Nog iets over trappen aan boord op het gevaar af langdradig te worden. Maar dank zij de vraag van SK over hoogtevrees heb ik ineens een focus.
Er is nog een trap. Die ene, die men niet kan vermijden of men geraakt niet aan boord : de gangway, de scheepsladder, the accommodation ladder. De stand van de gangway varieert met de situatie van het schip. Er is een groot verschil of het schip tegen de kaai ligt en men de klim kan aanvatten van op de begane grond of het schip op anker/aan de boei ligt en men de klim van uit de service boat start.
Als het schip tegen de kaai ligt is de overstap van op de vaste grond naar de onderste trede van de gangway relatief veilig, of zou dat moeten zijn. Soms hangt er wel een vangnet, maar niemand wil daarin vallen. Er doen wel sterke verhalen de ronde, uit lang vervlogen tijden, dat dronken zeelui in het net hun roes uitsliepen omdat ze de gangway niet meer opraakten, maar hoeveel daarvan waar is weet ik niet.
Als het schip op anker of aan de boei ligt is de overstap opletten geblazen want de situatie is minder stabiel. De serviceboat die mensen en goederen naar boord brengt, ligt op het water en water kan woelig zijn. Meestal is het woelig daar buiten de haven. De serviceboat danst soms hevig en dan klapt hij het benedenplatform van de gangway omhoog. Het platform is breder en groter dan te traptreden en daar staat men met twee voeten op alvorens de stap naar de gangway te nemen. Of omgekeerd, in het afdalen, alvorens de stap naar de serviceboot te wagen
Hier een foto in relatief kalm water, de boot is al langszij maar vaart eerst tot de kraan van het schip om proviand en spullen te lossen.
foto 01. service boat.jpg
Een tweede groot verschil is of het schip wel of niet geladen is. Wanneer het schip volledig geladen is ligt de gangway haast horizontaal. Wel, zo goed als. We kijken niet op die paar graden helling. Wanneer het schip niét geladen is, is het een ander verhaal.
Niet-geladen heet 'in ballast' omdat een schip zonder lading zeewater in de ballasttanks pompt want er moet een bepaalde diepgang zijn om de schroef voldoende onder water te houden. Onder andere daarvoor dient het gewicht van het ballastwater. Maar zelfs wanneer het schip in ballast is, zonder lading dus, ligt het hoog op het water en kan de gangway zéér steil staan.
Wanneer we de gangway op moesten van een schip dat in ballast was én op anker lag, ging LM voorop, zodat ik niet tussen de treden kon kijken naar de lege ruimte voor mij. Hij was zo vriendelijk op mijn tempo te klimmen. Ik volgde hem en ik keek recht op de knieholten van zijn jeans en concentreerde me op iets anders dan op de klim. Op een liedje waarvan ik te weinig woorden kende. Dat zong ik in stilte, want ik had mijn adem nodig om te klimmen. Inwendig zocht ik ondertussen naar de ontbrekende tekst. Dat was mijn focus. Mijn favoriete hulpliedje was jarenlang 'Leonardo', vooral het refrein en het mantra op het einde van het refrein : Leonardo is een tovenaar. Daarmee klom ik naar boven. Met LM en Leonardo raakte ik boven, want ooit zullen we …
Dit is het liedje :
Leonardo woont boven in een toren Bouwt vogels van hout en perkament Hij laat ze vliegen uit het raam En ziet ze vallen en zoekt Naar het geheim dat niemand kent
Refrein: Leonardo, hij gelooft wat hij doet Hij gelooft dat het moet De mensen zullen vliegen De mensen zullen vrij zijn
Niemand houdt van Leonardo Leonardo houdt van niemand
Vol van bijgeloof en inteelt Onder bruine vilten hoeden Kruipt het stadsvolk bij elkaar Leonardo is een tovenaar (8x) en stug klimmen maar
tekst : Lennaert Nijgh - muziek : Boudewijn de Groot - zang : Rob de Nijs
Hieronder een paar foto’s van een serviceboat & gangway. Het schip vaart in dead slow én het is in ballast, het ligt dus hoog op het water.
foto 03. serviceboat.jpg
Onderstaande foto’s heb ik gemaakt bij kalm weer, 2006/08/25 - Singapore Strait. Elders dan in Singapore Strait zou ik die derde foto niet durven maken hebben. In Singapore komt zelden deining, voor zover ik weet. Hoogstens moesson en wind.
foto's van gangway ofte scheepsladder
Die laatste foto was heel snel gemaakt hoor. Juist kadreren, klik, en opgelucht weer weg van dat groen bovenplatform, vooral weg van die gapende diepte.
m – HiH-06/2017, bijgewerkt - met eeuwige dank aan LM en aan Leonardo
Dit is de laatste inzending over scheepstrappen. Beloofd. Er is wel een manier om de gangway te vermijden, dat is de basket. Met een basket wordt men aan boord gehesen door de kraan. Maar niet elk schip heeft een basket en als die er is, wordt die niet elke keer in gebruik gesteld want daar is dan bijkomend voorbereidend werk mee gemoeid. De gangway gebruiksklaar maken duurt zonder dat ook al flink wat tijd.
Gangway op en af doet men -indien men dat wil- maar twee keer per contract. Eén keer bij het aanmonsteren omhoog aan boord en één keer bij het afmonsteren omlaag. De tussenliggende maanden kan men aan boord blijven. Er zijn mensen die dat doen, in haven niet aan de wal gaan. 'k Heb nooit gevraagd waarom, maar ik kan wel een paar redenen bedenken. Zoals walkoorts bestaat ook walvrees.
Er is één trap waaraan absoluut niet te ontkomen valt, dat is de trap naar de lifeboat. Wekelijks is er oefening, iedereen op post (all hands on deck), elke zaterdag vanaf 15h20 tot wanneer de captain tevreden is.
De oefening is soms firedrill, soms oilspill of soms boatdrill. De firedrill en de oilspill zijn breed opgezette simulaties van brand en van olielek. Het nodige materiaal moet snel en efficiënt aangebracht worden. Iedereen in de weer. Brandblussen wordt gewoonlijk geoefend in of rond de bewoning. Olielek bestrijden gebeurt aan deck. Boatdrill gebeurt bij en in de lifeboat.
Om in de lifeboat te raken moet men een trap op. En die staat volledig vrij van elke wand of visueel ankerpunt. Hier is zo'n trap. Op bovenstaande foto is het niet zo duidelijk dat men tijdens het klimmen door de treden naar lucht en water kijkt en visueel helemaal 'los' staat, maar het is de enige foto die ik voor het ogenblik kan vinden. Ik heb ergens een betere. In afwachting is het die daarboven.
m – HiH-06/2017, bijgewerkt - foto uit 2004, gekregen van iemand aan boord
Wanneer ik toch eens een buitentrap op moest, dan viel dat wel mee omdat ik het grootste deel van de klim binnen de bewoning deed. Natuurlijk is het niet élke keer mogelijk een buitentrap te vermijden.
Wanneer ik naar de monkey bridge wou om er foto's te maken bvb, dan was die laatste trap wel een buitentrap want de binnentrap gaat maar tot aan de brug. Wie op het allerhoogste deck wil raken, op het dak van de brug, moet die ene buitentrap nemen.
De monkey bridge wordt ook monkey island genoemd, naar analogie met het vroegere kraaienest, omdat dit deck het hoogste punt van het schip is. Daar staan antennes in alle mogelijke vormen en formaten, voor alle ontvangst- en zendapparatuur van het schip.
Als de trap naar de monkey bridge naar de wand van de brug gericht staat, zoveel te beter. Dan heb ik die wand voor mijn neus.
Als die trap naar stuurboord of bakboord gericht staat, met zicht op de verte, dan heb ik tegenslag. Dan kijkt men tussen de treden door tot aan de horizon. Als ik op die trap mijn ogen op de horizon wist te houden, viel het nog wel mee. Niet naar dingen vlakbij kijken, maar ver weg blijven kijken. Hoe verder hoe beter. Blik op oneindig. De klim duurt niet lang, het is maar één trap. Op voorhand de treden tellen helpt ook.
Eens op de monkeybridge was er voor mij geen risico op angst meer. En tijdens het naar beneden gaan ook niet meer, dan kon ik bij elke stap focussen op elke trede vóór mij.
Hier twee fotootjes van ’t Net, van de trap naar de monkeybridge gezien van op de wing. Die laatste trap naar hoger staat natuurlijk achter de brug en deze staan gericht naar een blind schot. Een blinde wand betekent geen zicht op diepte, zodus geen hoogtevrees voor mij.
Het gaat over twee verschillende schepen, dat is onder andere te zien aan de vorm van de schouw:
Hieronder een illustratie die ik gevonden heb, een stukje vaste ladder. De eigen foto die ik had zit waarschijnlijk opgesloten in een vorige, kapotte laptop. Jammer.
Hoe deed je dat op een schip? Daar zijn toch ook vaak grote hoogteverschillen, zeker tussen binnen en buiten? Of tussen dek en ruim? SK
Grote hoogteverschillen wist ik te vermijden. In de bewoning ging ik via de binnentrappen op en af tot op het deck waar ik zijn moest en stapte daar pas naar buiten. Ook al omdat binnen airco is en buiten niet. Wie niet dapper is moet slim zijn.
En de luiken (het ruim) moest en mocht ik niet in. Daar mag enkel bevoegd personeel komen. 'k Beklaag de matrozen en de stuurlieden die op een bulkcarrier (vervoert stortgoed, droge lading) tussen het lossen in de ene haven en het laden in de volgende haven de luiken moesten kuisen. Vooral wanneer het afdalen en klimmen in de luiken met 'Australian' ladders ging en niet via vaste ladders.
Op een vaste ladder heeft men tijdens het dalen of klimmen de ogen naar de wand gericht. Met ziet de diepte niet. Met hoort de diepte wel galmen in zo'n luik, maar men ziet ze niet en dat helpt:
Van op een fictieve wenteltrap durf ik wel maar beneden kijken, maar in het echt zal ik dat niet doen. Toen ik 38 was kreeg ik plots hoogtevrees. Waarom of hoe weet ik niet maar plots wemelde het toen ik een stapelbed aan het opdekken was en naar buiten keek. En dat is zo gebleven. Niet dat ik sindsdien elke dag stapelbedden op te dekken heb, maar het gevoel dat ik mijn eigen lijf niet kon betrouwen was toen zeer sterk. En dat is zo gebleven, ook al had ik het anders gewild, ook al ging ik daar toen tegenin.
Twee jaar later heb ik mijn lesje geleerd: niet tegenin gaan. Ik moet mezelf toestaan bang te zijn eer de paniek toeslaat. Bang zijn dient als bufferzone, want in het volgende stadium, de paniek, word ik een overlast voor anderen.
LM wou een torentrap beklimmen en ik zou mee naar boven gaan. In Barcelona was dat, Sagrada Familia 1992. Wat kon me overkomen? LM was er bij! In een torentrap kijkt men niet naar beneden, er staat een steunkolom in het midden. Dat wist ik van ooit een kerktoren ergens in de Westhoek. Die zag er ongeveer zo uit :
foto van 't Net
De torens van de Sagrada Familia zijn iets hoger dan een klokkentoren in de Westhoek en ik was de gaten voor daglicht vergeten (buitenkijken moet en mag ik niet doen!)
Ergens op een kwart van de hoogte had ik door dat we boven een brug over moesten naar een andere toren en dat daar pas de afdaling kon beginnen. Door een van de gaten zag ik die brug, hoog in de lucht. Het parcours besloeg dus een klimtoren, een loopbrug en een afdaaltoren. Had ik dat maar op voorhand geweten.
Tegelijk was dat lichtgat in de klimtoren een luchtgat zonder glas, met een zeer laag relinkje onder bekkenhoogte, onder tuimelhoogte dus. Ineens was ze daar, de angst, nog niet de paniek, maar de angst voor paniek. 'Als ik hierboven paniek krijg, moeten ze me komen halen, ik moet beneden zijn eer de paniek begint' Zo ging ik die trappen weer naar beneden. Snel en sneller wou ik.
Alleen, de toren was voorzien op enkelrichtingsverkeer. In deze toren ging men naar boven, en pas via de loopbrug zou men in de volgende toren naar beneden kunnen. Die loopbrug waar ik van weg wou.
Zonder LM te verwittigen maakte ik rechtsomkeer en begon ik aan de afdaling. Ik daalde tegen de klimrichting, ik was aan het spookdalen. En dat verwachtten de klimmers niet, dat er een haastige daler hun klim zou kruisen : - Sorry, Scusi, Pardon, Perdóname, Entschuldigung … Zo ben ik beneden geraakt.
Op de begane grond heb ik op LM gewacht. Of hij mij gevolgd was of hij via de andere toren afgedaald was, dat weet ik niet meer. Ik was bang, maar 'k ben zonder paniek beneden geraakt, dat weet ik nog wel.
Toen we bij de wagen kwamen was er ingebroken. Wel, dat is dan weer een situatie die ik aankan. Fluitje van een cent.
Lang geleden hadden we het met een paar mensen over tijd. Over het begrip tijd.
Iemand vertelde dat zij de tijd zag als een enorm lange ladder, langs waar men naar boven gaat, naar de toekomst, want de toekomst ligt boven. Haar zus zag tijd als een trap, langs waar men afdaalt naar de toekomst. Volgens haar lag de toekomst beneden. En toen keken ze naar mij.
- Is een wenteltrap ook goed? vroeg ik. Dat mocht, als ik maar vertelde waarom. - Op een wenteltrap kan men én naar boven én naar beneden kijken. De trede waarop men staat is vandaag. In de ene richting ziet men het verleden, dat zijn de herinneringen. In de andere richting ziet men de toekomst, dat zijn de plannen. En de hoop ook. - En ligt de toekomst bovenaan de trap of onderaan ? - Op mijn trap ligt die boven.
