O taterend, snaterend winkelding met zwarte bottinekes aan gij plundert uw vaders rekening en ziet hem verder niet staan.
Gij loopt en gij date en gij leeft zo snel, ge kost hem een arm en een been. Gij feest en gij zwiert en gij fuift zo fel, gij zuipt en gij snuift als geen een.
Soms gaat g’ in de kost in zo’n rehab-gedoe, ge waart zo’n slim kopke en fijn. Hoe moet het nu verder, zeg mij nu hoe, dat wachten doet schrikkelijk pijn.
Ge denkt dat spiegelend water u draagt, dat facebook uw leven kan vullen. Oké ik heb nu genoeg gezaagd, hier stop ik dan met lullen.
getekend, Uw pa die zo graag weer uw glimlach zou zien, de olijkheid in uw gelaat Ik stop met de centen, Katrien. Ge zijt er niet mee gebaat.
Kom naar huis …
m – HiH-08/2016, bijgewerkt - naar "vader is er enkel en alleen maar voor de centen en de rest is flauwekul" Annie M.G. Schmidt, 1967 verder naar Guido Gezelle, 1857 en vooral met dank aan VDL, 08/ 2016
1966 ~ We waren 14 jaar. In de klas zat een meisje dat erg last had van giechel. Extreem zelfs. We gebruikten het woord extreem nog niet, wij dachten : zo ís SV gewoon, giechelachtig. Ze had al wel verteld dat ze dat zelf niet wou, lachen, maar dat het iets was waar ze niks kon tegen doen. Want wij verwarden giechelen toen nog met lachen. Terwijl er bij giechelen soms weinig te lachen valt.
Later heb ik een glimp opgevangen van haar thuissituatie. Maar dat was later. Nog later is haar moeder uit het leven gestapt met een dosis pillen. Daar moest ze niet ver voor lopen, haar man was apotheker. SV is ook apotheker geworden. Maar ik dwaal af.
Op een dag tijdens de les geschiedenis zag de lerares dat SV haar schrift niet bij had. Dat schrift zat al in mijn boekentas, ik had beloofd het voor haar bij te werken, want ze liep hopeloos achter met haar notities. Oorlogen met wisselende coalities en vredesverdragen met steeds wisselende datums waren haar ding niet. Zij was een meisje van de wetenschap. Voor haar mocht het strak en helder zijn. Daarom had ik voorgesteld haar notities bij te werken. Niemand zou het verschil in handschrift zien, de notities werden nooit opgevraagd, maar SV had ze wel nodig voor de examens.
Wij waren een samenwerkende vennootschap, SV hielp mij met fysica en wiskunde. Ik hielp haar waar ik zo’n beetje kon. Beetje. ’k Was al blij dat ik eens iets voor haar kon doen.
SV zat aandachtig de les te volgen -want haar best deed ze wel- zonder schrijfwerk. Ipv iets op een blad te noteren, of minstens te doen alsof! Vandaar de vraag van de lerares natuurlijk : Moet gij niet noteren? Waar is uw schrift?
En SV schoot in een zenuwlachje, de gevreesde giechel weeral. De lerares bleef aandringen en SV bleef slapjes giechelen.
- Dat is van de zenuwen, zei ik tegen de lerares, dat is van de zenuwen … - Heb ik u iets gevraagd ? - Nee Juffrouw, maar het is van de … - Gij, zei ze tegen SV, naar de directrice! We zullen eens zien of ge haar ook in het gezicht durft uitlachen. En gij, zei ze tegen mij, gij zult nog eens wat zien.
- Ja patat! zei ik halfluid.
Die uitdrukking is Brabants, mogelijk zelfs Brussels, en betekent iets zoals : daar zult ge het hebben.
Nu wil het toeval dat de bijnaam van die lerares Petatje was. Niet patat met een A, maar Petatje met een E. Ze was klein en rond en ze had een dopneus. Of de bijnaam er gekomen was door haar gestalte of door haar neus dat weet ik niet, dat is een vraag voor de generaties scholieren vóór mij.
In elk geval ze hoorde iets dat op haar bijnaam leek en ik kon op de gang gaan staan. ’s Avonds ging ik naar huis met het gevoel dat er iets niet klopte met dat mens, maar goed, het zou wel overwaaien. Dacht ik.
