Dromen, wie heeft ze niet?
Op mijn weg naar school hoopte ik in mijn tienertijd koen en dapper in het Scheldewater te duiken om iemand op het nippertje van de verdrinkingsdood te kunnen redden. Het scenario zat al in mijn hoofd: schooltas neerkwakken, schoenen uit en jas idem dito en hopsa, met een mooie boog het water in. Toen de nood aan de man kwam, bleek het een veel hachelijker karwei!
Of schrijfster worden Ik zag mezelf al een hele reeks westernverhalen uitgeven, want Winnetou inspireerde me mateloos
Maar iets dat regelmatig weer opduikt, is het verlangen om een welbepaalde aflevering van Echo of Boemerang (of een dergelijk programma) terug te zien. Ons gezin werd toen gefilmd, het thema was wellicht: visuele handicap.
Mijn beide ouders waren blind en in die opname werd duidelijk hoe goed ze in het dagelijkse leven hun plan trokken. Mijn jongste zus was nog niet geboren, we waren toen met vijf, vier meisjes en één jongen. Mama kookte, breide, was in de weer met huishoudelijke taken en het verzorgen van haar kroost. Als moeder zong was heel het huis in vreugde, was haar op het lijf geschreven. Papa zagen we op weg naar zijn broodwinning, met zijn witte stok obstakels vermijdend. Hij was organist bij de broeders en gaf bovendien muziekles in enkele lagere scholen. Ook was hij actief in een sportclub van de Visueel Gehandicapten. En thuis was hij manusje van alles: hij timmerde, schilde de aardappelen, speelde met zijn kinderen, vertelde spannende verhalen, speelde in de harmonie van zijn vroegere school.
Ik was de oudste en op dat moment zeven, acht jaar. Ik herinner me nog levendig de dag dat er gefilmd werd, maar van de uitzending is me bitter weinig bijgebleven.
Op 12 april 1961, de dag dat het zou worden uitgezonden, cirkelde Joeri Gagarin als eerste mens rond de aarde en dat was wereldnieuws. Het programma werd hierdoor verplaatst naar het najaar.
Uiteraard ben ik niet de enige mens die ooit op televisie kwam, ook al was dat in die tijd wel iets bijzonder. Waarom ik deze verfilming dan zo dolgraag in handen wil krijgen?
Onze ouders zijn vrij jong overleden. Mijn jongste zus was net zes toen mijn moeder stierf, ik zestien. Vijf maanden later stierf bobonne, die tot aan de dood van mama bij ons inwoonde en dag op dag een jaar later overleed mijn vader, hij was zesenveertig.
Mijn jongste zussen hebben dus niet zo veel herinneringen aan onze papa en mama, en ik gun hen zo van harte een beeld van ons ouderlijk gezin, waar er liefde en aandacht was voor elkaar. We hebben ook niet zo denderend veel fotos en de bandopnames kunnen niet meer afgespeeld worden, want werden opgenomen op een viersporige Philips bandopnemer.
Mijn vader had immers de gewoonte om op gezette tijden een bandopname van ons te maken, en zo konden we auditief onze ontwikkeling een beetje volgen, waar andere gezinnen dit via filmpjes deden. In mijn geheugen staat het Zegen papa, mama, Seske, Boontje en alle Hongaren nog scherp gegrift. Het was het jaar 1956. Ik was toen drie jaar.
Ook mijn kinderen, nu 16 en 13 jaar oud, zijn opgegroeid met de verhalen over hun opa en oma, maar hebben hen nooit gekend en de grootmoeder langs vaders kant woont honderden kilometers van hier. (dochterlief vindt, mam, 't is duizenden). Ook voor hen zou het een verrijking zijn
En eigenlijk doel ik niet enkel op die TV-opname, maar ook op mogelijk ander beeldmateriaal (er waren ook opnames voor een bioscoopfilm die nooit is uitgebracht )
Ook getuigenissen van mensen die onze ouders gekend hebben, fotos, geluidsbandjes, het zou ons zon ontzettend plezier doen. De enkele keren dat we onze Kempische nonkels terugzien hangen we aan hun lippen bij het aanhoren van de sappige schelmenstreken van mijn vader. Ik zou die verhalen voor altijd willen vastleggen
Reacties op bericht (4)
26-02-2007
Hartelijk bedankt...
voor de suggesties. Ik heb via mail ooit twee pogingen ondernomen waarbij ik geen reactie kreeg. Ook schreef ik in het verleden reeds enkele brieven... Maar 'k zal er nu eens serieus mijn schouders onder zetten, zie... Het probleem is dat mijn gegevens nogal vaag zijn...
26-02-2007 om 23:49
geschreven door Lieve
Proberen
Programma's die de VRT zelf gemaakt heeft kan je kopen. Ik heb 50 euro betaald voor een cd over de uitzending " Vlaanderen Vakantieland" die mijn schoondochter vertaald heeft. Volgens mij moet de documentaire terug te vinden zijn in hun archief.
26-02-2007 om 14:21
geschreven door venus
24-02-2007
*
Ja, bojako heeft gelijk hoor, gewoon mailen naar JVR zelf, of naar de vrt. En zoekertjes plaatsen is misschien ook een optie.Tegelijk een teder en triest relaas wat je hier neertypt. Liefdevolle ouders zo vroeg in je leven verliezen moet schrijnend zijn. Ik hoop dat je droom in vervulling gaat.
24-02-2007 om 19:34
geschreven door huismusje/troubadoerke
..
Lieve is het niet mogelijk om via de VRT een kopie te krijgen van de aflevering met je ouders? Het moet toch mogelijk zijn tegen eventuele betaling, mits ze het programma nog op pellicule hebben natuurlijk. Eventueel kan je via de VRT een mailtje proberen te zenden naar Jan van Rompaey zelf, misschien herinnert hij zich de aflevering nog en kan hij je verder helpen.
Succes in elk geval hoor!
Kusje
24-02-2007 om 12:39
geschreven door bojako
Over mijzelf
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Gent () en mijn beroep is woonbegeleider bij volwassenen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 18/04/1953 en ben nu dus 71 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, computeren, muziek....
Ik ben een laatbloeier wat maakt dat ik me nog jong voel! Mijn kinderen (17 en 15) zijn mijn lust en mijn leven, maar toch werd het tijd dat ik
iets helemaal voor mezelf deed. Mijn zoon vond dat ik mijn droom moest
waarmaken, dat gaf hem namelijk hoop voor ZIJN droom. Dus waarom zou ik
de draad uit mijn tienerjaren niet weer opnemen en een blogje schrijven
hé!
Ik ben Lieve