De zus vond dat jammer. En ik vond het jammer dat ze dat jammer vond. 'k Wou nog iets zeggen over de uitdrukking 'het klimmen der jaren'. Dat was niet meer nodig, ik was dus een klimmer. Zijzelf was een daler.
Op mijn trap staat elke winding gelijk met een jaar. Wanneer ik 68 word, zal ik 68 windingen onder mij liggen hebben. De trap begint veel dieper natuurlijk, die begint in de oertijd. Maar zo ver kan ik niet kijken.
Ik zie ook windingen boven mij. Zover mijn mensenoog reikt en nog hoger. Maar hoeveel treden daarvan nog voor mij bestemd zijn, dat weet ik niet. Ergens is een zijdeurtje met mijn naam op en daar verlaat ik ooit de trap. Achter dat deurtje begint mogelijk de ladder van de andere zus, of een lift, of iets dat er op lijkt. Beam me up, Scotty!
Van op een fictieve wenteltrap durf ik wel maar beneden kijken, maar in het echt zal ik dat niet doen.
Op de werf merkt er ene dat de ploegbaas een oorring draagt. Geen O-ring, een oorring. Hij maakt de anderen er op attent. In stilte. Met een hoofdgebaar. Ze grijnzen. Ze vinden het vreemd, die buikige patser zo ineens met een glittersteentje naast zijn smoelwerk. Vanwaar zo die ommeslag ? Wordt de werf een catwalk ? Midlife, is de eerste conclusie.
Tijdens de middagpauze werken ze hun dagelijks brood naar binnen.
- Ey, zegt ene, met een elleboogstoot, een oorring, baas? Nooit gedacht … - Doe gewoon, 't is maar een oorring, bromt de ploegbaas. Ze eten zwijgend verder.
Toch port die dappere de baas nog eens : - Sinds wanneer draagt gij dan een oorbel ? - Sinds gisteren, bromt de baas, sinds mijn vrouw ze gevonden heeft op de achterbank.
Karel was al langer van oordeel dat het zo niet verder kon, en op een dag vond hij de moed om er ook eens iets aan te doen. Hij verliet de zolder, stapte naar zijn vrouw en zei: lieverd het kost mij moeite om het te zeggen maar het kan niet verder zo. Zijn vrouw die net de aardappelen stond te schillen, keek haar man vragend aan,
- Wat kan zo niet verder Karel ? - Alles, Anna, zei Karel. Alles. - Alles?, is dat niet een beetje veel, vroeg de vrouw die eigenlijk Annafrid heette, maar het frid er al lang afgelaten had. - Goed niet alles dan , maar toch bepaalde dingen, zei Karel die uit zijn lood was geslagen, en de draad kwijt was. Ja euh, zoals de werkloosheid hé Anna. - De werkloosheid, wat hebben wij daar rechtstreeks mee te maken vroeg Anna.
Karel droop af en ging terug aan de slag op de zolder, maar nog geen tien minuten later stond hij terug in de keuken. - Ik was het belangrijkste vergeten, maar het is mij zonet terug te binnen geschoten, Anna, zei hij meteen, ik bedoelde vooral: zo kan het niet verder tussen ons. - Ha, dat is wat anders, zei Anna en ze veegde haar handen af aan haar schort, en waarover héb je het nu precies. - Héwel die ellendige zakenadvocaat natuurlijk. - Oh, mijn minnaar zei Anna en wat is daarmee? - Ik ga hem neerschieten, zei Karel ijzig. - Waarmee vroeg Anna? - Ik heb op de zolder het jachtgeweer van mijn vader teruggevonden. - Oh, zei Anna, en wanneer wou je dat doen? - Na het eten, zei Karel. En daarmee was de kous af.
Maar even later tijdens de maaltijd kwam Anna terug op het onderwerp. - Zeg ge gaat Dolf toch niet in de rug schieten?, dat zou een beetje laf zijn. - Dolf, vraagt Karel verbaasd, wie is in godsnaam Dolf? - Wel die zakenadvocaat tiens, zei Anna. - Maar die kerel heet toch Filip? - Maar Karel toch, lacht Anna, je snapt het niet hé. Ik had een relatie met Filip. En via Filip heb ik Dolf leren kenen. Hij is ook zakenadvocaat, vandaar de verwarring. En nu heb ik dus iets met Dolf. En Filip is daar kapot van. Hij heeft gezworen dat hij Dolf van kant gaat maken. - Jamaar, had dat dan gezegd, riep Karel verontwaardigd, ik zit een halve dag plannen te maken om die Filip neer te knallen en nu blijk je een Dolf te hebben. En hoe lang duurt dat al? - Poeh, een week of zes denk ik, zei Anna, niks om je druk te maken hoor. - Ik maak mij niet druk riep Karel, en zeker niet over die Dolf, het gaat mij enkel om het tijdverlies. Ik zit een halve dag plannen te maken om de verkeerde vent om te brengen, gewoon omdat ik niet over de nodige informatie beschik. - Oh ik begrijp het al zei Anna, het is weer allemaal mijn schuld zeker, ik heb het altijd gedaan. Straks ga je me nog vertellen dat het aan mij ligt als je om het even wie niet neergeschoten krijgt. Ik ben het beu en nu is het genoeg geweest. Dit is psychische terreur! Zo kan het niet verder tussen ons.
Met deze woorden verliet Anna de tafel, sloeg met alle deuren en viel snikkend op het bed. - Tja dacht Karel, terwijl hij aan het dessert begon, die pudding is verdomd lekker. Zou ik haar portie durven opeten? (bron onbekend) – P²
- Ik ga hem neerschieten. - Wanneer wou je dat doen ? - Na het eten.
Het heeft bijna iets kinderlijks. Na het eten. Omdat eten belangrijk is. LM vond het een geldig argument, eerst en vooral moet er gegeten worden. Knap theatraal slot met slaande deuren en tranen op het hoofdkussen, Dolf en Filip uit beeld, en Karel die naar de pudding lonkt. Puur vaudeville. Za-lig.
Visjes hebben het ook graag comfortabel. En men gunt ze dat, zoiets spreekt vanzelf.
Deze ochtend kreeg ik bovenstaande foto's binnen. Daar moet ik dan iets bij verzinnen. Of er een zinnige uitleg bij schrijven. Dat tweede vind ik moeilijk.
'k Denk dat het badkamerinterieur een inzetstuk is, drie wanden en een vloertje in één geheel, in een soort plastic dat kan dienen voor voedingswaren, dat onschadelijk is voor kleine huisdieren. Want de vissen ademen via dat water hé. Dat water spoelt continu door hun lijfje. Daarom kunnen we dus geen giftig plastic gebruiken. Waarschijnlijk mag het aquariumdecor in de vaatwasser ook. Misschien best zonder poeder, maar dan is het toch heel grondig gespoeld. Wel, persoonlijk zou ik het in de vaatwasser zetten, zo eens per week.
En ik zou om de week ook het decor veranderen. Of hebben vissen dat niet graag, dat hun omgeving al eens veranderd? 'k Stel me zo al rijen en rijen aquariumdecors voor in de winkel, met een keuze aan kamers alsof het voor Barbiepoppen zou zijn.
Voor een sluiervis mag het iets wufter. Sluierstaartvissen zwemmen een ganse dag in een luxueus negligé rond, daarom had ik voor hen aan een boudoir gedacht.
En voor de guppies wordt het een podium waar ze in hun Abba-pakjes kunnen optreden :
Maar de vissenbak en/of bokaal zou ik nu wel afdekken want "ALTIJD afdekken" las ik zeer onlangs op een vissensite. Wij hebben geen vissen, maar ik onthou die raadgeving wel.
Iets meer dan 40 geleden, toen Toppié nog kon opgevoed worden, gingen mijn zussen en ik geen enkel obstakel uit de weg. Nu het dochtertje van Tina 45 is, is opvoeden niet meer aan de orde. Zij voedt nu ons op.
Toen ze klein was vonden we dat moeilijke woorden moesten kunnen en Toppieke sprak dus vlot mee over piplioteek en uniffessiteit en fernissaache en andere rijkdommen in onze samenleving. Lange woorden met veel lettergrepen schrikten haar niet af.
Mijn zussen en ik woonden toen in twee kleine huisjes op 4km van het ouderlijk huis, in de stadsrand van Brussel. We deelden het kind. Zodanig dat de buren niet wisten van wie ze de dochter was. Temeer omdat ze Tina aansprak met de voornaam of met een troetelnaampje. Nu nog.
Voor een keer zag père iets goed in onze aanpak, die lange woorden waren goed voor haar intellectueel peil. Intellectueel Peil. We hoorden de hoofdletters bijna. Straks Cultureel Niveau ook nog zeker? 's Avonds in ons eigen thuisje dronken we een glas en alles bleef zoals het was.
Een dag of twee later vroeg Toppieke : intellueel, wa wilta segge? 'k Weet niet meer wie er toen thuis was maar intellectueel is iets dat moeilijk is en waar ge tóch verstandig slim van wordt. Daar nam de kleine genoegen mee, dat zag ze zelfs zitten. Daar wou ze bij zijn.
In de dagen die volgden kwam regelmatig de vraag : Is dat intellueel? Want anders wou ze geen moeite meer doen voor vervelende dingen. Ja Toppieke, dat is intellectueel. Handenwassen werd intellueel en bord leeg eten en intijds gaan slapen was het soms ook. Allemaal intelluele dingen waar men later verstandig en slim van wordt.
Bij het portret van Leopold III dacht ik : Wie zet er nu de koning in een poëzie-boek … wat een royalistisch gedoe zeg! Wanneer men de afbeelding vergroot is de tekst duidelijk leesbaar :
Aandenken van Paul Alice en Paula Clubvrienden Antwerpen, 25-6-42
Vandaag is het 77 jaar geleden dat die tekst geschreven werd. Dat is een mensenleven. om te vergroten, klik :
De datum doet nadenken natuurlijk. 1942, pal tijdens het Duits militair bestuur, De Bezetting. Misschien waren de ondertekenaars niet echt royalisten maar diende dat portret als getuigenis van anti-Duitse gezindheid. De Belgische vlag leek wat veel op de Duitse vlag, dus zette men dan maar de kop van de toenmalige koning. En misschien was dat gevaarlijk in 1942, wegens te royalistisch, te vaderlandslievend, te anti-Duits.
Clubvrienden? Hoe was het gesteld met het verenigingsleven tijdens de Bezetting? Ik vermoed dat het clubleven niet floreerde tijdens het Duits militair bestuur : er was samenscholingsverbod, er was avondklok, er waren geen middelen door de schaarste … Over welke club zou het kunnen gaan? Een 'club' waar de kop van de koning een betekenis heeft. Het Verzet?
Waren Paul, Alice en Paula samen met Georgette bij de Weerstand? Alleen de naam van Georgette Lenaerts is dan zeker. Want Paul, Alice en Paula zouden schuilnamen kunnen zijn.
Stel dat die vier mensen bij het verzet waren, dan denk ik dat zij piepjong waren. Want in volle bezetting het portret van de koning in een poëziealbum zetten, dat is jeugdig bravoure. Stel dat Georgette haar boekentas ergens staat en dat … nu wordt die ene bladzijde van het poëzieboekje bijna een filmscenario. 'k Zou graag het verhaal van die ene bladzijde kennen. Maar dat verhaal achterhalen is niet meer mogelijk vrees ik. Een verhaal van stille helden. Of van jeugdig lef.
'k Hield per vakantie een aantal musea en kerken bij de hand voor 't geval het slecht weer zou zijn en we binnen-activiteiten wilden of moesten doen. Om de dag dan niet kleumend te verlummelen met uren in een bar-tabac te zitten kijken naar de regen had ik wat fiches in mijn achterhoofd, voor 't geval. Die kwamen soms van pas. LM kon dan zo opgelucht kijken, gelijk een klein jongetje : er valt toch nog iets te doen op een regenachtige namiddag!
Dat ik die suggesties gewoon uit de reisgidsen haalde was bijzaak. Zolang hij zelf niks moest verzinnen was hij gelukkig met ongeveer alles wat ik voorstelde. Want LM kan moeilijk kiezen. Voor de job moest hij soms snel beslissingen nemen en knopen doorhakken, maar daarbuiten verliest hij zich al eens in de veelheid van het aanbod.
In Grasse moesten we schuilen voor de zon. Het was mei en al bloedheet dat jaar. Ik denk dat het 2001 was. Binnen de oude stad staat de kathedraal en daar zou het volgens mij koel zijn. Wanneer de zon brandt zijn oude kerken & kathedralen met hun dikke muren altijd goed, gelijk van welke stijlperiode ze zijn. We vonden een parkeerplaats ergens wat men volgens het stadsplan de Kleine Ring rond Grasse zou kunnen noemen, waarschijnlijk hebben daar ooit de stadswallen gestaan. Vandaar ging het te voet naar de kathedraal. Naar boven. Een serieuze klim. Maar 't is een bouwsel in een soort Romaanse stijl, helemaal mijn meug, dat klimmen had ik er voor over. En LM klom mee, want binnen in de kathedraal zou het koel zijn. Dat had ik beloofd.
Boven lieten we ons neerploffen op een bankje, of een muurtje. Steil en warm, heel die klim. We moesten efkes uitblazen want naar de deur van de kathedraal was het nóg een aantal treden omhoog.
Die deur was dicht. Zoals op de foto. De deur eronder ook. Alles gesloten van 11h30 tot 15h. Bij zulk een hitte moet zelfs de almachtige siësten.
We waren niet van plan om daarboven zonder drinken te zitten wachten tot 15h en zo komt het dat we die drie werken van Rubens niet kunnen zien hebben.
foto Jean-Jacques Giordan
De openingsuren van de kathedraal zullen wel in reisgids & folders gestaan hebben, maar door de hitte heb ik waarschijnlijk over de kleine lettertjes gelezen. Zelfs in de schaduw was het warm³. We zaten daar zo wat te rusten. En na te denken. Ik moest nog bekomen van mijn stommiteit ivm de openingsuren, toen LM ineens zei : "Hebben wij een parkeerticket gekocht, daar beneden?"
