Het 4de gebod bevreemdend in beeld gebracht door ene Marija Tiurina - UK.
Mij doet het denken aan onvoorwaardelijke liefde van de ouders. Maar daar heeft het kind nog geen weet van. Het gaat er gewoon van uit, het zit nog opgesloten in het egocentrisme van een bepaalde levensfase.
Heel het Internet zegt dat niksen en lummelen gezond is. En er is ook dromen. Ook gezond. Volgens een kameraad die neurofysiodinges gestudeerd heeft en dat ook geworden is, dromen we elke nacht. Wanneer een persoon meent niet gedroomd te hebben is dat omdat die persoon het zich niet herinnert. Want we dromen allemaal. Elke keer. Zegt hij. Met 'we' bedoelt hij niet enkel de tafelgenoten, hij heeft het over de hele mensheid. Gewoon lef hé, de Héle Mensheid. En ik geloof hem, al was het maar omdat gedurende zeven jaar zijn studies mee van onze belastinggelden bekostigd werden.
Volgens hem dienen onze dromen om onze mentale fichebak te herschikken & uit te ruimen. Hij loopt wat achter in zijn beeldspraak, 'k weet het, hij bedoelt waarschijnlijk ons RAM-geheugen. Tijdens het dromen ruimen we op wat weg mag en stockeren we wat bewaard moet blijven. Dat zou bij actief niksen en bewust lummelen ook zo zijn. In dat stockeren zou een rangorde bestaan. Van dringende zaken naar hangende zaken.
'k Volg hem niet helemaal hoor, want van dringende zaken lig ik toch wakker. Niks dromen. Ivm hangende zaken geloof ik hem dan weer wel. En er een nachtje over slapen, het bestaat. Zelf meegemaakt. We zaten met een probleem en midden in de nacht werd ik wakker met de oplossing. Glashelder. Klaarwakker. LM moest toen onmiddellijk deelgenoot gemaakt worden van de oplossing die de nacht gebracht had. Sindsdien schrijf ik het gewoon op. Met een potlood, want het geklik van een bic ...
Buiten de fysiologische activiteiten van ons slapend brein, zou dromen ook voor iets anders een indicatie kunnen zijn? Kweeni.
"Een vriendin van mij, met wie ik nu nog regelmatig contact heb, we komen nog 1 of 2 keer per jaar samen met degenen van ons klas die nog overblijven, haar vader was kapitein ter lange omvaart. Hij was haar tweede vader en haar eerste vader was ook kapitein (overleden toen ze nog heel klein was). Als die vader thuis ging komen zagen wij dat aan haar manier van doen en praten want 'onze pa is vanaf volgende week thuis' en dan was het gedaan met 2 x per week met haar mama naar de cinema gaan, en alle dagen crème glace gaan eten, en vriendinnetjes uitnodigen en rumoerige muziek opzetten en door het huis dansen etcetera etcetera...
En wij waren dan allemaal erg geïnteresseerd in haar verhalen over hoe zij en haar jonger broertje, van wie hij wel de vader was, zich moesten gedragen om zijn humeur niet te verstoren!
Elke dag had ze verhalen over hoe het was gegaan de vorige dag en ik moet toegeven, de verhalen waren echt interessant al waren wij nog pubers toen, wij wilden het echt horen, niet dat hij een slecht karakter had, en van mishandelen of zo was geen sprake maar die man was zo gewend om Kapitein te zijn dat hij thuis ook de Kapitein was ...
Ik moet zeggen dat wij zelfs een beetje jaloers op haar waren want wie van ons allemaal droeg er de eerste jeans broek? Zij natuurlijk, want hij bracht die mee van Amerika, en ook speciale kleedjes kreeg ze, al vonden wij die mode ietwat ouderwetser dan hier, ik weet niet waarom maar het zal dan wel zo geweest zijn, of was het zijn goede smaak misschien ?" RSL
-----
RSL, 'k ben blij dat iemand het verschijnsel van de afwezige vaders kent, want soms denk ik dat ik verhaaltjes over Mars vertel, ipv over het leven aan boord.
Een tijdje geleden ben ik begonnen met mijn archiefje brieven naar de thuiswacht na te lezen. Die mappen zijn meegekomen toen het huis van mijn ouders ontruimd werd. Veel van die relazen zijn niet bruikbaar, de brieven zijn met periodes zelfs monotoon, maar er zitten ook dingen tussen waarvan ik denk : dit gelooft toch geen kat ! En dan gaat het niet over spectaculaire stormen of zeemonsters maar gewoon over menselijke interacties aan boord. Die dan toch niet zo gewoon blijken te zijn.
Zoals bij kolonialen soms de tropenkolder kon toeslaan, en in de het hoge noorden de blokhutkolder wel, scheepskolder bestaat ook. Alleen vind ik daar geen documentatie over op 't Net. Zelfs geen definitie.