’s Anderendaags bij het eerste lesuur zei de lerares Frans dat ik niet moest gaan zitten, ik moest me gaan aanbieden bij klas B. Ik werd verplaatst van klas. De lerares geschiedenis wou me niet meer zien. Compleet overdonderd deed ik wat de lerares Frans zei en ging een lokaal verder, naar klas B. Daar was ook de les Frans aan de gang. Ik zei dat ik moest komen vragen of ik binnen mocht. De lerares deed democratisch en legde die vraag aan de klas voor. Alsof die leerlingen nee zouden antwoorden. Alsof die al niet ingelicht waren. Alsof ik haar theatertoontje niet gehoord had. Er was al een lessenaar bijgezet en ik kon achteraan gaan zitten. Eigenlijk een ramp, want ik zit liefst in het midden, aan alle kanten omgeven door anderen. Maar als banneling heeft men niks te verzoeken natuurlijk.
Achterin kwam ik naast ND te zitten, een nichtje van Monseigneur D, toen bisschop van A. Tijdens de speeltijd van 10h ging ik op zoek naar SV, met ND in mijn kielzog. SV vond het verschrikkelijk wat er gebeurd was, ik iets minder en ND, de rebel, vond het allemaal machtig & prachtig, zij vond het een evenement. Ik trachtte SV te troosten door te zeggen dat Petatje misschien wel veel van geschiedenis kende maar niks van lesgeven en van leerlingen. ND had dat gehoord en het tamtamsysteem deed de rest, tot bij de Nonkel Bisschop.
Tegen het einde van het schooljaar was er een ouderavond en toen mijn Ma terug kwam wist ze te vertellen dat de betreffende lerares discreet haar verontschuldigingen aangeboden had.
In een donkere periode die maar bleef aanslepen, zat ik eens mee te kijken naar een lachfilm. Het was een luchtige komedie, La Folie des Grandeurs, met Yves Montand en Louis de Funès (uit 1971). Ineens besefte ik dat ik óók zat te schateren, samen met de anderen. Die film heeft het probleem niet opgelost natuurlijk. Maar het idee dat ik nog kon lachen gaf wel moed.
Dat plots besef heeft me achteraf leren genieten met kleine hapjes. Voorzichtige stapjes. Een passage uit een boek, een fragment van een film, een refrein van een liedje op de radio, het onwijs gedribbel van een jong hondje, de 'wijsheden' van jonge kinderen ... met kleine beetjes, naargelang die kleine situaties zich aandienen.
Een ganse dag genieten zou toch maar te vermoeiend zijn, denk ik. Tussen de genietinkjes moest wat stilte zijn voor mij, dan had ik er precies meer aan. Anders werd het maar drukte en gedruis.
Een vriend van ons had zo'n toestel toen hij nog studeerde en mij Pa was er helemaal weg van. Van de Hasselblad en van de studies. 'k Heb Hasselblad eens opgezocht en het systeem heet spiegelreflexcamera.
Het bekendst zijn de vierkante negatieven en dia's die er mee gemaakt werden, 6x6 cm of middenformaat. De combinatie hanteerbaarheid, groot filmformaat en hoogwaardige objectieven zorgden ervoor dat veel fotografen voor deze camera kozen.
'k Heb dat artikel ongeveer uit het hoofd geleerd, maar de uitleg brengt me geen stap dichter bij het verhaal dat ik probeer terug te vinden. Een verhaal van WTL.
Wat ik onthouden heb is, dat het over hoogwaardig fotomateriaal gaat en dat het 'lichtdrukmaal' op een 6x6 veel langer bewaard blijft dan op een gewoon filmrolletje. Wanneer men een filmrolletje (kleinbeeld, 35 mm) na 10 jaar laat ontwikkelen is de kans zeer groot dat er niet veel meer op staat.
Omdat middenformaat (6x6 cm) film een grotere oppervlakte heeft dan kleinbeeld, is de resolutie ook veel hoger, dit resulteert in fijnere details en levendiger afdrukken. wiki
Misschien daarom ook dat het beeld op de lichtgevoelige plaat zoveel langer bewaart? Of bewaarde de plaat de afbeelding beter louter omdat het zwart-wit was?
Ik vond eens op een rommelmarkt een verweerde foto in wit en zwart waarop een vrouw me aankeek die sprekend op mijn moeder leek lang had ik niet aan haar gedacht of een bezoek aan haar graf gebracht een mens is altijd druk bezig in mijn gedachten nooit aanwezig tot ik die oude foto zag waarop die vrouw met zachte lach en telkens als ik op die markt passeer dan denk ik aan mijn moeder weer.
Majumau
Heel knap vind ik. Een heel marktplein als aandenken, haar toebedacht. Dat is een mooi beeld. En niet zo eigenaardig, wij zijn niet de enigen die straten en pleinen bevolken. Ieders herinneringen ademen en leven daar ook. Alleen zien we ze niet van elkaar.
Sinds eergisteren ben ik aan het denken aan een gelijkaardig verhaal, maar ik kan me niet herinneren waar ik het gelezen of gehoord heb.