Owee-ojee-onee! Een boete! Weggesmeten geld. In Grasse dan nog wel. Dat gaat af van het parfum-budget! Een flesje minder! We zijn traagjes terug naar de stadswallen afgedaald. Traag, dit keer niet zozeer vanwege de hitte, maar omdat we het niet wilden weten of zien : er zou een papiertje onder de ruitenwisser zitten … en het papiertje zat er. Onder de ruitenwisser.
We hebben de parkeerautomaat vol gedouwen met centen, zoveel als hij kon slikken en we zijn op zoek gegaan naar de instantie waar men in Frankrijk parkeerboetes betaalt. Postkantoor? Politiekantoor? Neen. In Frankrijk betaalt men een parkeerboete in een horecagelegenheid, in een bar-tabac.
Daar zaten we dan. In de oude binnenstad. Boete betaald, koele drank, comfortabele barkruk, en dikke muren die al eeuwen de hitte buiten houden. In een bar-tabac. Wat wil een mens nog meer bij zo'n warm weer.
(…) Salinger koos voor een teruggetrokken leven. Waarom hij dat deed of waarmee hij moeite had, hoe en of dat met zijn ego te maken had laat ik over aan de kenners, GD.
“betekend het dat jij heel duidelijk het onderscheid kan maken tussen ego en ?” (sic)
Waarschijnlijk wel hé GD, het betekent dat ik heel duidelijk onderscheid kan maken tussen mezelf als individu en mezelf als lid van een groep, en ook als lid van het diersoort mens, en zeer snel tussen die twee (of drie) posities kan overschakelen. Als ik dat niet kon dan zou ik gedurende 31 jaren een pover bemanningslid geweest zijn. Zeer pover. Zo pover dat ze me daar al die jaren niet gehouden zouden hebben.
Maar men moet niet gaan varen om het eigen ego (het 'ikke' dan) te leren uitschakelen. In het dagelijks leven hebben we allemaal ooit van die situaties beleefd, die maken dat men doet wat er gedaan moet worden, omdat de situatie groepswerk eist. Niet vraagt, eist.
Bij de evaluatie achteraf blijkt dan dat ik niet zo adequaat gereageerd heb. Dan moet ik mijn ego uitschakelen om te horen en te bevatten wat er beter kon, en wat beter zou moeten in het vervolg. Daar zit volk bij. Dat kan gênant worden. Maar die mensen moeten leren uit andermans/mijn fouten. Daar dient de evaluatie voor. Het gaat eigenlijk niet over mij, het gaat over mijn fouten en vergissingen in die specifieke situatie. Dat noem ik het ego uitschakelen, luisteren hoe de eigen fouten ontleed worden.
Bovenstaande is maar één voorbeeld natuurlijk. Er zijn nog situaties waar mensen hun ego op nul zetten. Omwille van de lieve vrede, bvb. Of omdat er belangrijke zaken op het spel staan. Vanmorgen nog meegemaakt. Men (ik) laat een zijdelingse neerbuigende opmerking blauwblauw, omdat het gesprek met die persoon uiteindelijk belangrijker zal zijn dan wat ik van die opmerking of van die persoon vind. Als ik inga op die laatdunkende opmerking dan komt er mogelijk een confrontatie van, dan ontaardt het gesprek en dan geraak ik zeer waarschijnlijk niet aan de informatie die ik nodig heb omdat hij/zij het dan afbolt met slaande deuren. En dat is het énige waarvoor die persoon voor mij op dat moment van nut is : bepaalde informatie. Al de rest, ál de rest, mijn ego incluis, is bijzaak.
een poëziealbum tijdens WOII, het poëziealbum van Georgette Lenaerts
In de nieuwsbrief van de Kringwinkel las ik een artikel dat me direct deed denken aan een ander verhaal. Aan het verhaal van het teruggevonden poëzieboek van JVD, met daarin een tekening van haar broer. Hier een gelijklopend verhaal, een gevonden poëzieboek. Naar een tekst van Fenna Bouve van https://kringwinkelverhalen.wordpress.com/ :
Er komen niet enkel spullen toe bij de kringwinkel, vaak zitten er ook ‘personalia’ tussen. Per ongeluk meegegeven, of vooral bij inboedelopruimingen. Dan krijgen we door fotoalbums, brieven, plakboeken, tekeningen, en poëziealbums wel eens zicht op een leven. Of toch enkele glimpen.
Ik word zowaar melancholisch van het terugvinden van zoiets van iemand die ik niet ken. En die nooit had kunnen vermoeden dat haar/zijn memorabilia in een kringloopcentrum zou terechtkomen. De vergankelijkheid van een leven, het feit dat de tijd schrijdt en dat alles wat wij bezitten en koesteren ooit verdwijnt. Zoals dit poëziealbum uit de oorlogsjaren. Vandaag vond ik het poëziealbum van Georgette Lenaerts, gestart op 13 januari 1939.
OM DE FOTO’S TE VERGROTEN, DUBBELKLIK
Er staan ook soldatenvrienden van Georgette in. Elke vriend en vriendin van Georgette deed echt zijn of haar best een mooi beeld en boodschap neer te pennen. En niet altijd even luchthartig.
Als iemand van haar familie dit toevallig leest en het poëziealbum terug wil en/of problemen heeft met de online publicatie ervan, laat het weten! fenna.bouve@dekringwinkelantwerpen.be
spiegelei-spielerei 'k Kan me voorstellen hoe deze foto er gekomen is.
foto van 't Net
Iemand kijkt door het objectief naar de slapende kat. Maakt een fotootje. Op het tafeltje in de woonkamer staat een fruitschaal. Daarin ligt een appelsien knaloranje en rond te wezen.
Een ingeving : die oranje appelsien moet op de witte kat. Efkes maar. Voor nog een foto. Voor de lol.
Dan wordt het een toer om de appelsien zo zacht op de kat te leggen dat het poezebeest er niet wakker van wordt. Want ze moet mooi opgekruld blijven liggen of het idee spiegelei-spielerei verdwijnt en komt niet meer uit de prent.
Misschien waren er meerdere pogingen nodig. Op telkens andere dagen. 'k Kan me voorstellen dat deze foto niet in 1-2-3 gemaakt werd. 't Is bijna een wondertje dát de foto gemaakt werd. Hoe leg ik een appelsien op Minoes terwijl ze slaapt. Ja, dat houdt een mens bezig. En wakker. Want Poes Minoes ligt op het bed.
In de beginjaren toen ik vaarde moest ik vertrekken naar een schip dat ergens in de States lag. 'k Ben vergeten waar. En het jaar weet ik ook niet meer. Het was na '78. Het was wel de eerste keer dat ik voor een schip naar de States vloog. Met een ticket van de rederij wil dat zeggen, en dat gaf de onderneming iets feestelijks want de vorige keren was het op eigen kosten.
Het appartement was klaar voor zes maanden leegstand. De planten waren naar een vriendin, de post werd doorgestuurd naar mijn zus Tina, de vuilbak was leeggemaakt, uitgewassen en de zak was buitengezet, er lag enkel nog droge voeding in de kasten, alle stekkers waren uitgetrokken, alle ramen en gordijnen waren dicht, het water was afgesloten, de gas ook … het wachten was op mijn vervoer naar Zaventem.
Op de fruitschaal lag nog één appel, die zou ik onderweg opeten bij wijze van ontbijt. En een hardgekookt ei lag daar ook gereed, dat stopte ik in mijn andere jaszak.
Onderweg naar de luchthaven zat ik teveel te babbelen om aan het ei of aan de appel te denken. In de luchthaven trakteerde mijn galante chauffeur me op een ontbijt, de appel en het ei verdwenen helemáál naar de achtergrond. Jammer, ik had ze hem toen moeten meegeven. Maar ik wist van niks. En had ik ze hem meegegeven dan had ik nu geen verhaaltje natuurlijk.
Vóór het landen moest men een kaart invullen waarop men verklaarde (in eer en geweten) dat men van alles niet bijhad. Dat ik niets het land poogde binnen te brengen, en dat ik weshalve nothing aan te geven had. Ook geen voedsel.
In de luchthaven van aankomst was er de migratiecontrole en de douanecontrole. Al Qaida & consoorten moesten nog uitgevonden worden dus veiligheidscontrole was er niet.
Bij de douane doorzochten ze niet mijn valies, wel mijn reistas en mijn handtas én de zakken van mijn jasje. Daar verschenen één verkreukeld ei en één appel met blutsvlekken. Erg fris zagen ze er niet meer uit, na een reis in het bagagerek, gepropt en gedrukt tussen de handbagages.
- What is this? - An apple. And an egg. My breakfast. (van gisteren) - Really? vroeg de douanier, denkt ge dat ge in de States geen eten zult krijgen?
Met een slaapkop van de vlucht en groggy door het tijdsverschil -mijn Engels was navenant- stond ik uit te leggen hoe dat zo gekomen was. En dat een appel en een ei, toch niet echt 'voedsel' waren. Dat was toch maar just een apple en een egg. You see?
Hij heeft mijn verboden goederen in beslag genomen, mij de les gespeld en ik mocht verder. Zonder boete. Voor een appel en een ei ging hij zichzelf geen papierwerk aandoen.
Toen ik dat later aan boord vertelde zeiden ze dat ik veel geluk had gehad. En dat ik op 'ne goeie' gevallen was. Want ze hadden me niet alleen kunnen beboeten maar ze hadden me ook kunnen vasthouden voor valse verklaringen tot de rederij de boete betaald had. Of de ambassade. 'k Zou in elk geval het schip gemist hebben. Bye bye broodwinning. Want zo'n stommiteit betekent ontslag waarschijnlijk.
De controles en de procedures waren toen nog bijlange zo streng niet als nu, maar wanneer ik er aan terug denk … ja ik heb toen geluk gehad dat ik met mijn appel en mijn ei op 'ne goeie' gevallen was.
'k Was aan het snuffelen en surfen over het Huis van Oranje. Vraag me niet waarom, ik weet het toch niet meer. En bij prinses Beatrix (°31/01/1938) schoot me een verhaal te binnen van een correspondente uit Nederland die zich Beatrix noemde. Het is wel al een aantal jaren geleden en het was op een mailgroep. Ik vroeg haar waarom ze juist dié schuilnaam gebruikte. Het was geen schuilnaam, liet ze weten, het was haar échte naam.
Ik bleef naar het scherm zitten staren en onder mijn hersenpan ging het raderwerk in een hogere versnelling. Ze heet écht Beatrix. Kermille, dacht ik, dat formeel taalgebruik, die meervoudsvorm zo vaak … zou het kunnen dat … Ja, waarom niet. Ze wil incognito blijven, dus zoekt ze een Belgische mailgroep. Geen Nederlandse. Maar dan nog had ze beter de naam Bea gebruikt, want de –trix deed velen van ons dezelfde kant uitdenken. Er werden vragen gemaild en de Beatrix in kwestie moest bekomen van zoveel belangstelling eer ze kon antwoorden.
Ze was geboren op 31/01/1939, exact een jaar later dan de troonopvolgster. daarom hadden haar ouders besloten, vooral haar vader, dat ze Beatrix zou heten. Niet omdat hij royalist was, integendeel, hij was een rooie rakker en republikein. En dan tóch een dochter naar een prinses vernoemen, hoe valt zoiets te rijmen ? Kan een rooie rakker zomaar zijn principes verloochenen ? Wel, zijn hart liep over van liefde voor hun eigen klein prinsesje. Dan verdwijnen principes naar de achtergrond.
'Als dan later de vlaggen wapperen voor de koningin, is het voor onze dochter ook een beetje feest' Daarom heette ze Beatrix, omdat hij vlaggen wou voor zijn dochter, en tot lang, heel lang nadat hij er niet meer zou zijn.
Toen ik zo ongeveer 12 jaar was kwam ons moemoe de hele winter bij ons logeren, omdat het een heel strenge winter was en wij centrale verwarming hadden. Ons moemoe had veel last van haar gewrichten als het vochtig en koud was, ze moest zich behelpen met een stok. We hadden speciaal voor haar een bed beneden gezet en ik mocht bij haar slapen. We sliepen natuurlijk niet direct en ze deed niet liever dan vertellen over haar kindertijd, haar zus en haar 4 broers, over wat ze allemaal uitgespookt hadden, ze kon dat op zulke humoristische manier dat ze er zelf zo'n slappe lach van kreeg waar ze bijna niet uit geraakte, en ik natuurlijk ook, ik moedigde haar zelfs aan zodat ze zo hard lachte dat ze de clou van haar verhaal niet meer over haar lippen kreeg.
Dat duurde zolang tot ons moeder naar beneden kwam en we beiden een serieuze uitbrander kregen! "En nu wil ik jullie niet meer horen!" klonk het dan. We fluisterden daarna nog wel verder tot we in een deugddoende slaap vielen ... wat een mooie tijd! RSL
Wat een prachtige situatie, RSL. Dat soort herinneringen zijn Gouden Momentjes. 'k Zie het voor me : uw Ma die tegelijkertijd én haar moeder én haar dochter moet berispen. Een dochter kan men naar haar kamer sturen. Maar hoe berispt men de eigen moeder? 'Morgen geen dessert' - of zoiets?
'k Voel mee met uw Ma. Toen van de sandwich-generatie. Maar misschien had ze achteraf zelf de slappe lach.
van MML
Twee weken geleden was de Kleinzoon (6,5j) samen met zijn moeder aan het dollen, en ja, je weet wel van spelen komt kwelen. Dus het spel werd afgebroken. Komt Kleinzoon ineens naar mij toe, handen in de zij en met en een zeer ernstige snoet zei hij : “Moemie, nu moet je Mama straffen, ze heeft het verdiend.” Ik vraag hem waarom ik zijn moeder zou straffen. Hij antwoordde: 'om-dat-zij-uw-kind-is' MML
Ja, da's toch duidelijk hé, wie anders dan de Moemie kan de Mama straffen? Wat ik echt en absoluut wil weten, MML : hebt ge u toen serieus kunnen houden ?