Voor tropenkolder staat er : psychische stoornissen die kunnen ontstaan door eenzaamheid en eentonigheid, bij mensen die in de tropen verblijven.
Voor scheepskolder staat er : niks.
Dankzij het mailverkeer aan boord is er voor de zeevarenden nu regelmatig nieuws van thuis, iets om de bovenkamer te bemeubelen, iets dat gespreksonderwerpen oplevert en scheepskolder zou zo voorkomen worden.
Maar de snelle mailcorrespondentie, het dagelijks contact met thuis levert dan weer een ander soort problemen op. En zo is 't altijd iets hé.
Vergeten kan net zo belangrijk zijn als onthouden.van P2
Al goed dat we dingen vergeten, het zou op termijn onhoudbaar worden. Daar ben ik de laatste tijd veel mee bezig P2 , met vergeten & onthouden. Hoe zou het komen dat men onthoudt dat men iets vergeten is?
Daarmee bedoel ik niet het plotse besef van "owee …!" en dan volgt een ramp (ik heb de soep laten opstaan, bvb). Dat gebeurt in andere levensfasen ook, dat is niet eigen aan de seniorenleeftijd.
Maar eerder de kleine momenten van elke dag : men komt in een ruimte van de woonst en … wat kwam ik hier nu weer doen? Of in een gesprek : ik wou iets zeggen maar ik ben het kwijt. En erger, aan het klavier : ik wou iets typen maar het is weg.
Alsof de gedachten schrikkige mussen zijn die bij de minste beweging of het minste geluid wegstuiven. Meestal komt de gedachte wel terug na een paar tellen. Soms ook niet en dan moet men wachten. Of kunstgrepen toepassen. Hoe zou het komen dat men onthoudt dat er iets weg is.
Wát er weg is, weet men niet meer, dat is men vergeten. Dát het weg is, weet men nog wel, dat heeft men onthouden. Gek hé. Hoe zou dat komen?
de afwezige vaderen~ II / III ~ ineens zijn ze daar
Af en toe kwam uit gesprekken aan boord naar boven dat zeemannen, de afwezige vaders, zich thuis ook soms overtollige vaders voelen. Moeders beredderen de zaak prima, zij bestieren in hun eentje de hele huishouding. Zowel de kleine als de grote kinderen hebben hun gewoontes en ineens … staat de papa daar weer.
Na een paar dagen ebt het feestgevoel weg en niet elke zeeman stapt weer soepel in de routine van het gezin. Hij vraagt zich al eens luidop af waarom hij als laatste over de badkamer kan beschikken. (omdat hij de enige is die de deur niet uit moet) Of hij weet nog niet dat de jongste niet tegen bepaalde geluiden kan. (dat is al weken zo) Ontheemd in eigen huis.
Dat vertelden die mannen niet aan tafel, dat vertelden ze me tussendoor, quasi terloops. Waarschijnlijk had ik er het juiste profiel voor, voor dat soort confidenties. Klein, qua graad onschadelijk en aanspreekbaar want altijd aanwezig in de bewoning.
LL, toen 1ste stuur, een beer van een vent, vertelde ooit dat hij 's avonds meestal in de garage bezig was, en dan keek hij soms naar de rij rubberlaarzen die daar stond. De grote van hem, de kleine van zijn vrouw en dan de laarsjes van de twee dochtertjes. Dan kreeg hij een krop in de keel. Dan zie ik ze toch zo graag, zei hij. In de garage ? Bij de laarsjes ? Man, dacht ik, wat brengt ge uw avonden in de garage door, ga binnen en zég tegen de kinderen dat ge hen graag ziet ! Hij wil hen niet bruskeren, was het antwoord. Hij voelde zich soms teveel in hun leventje. Een zeer schuchter vaderschap dus. En toch had hij ooit kinderen gewild.
Op een ander schip, een andere vader, die met zijn trapeziumbaard, vertelde met een diepe zucht dat zijn schoonouders er 'altijd' waren. "Dat mijn vrouw hulp kan gebruiken snap ik wel, zei hij, maar ze zijn er altijd. Echt altijd." Haar ouders waren op de leeftijd gekomen dat ze steun en oppas zochten. En dat deden ze bij de dochter die het dichtste bij woonde, wier man 'toch alsmaar op zee zat'. Dat was wel praktisch zo, een afwezige schoonzoon. Dat hij ook echtgenoot was en vader, werd terzijde geschoven, volkomen onbelangrijk in hun ogen.
De derde vader, ook een Chef mecanicien, met drie dochters. Hij had eens de jongste een uitbrander gegeven en het meisje ging uithuilen bij de oudste zus. Hij hoorde de oudste antwoorden : "niet wenen, binnenkort is hij toch weer naar 't schip." De verloren blik in zijn ogen toen hij dat vertelde … hij werd tijdelijk geduld?