Het ging ongeveer zo : Tijdens een opruimbeurt komt een man een oud foto-apparaat tegen. Een erfstuk van zijn vader. Het was zo'n toestel waar men langs boven moet inkijken.
De houding van de handen, om het licht uit de zoeker te houden herinner ik mij heel goed.
Er zat nog beeld in de camera, een 50 jaar na de laatste opname. Verdere details van het verhaal herinner ik me niet.
Die foto werd ontwikkeld en het was een opname van hun moeder. Toen de jongste tien was is hun moeder overleden en elke foto van haar, kenden ze uit het hoofd, konden ze dromen. Nu kwam daar ineens na zoveel jaren, een nieuwe, ongekende foto bij. Wat een schok en wat een cadeau. Want ik vermoed dat het een schok is, wanneer men plots zo'n vondst in handen houdt.
'k Vind het een speciaal verhaal : hun engelbewaarster is nooit ver weg geweest, al die jaren woonde ze thuis in de camera.
Op het schoolplein, het was eind augustus, ik had een herexamen achter de rug.
- Goeie morgen zuster. (altijd met twee woorden spreken) - Goede morgen meisje, en? Herexamen gehad zeker? vroeg ze verstrooid. - Ja zuster. - Voor welk vak? - Voor fysica, zuster. - Door het rekenwerk zeker? (nog even verstrooid) - Nee zuster! Juist niet! Door een theorie-vraag! - Hoezo? - Door de buis van Toricelli! - Ah? Was die ook gebuisd?
Dat antwoord kleurde mijn dag, want nu wist ik dat daar iemand die een nog erger sukkel was dan ik, zonder brandmerk en vrij kon loslopen.
Het heeft vannacht gul geregend. Niet te geweldig, niet te flauw, mooi tussenin : gul.
Goed voor de lucht, alle stof wordt weggespoeld. Goed voor de grond, alle gewassen krijgen drinken.
Maar het groen van de bomen is flets gebleven. Hun sap trekt weg, de aarde in. Vannacht glansden de bladeren omdat ze nat waren. Nu zijn ze weer dof. Omdat het tijd wordt. Bomen weten wanneer half-augustus voorbij is.
Toen ik kind was hoopte ik dat mijn grote mensen het verschil niet zouden zien. Ze zagen het niet. Maar toch werd het elke keer weer september.
Dit is een verhaal van Anaïs. Toen ik haar blog tegenkwam maakte mijn hart een sprongetje. 'k Heb haar gecontacteerd, maar tot op vandaag geen antwoord.
14-04-2007, van haar blog geplukt
Mijn moeder!
Toen mijn vader in maart 1999 overleed, bleef mijn moeder na een aantal jaren van zorgen voor een man met longkanker alleen achter. Vermits mijn man en ik de gewoonte hebben om telkens met periodes van zeven à acht weken in Spanje te verblijven, wist ik eigenlijk niet of ik dat nu ook wel zou doen. Kon ik mijn moeder zo maar achterlaten en blijgezind naar Spanje vertrekken. Ik vond dat het niet kon. Maar zij zei mij : Waarom zou je niet gaan? Je kan hier toch niks zitten doen. Ik trek mijne plan wel. Maar ik wou niet. Dus er werd afgesproken dat zij in de maand juni een tijdje bij ons in Spanje op bezoek zou komen.
Alhoewel mijn vader altijd tegen dat verblijf in Spanje was geweest: “Wat is er daar zoveel beter dan hier? Groeien de patatten daar met hun wortels omhoog misschien? Pff als het hier 30° graden is vind ik het veel te warm.” waren een aantal van zijn opmerkingen. Maar ik wist dat mijn moeder wel eens graag zou komen kijken in Spanje. Dus ik stelde haar dat voor. Ja maar, zij had nog nooit een vliegtuig genomen. Ze ging dat in hare oude dag ook niet meer doen.
Vermits ik geen broers of zussen heb, is mijn nicht eigenlijk zo goed als mijn zus. Haar moeder en mijn moeder zijn zussen. Mijn nicht ging wel zorgen dat mijn moeder in Spanje kwam. Tot slot werd het zo geregeld dat niet alleen mijn nicht en mijn moeder kwamen, maar ook de twee zussen van mijn moeder, dus mijn nicht haar moeder en nog een tante van ons. Mijn nicht dus op stap met de drie Gratiën. Drie dames in de leeftijd van 76 tot 80 jaar toen. Zij was dan de chauffeur van de gehuurde auto, de gids in de luchthaven en de hulp van de stewardess op het vliegtuig. Ge kunt u dat voorstellen.