Natuurlijk kon ik me in de plooi houden. Ik heb haar zelfs in de hoek gezet. Alleen de regel van een minuut per jaar dat ze oud was, was onmogelijk uit te voeren omdat de soep op tafel stond. Je kan je indenken hoe de Kleinzoon genoten heeft. Zijn mama ook eens in de hoek. MML
help ! een tuin vol junkies Tja, wie buiten kattenkruid heeft staan mag zich aan dit soort situaties verwachten hé.
"Katten houden van kattenkruid. Ze lijken erdoor te worden gedrogeerd. Elke kat reageert op zijn eigen manier op kattenkruid. Nadat ze de geur ervan hebben opgesnoven of van de plant hebben gegeten, rollen sommigen zich dramatisch miauwend of jankend over de grond, schurken ze tegen de plant aan of blijven ze onbeweeglijk staan met een doffe blik in de ogen. Soms bedekt het derde ooglid het oog. Kwijlen en spinnen komt ook voor. Na tien à vijftien minuten is de 'betovering' verbroken."
Zoveel katten bijeen en geen geharrewar? Geen hoge ruggen, geen grauwen, geen klauwen? Och nee, na het kattenkruid kan het hen allemaal niet meer schelen. 't Is al Love & Peace & Understanding.
"Territoriumkwesties? pfft … !" "Sociale rangorde? laamenilache … " "Hoe dit opgelost geraakt? Wie 't weet die mag het zeggen." Aldus de katten. m – HiH-06/2015, bijgewerkt - http://nl.wikipedia.org/wiki/Kattenkruid , wie de poezebeesten geteld krijgt, laat iets weten hé.
Hij loopt gans de dag achter u aan, gaat in de weg zitten als ge iets doet, hij legt zijn kop in uw schoot, geeft u natte likjes in het gezicht. Ge duwt hem weg maar hij verstaat dat niet en denkt dat ge wil spelen. Hij bepaalt wanneer hij wil gaan wandelen, als ge uw schoenen aandoet denkt hij dat hij mee mag met de auto. Hij kijkt zo triest als het niet mag, dat ge toch maar toegeeft. Hij heeft in uw huis de beste plaats, tegen de verwarming in een mand. Als ge niet oppast kruipt hij bij u in bad en hij wil ook in uw bed. Hij krijgt zowat de beste stukjes van het eten, alhoewel ge u hebt voorgenomen hem niet te voeren aan tafel, maar voor die ene keer kan dat geen kwaad. Daarom is hij te dik. Uw zetels en uw vloer hangen vol haar want hij is in de ruif, maar ja, dat is zijn natuur daar kan het beest niet aan doen.
Als er dingen zijn die hem niet aanstaan, gromt hij, om te zeggen: "Hela baas, ik ben hier ook nog hé, ik wil u wel een pootje geven, maar al die stomme spelletjes van zitten en liggen en uw gazet halen, niet met mij hé!" Maar hij gromt ook als er iemand te dicht bij u komt. Ge zijt zijn bezit, ge zijt zijn baas. Hij legt ook hoopjes die gij moet opkuisen. Hij gaat soms op zijn rug liggen met zijn poten in de lucht, dan moet ge weten dat ge hem eens moet krabben. Zijn water- en etensbak hebben een vaste plaats in huis. Ge kunt maar best zorgen dat het water fris is, met een handdoek bij de hand om zijn druipend bakkes af te vegen. Het was alsof hij wist welk uur het was als ik van mijn werk kwam, stond hij daar in de deur te wachten al kwispelend, ik aaide hem dan, en dan was het goed. Een hondenleven, maar dan een luxe hondenleven.
Ik zag dat hij wat hinkte, hij werd 8 jaar, dus ermee naar de veearts. Die trok een bedenkelijk gezicht toen hij mijn maat onderzocht, het beest jankte zachtjes als men zijn schouder aanraakte. De arts zei: "Ik heb zeer slecht nieuws. Uw hond heeft botkanker, alle bewegingen die hij maakt doen enorm pijn." Ha, daarom wilde hij niet meer gaan wandelen en keek hij gans de dag in mijn gezicht. Ik kreeg hem terug mee naar huis met wat pijnstillers, men sprak van chemo.
Het is geen mens, het is maar een hond dat weet ik maar al te goed, maar hem zo zien lijden kon ik niet meer. Hij geraakte nog met moeite in de hof, zo rap ging het. Ik sliep niet meer, ik waakte bij hem, hij kreunde van de pijn. Hij keek mij aan alsof hij wilde zeggen, maat, we hebben het samen goed gehad maak er maar een eind aan.
's Anderendaags heb ik hem laten inslapen, het kon niet meer zijn. Hij kreeg een spuitje tegen de pijn zodat ik afscheid kon nemen. Ik nam hem in mijn armen, ik weende hardop. De arts begreep het, zei hij. De hond was een deel van de familie geworden.
Van een vriend gesproken die ge mist, gans de familie was dagen aan een stuk triestig. Wat een dier kan betekenen. Hij was zo trouw, hij miste juist de taal zegt men soms. Ik heb zijn spulletjes weggeborgen. Mensen toch, ik zie er iedere dag van af, ben er ziek van. ‘Het was toch maar een stomme hond …’ door Rocor, 06/2009 - http://blog.seniorennet.be/rocor/archief.php?startdatum=1243807200&stopdatum=1246399200
Stel, ge hebt een beetje te energiek getypt en enkele vingers verzwikt. Dat betekent noodgedwongen een paar dagen vrij van het klavier, ge schrijft geen letter. Ge blijft wat langer in bed. Ge gaat lunchen met een vriendin. Ge gaat een eindje fietsen. Dolce far niente!, denkt men dan. Lukt u dat? Proficiat. Want bij mij gaat het zo :
Toen ik een tijd geleden materiaal verzamelde over scheepstrappen en ladders ben ik veel uren zoet geweest, ook met andere dingen die ik terug doorgenomen heb. Hieronder een mail naar een bevriende stuurman aan boord van een ander schip.
Het schip was in de buurt (binnen radiobereik wil dat zeggen, het kan mijlen ver weg zijn hoor) en Bert had me tijdens zijn wacht (12h-16h) opgeroepen. Gewoon zomaar, om een babbeltje te doen. Stuurlieden doen zoiets al eens. Temeer dat hij daar de enige Belg en Nederlandstalige aan boord van dat schip was.
Die namiddag ging de telefoon in de cabine, of ik naar de brug kon komen, want er was een radio-oproep voor mij. Voor mij? 'k Dacht direct het ergste natuurlijk : er is thuis iets gebeurd met mijn ouders. - Radio-call from Belgium? vroeg ik in verhoogde staat van dinges. - No, from Youlas. Youlas? Youlas … kennen wij iemand die Youlas heet?
Maar 't was dus Bert die een praatje wou maken. LM was aan het werk, hij kon niet naar de brug komen. Toch niet voor een babbeltje. 's Anderendaags heb ik Bert gemaild, persoonlijk vind ik dat gemakkelijker, dan luistert er tenminste geen halve oceaan mee. Op al die schepen allemaal stuurlieden die zich tijdens hun wacht staan te vervelen. Meeluisteren op de VHF is tijdens de lange overvaarten zowat de oceaansport.
Het is een typische mail onder scheepslui, doorspekt met Engelse termen, vooral feitenmateriaal vermelden, bondig en in cijfers waar mogelijk, gebald eigenlijk. Weinig sfeerbeelden geven en vooral versluierd schrijven, want de rederij (de werkgever) leest mee.
De mail dateert van 2008-07-02-wo. De namen zijn gewijzigd. Een staal van correspondentie onder zeelieden :
Hallo Bert,
Gisteren aan de VHF was ik een beetje uit mijn lood geslagen, zo out of the blue telefoon ... maar wel heel plezierig. 'k Voelde me gelijk een grote, efkes staan VHFfen op de brug. 'k Kan me voorstellen dat zelden Nederlands kunnen spreken na verloop van tijd begint te wegen. Een mens zou zich kunnen troosten met de gedachte dat zijn Engels er dan op vooruit gaat, maar of dat werkelijk het geval is weet ik nog zo niet. Heeft iemand al een welsprekendheidstornooi gewonnen voor Scheepsengels-Met-Anderstaligen?
Toen ik gisteren aan onze 2de stuur vroeg van op welk schip gij belde zei hij: YOULAS. - Youlas? How do you spell it? HELLAS dus. ----- Gisteren tijdens de coffeetime gaf capt PR een blad papier met daarop in grote letters het nieuw mail@dres voor LM en mij. En hij vertelde dat het niét aan de Grieken lag, maar dat in Antwerpen op kantoor 'iemand' gewoon vergeten was de aanvraag door te sturen naar Griekenland. 'Gewoon' vergeten? In Antwerpen. Op kantoor. Tja. Van waar dan het fameuze verhaal komt over de vier-weken-wachten-procedure, dat weten we niet. Misschien is het een (moderne) scheepslegende? Het is al wel gebeurd, hier aan boord en elders. Algus (de messman) heeft zes weken moeten wachten eer er iemand in gang schoot. LM & ik hebben na acht dagen al een @dres. Er is dus progress. ----- We zijn aan boord sinds zondagavond 22/06, Durban. De travel startte za-21/06, om 15h op Zaventem zijn. Daar begon het al: één van onze valiezen woog 31,5 kg en dat was 0,5 kg teveel. De dame aan de balie kon de valies niet laten doorlopen op de band, die 0,5 kg teveel doet verderop het systeem blokkeren, beweerde ze. Een paar spullen getransfereerd naar een valies van Nicky (echtgenote van capt PR), zij had nog een beetje ruimte vrij in een valies. Wat we zonder haar vrije ruimte hadden moeten beginnen weet ik niet.
Over Heathrow naar Johannesburg. In Jo'burg moesten we van terminal veranderen. Dat hebben we zelf moeten oplossen want de jongen van het agentschap was verdwenen met twee andere groepen die hij moest doorsluizen en ons was hij blijkbaar vergeten.
Om te beginnen hadden we die jongen bijna gemist. We stonden al aan te schuiven in de serpentine naar de immigratieloketten, toen we ene zagen langs sleffen met ónder zijn arm een bordje waar CAPE FLIX op stond. Dat moet de naam van dit schip voorstellen.
Hadden we al een rij verder gestaan hadden we hem niet zien langskomen. En we stonden in de verkeerde rij natuurlijk, we hadden via CREW moeten passeren, niet via Immigration, vermits wij crew-in-transit zijn (geen retour ticket hebben).
Hij versast ons via CREW en we halen onze bagage op. Die ging niét automatisch naar Durban. Gelijk wat ze in Zaventem beweren.
Na +/- 45 min op dat manneke wachten in de bagagehall hebben we zelf onze weg gezocht, ttz: LM heeft een Airport Assistant gevonden en die meneer heeft ons, slaapwandelaars, naar de juiste desk in de juiste terminal geloodst. Of we het alleen zouden gevonden hebben weet ik niet, er waren verbouwingen aan de gang. Dat vergrootte de wirwar nog.
Dat gebeurt dan allemaal wanneer een mens suf is van een nachtvlucht & door het gebrek aan slaap, wanneer de alertheid low-low level is. Al goed dat we met drie waren, drie suffe koppen krijgen samen al eens een nuttig idee: dat het daar in de bagagehall hoogtijd werd om zelf in gang te schieten, bvb.
We hebben onze aansluiting gehaald, maar dat was niet door toedoen vh gastje van het agentschap. Wel dank zij de Airport Assistant. ----- In Durban ging het iets vlotter, nadat de chauffeur van het agentschap bekomen was van zijn verbazing. Op zijn blad stond "LM xyz + 2", drie zeelieden moest hij oppikken. Dat die "+2" van de vrouwelijke kunne waren ging er niet zo vlot in. Hij betrouwde het niet: hadden Nicky en ik de vliegtickets ingepikt van twee zeemannen? En reisden wij dan niet onder een alias? Ge zaagt het hem denken : illegale stowe aways in zijn busje. Snugger ventje, zal het nog ver brengen.
Na veel "but" en "yes but" was hij bereid buiten LM ook ons twee mee te nemen, zij het niet van harte. Alles oké, alles under control, dachten wij. Edoch! De chauffeur liet ons kiezen: ofwel wachten in het agentschap, ofwel wachten aan de storesboot. (Wachten op de mensen uit Bulgarije, ch.off & 2°Off)
Wachten op de kaai zagen we niet zitten, daar is waarschijnlijk geen schaduw, geen sanitair en niks te consumeren. Wachten in het agentschap dan? Wel schaduw, maar evengoed niks te drinken. Dat we danige honger hadden, probeerde LM. No problem, ze konden food laten komen van een take-away. Zonder het nodige gerstenat dan. (?)
En toen ... toen vond Nicky dat het genoeg geweest was. Zij zette haar telefoon aan en belde voor ruggesteun naar haar echtgenoot, rechtstreeks naar de capt himself. De capt belde naar het agentschap. Als backup kon dat tellen blijkbaar, want plots mochten we onze bagage afzetten in de 'lounge' van het agentschap en werden we vlotjes naar een shoppingcenter gereden waar ze op de dakparking de nodige horeca huisvesten. We waren gered.
Twee uurtjes op een terras in frisse bries, met uitzicht op de groene heuvels & met de nodige versterkingen en we konden er weeral tegen voor een tijdje.
LM & ik kunnen iedereen aanbevelen met Nicky op travel te gaan, letterlijk tot de andere kant van de wereld. Jammer dat we de bedragen in Rand verkeerd interpreteerden, we zaten met USD in ons hoofd. Later bleek dat we maar 10 euro lunch/pp hadden besteed. We hadden gerust kreeft kunnen nemen. Niet veel duurder in Durban.
Busje, bagage, busje, bootje -> basket -> schip.