Kortom, zeemannen hebben het soms niet gemakkelijk met het vaderschap.
Dictatoriale vaders hebben geen last van dat ontheemd gevoel in eigen huis. Bij hen zijn het de kinderen die op de tippen van hun tenen lopen wanneer vader thuis is.
In '88 hoorde ik een kaptein aan tafel iets vertellen waarbij ik zijn zoon van 19 zag ineen krimpen. Hopelijk niet van angst maar van plaatsvervangende schaamte. De zoon was op bezoek aan boord. Het gesprek aan tafel ging over kerstversiering. Blijkbaar hadden ze daar thuis een naaldboom in de voortuin staan. Die naaldboom mocht enkel met lichtjes versierd worden wanneer de heer des huizes in België was. Wanneer hij op zee was, geen lichtjes. Waarom? dat vroeg ik me niet af, bij dat heerschap vroeg ik me al lang niks meer af.
"Én, vervolgde hij zijn monoloog, tegen mijn uitdrukkelijk bevel, tégen mijn uitdrúkkelijk bevel (2x) hadden ze dat jaar toch licht gehangen in de boom. En het nog aangestoken ook." oÔo, dat klonk als majesteitschennis. De voortuin moest droef en donker blijven omdat meneer er niet was en op een keer werd er toch licht ontstoken ! Dat had de oudste zoon gedaan om de jongsten te plezieren. Ocharm-ochere, dacht ik, wat een egotripperij, enkel licht wanneer hij in België is … In een gezin geeft men geen orders en bevelen. Of toch niet van die banale.
Hebben sommige zeemannen het moeilijk met afwezig vaderschap, dan hebben sommige kinderen het moeilijk met hun aanwezige vader.
Zodra het scenario het voorschrijft : ze tranen. Wanneer de regisseur het vraagt : ze tranen. De soap deint van de ene tragedie naar de andere, per seizoen zijn er liters tranen nodig.
Er kan veel met een mengsel van water en glycerine. Het product is ook via internet te koop. Daarmee maken de mensen van de grime zweetdruppels en vooral de vele tranen.
Maar échte tranen op bestelling. Hoe doen de dames actrices dat? Marleen Merckx is daarin zo bedreven dat het haar al een imitatie door Ella Leyers opleverde.
Een beiaard … Ik zal het geen getingel noemen. Dat is voor een klokkenspel. Dit waren volwassen bronzen klokken. Veel. En bij momenten : veel tegelijk. Daar zat ik dan. Drie maanden onder de toren van de kathedraal.
Ergens in de jaren '70 logeerde ik tijdens de zomermaanden in Antwerpen. In de Reyndersstraat. Op een scheutje van de kathedraal. Toen nog Brusselaarster zijnde wist ik niet dat er tijdens de zomermaanden, in het toeristenseizoen, beiaardconcerten gegeven werden.
Wegens restauratiewerken aan de toren (2019-2020) speelt de beiaard niet meer sinds april dit jaar.
In mijn herinnering was hij er elke dag, drie maal per dag. 's Morgens, 's middags en 's avonds. Of het werkelijk zo was weet ik niet meer, maar zo leek het toen.
'k Zat op een derde verdieping en had het kot ter beschikking tot einde augustus om een project af te werken. Op een afstand van de toren en op drie hoog tussen de achtergevels galmde de beiaard erger dan beneden op de Handschoenmarkt of op de Groenplaats. En het repertoire! Ik heb daar toen de Toccata & Fuga van Bach horen vermassacreren. Om van te schreien. En klokken blijven nagalmen.
Voor wie de moed heeft, klank niet te luid zetten : http://www.youtube.com/watch?v=syyXjQGZCpw 10min08 Laat ge weten of gij dit gedoe tot het einde hebt kunnen uithoren? Ik niet.
Begin deze lente was ik in de stad en het was alsof ik die kakofonie opnieuw hoorde. Ondertussen woon ik al 20+ jaren in Antwerpen en gelukkig ken ik nu de juiste schuiloorden tegen die pollutie van het auditief decor.
Het was 2000 en we waren al een tijdje een oceaan aan het oversteken. Twee oceanen, de Indische en de Atlantische, we moesten met een lading uit de Perzische Golf naar LOOP (Louisiana Offshore Oil Port, USA) met een VLCC, very large crude carrier, dus te groot om door Suez te gaan. Daarom moesten we rond de Kaap.
Met mailverkeer met thuis stond nog niet op punt en veel ander nieuws was er niet. Na verloop van tijd komen dan de gekste gespreksonderwerpen aan bod. Dat verschijnsel heeft een naam, iets met incrowd, of zo.