Toen ze hier toekwamen waren ze alle drie zeer opgetogen en ik genoot van mijn moeder haar gezicht te zien stralen. Mijn moeder die steeds hard gewerkt had en eigenlijk nooit eens op vakantie was geweest genoot met volle teugen en wou koste wat het kost in het zwembad gaan alhoewel zij niet kon zwemmen en geen badpak had. Dus hare combiné geruild voor een badpak van mij, haar zussen ook nog een badpak aangemeten van mij, en ik dan maar in mijn blootje in het zwembad.
De dames konden niet zwemmen en wij wisten dat er in de film van De Witte van Zichem gezwommen werd met varkensblazen, maar wij hadden hier geen varkensblazen. Wat hebben wij dan gedaan? Wij hadden hier wat lege jerrycans staan voor water dat wij destijds moesten gaan aanhalen vermits er hier geen drinkbaar water uit de kraan kwam, dus de drie dames met elk zo een lege jerrycan onder hun oksels het zwembad in.
’s Avonds werd er aperitiefje gedronken terwijl mijn nicht en ik aan het fornuis stonden. Mijn man vulde rijkelijk de glazen, weliswaar onder beleefd protest van de dames, maar ze dronken het toch op. Het smaakte zelfs goed, alhoewel wijn … dat had hen eigenlijk nooit niet zoveel gezegd. Ja, het had hun dan wel eens wat moeten zeggen! Na het eten en nog een kaartje leggen achteraf vielen de dames doodmoe maar blijgezind in bed. Zo is dat tien dagen doorgegaan.
De verhalen die ik toen gehoord heb van mijn moeder en van haar zussen zullen mij altijd bijblijven. Ik heb zelfs in die periode vernomen waar ik geconfectioneerd ben. Ook mijn nicht vernam waar zij geconcipieerd werd. Mijn moeder werd terug jong. Ik heb vaak gedacht aan dat liedje over meisjes van dertien! Giechelmeiden waren het. In die periode werd mijn moeder van ‘Mijn moeder’ ‘Mijn vriendin’. En dat is nog steeds zo.
Toen wij dan terug thuis waren zag ik mijn moeder veranderen. Ze fleurde op. Ze ging wekelijks naar de kapper. Er werd een kleurtje op haar haar gezet, bescheiden weliswaar, maar het stond haar goed. Iedereen noemde haar vroeger Stien, maar eigenlijk is haar naam Christine, als jong meisje was ze Christine, en ze begon er op te staan om terug die naam te dragen. Mijn moeder werd terug Christine.
Tijdens de ziekte van mijn vader kreeg hij altijd bezoek van een vriend van hem, die weduwnaar was. Tijdens de begrafenis van mijn vader had ik die man gevraagd om zijn bezoeken te blijven voortzetten. Het was niet omdat mijn vader overleden was dat hij mijn moeder nu niet meer mocht bezoeken. Hij protesteerde met de opmerking dat de mensen daar zeker over zouden gaan roddelen. Ik stelde hem gerust met de opmerking dat als ik als dochter er niet over viel, de andere mensen er geen zaken mee hadden. Dus hij hield woord en bezocht wekelijks mijn moeder met verse groenten uit zijn tuin, en vooral met rozen die hij zelf kweekte. Mijn moeder bloeide open als een roos.
Op een bepaald ogenblik kwam Jef, de fameuze vriend, bij mij thuis op bezoek, alleen. Hij kwam eens praten met mij. Ja, Jef was eigenlijk een beetje verliefd geworden op mijn moeder. Alsof ik dat nog niet gezien had. Maar als ik daar bezwaar tegen had, zou hij onmiddellijk stoppen met zijn bezoeken. Ik had nooit gedacht dat ik nog ooit eens een verzoek zou horen van een man die mij de toestemming kwam vragen om mijn moeder graag te zien. En de liefde, of is het genegenheid, was wederzijds. Toen Jef na een zware operatie uit het ziekenhuis kwam was het normaal dat hij bij mijn moeder ging wonen zodat zij hem kon vertroetelen totdat hij weer aangesterkt was. En geloof me maar dat hij daar nogal wat pappekes en bouillonnekes heeft moeten naar binnen werken. Jef woont nu reeds vier jaar samen met mijn moeder en ik, en ook Jef zijn kinderen, vinden dat een hele goede oplossing. Tot slot van ons verhaal kan ik vertellen dat wij er allemaal beter zijn van geworden.
Was dit nu een verhaal over relaties? Ik weet het niet en ik lig er ook niet wakker van. Aan iedereen die alleen is wil ik dus zeggen, goede moed iedereen, mijn moeder was 76 toen zij weduwe werd en Jef was 78, zij wonen nu al vier jaar samen en ik hoop van harte dat ze mogen honderd worden.
