-2007
Jammer
dat je door die boom voor je, niet volledig van het spel hebt kunnen genieten, want je dochter zien spelen moet een fantastische ervaring zijn. Maar inderdaad zo'n kussentje van Venus zou een goed idee kunnen zijn. Groetjes Thea.
12-02-2007 om 18:35
geschreven door thea
*
Ik denk met heimwee terug aan de acteerprestatie's van mijn kinderen. En fier dat ik op hen was. Mijn kinderen waren over het algemeen verlegen kinderen, maar op een podium was daar niets van te merken. Mooie momenten voor een moeder, he Lieve. Knufs van
12-02-2007 om 18:32
geschreven door huismusje/troubadoerke
Misschien
volgende keer een groot kussen meenemen?
12-02-2007 om 11:06
geschreven door venus
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