Het was middag. Aan tafel éét LM, hij zit niet te converseren. Middaguur betekent voor hem : eten en mogelijk daarna nog 20 minuten gaan liggen. Krachten herstellen, want er moet nog een ganse namiddag gewerkt worden. Om 12h55 een mok koffie, een frisse overall en dan naar beneden, naar de machineruimte. Dat is de planning van 12h tot 13h : eten-rusten-koffie. 1-2-3. En geen gez*ik aan zijn hoofd. Dat is punt 4 ! Mijn taak was er op toe te zien dat het middagprogramma naar wens verliep.
Voor de mensen die een andere dagindeling hebben, de mensen die wacht lopen (08-12 / 12-04 / 04-08) ziet het middaguur er anders uit natuurlijk, 12-04 is al op de brug en de twee anderen zijn aan het uitbollen.
Voor zijn propere overall en de koffie kon ik garant staan, voor de rest helaas niet. Meestal viel het mee hoor. Aan de tafel van de officieren waren nog andere mensen dagman, daar at men 's middags in stilte.
Helaas kwam dit schip van een Chinese eigenaar en de inrichting van de mess was anders. Niet geschikt voor de Belgische hiërarchie-gebruiken aan boord. Er was ook geen gastentafel. Door die schikking en mee door de afmetingen van de tafels kwamen LM en ik aan de tafel van de kaptein te zitten.
Met die eerste kaptein hadden we niet echt geluk. Sommige dagen moest ik LM werkelijk afschermen opdat hij rustig zou kunnen eten. Zelf hield hij zich Oost-Indisch doof. De sociale geplogenheden van het middagwereldje rondom hem liet hij aan mij over. Al doende bracht ik mijn assortiment beleefde glimlachjes opnieuw in praktijk.
Op een keer ging het over opvoeding van kinderen. Oja, dacht ik, wat zijn wij daar allemaal goed in, ver van huis in het midden van een oceaan … LM dacht niks, hij hoorde zelfs niet waarover het ging.
Het gesprek viel stil. De Chef of de Kaptein, iemand vroeg wat ik er van dacht, van een of ander opvoedkundig principe. Tja, als men mij rechtstreeks aanspreekt zal ik een antwoord moeten produceren zeker?
Waarom vraagt u dat aan mij, wij hebben geen kinderen, zei ik in een poging om me op de vlakte te houden. Gij zijt een vrouw, was het antwoord. Dat antwoord vond ik zo dwaas dat ik hem ook dwaas vond en de twee anderen er bij. Iemand met eierstokken heeft automatisch een kijk op opvoedkunde ? En mensen met testikels hebben die kijk … niét ?
Ik produceerde een lachje en zei dat wij met ons vijven toch niet echt het gezelschap waren voor gesprekken over opvoedkunde, LM en ik, een koppel zonder kinderen, plus drie afwezige vaders ! Want dat zijn zeemannen, afwezige vaders. Zes maanden op de twaalf afwezig. Begaan met hun kroost en de centen liggen er elke maand, maar wel afwezig.
Aan de stilte te horen was ik misschien wat ver gegaan, maar goed, theoriekes zitten verkondigen alsof het doordachte meningen waren, dat ging míj efkes te ver.
En zo konden we intijds van tafel, LM kon 20 minuten gaan liggen en daarna was er koffie.
m – HiH-08/2016 - het leven aan boord heeft zo mijn momentjes
'k Stelde mijn Ma (toen 84) voor om in het centrum van het dorp iets te gaan drinken of een coupe ijs eten. Ze vroeg of het ver was.
"Wel, met de auto moeten we door die en die straten want de kortste weg is eigenlijk een enkelrichtingsstraat." Ik zag haar bedenkelijk kijken. 'k Gooide er snel achter: "Te voet is het gewoon rechtdoor en dan de hoek om." Ze bleef bedenkelijk kijken.
'k Deed een laatste poging: "In vogelvlucht is het maar 200 meter hoor…" "Awel, zó zullen we het dan doen" zei ze. Haar manier om te zeggen dat ze geen zin had in ijs. m – EZ-07/2012, HiH-05/2017, bijgewerkt -
Tina en ik stonden in Ekeren te wachten op iemand die ons met de wagen zou oppikken. We stonden op de stoep bij een hoekhuis aan de rand van de dorpskern. Mijn zus woonde toen nog in het centrum van Brussel.
- Dat vind ik hier zo tof, zei Tina, dat zoveel huizen tuinen hebben. Ze staan in levendige straten en toch hebben ze voldoende tuin. Neem nu dit huis … - Die tuin heeft ze nodig ook, zei ik, er zijn drie kinderen. - Kent gij de mensen die hier wonen?