Eindelijk aan boord. Doodmoe na 36hrs wakker, maar opgelucht dat we er zonder al te veel perikelen waren geraakt. Bagage incluis. 'Ze' hebben wel iets geprobeerd met een koevoet, maar openbreken is niet gelukt. ----- Laden in Forcados zo 06/07. Bunkeren, audit & crewchange in St. Eustatius, datum(?). Lossen in Texas City, binnen een week of drie. ----- LM heeft een verzoek: of ge ulle crewlist wilt mailen naar hier. Op de brug hebben ze geen, dixit onze 2de stuur. Mss zijn er nog bekenden aan boord vd Hellas. En ik heb ook nog een vraagje: zijt ge met de caravan naar Normandië geweest? Vorige zomer in Antifer vertelde ge dat ge iets in die zin van plan waart.
'k Ben al drie dagen aan het denken waarvoor ik dankbaar zou zijn en ook waarom en tegenover wie. Qua genetisch materiaal heb ik al zeker niks om dankbaar voor te zijn. Noch op fysiek gebied, noch op mentaal gebied.
Fysiek heb ik me als oudste kind van zelfstandigen te jong te zwaar ingespannen terwijl degenen die dat hadden moeten voorkomen er stonden op te kijken en gebruik maakten van mijn argeloze bereidwilligheid. De vloek van dat onbekwaam en opportunistisch toezicht voel ik nu elke dag.
Mentaal heb ik mezelf achteraf moeten stalen en versoepelen tegelijkertijd om niet voortijdig te verstarren, zoals ik thuis gezien had. Een ruggengraat in riet en zenuwen in roestvrij staal. Dat was tijdens mijn koopvaardij-jaren. Maar ben ik de koopvaardij daarvoor dankbaar?
Terwijl ik mijn brood verdiende heb ik gedurende jaren interessante stukken van de wereld kunnen zien en kunnen meemaken, de werkzame stukken van de wereld, niet de vakantie-stukken en de façades. Maar of hetgeen ik daarbij voel dankbaarheid is weet ik niet. Misschien is het gewoon erkentelijkheid, 'on ne crache pas sur ce qu'on a reçu'. Ik erken dat ik veel te danken heb aan de werkbranche die koopvaardij genoemd wordt maar ik ben die branche niet dankbaar. Dat woord dankbaar lijkt me enkel tegenover personen bruikbaar.
Ik voel loyauteit tegenover een aantal mensen in de privé-omgeving. Maar ben ik die mensen dankbaar om het een of ander? Misschien één of twee, als ik langer nadenk misschien enkelen meer.
- Damesvoetbal, daar moet toch ook iets over te schrijven zijn, dacht ik. Wanneer ik luidop denk is LM een grote hulp. - Kijk eens op 't Net, zei hij afwezig. Echt een hulp dus. En ik zocht stut en steun bij 't Net.
- Voetbalster is wel een eigenaardig woord om te schrijven, vond ik. Een voetbalster kan ook een man zijn. Als Lukaku een voetbalster is, hoe noemt men dan een speelster, in geschreven taal ? Waar is het geschreven onderscheid tussen voetbalstér en voetbalster ? Elke keer een é typen ?
Want er zijn voetbalsters en voetbalsterren en ook voetbalsterren onder de voetbalsters, natuurlijk. In het meervoud is alles duidelijk. Maar hoe moet het in het enkelvoud ?
- Voetbalvrouw. - Neuh gij! Een voetbalvrouw is een WAG, van de Wifes and Girlfriends categorie. Die mogen niet voetballen van hun kapper. Voetbalvrouw is geen woord dat kan dienen voor een hardwerkende speelster !
LM telt de dagen af dat ik het niet meer over voetbal zal hebben en mompelde iets als 'voetballerina'. Wel kijk, dat is een woord dat kan dienen, een woord dat me bevalt, een woord dat me schikt, de 'voetballerinas' op het veld. Toen opperde iemand het woord voetballétjes voor de jonkies. (dat was SK)
Voetballétjes vind ik een héél mooi woord. 'k Zie de kleine meisjes het veldje opstappen, begeleid door hun grote zussen, voor de gelegenheid cheerleaders met misschien ponpons. Hoe feestelijk is dat ! De kleintjes spelen amper 2x15min of zelfs minder. Dwars op het veld natuurlijk. Met kleine goals.
Het echte feest is eigenlijk hun intrede op het gras met muziek en spektakel aangeboden door de grote meisjes, speciaal voor de kleine meisjes.
Na de match krijgen de voetballéttes elk een medaille. In klei. Beschilderd in hun eigen clubkleuren. 'Tout le monde a gagné' volgens het principe van Jacques Martin.
Op dat soort veldjes, op frisse zondagvoormiddagen wordt in de kleine hoofdjes van de voetballétjes bij feestelijke klanken de kiem gelegd voor een besef van girlpower.
m – met een beetje hulp van LM en van SK, HiH-06/2016, bijgewerkt -
Onze creativiteit staat niet altijd even scherp, grijp op zulke momenten naar je vertrouwde methodes en techniek. van P²
Doenik P²Ke, doenik.
Op school hadden we een aantal oefeningen om de aandacht gefocust te houden. 1969-’70-’71 was dat.
Een van die oefeningen was een mop herschrijven. Dat is verraderlijk. Een goede vertel-mop wordt niet vanzelf een goede lees-mop. Als een mop tempo en intonatie nodig heeft (en mogelijk ook nog streektaal) dan wordt het zeer moeilijk / bijna ondoenbaar om daar een lees-mop van te maken. Een flauwe vertel-mop kan mits wat schrijfwerk dan weer wél een goede lees-mop worden. Heel wispelturig materiaal, moppen. Wat werkt, wat werkt niet … Grappen en geestigheden zijn technisch serieuze materie.
Een andere oefening was schrijven bij afbeeldingen. We moesten een zichtkaart meebrengen. Die zichtkaarten werden ingezameld en dan zonder willekeur weer rondgedeeld. Bij de prent die men in handen kreeg moest men iets verzinnen. Minimum een A4-bladzijde. "En niet te groot schrijven en géén bladvulling!" Zo heb ik klein leren schrijven, om het allemaal op één kantje te krijgen. Bondiger schrijven ware ook een oplossing geweest en daar wordt nog altijd aan gewerkt.
De eerste keer dat we een postkaart moeten meebrengen, brachten we een mooie mee, in 't gedacht dat we die zelf zouden gebruiken voor de opdracht. En toen kwam dat ronddelen. We hadden een klein klasje van 16 meisjes. Zodra de leraar de deur uit was werd de klas een marktplaats en werden de achtergrondverhalen bij de postkaart in kwestie uitgewisseld. Dat was niet de bedoeling. We moesten geen verslag doen van de vakantie van de afzender van de kaart, we moesten een verhaal verzinnen bij de afbeelding op de voorzijde van de kaart.
De maand daarop zamelde de leraar onze zichtkaarten in en deelde toen de kaarten rond van een andere klas ! Nu waren er meerdere klassen betrokken en de markt verplaatste zich van het klaslokaal naar de speelplaats. Persoonlijk vond ik dat tijdverlies. Bij de prent blijven, had hij gezegd. Oké! Dan bleef ik bij de prent. En ik schreef als vanouds per opdracht weer meerdere opstellen in ruil voor huiswerken van wiskunde. Verder dan dat heb ik het op zakelijk gebied nooit gebracht.
Er zijn in dat project tamelijk wat kaarten niet terug geraakt tot bij de oorspronkelijke eigenaar. Kaarten die thuis gekoesterd werden. Na een keer of drie brachten we enkel nog rommelkaarten mee. Daar viel evengoed mee te werken en als we ze niet terug kregen was er tenminste geen hartzeer.
Met afbeeldingen van het Net is dat euvel nu verholpen. Men kan dupliceren en rondzenden zonder ooit een prent te moeten afgeven. Magnifiek vind ik dat.
Via methodes en techniek naar creativiteit … En geheugen. Geheugen brengt ook veel aan. Dat hebben senioren voor op de jonkheid-van-dagen.
Van een gewoon mopke een verhaaltje breien, was het soort oefening dat we regelmatig maakten voor school. Die oefeningen deed ik heel graag. Het leek op verbouwen en opkalefateren. Renoveren heet dat nu. Hier is zo'n tekstje.
Oorspronkelijk versie : Grapje van de dag - Sen Net - 05/06/2016
'Mama, krijg ik een euro? Buiten staat een arme man te schreeuwen ...' Vertederd geeft moeder haar zesjarig Brammetje een euro. 'Hier mijn kind, je hebt een goed hartje. Wat schreeuwt die man dan zo?' Brammetje, al bij de deur, draait zich om, en imiteert feilloos: 'Vanille-ijs, mokka-ijs!'
Eigen versie :
Met sommige dingen moet Sepke niet bij de Mama aankomen, ook niet bij de Oma. Soms moet men bij Opa zijn. Dat voelt Sepke feilloos aan. Opa is een beetje een dromer. Hij droomt voor Sepke geweldige carrières bijeen. Zo ook die namiddag. - Opa, krijg ik een euro?
Opa reikt al naar zijn portemonnee, en vraagt waarvoor die euro zal dienen. Hij investeert veel hoop en energie in zijn kleinzoon-naamgenoot. En dus ook geld. Want misschien wordt de kleine later wel fiscaal adviseur of ooit voorzitter van het IMF. Die ene euro kan de start zijn van iets groots.
- Buiten staat een man te roepen.
Oh, denkt de Opa. Dit kind gaat later bij een hulporganisatie. Iets internationaals. Verenigde Naties. Hij redt heelder bevolkingen. Hij wordt een tweede Kofi Annan. Mét Nobelprijs.
Opa draagt vlot bij voor de snelle interventie. Sepke rent naar de deur. - Is 1€ wel genoeg ? vraagt Opa nog, wat roept die man ?
Toen ik klein was, was de toekomst maar een tijdje groot. Tot ik een fiets zou krijgen, bvb, of een tweede zusje. Of een kat. Allemaal van dezelfde orde van belangrijkheid : het waren Keerpunten in het Leven. Vooral de fiets.
Later heette de toekomst ook zo: 'LATER', want ik had nog altijd meer toekomst dan verleden. Wanneer ik naar die toekomst keek dan zag ik een zacht-parelgrijze waas met lichtgevende randen en met in het midden hier en daar een vlokje kleur. Die vlokjes wisselden in aantal en in kleur naargelang mijn leeftijd, ook naargelang het weten dat ermee samenging. Of naargelang de wijsneuzigheid van het moment. Er waren periodes dat de toekomst er zeer kleurrijk uit zag. En die kleuren werden ingevuld. Men verandert al eens van pluimage. Nu heb ik meer verleden dan toekomst en mijn herinneringen zijn kleurrijker dan mijn plannen.
Mijn herinneringen zijn niet allemaal zonnige kleuren, maar het zijn wel kleuren. De memorie is een kasteel met duizend zalen met in elke zaal duizend kasten met schuiven en schabben vol feiten, fabels & fantasietjes. Ja, er zit meer kleur in mijn verleden dan in mijn toekomst.
Van de rederij uit circuleert aan boord van de schepen -in het nodige & nuttige aantal exemplaren per schip- een lijst met afkortingen. Die lijst heeft de dikte van een eindwerk van de Zeevaartschool. Hoeveel bladzijdes het ding is weet LM niet uit het hoofd en ik heb niet aangedrongen op een schatting.
De grapperd van dienst heeft er zelfs 'ABBR.' opgenomen in die lijst. Abbreviation. AFK. zetten in een lijst van afkortingen, het is een klassieker.
-----
De Management Room aan boord is op volle zee zo wat de studiezaal. Alle handboeken van elke machinerie en elk toestel staan daar. Een paar kasten vol.
Er is een kopieerapparaat dat werkt -als alles goed gaat-, er staan een paar computers en in het midden staat de grote stamtafel. Een vergadertafel eigenlijk. Zo heet ze tegen de kaai wanneer er volk aan boord komt. Op zee is het de tafel van de habitués en heet ze stamtafel.
Op een dag stond ik opzij copies te lamineren, dingen die LM beneden nodig had.
De 3de mecanicien, de 2de stuur en de 3de stuur zaten aan de tafel. 't Jong Volk. Elk was verdiept in eigen opzoekwerk. Buiten het geronk van het Machien, het gezoef van de airco en het neuriën van het kopieerapparaat was het er stil. Zacht snorrend stil. Een rustige namiddag op zee, tijdens een lange oversteek.
De 3de stuur zuchtte eens. En nog eens. Hij schoof met een ruk zijn stoel achteruit. Die ruk werd met een snok afgestopt omdat zijn stoel nog aan de ketting stond sinds de laatste storm.
- Is er iets, vroeg de 3de mecanicien. - Die S elke keer! zei de 3de stuur.
Oja, de s … de S ! Men wist direct waarover het ging: de S in de lijst van afkortingen. De 3de stuur was een stukje lijst-van-afkortingen aan het instuderen. Van ijver gesproken.
- Als er een S in staat is het óf Safety óf Security, suste de 3de mecanicien wijsneuzig. - Jaja, deed de 3de stuur ongeduldig, maar 't moet wel JUST zijn zenne! - Safety, Security of Sex, deed de 2de stuur haar duit in het zakje. De twee snotneuzen keken haar aan alsof ze het op volle oceaan hoorden donderen in Keulen.
's Avonds na de uren deden ze gewoonlijk wel struis mee met flink wat grappen maar zo op klaarlichte dag tijdens de studie … en dan komende van een euh, dame …
- Bij mij komt er ook nog eens STD, verduidelijkte ze. Ivm met de letter S, bedoelde ze. Op haar lijsten, bedoelde ze, de lijsten van Pharmacy & Hospital. In de lijsten van alle mogelijke ziektes & aandoeningen die een mensenlijf kunnen teisteren heeft een 2de stuur ook een lijst van Sexually Transmitted Diseases, de Seksueel Overdraagbare Aandoeningen.