Van zondag tot nu heb ik nog wel iets gevonden over fruitpluk, op deze foto's is de pluk bezig. 'k Vind het spectaculair dat die mannen hun ladder stevig weten te plaatsen tussen al dat gebladerte door. Dan moet men een boom toch echt kunnen lezen denk ik. Voor dat soort kennis van zaken heb ik een enorm respect. Ontzag, eigenlijk. Die gasten wisten wat ze deden.
“Mijn kleinzoon van 10 heeft een klein stukje tuin mogen gebruiken voor eigen kweek, had aardbeien, courgettes en rode kool geplant. Hij had twee plantjes rode kool te veel en nu staan hier in onze klein tuin 2 rode kolen in een pot, bezig aan een verwoede poging om kool te worden.” BBa
Dat vind ik zo'n roerend beeld, BBa. Dat die kleine jongen twee overblijvende plantjes in potten gezet heeft. Niks levends laten verloren gaan.
Kolen in potten, 'k heb het opgezocht, het kán. Wie had dat gedacht. Van sla en tomaten wist ik dat het kon. Maar kool lijkt me ingewikkeld.
Rode kool
Een ruimteverslinder op het balkon maar goed te telen in de pot. De plant geeft wel mooi kleur aan het balkon. Vroege rassen kun je eind februari zaaien zodat de kool rond juli te oogsten is. Dan heb je weer plek vrij om wat anders te telen.
Rode kool heeft wel veel voeding nodig en vraagt om een ruime pot. (45cm diameter) Hoe meer ruimte, hoe beter de rode kool zal groeien. Als de plant aan het groeien is deze voldoende water geven. Als de kool volgroeid is matigen met water geven daar de kool anders kan barsten.
Een rode kool heeft een grote maat pot nodig (veel ruimte = veel grond = veel voeding = goed groeien). Zorg dat de grond niet uitdroogt als ze nog groeit. Als de kool eenmaal volgroeid is moet je juist wat matigen met water; niet helemaal droog maar teveel vocht kan er voor zorgen dat de kool barst (dan kun je haar trouwens nog wel eten maar moet je dat wel binnen 1 of 2 dagen doen). Rode Kool staat graag in de zon maar halfschaduw kan ook prima.
Als ik dat allemaal zo lees, hoe simpel het is, dan kriebelen mijn vingers om er aan te beginnen. Een kool van elke kleur. Maar daarvoor is het nu wat laat op het jaar zeker? En volgend jaar is het dan weer wat anders. 'k Zal het maar zo laten. Kolen doen bollen zonder barsten zal uiteindelijk toch niet zo eenvoudig zijn. Bij mij gaan zelfs sanseveria's kapot. Nee, de toekomstige kolen zijn beter af als ze niét bij ons komen te staan. En er zijn nog andere onvoorziene omstandigheden, mogelijke verrassingen. Nee, ik plant liever geen kolen op ons terras : foto Anne Geddes - Australia
Het is het seizoen van de rode kool en het is de periode van de jobstudenten. Wat is het verband?
Liefst doe ik de boodschappen buiten de piekuren en indien mogelijk het eerste uur van de werkdag. Dat is het uur van de gerichte boodschappers, zonder de winkelaars.
De gerichte boodschappers werken hun lijstje af, al dan niet in marstempo, stappen naar de kassa, laden uit, leggen de kortingsbons samen met de klantenkaart bovenop de koopwaar, laden weer in, betalen van zodra de rekening gemaakt is, pakken verder in en zijn weg. Binnen en buiten in 20 minuten of minder. Geen zegeltjes nodig, geen spaaracties met stempeltjes. Zij zijn de gemakkelijke groep, de crème van het cliënteel. De dagen dat ik vroeg op de dag kan gaan boodschappen, reken ik mezelf daar ook bij.
De andere dagen niet, dan voel ik me tussen het geslenter & het getreuzel & het gedoe van de piekuren eigen-schuld-dikke-bult-dom.
En omdat wij, die van de vroege ochtend, toch zo'n toffe types zijn, doeners zonder drukte, mensen met mores, worden er jobstudenten aan de kassa gezet tijdens de eerste twee uren. Ons durven ze die kinders wel toevertrouwen, wij zijn immers klanten zonder kuren.
Op een vroege keer was ik naarstig mijn caddie aan het inladen, de betaalkaart zat al gereed in het betaalbakske, wachtend op het totaal, toen de stroom artikelen stopte. Een panne? Ik keek op en zag de jongedame turen naar haar scherm, en bladeren in haar groentemapje, in de andere hand hield ze mijn rode kool.