Nee, maar ik had er al wel een verhaal bij verzonnen. Omdat ik er vier keer per week langs liep en ik had het koppel de voorbije jaren zien evolueren. Het verhaal was nog niet geschreven, maar het zat al wel gereed. Tina wou het horen, dat kortte het wachten op ons vervoer.
Een jaar of zes, zeven tevoren was daar een jong koppel komen wonen. Er kwam een kind. En een tweede. En een derde. Na het tweede werd ze voltijds thuis-moeder. Misschien vandaar het derde, een mens is dan tóch thuis …
Terwijl zij open bloeide en rozig en voller werd, werd hij spichtig, hij ging gebogen lopen en zag lichtjes grauw. Als iemand die te weinig daglicht krijgt. In de tuin moest hij niet meer werken, dat deed zijn schoonvader nu. Andere taken ook, ook schoonvader. Zijn schoonmoeder kwam helpen in de huishouding en na een dag poetsen of strijken en wieden en spitten bleven ze natuurlijk eten ook. Had zijn gezin hem eigenlijk nog nodig? Behalve als kostwinner dan. Zijn vrouw had haar kinderen, zijn schoonouders hadden hun kleinkinderen. Iedereen was tevreden.
Ik denk …, ik denk dat haar kinderwens hun huwelijk overwoekerd heeft, zei ik. Zij woont met haar nestdrang op een roos wolkje, en ik kan me voorstellen hij zijn rust bij iemand anders zoekt. En vindt.
Dat was het verhaal dat ik verzonnen had en vertelde om het wachten te korten.
En toen zag ik hoe het raampje van het toilet langzaam dicht ging en hoe het zeer zachtjes in het slot geklikt werd door een vrouwenhand.
Wat had ik weer aangericht, met mijn gefantaseer …
verwarring tussen de woorden neuken ensneuken (W-VL) = snoepen, smullen, smikkelen, sneukelen
woensdag is pannekoekendag ~ van CC
‘k Weet niet of dit al eens vertelde, maar dat verhaal van kinderen die grote-mensen-moppen doorvertellen, deed mij denken aan die dag dat ik door de grond zakte van schaamte.
De grootmoeder van mijn man lag in het ziekenhuis met een zware hersenschudding. Uiterlijk leek er niks aan de hand, maar ze ratelde maar heel de dag door : zo vaak en zo ‘om het even wat’, dat de verpleegsters gewoonlijk lachend haar kamer uit kwamen.
Zo ook die woensdag, toen ik haar met mijn jongste (5 jaar oud) ging bezoeken. Ze vertelde weer een mop :
De vader van Jantje had de gewoonte op woensdagavond de bloementjes buiten te zetten. Zijn vrouw was dat beu, en stuurde hun zoontje mee . Vader stond daar dan, samen met een toogvriend én zijn zoontje, in het glazen straatje. Hij zei tegen zijn maat : “Kom, we gaan neuken en we laten de kleine buiten staan.” Ze konden het kind niet mee naar binnen nemen, daarom vertelden ze hem dat ze iets te regelen hadden, en dat hij buiten moest wachten tot ze terug waren.
Een hoertje van de bar rechtover zag dat kind alleen in die straat, en had compassie, want het werd fris buiten. Ze vroeg het ventje of hij binnen wou wachten op zijn papa. Ze waren net pannekoeken aan het eten en hij mocht er zoveel eten als hij wou. Toen de vader zijn zoontje zag buitenkomen vroeg hij wat hij daarbinnen gedaan had! “Ik ben ook gaan neuken: de eerste vijf waren goed warm, maar de zesde was te heet.” Tot daar de mop die mijne kleine in de kliniek hoorde vertellen door zijn overgrootmoeder. We gaan naar huis, en gewoonlijk is het druk in de hoofdstraat. Iedere woensdagavond was het bij ons pannekoekendag . Zegt mijn kleine plots : “Mama, het is woensdag hé” ... Ja .... “ We gaan straks neuken hé !” Een half dozijn mensen draaide zich om. Plezant hoor.
Vele jaren later vertelde ik over die woordverwarring aan onze jongste, toen zelf al vader, en zijn reactie was “Oei !” Hij vroeg zich af welke woordengoochels van zíjn kinderen hem te wachten stonden.
Mijn nieuwe passer past niet in mijn passerdoos omdat ik een passer koos die te groot was voor mijn oude passerdoos
Nu ligt er al dagenlang een passende vraag op mijn pas geopereerde maag koop ik een andere passer die past in mijn oude passerdoos of had je liever dat ik koos voor een passende passerdoos.
Majumau
Wat wasser ? Plots zo heel passioneel over een passer en over een doos ... Wat wasserloos ?
het duo Ruth en Eve Oosterman, Canada ~ een samenwerking tussen moeder en dochter (toen 2j)
van 't Net
Ruth's devies is : deel uw passies met de volgende generatie. En Eve doet daar graag aan mee. Eve begint en daarop bouwt Ruth verder.