En de twee knapen met hun Safety en Security bleven zeer onwennig zitten kijken, de ene omdat hij zich afvroeg hoe ze STD/SOA dierf te berde brengen, de andere omdat hij aan die dingen waarschijnlijk nog moest beginnen.
Pas bij de koffie om 15h dierven de 2de stuur en ik vrijuit lachen.
“Die avond kwam de kleinzoon met het jongste zusje in zijn kielzog vragen of opa morgen naar de Belgen zou kijken en of hij mocht meekijken.
De jongste vroeg of ze ook mocht mee sporten. Na een discussie tussen de twee kinderen dat het supporteren was en niet sporten vroeg ze of opa dan ook bier dronk, want bij haar vriendje Siebe stond er een bak bier bij het voetbal want de papa van Siebe zegt dat voetbal een feest is. Toen kwam natuurlijk de kwestie of voetbal een feest is. Het antwoord van opa: ‘Dat zou het moeten zijn’. En toén kwam de aap uit de mouw: ‘Krijgen wij dan cola en chips?’ Ja, de kleinste kent er wat van.
Ik heb de beslissing aan haar mama overgelaten. In geen geval zal het een rustige match worden. Arme Opa.” JLD
De omtrekkende beweging, de behoedzame stappen waarmee ze tot de kern van de zaak komt … knap³. Volgens mij heeft uw jongste kleindochter later een glanscarrière in de politiek, met prachtige redevoeringen of in de advocatuur, met schitterende pleidooien. Een glanscarrière, zeg ik.
m – EZW-06/2014, herwerkt – de tekst in het zwart is van JLD
'k Zat zó weg te dromen over dat snorkelen dat ik er pas nu aan denk dat ik misschien kan verder vertellen.
Die paar zomers heb ik nogal wat veroverd op de natuur. Vooral afgesleten glas maar ook speciale schelpjes, mooie keitjes en rare wieren. Die schatten ging allemaal in een netje mee naar boven. Toen ik een gat in het netje had gestoten of geschuurd nam ik in plaats daarvan een washandje mee. Persoonlijk zou ik nu nog een washandje aanbevelen, dat is zoveel meer sleetbestendig dan die netjes van toen.
De rare wieren moesten drogen en dat gebeurde in een zeefje, buiten onder het tentzeil. We hadden elk een eigen setje zandspeelgoed en mijn setje was geel. Owee als een van de zusjes (5j & 1j) aan mijn geel zeefje met wier prutste.
Want de camping stond op zand en vlakbij de tent zaten Tina en Laura te rommelen met pottekes en een schupke en zij hadden ook elk een zeefje. Die eigen kleur zandspeelgoed moest dienen om de vrede te bewaren en ook om na een ruzie-met-handgemeen te weten wie wie de kop ingeslagen had.
Vermits ik (8+) alreeds snorkelde beschouwde ik mijn geel speelgoed als materiaal, als duikersuitrusting. En toch moesten die twee kleinen prutsen aan mijn geel zeefje met wier! Dit is meer dan 55 jaar geleden, maar als ik er aan terugdenk …
De snorkel en de zwemvliezen waren blauw. Hel, fel microsoftblauw.
We zijn vier of vijf jaar naar diezelfde camping op vakantie geweest en in mijn herinnering vloeien die vakanties dooreen. Waarschijnlijk was ik al ouder bij het volgende verhaal, zeker weet ik het niet. Maar er is wel wat meer longcapaciteit mee gemoeid. En snorkelduiken gebeurt eigenlijk in apnee, dus waarschijnlijk was ik toen al ouder dan 8.
Op een keer zag ik iets plats liggen wuiven, vlak boven de bodem. En het was hoekig. Iets hoekigs, dat is geen ding-van-de-zee. Dus ik naar beneden, kijken : het was een briefje van 100FF. Gelukkig had ik de snorkel aan, of ik zou me verslikt heb ben in zout water. Soms dook ik ook zonder bril/snorkel, maar dat weten ze thuis niet. 'k Wacht nog altijd het juiste moment af om dat op te biechten.
100FF was zoiets als 1000BF, toen. En braaf als ik was legde ik het briefje vast op de bodem, lei er een tweede kei op en stoof naar boven. Niet omdat ik buiten adem was, zo diep was het niet, maar omdat ik aan mijn Moeder ging vragen of ik dat briefje mocht naar boven brengen.
Schelpen en glasjuwelen, tot daar aan toe, maar geld? Geld is toch van iemand hé. En als die persoon daar nu komt naar zoeken ... 'k Mocht dat briefje naar boven brengen, zei mijn Moeder. Ik galoppeerde heel dat stuk strand weer af en wou het water in toen ik zag dat mijn Ma me gevolgd was.
- Komt gij hiér zwemmen? vroeg ze - Ja ! Komt ge mee? Kijken!
Zo rustig was de wereld toen nog. Ik ging snorkelen aan het strand van een ander dorp en dat was gewoon 'wat ver'. Dat was niet 'gevaarlijk'. Niks in die baai was gevaarlijk. Niks in die zomers was gevaarlijk.
Soms kan een nieuw project mogelijkheden bieden om verborgen talenten te benutten van P²
Veel jaren geleden, in het vijfde studiejaar, dan is men tien of elf, nu 56 jaar geleden dus, kwam ik in juni van een schoolreis thuis en ik zei tegen mijn Ma dat de schoolreis eigenlijk beter in het begin van het schooljaar zou gehouden worden, als kennismaking met de klasgenoten. Niet op het einde, als een afscheid, of een adieu.
In feite was dat een voorstel voor een nieuw project.
Mijn Ma was lid van het oudercomité van de school en ik ging er van uit dat zij daar met mijn idee iets zou doen. Daar dienen moeders voor, om de ideeën van hun kinderen onder de loep te nemen en die vervolgens via het oudercomité met klaroengeschal in de koppen van de nonnen te toeteren.
'k Wist niet dat ik teambuilding ofte iets van groepsgeest bedoelde, maar dat was de idee: weten wat men aan mekaar heeft bij het begin van het schooljaar al, niet op het einde. Op het einde van een schooljaar leek me alsof het dan te laat was, de schoolreis was een beloning voor het gros van de klas en een tristesse voor een paar anderen van wie de vaardigheden in de klassikale situaties niet duidelijk aan bod waren gekomen.
Buiten de klas, buiten het schoolgebouw -tijdens een dagje schoolreis- waren die andere vaardigheden wél van tel, kregen die talenten wél daglicht.
Maar het was 1962 en toen was het onbestaande dat een kind van tien of elf een eigen idee zou hebben. Bij mijn ouders heeft '62 zelfs geduurd tot '72, tot het voor hen ook te laat was, ik was in stilte de deur uit. Op weg naar eigen projecten.
We waren een paar weken per jaar op de camping (St. Pons les Murs) en snorkel en zwemvliezen waren samen met een verzameling sponzen broekjes mijn belangrijkste vakantie bagage, toen.
Achteraf bekeken vond ik snorkelen waarschijnlijk minder vermoeiend dan zwemmen en bij momenten vooral rustiger. Want de groten (de 13+) deden te vaak veel te onozel: de jongens die water spatten en de meisjes die gilden en zo ... daar moest ik in mijn pre-hormonale fase niet veel van hebben. 'k Was misschien een beetje een ouwelijk kind, toen. Maar dat is ondertussen goedgekomen, 't schijnt.
Snorkelen noemden we toen 'duiken' omdat er al eens naar beneden gegaan werd ook. Om iets van dichtbij te kunnen bekijken. Of om iets van de zeebodem op te rapen.
Stukjes afgesleten glas bvb. Op het droge zagen die stukjes er bedroevend mat uit, duidelijk vuilnis, maar in het water waren ze mooi als edelstenen. Het is nu niet meer denkbaar dat bootmensen leeggoed (en dan nog glas!) overboord gooien, maar begin jaren '60 en vroeger kon dat dus nog.
foto van 't Net
'k Bracht die veroveringen mee boven. Die moesten na de vakantie mee naar huis, om in een glas water te leggen. En veel later in het aquarium. Als ik nu de commerciële glazen bodembedekkers zie : ik was eerst hoor met dat idee, toen.
En ik snorkelde alleen. Ma moest op de zusjes letten en Pa lag te slapen, dus had ik uren aan mezelf. Wat een vrijheid, wat een vakantie. Het woord pedofilie bestond nog niet en ik mocht niet met vreemde mannen meegaan, maar er waren geen vreemde mannen want na een week kende ik iedereen weer, dus dat was opgelost.
En voor de rest hing ik vlak onder het wateroppervlak te zweven. Met het snorkelbrilleke, en als uitbouw op dat brilleke een tubeke met een pingpongballeke als non-return. In '60 ik was nog wat jong om zonder pingpongballeke te snorkelen. Zoveel verkleinwoorden omdat mijn Moeder de dingen zo benoemde, met veel verkleinwoorden. Terwijl ik dit zit te typen ruik ik het rubber in dat brilleke weer.
En het ritueel ! Eerst de bril koelen in het zeewater, om 'damp' te vermijden. dan ons snuiteke natmaken, ook koelen. Dan ... spuwen in het raampje van de bril, het speeksel uitwrijven en opnieuw spoelen. Waarvoor dat spuwen moest dienen weet ik niet meer. Maar alles werd plichtsbewust en grondig gedaan. In het begin van de namiddag zag men de snorkelmensen voorovergebogen staan in het water, hun bril gebruiksklaar maken. En op het glas spuwen hoorde daar dus ook bij. Vol overgave deden wij dat na. Wat zeg ik ? Wij spuwden zelfs beter dan de grote mensen!
Vanmorgen vouwde ik een paar zeefdoekjes op en er schoot me iets te binnen. Toen we kind waren en de slazwierder nog moest uitgevonden worden, werd de gewassen sla in een bolrond rood plastic mandje gedaan, en daarmee werd de sla dan droog geschud. Of gezwierd. Tina deed dat enorm graag en ze was daar soms nogal energiek in. Ze zwierde die bol rond met kracht en enthousiasme.
Het Net heeft een fotootje van zo'n antiek ding. En het is nog een oranjerood ook!
In de rand van de slabol waren gaatjes en druktoppen voorzien, om de twee helften aan mekaar te houden. Mogelijk had ik de druktoppen niet goed ingedrukt want op een keer ging het mandje open en de sla vloog de tuin in, weg van het grasveld. Hij lag verspreid op en tussen de planten.
De sla hebben we zoveel mogelijk bijeen geraapt, opnieuw gewassen en opnieuw ging Tina de tuin in om de blaadjes te zwieren. Nu alsof ze ging kogelslingeren. Dit keer belandde de sla op het grasveld. Met slabol en al.
Voor een derde keer hebben we de sla gewassen. Deze keer deed ik hem in een zeefdoek en ik zei haar op het terras te blijven staan, en voorzichtig heen en weer te zwieren, niet rondomrond gaan staan draaien. Gewoon uitslaan, vooruit en achteruit. Dat ging ze dan staan doen.
Vooruit vielen de druppels de tuin in, achteruit dretsten ze tegen het raam van de woonkamer en voor een deel door de openstaande deur naar binnen.
Maar Tina was toch zo opgetogen dat de sla dit keer niet gevallen was, dat niemand gepiept heeft over de nattigheid op raam, deur en vloer. En dat was ook iets om opgetogen over te zijn.
toen onze Bas een Basje was ~ naar een gegeven van JPW
2010. Basje was toen tien of elf. Hij kwam de woonkamer binnendrentelen.
- Omaaa … - Jaaa … - Wij hebben les gekregen over seks en zo. - Ha ja? vroeg de Oma, over wat van seks? - Over de voor-behoeds-middelen. - En wat zei de meester over voorbehoedsmiddelen? - Hij zei dat, als ge met een meisje vrijt, dan moet ge altijd een condoom gebruiken. Dan kan het meisje niet zwanger worden en dan kunt ge geen aids krijgen. - Ja, dat is juist, zei de Oma.
Basje bleef staan. Er zouden nog vragen komen, zagen we.
- Oma, maar ik wil later wel kindjes hé ... - Ha ja, zei Oma, dan gebruikt ge geen condoom. Dat is simpel.
Basje zweeg, verzonken in gedachten.
- Oma … - Ja Jongen? - Als ik kindjes wil en geen condoom gebruik, dan kan ik wél aids krijgen?
En dát was niet simpel, echtelijke trouw en zo …
- Wel zei ze, als ge later getrouwd zijt, en ge wilt kinderen, dan kent ge mekaar heel goed en dan moet ge geen condoom meer gebruiken. - Dus, vanaf dat ik trouw dus, kan ik dus geen aids meer krijgen. - Hola, zei de Oma, dat is niet waar. - Jawel hé, zei Basje want ge zegt juist dat ik om kindjes te maken geen condoom moet gebruiken en dat ik dan ook geen aids krijgen.
Oma dacht na. Ze dacht wat lang na naar zijn zin.
- Allez Oma hoe zit het nu? - Krijgt ge na de vakantie nog les over seks? vroeg ze. - Jaja, zei Basje ongeduldig.
Want met die stof blijven ze bezig. Minstens drie trimesters.
- Wel, zei Oma, vraag het dan nog eens aan de meester. En waarom vraagt ge het niet aan uw mama? - Ik héb het haar gevraagd, zei hij, Mama gaat het mij straks uitleggen. - Maar waarom vraagt ge het dan aan mij! Uw mama is zoveel jonger, zij kan het beter uitleggen dan ik. - Niewaar, zei Basje, gij waart eerst en gij hebt toch ook kindjes gekocht, dat was dan toch ook zonder condoom en gij en Opa hebben toch geen aids!
