bladeren horen ritselen

De herfst maakt iets wakker in mij.
Het was in de kleuterschool en er lagen herfstbladeren, zoals nu.
Die bladeren konden ritselen.

In dezelfde klas zat een jongetje die een zus had
ergens in een hogere klas en dat meisje had een eigen springkoord.
Ik niet. Waarschijnlijk was ik nog te klein daarvoor.

Ik knuffelde en kuste dat broertje zowat plat tot hij hulp ging zoeken bij zijn zus.
Dan volgde ik hem aan een slip van zijn schort tot bij zijn zus.
Zij verloste haar broertje van mijn attenties door haar springtouw te lenen en ik
ging dan het touw door de herfstbladeren trekken omdat ik ze wou horen ritselen.

Eigenlijk was dat gekus puur stalking, gijzeling en afpersing tegelijkertijd. 
En toch hebben ze mij daar losgelaten.

Was ik toen een kreng? Tja, misschien wel hé. Dat ik toen al een jongeman van drie of vier achterna zat om
van zijn familie een afkoopprijs te bekomen … uitgekookt.

Zelf herinner ik me daar niks van, van dat kussen.
Enkel van het springtouw en de knotsen die ritselden in de bladeren. 

                                

Op een dag kwam ik met het springkoord thuis.
Zoiets vroeg om uitleg natuurlijk. Niet terug gegeven na de speeltijd?
Mijn Ma en Zuster Jozefa hebben dan uitgevist van wie het touw was, en
hoe dat heeft kunnen gebeuren. Het verhaal dook jaren later soms nog op.

In de versie van mijn Ma was het sprinttouw de afkoopprijs, opdat ik het broertje met rust zou laten.
In mijn versie was het koord een beloning, omdat ik het broertje toch zoveel kusjes gaf.

Thuis gaf ik Tina ook veel kusjes. Dan was ik een lief meisje en kreeg ik een aai over mijn bol.
Waaruit volgt => kusjes geven is lief én => wie lief is mag met het springtouw door de bladeren ritselen.

Achteraf bekeken zal de versie van mijn ma wel de juiste zijn … soms hebben moeders gelijk hé.

m  – EZW-12/2012, HiH-10/2015 – foto = http://www.museumkontich.be/Sprokkels/ArmoeTroef.htm