Bovenstaand werk heet de Droom van de Boekenwurm. Op het einde wordt duidelijk waarom. In de droom worden geen bomen meer omgehakt om boeken te drukken want de boeken groeien rechtstreeks uit de boom. klank zacht houden https://www.youtube.com/watch?v=N253Hph2xNA 01min08
Nu de omgekeerde werkwijze : eerst Ruth, dan pas Eve. En Ruth werkt verder af.
De uitleg van kleine Eve : "Mr Giraffe heeft blauwbessen gegeten en dan ging hij zeepbellen blazen en de zeepbellen waren blauw."
Maar dat hadden wij al begrepen hé. Ter info : na een schildersessie moet Eve in bad en na het eten van blauwe bessen eigenlijk ook.
Shakespeare ~ Laurence Olivier ~ Peter Sellers ~ The Beatles (in die volgorde)
Eén van de voordelen van slecht slapen is dat men 's nachts interessante documentaires tegenkomt op TV. Afgelopen week zag ik een carrièreoverzicht van George Martin, de vijfde Beatle, de producer van al hun platen, -1.
In 1955, zomaar een gewone dag, wat liept ge dan te doen. In welke fase van uw leven waart ge dan?
Zelf werd ik toen drie. De eerste helft van het jaar '55 was er een zusje op komst, vanaf de tweede helft van het jaar was ik grote zus en slopen de taken mijn leven binnen. Van The Beatles was nog geen sprake, John en Ringo waren 15j en George en Paul liepen waarschijnlijk nog in korte broek.
De buitenwereld beperkte zich tot de kleuterschool, het park en de weg heen- en terug. Van veel interessante dingen had ik toen geen notie. Zo wist ik niet dat Laurence Olivier dat jaar schitterde als Richard III in een film waarvan hij de regisseur, én de producer én de hoofdacteur was. Een ambitieuze onderneming. De rol zou hem een Oscarnominatie opleveren. En ook : 'de film heeft waarschijnlijk meer gedaan om Shakespeare terug tot bij het publiek te brengen dan enig ander project'. Sir Laurence Olivier foto van 't Net
Laurence Olivier 1955: Richard III, "Now Is the Winter of Our Discontent", de openingsscène. Ge moet niet het hele fragment uitkijken hoor, 'k zet het hier enkel om de setting te tonen en de intonatie & interpretatie van Laurence Olivier. https://www.youtube.com/watch?v=jmWtynh2Xwc 04min30
Of die stijl van vertolken vandaag nog zou kunnen, daar heb ik geen idee van. In elk geval, toen in 1955 waren misschien al een aantal jonge wolven rond de interpretatie aan het cirkelen, om er iets mee te 'doen'. Peter Sellers was toen 30. (Yep, dié Peter Sellers)
In 1965, waren we met drie. Laura 6j, Tina 10j en ik 13j. We staken alle drie boven de tafel uit, de wereld was al wat ruimer. En er waren de Beatles. klank aanzetten, https://www.youtube.com/watch?v=zx2TFk0vh1I 02min34
John & Ringo waren 25j en de twee anderen gedroegen zich navenant. Peter Sellers was toen 40j en had iets beet dat bruikbaar was. Hij zou een liedjestekst brengen als monoloog. Moet kunnen, denkt men dan, van het podium naar de scène, van gezongen naar voorgedragen. Omgekeerd bestaat toch ook!
En de dag na de documentaire over George Martin heb ik dat curiosum van Sellers opgezocht. En hoe meer ik erover te weten kwam, hoe meer ik onder de indruk raakte. Dit was niet zomaar een speriebonen-grapje, dit was ernstig humoristisch werk.
Van Lennon & McCartney, de stukken tekst die Sellers gebruikt heeft :
It has been a hard day's night, and I have been working like a dog It's been a hard day's night, I should be sleeping like a log But when I get home to you, I find the things that you do Will make me feel alright
You know I work all day to get you money to buy you things And it's worth it just to hear you say you'll to give me everything That's why I love to come home, ‘cause when I get you alone You know I feel OK
When I'm home everything seems to be right When I'm home feeling you holding me tight, tight
It's been a hard day's night, and I been working like a dog It's been a hard day's night, I should be sleeping like a log But when I get home to you, I find the things that you do Will make me feel alright
En dan volgt nu A Hard Day's Night, gebracht door Peter Sellers, op de wijze van Laurence Olivier. Dezelfde toonhoogte, hetzelfde accent, dezelfde stembuigingen … de imitatie is zo raak, dat ze een eerbetoon aan Sir Laurence wordt.