Over seks en zo had hij duidelijk meer vertrouwen in de anciënniteit van zijn oma dan in de bevoegdheid ter zake van zijn moeder.
m, naar een gegeven van JPW, waarvoor dank - EZW-12/2010, HiH-05/2016 Vandaag is Bas een opgeschoten kerel van 19 of 20 en dit soort zaken bespreekt hij al lang niet meer met Oma
WK, EK, om de twee jaar is er iets dat studenten van hun werk houdt in de periode dat het er op aan komt, in de maand juni. Er zijn gelukkig de seminaries, die dan verkapte herhalingslessen zijn. Zeer nuttig, op voorwaarde dat de studenten er het hoofd bij houden.
De docente psychologie rondde af met een vraag over manische depressie. ‘Dus hoe kan men iemand noemen die het ene ogenblik juichend en molenwiekend heen en weer loopt en het volgende ogenblik op de bank zit te huilen met de handen in het haar ?’
Onmiddellijk stak iemand de hand op : ‘Een voetbaltrainer !’
Snorren en baarden, ze hoorden bij de goede oude tijd tot er een model weer eens mode werd. In onze geschiedenisboekskes hadden alle historische figuren indrukwekkende snorren en baarden. Van de Vikings tot de Musketiers. Er volgden nog andere groeisels. Allerlei periodes en modes, van de gepommadeerde krulsnor à la Poirot
tot het vervaarlijk woest gewas à la ZZ top :
Dit soort baarden zou bij National Geographic een eigen programma moeten krijgen, vind ik. Van de bayous in het Diepe Zuiden tot aan de kreken in Alaska.
Ongeschoren vind ik wél knap, op voorwaarde dat de gelaatstrekken van de man in kwestie het toelaten. Want wat bij de ene modieus staat, kan bij een ander gelaat een gans andere indruk geven. En de baardgroei moet meewillen ook. Niet elk soort groeisel is geschikt voor het ongeschoren imago. Was Gainsbourg daarin een voorloper? Of begon het later?
Een plukkenbaard met kale plekken tussen de begroeide delen vind ik niet mooi, die vind ik vooral zielig. Zo'n baard doet me denken aan een verpieterd stadstuintje. 'Haal al die povere begroeiing weg en maak er een gladde patio van'.
Een ander soort baard dat ik maar niks vond en vind : het Leopold II-model. In '96 of '97 hadden we een chef mecanicien die zo'n trapezium droeg. Op zijn leeftijd was de baard nog niet wit natuurlijk, maar toch lang en trapezium, een grote oppervlakte baardtapijt. Eigenlijk een gevaarlijk lang model voor een mécanicien.
Op een keer stond ik in de lift met die chef en ik rook een vreemde geur. Het rook er naar soep. In de lift. Maar niet naar een lekkere soep. Het rook er naar een soep van gemengde groenten die te lang op kamertemperatuur was blijven staan. Het rook er naar oude koude soep. En de keer daarop weer.
'k Vroeg aan LM of hij dat ook gemerkt had, dat de chef mecanicien naar oude koude soep rook. "Dat komt door die baard", zei LM. Wat bleek : zo'n lange baard moet elke dag gewassen worden, of die gaat geuren door de minuscule etensresten die er in achterblijven. Jawadde! Wat was ik blij dat LM en ik niet met die man aan eenzelfde tafel moesten zitten!
Wat ik me toen afvroeg : hoe houdt hij zijn baard droog onder de douche? Bestaan daar hulpmiddelen voor? Dat is toch extra werk, baard droog houden. Gewoon shampoo er op, spoelen, afdrogen en klaar. En aan boord is shampoo zelfs niet nodig. Gewone zeep kan ook, want er zit geen kalk in het water. Maar nee, soepgeur dus.
Ook een raar model vind ik de baard-zonder-snor, het model à la Chriet Titulaer, van vroeger op TV. En Miel Cools ooit. De Amish-baard, baard zonder snor :
Persoonlijk vind ik het een potsierlijk zicht. 'k Heb me laten wijsmaken dat de snor er niet bij is omdat ze in de weg zit bij het pijp roken. Van Cools geloof ik dat wel. En 't was ocharme zo kassei-oer-Vlaemsch ook nog, zijn baardsel.
Er is nog een model baard, een waarvan ik ooit geschrokken ben: het nooit-gesnoeide groeisel, de verzameling draadwieren die onder het edel mannengezicht bengelt en waar zelfs het zwakste mistig daglicht los door schijnt.
Het was denkelijk 1999. Ik kwam later dan voorzien in Antwerpen-Centraal toe en ik stapte naar de Rooseveltplaats om de bus te nemen. Daar zag ik dat het nog serieus wat wachten was op de volgende bus. Het was al bijna donker. LM bellen om me te komen halen? Tegen dat hij er zou zijn, zou het helemaal donker zijn. Dat was geen optie want wie staat er graag op de Rooseveltplaats in de donkerte … Ik niet. Toen al niet.
Er is een taxistandplaats, dus stapte ik in de eerste wagen van de rij. Ik zei goeienavond, gaf het adres en we vertrokken. Omdat ik geen antwoord gekregen had op mijn 'goeienavond' keek ik eens opzij om te zien of de chauffeur het adres dan wel goed verstaan had. Men weet nooit. En toen zag ik zo'n draadjesbaard. Het licht van de straatlantaarns scheen er dwars door. Ocharme, dacht ik, iemand zou die jongen eens moeten vertellen dat scheren helpt. Daar wordt de baard steviger van. Zeggen ze. Toch zonde dat ze zo'n jongen met dat kalvergroeisel laten rondlopen. Later heb ik zulke kalvergroeisels nog vaak gezien. Het is een religieuze kwestie. Maar dat wist ik in '99 nog niet. Sharia4Belgium was toen nog niet uitgevonden. m - 10/2014, HIH-06/2016, bijgewerkt -
In een bepaalde fase van mijn leven liep ik over van liefde. Liefde in het algemeen, liefde voor de mensheid. Love & peace & understanding. oÔo wat was ik begaan met de mensheid. We zouden allemaal bloemen in ons haar doen en zo zou de oorlog in Vietnam vanzelfs ophouden. Hoe simpel kan het leven zijn.
Tja, dat was moraliserende liefde zeker? In de trant van 'als we nu eens allemaal' en dan volgde een voorschrift, wat we allemaal moesten doen en liefst tegelijkertijd, zoals stoppen met vechten.
En als de wereldbevolking in haar geheel dat niet deed, stoppen met vechten, dan lag het zeker niet aan ons partikel van de populatie. Want wij deden dat al, tegen de oorlog zijn. Met bloemen. En met liedjes. Met bloemen in de hand en met liedjes in het hoofd was immers niks onoverkomelijks, want 'we shall overcome' zei la Baez. En wie zou haar tegenspreken …
Er volgden barstjes. Was men Agalev of was men Amada ? Waren de groepen die van mening verschilden ook mensheid ? De mensen die lijdzaam verzet predikten en bloemen gebruikten, de mensen die strijdbaarheid predikten en spandoeken gebruikten, waren zij ook mensheid ?
Want zowel Agalev als Amada hadden het allerbeste voor met de mensheid en elk van beide had -vaneigens- de wijsheid in pacht.
Een correspondente moest na een rugoperatie gedurende een hele tijd overdag afwisselend 15min liggen, 15min zitten, 15min rondlopen.
- Hoe houdt men die tijden in het oog? vroeg LM zich af. - Met een keukenklokje, zei ik. - Is dat echt ? vroeg hij.
Ik stond perplex.
'k Heb hier kermille in de periode 2012-2013 gedurende maanden met keukenklokjes en wekkers gewerkt en geleefd opdat meneer op de juiste tijdstippen de nodige zorgen zou krijgen. En die dag vroeg dat brein mij hoe men de tijden in het oog houdt? Zijn vraag deed me naar adem happen. De volgende vraag evenzeer :
“In principe is natuurlijk elke klok geschikt, maart, men moet er slechts op kijken. Maar is de patiënt daar zelf niet toe in staat?” S
Al eens een herstellende in huis gehad, S ? Aan de ene kant gaat alle aandacht naar de persoon in kwestie, aan de andere kant moeten een aantal puur huishoudelijke zaken evenzeer gebeuren of alles valt stil.
'men moet er slechts op kijken' … dat is het nu juist. Men heeft de tijd niet om naar de klok te zitten kijken, men is bezig. Boodschappen doen, boodschappen uitladen, boodschappen wegbergen. Tafel dekken, maken dat er eten is, maken dat hij eet, afruimen. Vaatwasser vullen, vaatwasser legen, vaat wegbergen, tafel dekken voor de volgende maaltijd. Bedlinnen vervangen, zonder helpende hand deze keer. En een flink aantal volgende keren ook zo. Douche in orde brengen. Maken dat zijn kledij klaar ligt op de juiste manier of het wordt moeilijk. De was doen, maken dat de was droogt, was wegbergen. Alle gedeelde taken, daar staat men plots alleen voor.
Tussendoor is het plots alweer tijd voor medicatie. Efkes aandacht geven !
Wie houdt de klok in het oog … Niet ik, ik ben bezig met de dingen die hij straks zal nodig hebben. Niet hijzelf, hij is herstellende, herstel vreet energie, daardoor slaapt hij veel. Én hij is suf van de medicatie. Dus nee, de patient is daar niet zelf toe in staat.
Tussendoor is het plots alweer tijd voor kompressen en verband. Het is iets dat zorgvuldig moet gebeuren, dus dat vraagt tijd en aandacht.
Hij had de energie niet om de klok in het oog te houden, ik had de tijd niet om de klok in het oog te houden. Hoe moet het dan met het tijdsbeheer? 'men moet slechts op de klok kijken', komaan zeg !
Om de tijd in het oog te houden organiseerde ik geluid, geluidssignalen. Dingen die rinkelen, tuuten en biepen, zoals in een controlekamer. Ik schakelde geluid in omdat ik geen tíjd had om naar de klok te zitten kijken.
We hebben het tot een goed einde gebracht, de klokjes en ik. Soms was het nipt. Maar zeg aub niet dat het volstaat om het uurwerk in het oog te houden. Men heeft in die periodes de ogen voor andere dingen nodig.
Vandaar de drie keukenklokjes, mijn piepers en de twee wekkers, mijn signaalbellen. Zij waren onmisbare en zeer³ welgekomen assistentie. 'k Ga ze inkaderen, alle vijf.
Of ik in 2022, dan word ik 70 (hopelijk), nog een auto zou willen weet ik vandaag nog niet. Voor mijn verjaardag misschien maar dan wel met een chauffeur inbegrepen. Nee, dat hangt er van af of we dan nog kunnen auto rijden en of we dan nog graag auto rijden.
Kunnen rijden is het probleem van LM, het hangt af van zijn knie. En het humeur van de knie verschilt van dag tot dag. Soms van uur tot uur. De knie is sinds de operatie in 2012 niet hersteld zoals het moet. Sommige dagen lijkt het of er nooit een operatie geweest is.
Twaalf maanden na de operatie was LM met pensioen, want de rederij kon niks meer met hem doen, gezien de knie. Hij had zich zijn fin-de-carrière wel anders voorgesteld.
Graag rijden, dat is mijn probleem, ik rij niet graag. In 2002 heb ik mijn sleutels afgegeven aan LM. Dat vond ik rustiger. Ineens was ik van een enorme last vanaf.
Ondertussen weet ik zelfs niet waar mijn rijbewijs ligt. Of hoe een hedendaags rijbewijs er moet uitzien. Dat zal wel een plastic kaartje zijn ondertussen, niet meer zo’n roze vouwding. Ik rij niet graag en ik ben niet echt van plan om weer achter het stuur te kruipen, want dan ‘moeten’ ineens weer allerlei dingen. Maar vermits het niet meer zal beteren met de knie van LM zal ik op een dag toch weer moeten autorijden, vrees ik.
Als ik mijn rijbewijs vind. Zolang ik het niet vind zit ik veilig, moet ik niet rijden.
een plezierig nevenverschijnsel, een groep als grap
“The Championettes is een meidengroep uit de jaren 90 bestaande uit de vier vrouwelijke hoofdrollen van F.C. De Kampioenen. (een caféploegske) De groep werd opgericht naar aanleiding van de aflevering FC Championettes, waarin de vrouwen een damesploeg oprichten. (jaargang 4, aflevering 2)
Ze hebben in ’93 of ’94 een album gemaakt, ‘The Championettes’, 11 nummers, Elk nummer werd ook op single uitgegeven. De producers zijn Jan Leyers en Jean Blaute. Naar aanleiding van dit oeuvre toerden ze heel Vlaanderen rond.”
foto van 't Net
1993~ hun allereerste optreden, promotie-optreden, te gast in De Droomfabriek bij Bart, Sabine en Rani. De gastheer merkt hen ‘toevallig’ op.
De dames geven een vlot acteernummer weg, de vier personages zijn op uitstap. Wanneer de ze achter de micro komen te staan start het zangnummer. Doortje, Bieke, Pascale en Carmen, in die volgorde, zwieren hun handtas op de vloer. Weg met de burgerlijke rommel. Vóór elke solo doet het personage haar jas uit en laat hem vallen. Wat een regie! Want ontdaan van de jas stapt de actrice uit haar personage. Ann, An, Danni en Loes kunnen laten zién dat ze actrices zijn. Playback, maar wel zelf ingezongen, aldus dhr Bart Peeters. Dit is een heel blij filmpje. Ook omdat wijlen Robert Mosuse er nog bij is (drums).
2015 ~ het promotiefilmpje voor de 2de bioskoopfilm, de Kampioenen Jubilé.
De dames treden op, hun heren in het publiek gaan uit de bol. Dat alles met vaart in beeld gebracht. Zowel de muziek als de tekst van het promotielied zijn van Jan Leyers. Maar dit is geen pluim op zijn hoed, mijn gedacht. Door de nietszeggende tekst en het dwaze dreuntje lijkt het nummer lang. Gelukkig krijgt men zo de tijd om uitgebreid de costumes te bekijken. Applaus voor het costuum-ontwerp. De tenues zijn fantastisch uitgekiend. Als men ze op een kleerhanger te zien zou krijgen, weet men onmiddellijk wat bij wie, bij welk personage hoort.