- Is er iets? vroeg ik ongerust. Want oponthoud veroorzaken tijdens het uur der vroege vogels is zeer schadelijk voor mijn ego. - Eh, wat is dit? vroeg ze al zoekend. - Een rode kool, zei ik. - Róde kool? deed ze ongelovig.
Ah, 'k snapte het. Waarschijnlijk kende zij rode kool enkel in zijn bereide vorm, op een bord. Op een bord en versneden en róód. De purperen bol in haar hand leek daar in de verste verte niet op.
De dame achter mij schoot ter hulp en gaf wat uitleg over zuur en kleur. Toevoeging van zuur kon met appeltjes, maar ook azijn, liefst gegiste azijn, geen gedistilleerde azijn. Maar appeltjes waren toch het beste, liefst zure appeltjes natuurlijk. En voldoende appeltjes! Zijzelf deed ongeveer half-en-half. En dat men de rest kon invriezen in porties, niet veel werk en zoveel lekkerder en goedkoper dan bokalen of diepvries …
De jobstudente luisterde geïnteresseerd en zo overschreed ik mijn 20 minuten limiet. Ik vroeg de rekening. De jongedame kwam met een glimlach terug op aarde en zei : dat wist ik allemaal niet. En ik nam al mijn stille bedenkingen terug. Is er thuis geen ma of oma die dat soort dingen vertelt en uitlegt aan het meisje? En voordoet ?
Eigenlijk is er 's morgens juist wél tijd voor een babbeltje met de kinders, vermits er geen haastigen mee staan aan te schuiven. Er is nog niet de druk van de drukte.
En 't is een supermarktje hé, geen luchthaven. De 20 minuten limiet, waar was ik mee bezig …
Een paar dagen geleden wou ik een mail naar een Engelstalige correspondent afsluiten met de formule "met genegenheid en vriendschap".
Maar hoe is dat nu weer in 't Engels … with tender friendship, of zoiets ? Opzoeken. Nee geen tijd. With Tender Friendship dan maar, 't zal wel duidelijk zijn, en ik sloot af : WTF, Wist ik veel dat die afkorting al in gebruik was voor …, voor iets anders.
* HiH-08/2016, bijgewerkt –WTF = What the fuck, Engelse krachtterm die ook in het Nederlands gebruikt wordt: uiting van verbazing en soms ergernis
'k Ben al een paar dagen aan het rondsurfen in de hak van Italië en ’t is daar precies mooi. En interessant. Demonteerbare huizen gebouwd met gestapelde stenen heten trulli. Niet omdat de bewoners een trekvolk waren, nomaden gebruiken lichtere materialen. Telkens stenen vervoeren is gewoon ondenkbaar, het zou teveel tijd en energie vergen van de mensen en van de lastdieren. Daarbij, het is landbouwgebied. Waarom zouden boeren hun grond achterlaten…
Waarom moesten die woonsten dan theoretisch afgebroken kunnen worden? Ontmanteld is een beter woord. Volgens Wikipedia omdat alzo de taks op immobiliën werd omzeild. Een stenen huis dat niet gemetst is, is immers niet immobiel. Wat een achterpoortje! Die redenering doet me glimlachen tot achter mijn oren.
Een constructie in gestapelde stenen vergt kennis en kunde en feeling, kortom vakmanschap. Het regenwater via het dak tussen de muren opvangen & filteren en opslaan onder het huis … ingenieus.
Maar hoe vindt ge het als idee van belastingontduiking als achterpoortje. Toen al, in de 16de E. Het klinkt vertrouwd. Het klinkt zelfs een beetje Belgisch: geen 'immobiel' verblijf, kadaster omzeilen en zo …
Verhaal gaat dat de bewoners van de trulli deze huizen zonder cement bouwden, omdat ze dan ook snel weer afgebroken konden worden. Dat was handig, omdat er dan minder belasting betaald hoefden te worden. Heden ten dage zijn de meeste trulli opgeknapt en extra verstevigd.”
De trullo links op de foto is er volgens mij nog een zonder cement of andere uitwendige versteviging.
Zelf ben ik niet echt fan van Italië, behalve van de Italiaanse keuken dan. En van één zanger/componist/musicus, Branduardi. Al was het maar omdat die man dat hees gedoe uit zijn stem weg houdt. De Italiaanse knars, de modieuze korrel in het delicaat raderwerk dat stem produceert, daar doet Angelo Branduardi niet aan mee. Hij houdt zijn stem melodieus. Hij is een 'minstreel met luchtige muziek'. Klank aanzetten voor zijn kunnen, https://www.youtube.com/watch?v=fB24_kIPIB4 , 04min33 & https://www.youtube.com/watch?v=2_rODMSSOeU , 05min19
In de straat waar ik mijn jeugd heb doorgebracht was het weggetje, ongeveer 1 kilometer lang. Er waren tien boerderijen. Nu, 60 jaar later, zijn er nog drie. Ik moet zeggen, de mensen die dat deden zijn intussen overleden en hadden geen opvolgers, toch geen jongens die het wilden verderzetten. Men zag het niet zitten, er was geen toekomst voor. Enkele hoeven die nu nog zijn overgebleven, zijn generaties lang altijd van vader op zoon geweest.