Let op hoe Sellers telkens het laatste woord van de strofe neerlegt. Het gaat niet meer over de hardwerkende jongeman die thuis opgelucht zijn das uittrekt en een flesje bier opentrekt. Sellers geeft een gans andere betekenis aan het thuiskomen. Hij doet dat zonder één onvertogen woord te gebruiken, hij houdt zich aan de tekst. Hoe vaker ik het filmpje bekijk, hoe meer ik onder de indruk raak van zijn kunnen. Zelfs het feit dat hij op het einde van de tweede strofe gaat verzitten heeft in deze vertolking een betekenis.
Met deze voordracht heeft Sellers de Engelse hitparade gehaald, zegt Wikipedia. En ik heb dat toen allemaal gemist. Nuja, in '65 zou ik toch te jong geweest zijn om het te snappen, Zoveel jaar later vind ik het driedubbel amusant, door de gelaagdheid van de vertolking. Het lijkt wel bladerdeeg. Het lijkt luchtig maar het zit vol met … oei, mijn vergelijking loopt vast. Laat maar.
Dat is een voordeel van slecht slapen, er zijn 's nachts vaak interessanter dingen op TV dan overdag. Van Shakespeare vertolkt door Olivier naar Sellers in een vertolking van een Beatles-nummer, wat een knap stukje kruisbestuiving.
09/2014 – Een speciaal moment in Odense (Denemarken) tijdens de Muziekwedstrijd Carl Nielsen.
De Japanse fluitiste Youkie Ota kreeg tijdens haar proef, gelijk een echt Disney-prinses, bezoek van een vlinder. Op haar voorhoofd. Het diertje leek de Sonatine voor fluit en Piano van Sancan wel mooi te vinden. Mevr Ota liet zich niet van de wijs brengen door het gekriebel. Sterke zenuwen!
'k Heb nog een verhaaltje over goud. Bij de eerste lessen scheikunde werden we ingewijd in het systeem van Mendeljev. Het zal het schooljaar '67-'68 geweest zijn. De tabel hing al jaren tegen de wand, we waren vertrouwd met de schikking, een mozaïek met veel lege plekken. En met lettercombinaties. Thuis ging ik al eens enkele opzoeken in de Elsevier.
In ongeveer elk lokaal hing een tabel van Mendeljev. Dat zal niet zo geweest zijn, maar zo herinner ik het mij : er hing overal een kruisbeeld boven het bord (om de leerkracht te behoeden voor vergissingen), er was de kaart van België en af en toe ergens een kaart van Europa, naargelang het lokaal, en er was Mendeljev. Dat waren de rolplaten waarmee we vertrouwd moesten raken.
In lokalen waar de ramen te hoog stonden om naar buiten te zitten dagdromen en waar geen kaart van Europa hing om te zitten wegdromen keek ik dan maar naar Mendeljev zijn universum. Veel van de elementen van toen ken ik nog steeds ratsklats uit het hoofd. Heel handig bij quizvragen op TV, dan doe ik luidop mee.
In het begin van ons eerste jaar scheikunde hadden we een les over de groep van de edelmetalen. De lerares had ons verteld dat hoe zuiverder het goud, hoe makkelijker het vervormd raakt. Als verduidelijking bij haar uitleg : ringen die een edelsteen moeten bevatten zullen eerder 14 kt zijn, zo zal een dure steen niet wegspringen, ringen zonder steen kunnen hoger dan 18 karaat gaan. Gesteld dat men lichtjes op de rand zou bijten, zou men voelen dat goud een zacht metaal is.
Wikipedia formuleert het als volgt : 'Van alle bekende metalen die bij kamertemperatuur vast zijn, is goud, na lood, het makkelijkst te buigen en te vervormen'.
Lucia, de kleinste van de klas, een vinnig springeding met grote bruine ogen en een paardenstaart die op en neer wipte terwijl ze sprak, kwam in de loop van die week met een verhaal de klas in. Ze had de uitleg over goud thuis aan tafel herhaald -wat hebt ge vandaag op school geleerd, zeg het eens flinke meid. Wat zij dan deed. Haar broertje van tien luisterde met grote oren want hij had zoals zijn zus wetenschappelijke belangstelling.
In een rustig moment toog hij naar het nachtkastje van zijn Ma, nam daar de trouwring van haar grootmoeder, van zijn overgrootmoeder. Hij beet er in, de ring vouwde dicht. Ja hoor! Puur goud! Opgetogen ging hij dat beneden vertellen.
In de commotie volgde een pak rammel voor de jonge onderzoeker en vermits la Mama temperament had deelde Lucia in de klappen. Dat was haar welkom in de wereld van de wetenschappen.