De landbouwers dokkerden met paard en kar over het oneffen kassei wegje in de straat, met ernaast brede grachten, er stonden geen woningen voor burgers. Tussen de boerderijen lagen de akkers, maar ook de weiden en de boomgaarden. Dan moest men met de dieren niet ver gaan om te laten grazen. Auto’s waren toen nog zeldzaam. Trouwens: als een boer met een kar oogst van de akker naar de hoeve kwam, had hij het ganse baantje nodig en moest er gewacht worden om elkaar voorbij te laten gaan. Nu is het een tweevaksbaan met fiets- en voetpad en zijn alle grachten dicht en staan er verkeerslichten en kun je zien hoe mooi de voortuin is bij Roger.
De boer recht tegenover mij is een harde werker en runt samen met zijn vrouw het bedrijf. Ze zijn altijd bezig. Ze krijgen hulp van hun kinderen, maar er is geen opvolger bij. Ze hebben ook alle moderne machines, maar het blijft hard werken voor hen beiden. Toen de meesten stopten met boeren kwam er bouwgrond te koop, waarvan ik dankbaar gebruik maakte, samen met vele anderen. Nu zijn er veel nieuwkomers, jonge mensen, stadsbewoners met kinderen die niet weten dat de melk uit de ijskast komt van een koe, en die denken dat eieren in de supermarkt groeien.
Nu onze overbuur. Ze hebben koeien en varkens en die laten soms wat vallen. Dat komt samen in een aalput die wordt verspreid over de akkers, drijfmest, en dat stinkt! Hij houdt wel rekening met de wind, zodat de geur niet dikwijls tot bij ons komt. Soms mislukt dat, mij stoort het niet, ik ruik liever eens een keertje koeienstront, dan gans het jaar de verraderlijke dampen van de chemische fabrieken van Linkeroever. De nieuwkomers denken daar anders over. Nochtans, als u over een boer komt wonen die meer dan drie generaties een boerderij heeft, weet ge dat er soms geurhinder is.
Om u een voorbeeld te geven over de vervuiling van die zogezegde propere chemie: ik vang het regenwater op om mijn serre te voorzien van water. Verschillende keren per jaar drijft op dat water een 5cm dikke groene schuimlaag. Ik schep dat schuim eraf, maar ben er niet gerust in. Men stelt ons altijd gerust, sluit je ramen en alles is voorbij. Niet met mij hé, geef mij maar den beergeur van den boer zijn beesten, daar weet ik van dat het EERLIJKE stank is.
Wanneer een pechvogel en een geluksvogel mekaar ontmoeten gebeurt er iets magisch. Vooral als dat in San Francisco gebeurt.
in de straten van San Francisco
De ene heeft alsmaar tegenvallers, dat is op den duur deprimerend, de andere kent enkel meevallers, dat is op den duur ook niet plezant meer. En dan lopen die twee mekaar tegen het lijf.
de beroepsmisvorming van een telefoonlarf ~ van P2
08/2016 : Maandagavond is een vriendin overleden. Haar man zit met al de paperassen en kan er niet wijs uit worden. Hij heeft één zoon, maar die ziet hij alleen als er geld te rapen is. Daarom ik bood aan om wat mee te ordenen in de dingen die direct moeten gedaan worden. Zo ook het GSM-abonnement opzeggen van mijn vriendin.
Ik belde naar de betrokken dienst en na een aantal toetsen indrukken kwam ik na tamelijk lange tijd toch op de juiste dienst terecht. Ik kreeg een jongeman aan de lijn, enfin ik hoorde het aan zijn stem dat het een jeugdig iemand was, en na veel vragen en antwoorden was het in orde. Tot de jongeman als laatste zegt: en hebt U nog tijd voor een kleine enquête? Pfppf, diplomatischer kon het niet zeker? Ik heb heel beleefd geantwoord dat bij een overlijden wel meer dringender en belangrijker dingen te doen zijn dan op ‘t gemakske een enquête te gaan zitten beantwoorden. Ik zal maar aannemen dat het beroepsmisvorming was zeker?van P2
'k Kreeg kippevel van verontwaardiging toen ik uw mail las. 'k Zou die telefoongast nogal zijn levieten gelezen hebben. Eerst vriendelijk zijn naam vragen natuurlijk, achteraf pas de nekslag. Nee, neenee. Wat ik nu vertel is prietpraat, ik zou in de verontwaardiging van het moment dat larf afgeblaft hebben. En iemand afblaffen in het bijzijn van de getroffen echtgenoot kán niet natuurlijk. Gelukkig voor iedereen en vooral voor de telefoonsukkel aan de andere kant van de lijn, zijt gij een beleefd iemand.