Eigenlijk heb ik geen juwelen meer. Behalve twee ringen. Maar die zijn in zilver. Of zilver mee telt als juweel weet ik niet. Zilver oxideert. 'k Heb wel een heel mooi glad vierkant doosje in geoxideerd zilver. Het vraagt geduld om de zuurstof in de lucht en het zilver van het doosje een paar jaar hun gang te laten gaan. Oxideren op natuurlijke wijze. Tot hier toe ben ik tevreden. De tekening van de oxidatie begint heel Japans te lijken. LM is veel minder tevreden. Hij vraagt zich af waarom ik een mooi doosje laat oxideren. Het antwoord was en is nog altijd zeer simpel : omdat ik dat wil.
-----
Enkele zomers geleden was ik in de slaapkamer een kast aan het opruimen en in een doosje met 'juwelen' zaten dingen die ik al twintig en dertig jaar niet meer gedragen had.
Dat kwam deels door de job. Ringen zijn niet zo handig als men vaak rubberhandschoenen moet aan- en uittrekken. Halssnoeren en kettingen … wanneer zou ik ze gedragen hebben. Toch niet om aan de wal te gaan, dat is vragen om overvallen te worden. Juwelen dragen was voor later. Ooit zou ik dat wel doen. Dat ik die dingen niet droeg kwam ook omdat veel van die spullen in goud waren. En ik vind dat goud soms toch zo luid kan blinken. Ik heb liever de zachte glans van zilver.
De gouden dingen had ik in de loop der jaren geërfd en gekregen, zeker niet zelf gekocht. Een mens verzamelt nogal wat spullen. In de loop der jaren.
Er waren oorbellen bij die ik gevonden had toen LM & ik de kamer bij een neefje van hem gingen herinrichten. Ze lagen tussen het bed en de muur, bovenop de plint. Toen ik ze liet zien aan de neef, verschoot hij van kleur.
- Doe dat weg, doe dat weg! zei hij gejaagd.
Het waren oorbellen van zijn vorige vriendin. De huidige vriendin mocht die oorbellen niet zien en al zeker niet weten waar ze gevonden waren. 's Avonds belde ik hem om te vragen hoe ik die oorbellen kon terugbezorgen aan de ex-vriendin.
- Ge moogt ze houden, fluisterde hij. Da's voor de moeite.
Zo stond ik naar die dingen te kijken Ik herinnerde me dat ik iets gelezen had over de goudprijzen. Dat er geld gegeven werd voor oud goud. Dus heb ik op het Net opgezocht waar ik daarvoor moest zijn en de dag erop heb ik de hele mikmak uit de kast gehaald en samen met de oorbelletjes binnengebracht bij de mensen die van goud hun werk maken. 'k Heb 300 € gekregen voor het boeltje.
Met dat geld wou ik iets kopen dat ik echt mooi vind. Eén stuk. Maar dan iets heel moois. Een ontwerp dat tijdloos is en nooit gedateerd zal raken. Eventueel kon ik nog 300€ bijleggen, dan had ik het juweel eigenlijk nog aan halve prijs.
Maar het was zo warm die dag dat ik recht naar huis gekomen ben. Mijn favoriete zilverwinkel (Reyndersstraat) zou ik wel op een andere keer gaan bezoeken.
Ondertussen zijn we drie zomers verder, of vijf en ik heb nog altijd niet naar het stuk van mijn dromen gezocht. Maar ooit hé, ooit zal het er van komen. Dat ene juweel dat op mij ligt te wachten zal op een dag mijn pad kruisen. Dan maak ik een foto en dan zend ik die in.
En anders zijn er nog altijd de micro-investeringen, de geitjes van Oxfam. Misschien is dat uiteindelijk zinniger dan mijn gemekker over 'ooit'.
Is het om te spelen dat de hond zo doet ? Een kajak is niet echt een frisbee hé. Als die hond zijn baasje niet wil laten vertrekken, heeft hij misschien gevaar geroken.
Misschien ligt er een alligator op de loer en niemand weet dat, alleen de hond. Maar die krijgt het niet gezegd …
Bij Mark Muldoon is het soms feest in de keuken. Wel, voor sommigen dan. Muldoon is degene die zingt, buiten beeld. Links in beeld een zij, rechts in beeld een hij. De conversatie tussen de twee gebeurt in lichaamstaal.
00:25 - Daar gaan we weer, zucht zij. - Komaan schatje! Danst gij niet graag? - Nee dank u. Niet met patsers. - Komaan!
00:45 - Nee, geen goesting. Stop. Laat mij met rust. Nú! - Oké, oké, maar deze song is een héle goeie hoor …
01:40 En hier komt mijn beste stuk! Kíjk! Zie mij doen! Zie mij doen!
Ze verdwijnt uit beeld. Ze heeft zijn gedoe nog lang verdragen vind ik. Moja, als dame blijft men zo lang mogelijk beleefd natuurlijk.
.JPG)