Het is een rustige gedachte voor de echtgenoot dat hij op u kan rekenen voor paperasserij. Een verlichting, een steun in een moeilijke periode.
(…) Toevallig die avond op Canvas een stuk van een filosofische uitzending over verliefdheid en de zoektocht naar de ware liefde. Filosofische uitzending, nou ja, omdat er enkele academici uit te doeken deden wat mijn brokje boerenverstand uit zichzelf weet. Maar ja, zoals altijd, het kind moet een aparte naam krijgen of er kijkt geen kat naar. Hoor ik daar een jonge vrouw lamenteren over haar talloze pogingen om een ‘match’ te vinden via Tinder – sla me dood wie of wat Tinder is – want nu kan je pas in de verre verte aan verliefd worden denken als het iets of wat ‘matcht’. Hoe serieus moet je zo’n “matcher” vinden als je via zo’n smoelenboek of -site op zoek gaat? Zelfs een flapdrol profileert zichzelf als the best you can get? Het kind ging zelfs slapen met haar telefoon, het vinden van een zo’n match werd een obsessie. Dat heeft ze trouwens zelf toegegeven na overleg met twee jonge kerels die elkaar de loef afstaken met hun aantal matches. Waar gaan we naartoe? Hoe moet mijn kleinzoon ooit…? “Door constant te vegen over dat schermpje te vegen, zoals dat mieke daar deed, hoe anders?”
Over verliefd worden door te slowen op een tegel, of een coup de foudre ervaren, of een pastoor als potentiële bemiddelaar vragen is volgens mio marito uit de tijd. Nu moet je eerst matchen. Eigenlijk vindt hij dat niet zo slecht gezien, het geeft iemand de mogelijkheid om toch het kaf van het koren trachten te scheiden. Eenieder die ogen in zijn hoofd heeft kan toch tussen de regels lezen, tenware de hormonen meteen op drift raken wat vaak het geval zal zijn bij het zien van de foto van een knappe bink of een grietje goed voorzien van oren en poten.
Goed voorzien van oren en poten, hoe durft hij! Meteen einde verhaal. Ciao. TP
hormonen op drift en … mismatch
In de amoureuze context is het woord match misschien nieuw, maar de gedachte is er al lang, het heette : verliefd worden op de juiste.
En de tegenhanger, de idee mismatch is er ook al lang. Al zeker sinds 1951, volgens mijn informatie. Alleen werd het toen nog zo niet genoemd, het heette : verliefd worden op de verkeerde.
In geval van match : gejubel à la 'ze zijn gemaakt voor mekaar' wanneer het ging over mensen die goed bij elkaar pasten, mensen die mekaar gevonden hadden.
In geval van mismatch : … … volgde er stilte, want drie maanden na de bruiloft was het wittebrood op-de adrenalineproductie neemt af- en nam het dagelijks leven over en was er die zwangerschap.
Ook van een mismatch kwamen en komen kinderen en ook dat werd en wordt een gezin genoemd. Nu zou het een disfunctioneel gezin heten.
De benamingen match en mismatch zijn er eindelijk, en ze zijn relatief nieuw, en ze komen uit een andere taal, maar de situaties zijn niet nieuw, die bestaan al lang. Het werd tijd dat die situaties benoemd werden. Dat schept een grammetje helderheid in de mensenjungle. Maar gelijk in welke taal, het is zoals ge zegt, to match or not to match, daar draait het om.
En 's avonds, gezellig bij 't open haardvuur, maakte ik een wandeling doorheen de literatuur en kwam enkele mooie werkwoorden tegen die ik met het grootste plezier heb vervoegd maar een bejaarde D maakte mij verlegen was over mijn spelling zeer misnoegd.
Vaak word ik ten onrechte met T samen gezien of verkeerdelijk van T gescheiden wilt u voortaan als het kan misschien proberen dergelijke roddels te vermijden
majumau
Af en toe leest men iets over die twee ja, da’s waar. En ik volg dat eigenlijk ook, de affaire D & T. En ik probeer dat dan te onthouden.
Men moet wel iets weten en kennen over stenen stapelen natuurlijk, 