‘leegte kan je niet bewaren het is een onhebbelijk bezit’ TBI
Vrijdagmorgen las ik bovenstaande. Het blies me ongeveer van mijn stoel. Niet alleen de eerste lijn maar ook de tweede, het gelaagd gebruik van het woord onhebbelijk. Of hij het woord bewust gekozen heeft, dat weet ik niet. Misschien bedoelde hij onhoudbaar, ongrijpbaar? Of het een ingeving was of een toevalstreffer weet ik evenmin.
Leegte als onhebbelijk bezit, of als on-hebbelijk bezit ?
Leegte bewaren. De pijn van de leegte bewaren? Ooit had ik geen idee wie dat gevoel zou willen bewaren. Nu wel.
Herinneringen bewaren, dat ligt voor de hand. Leegten bewaren, niet. Herinneringen verwarmen mogelijk hart en ziel. De leegten verarmen hart en ziel. Ze doen teveel pijn, dacht ik ooit. Ze moeten weg. Ze zijn onhebbelijk, onhoudbaar, niet houdbaar, on-hebbelijk. En toch heb ik een doosje vol leegten. Alles went.
hoe ver mag men gaan voor u echt kwaad wordt? ~ door Rocor
Maar dan écht kwaad, om alle misvattingen te vermijden. Ik ben parachutist commando van opleiding – vrees, wat is dat? Ook ben ik 2e dan zwarte gordel en geef les in verdediging en gevechtsport, ben ook bouwvakker. Maar nooit ruzie gehad, heb niets dan vrienden. Dit is niet om op te scheppen maar het is zo. Wanneer verliest men zijn kalmte en wilt ge het recht in eigen handen nemen? Ik ben erin getraind en bij bedreiging ga ik weg, hoe moeilijk dat ook soms is. Als ge reageert is het altijd in je nadeel. Onze code zegt: wees verstandig, ga weg, want een vermeden gevecht is een gewonnen gevecht.
Het ergste heb ik meegemaakt bij het parkeren. Het manoeuvreren was moeilijk en duurde een tijdje. Een man die stond te wachten draaide zijn raampje open en schold me uit. Toen ik hem voorbij reed om me te verontschuldigen spuwde hij in mijn gezicht. Geloof me dat vind ik het laagste wat er is, bij voetbal is dat een rode kaart, van het veld en vervolgens maanden geschorst. Mijn vrouw smeekte mij niet uit te stappen, mijn been stond al buiten de auto. Ze wist perfect wat de gevolgen zouden zijn, wat zou u gedaan hebben, heb eens geslikt en verder gereden (overwinning).
Nog zoiets, we zaten in een taverne met een zwembad eraan en we bezetten een tafeltje met 4 stoelen voor de kinderen, onze jassen hingen op de stoelen en onze drank op een tafeltje. Toen mijn vrouw zei dat ze eens naar de kinderen ging kijken die aan het zwemmen waren ging ik mee, en toen we terug kwamen met de kinderen, had iemand onze jassen en drank weggenomen en ze op de grond gelegd en onze plaatsen ingenomen. Toen ik hem vroeg wat de bedoeling ervan was bedreigde hij mij en wou tot handtastelijkheden overgaan. Hij nodigde me uit om het buiten te regelen.
Met mijn ervaring keek ik in zijn ogen en dacht en zag ook de stand van zijn handen. Zijn dekking te laag, schijnbeweging ‘Mawashi geri’, of knie en kopstoot samen zou voldoende geweest zijn. Al zijn gewicht steunde op zijn voorste been, ideaal om weg te vegen. Ik wist perfect wat te doen, hij zou zwaar tegen de grond gaan met als gevolg dat hij de eerste maand niet meer de liefde zou kunnen bedrijven, zou verschillende tanden missen, een bloedneus hebben en twee blauwe ogen. In het ergste geval enkele ledematen gebroken. Zijn vrouw en kinderen schreeuwend naar mij. Mijn vrouw smeekte om weg gaan, we konden een andere plaats zoeken, maar begrijpt u hoe ik me voelde, zo vernederd in het bijzijn van mijn kinderen, ik, die in hun gedachten zo stoer en sterk was! (overwinning?)
Wat had u dan gedaan?
Hebt u al meegemaakt dat u staat te wachten om een parking in te nemen tot plots iemand heel snel u de weg afsnijd en de parking inneemt, uitstapt, zijn middenvinger omhoog steekt en zegt: “Eerst is eerst!” Maar wat zou het geworden zijn als ik die kerels in de kliniek had geslagen, politie erbij, naar de rechtbank om te verhoren, dat ik 8 dagen voorwaardelijk kreeg, 30 dagen werkstraf. Ik zou opnieuw moeten worden opgevoed, ook de rechtskosten betalen, omdat iemand met mijn opleiding een voorbeeld moet zijn, en zich niet verlagen tot zoiets gemeen, aldus de rechter zijn rechtvaardig oordeel. Ik wil wel eens weten hoe u, of eventueel uw man, op die dingen zou gereageerd hebben. u mag het gerust weten, ik had er veel zin in om op hun ‘bakkes te kloppen’, want ik ben het beu me overal te moeten verontschuldigen. Tenslotte heb ik dat allemaal niet in gang gezet, is het lijntje dan zo dun tussen fatsoen en den bullebak uithangen?
28/05/2018, man klimt vier verdiepingen naar boven om kind te redden
" Een man is zaterdag vier verdiepingen van een gebouw in Parijs naar boven geklommen om er een kind te redden. Het kind hing aan de balustrade en dreigde naar beneden te vallen. Op sociale media circuleert een filmpje van de feiten."
" Zaterdagavond om acht uur kreeg de brandweer een oproep van een voorbijganger die het kind had zien hangen. Eenmaal ter plaatse stelde de brandweer vast dat een jongeman het kind van vier jaar te hulp was geschoten. 'Gelukkig was er iemand met een goede fysieke conditie die de moed had om het kind te gaan halen', zegt de brandweer.
Verbaasde voorbijgangers filmden de spectaculaire scène.
Op de beelden is te zien hoe de man in ongeveer dertig seconden met blote handen via vier balkons naar boven klimt om het kind te gaan halen. Het filmpje ging viraal op sociale media. Zondagavond was het al meer dan vier miljoen keer bekeken.
Uit het eerste onderzoek blijkt dat het kind alleen was op het balkon. Zijn ouders waren niet thuis. De socialistische burgemeester van Parijs, Anne Hidalgo, belde de redder in nood Mamoudou Gassama, een 24-jarige man zonder papieren uit Mali, en prees hem om zijn moed. 'Hij vertelde me dat hij een paar maanden geleden uit Mali kwam om hier een leven op te bouwen. Ik antwoordde hem dat zijn heroïsche daad een voorbeeld is voor ons allen. De stad Parijs zal het ter harte nemen om hem te helpen zich in Frankrijk te installeren', zei ze.
De vader van het kind, een dertiger, werd opgepakt omdat hij zijn kind alleen had achtergelaten, zegt een gerechtelijke bron. Het kind werd opgenomen in een opvangcentrum. Zijn moeder was niet in Parijs op het moment van de feiten."
Er waren ook saaie dagen aan boord, zelfs monotone periodes, tijdens dewelke er echt niks gebeurde of te beleven viel. Dan zou men van een simpel feit een evenement gemaakt hebben, gewoon om de bovenkamer wat te bemeubelen. Dan moest ik mezelf er aan herinneren dat we die rust verdiend hadden. Maar hoeveel rust verdraagt een mens eer het eentonig wordt ? Mentale rust, bedoel ik, want fysiek waren we wel allemaal bezig. Ongeveer allemaal. Natuurlijk waren er boeken aan boord, en later ook videocassettes, maar niet iedereen leest graag en het aanbod aan films was beperkt, zowel in aantal stuks als in genre.
Saaie periodes overvielen ons eerder op een bulkcarrier dan op een tanker. Bulk (stortgoed) is niet de meest dringende lading. Er werd al eens doorgegeven aan het schip dat er moest vertraagd worden, omdat de terminal ons nog niet kon lossen. De opslag kon ons er efkes niet bij hebben, of er was een panne in de transportbanden … De ware reden kregen men zelden te horen natuurlijk, en wij beneden al helemaal niet.
Maar dat er vertraagd werd merkten we wel. Dat hoorden we ook van de matrozen van wacht natuurlijk, die vertelden al eens wat er boven op de brug gebeurde. Want het was toen nog echt upstairs-downstairs hé.
Terwijl ik dit zit te typen besef ik ineens dat het niet altijd even duidelijk is over welke vaar-periode ik het heb. Over de 13 jaar vóór ik LM kende en dus in mijn eentje monsterde, of over de 17 jaar erna, toen ik LM kende en samen met hem monsterde. Want er is de pre-LM periode voor 1992 en de LM-periode vanaf 1992. Het bleven vrachtvaarders, maar het was een wereld van verschil, want ik woonde plots een deck hoger en ik at in een andere mess. Een kleine aanpassing jawel, maar na verloop van tijd kreeg ik serieus heimwee naar mijn oude routines en de kameraadschap van 'downstairs'. Vooral wanneer er dan oude bekenden bij de crew waren. Het heeft ongeveer twee jaar geduurd eer ik daar helemaal over was. Soit.
In de pre-LM periode werd ik gemonsterd via de Pool der Zeelieden, een wervingsreserve van waar de rederijen de lagere bemanning betrokken. Dwz dat we op elk soort vrachtvaarder konden geplaatst worden. Later, met LM waren het vooral tankers.
Bulkcarriers (stortgoed) vaarden meestal veel trager en wanneer dat in de doldrums moest gebeuren was het helemaal saai. Spiegelgladde zee en vaak een wolkeloze hemel. Dagen aan een stuk. De eerste dag is dat hemels. De derde dag voelt het leeg. De vijfde dag wordt het onheilspellend, alsof het afstompend zicht nooit nog zou voorbij gaan. Niks dat de blik vasthoudt. Geestdodend.
foto van 't Net
Dan bleef ik op de poop al eens kijken naar het kielzog, om te kijken of er nog niet wat meer vaart in zat … Dan hielden we mekaar bezig met flauwe bedenkingen : er zijn mensen die duur geld betalen voor een reis, om dit soort weer te kunnen meemaken, wij wórden er tenminste voor betaald.
Op een keer kwam ene Ludo aan het ontbijt. Die gast was uit zichzelf al een onverstoorbare slome, en zelfs híj was uit zijn hum, al van 's morgens vroeg. Hij bromde iets over 'die speedboot hier'. Speedboot. Over een gevaarte van 75.000 ton laadvermogen. Heel de tafel schoot in een lach. Als het voor Ludo al traag ging, dan was er toch iets hé.
Tja, van kleinigheden maakten we een gebeurtenisje, op zulke dagen. Er waren de stormdagen, maar het andere uiterste bestond ook : de oersaaie dagen.
m – HiH-06/2015, bijgewerkt -
doldrums : De intertropische convergentiezone staat ook bekend om zijn rustige perioden. Dan kan de wind soms dagen of weken zeer zwakjes waaien, of zelfs helemaal gaan liggen. wikipedia
Zo laad en los je katoen. De truckvloer is er voor gemaakt maar 't is toch een stukje stuurmanskunst. Alhoewel, die truckers doen niet anders en zijn dat dus gewend. Maar toch. Mooi om zien. JdB
de rollen mogen niet rollen
LM & ik hebben het filmke een paar keer³ bekeken. en we hebben ons twee dagen suf zitten denken waarom de chauffeur de rollen weer uitlaadt en ze verticaal terug inlaadt.
Misschien was dat gewoon wat bravoure, een beetje spelerij tijdens de uren van de baas … Tot hier een cent viel : de chauffeur moét ze kippen! De rollen katoen moéten verticaal staan tijdens het vervoer omdat ze anders domweg zouden beginnen rollen en wagen en lading in gevaar brengen. En de chauffeur.
De balen katoen horizontaal vervoeren zou bevestigingen vereisen en dat kost allemaal materiaal & tijd & volk, dus geld. Vandaar dat ze verticaal vervoerd worden.
We denken dat de balen bij het lossen ter plaatse weer in horizontale positie gebracht worden, om het verplaatsen op het terrein te vergemakkelijken en zo nemen ze minder plaats in ook.
Het was een heel plezant gepuzzel, we hadden er gepeuzel aan. Ja, een knap staaltje stuurmanskunst, dat laden in twee keer. Omdat balen katoen tijdens het vervoer niet mogen rollen:
De eerste leesbevestiging van de dag rolt binnen. In stilte. Natuurlijk in stilte, op dit uur gebeurt alles in stilte. Op dit uur rijden zelfs de ambulances weg in stilte.
Een leesbevestiging : er is al een correspondente wakker. Ze is vroeg vandaag. Ik heb haar nog nooit ontmoet maar ik veronderstel dat ze nog in nachtkledij is. Wie niet, op dit uur. En dat ze een beetje rondschuifelt. En haar laptop aanzet om te kijken of er al iets te lachen valt. Of te overdenken. En dat ze nu haar ricoré gaat maken. En misschien de radio zachtjes laat spelen.
Of hoort zij tot de kordate groep die ’s morgens vroeg fluks en gezwind naar de keuken stapt en niet eerder aan het scherm komt zitten dan met een dampende mok in de hand. Foei, niks voor mij, dat dynamieke. Ik schuifel liefst eerst een beetje rond. Zo word ik wakker. Koffie. Ook niet voor mij. Ik zou eerst nog een paar uren willen slapen want er staat weer van alles op het programma straks. Broccolisoep maken - staat hier op een papiertje. Wat ligt dat hier te doen? Dat zou in de keuken moeten liggen.
Straks begint weer een dag vol uitwisselingetjes tussen mensen uit het ganse land. En een paar buitenlanden. België heeft veel buitenland hé. Wat zou mijn wereld beperkt zijn zonder mail. Er is correspondentie met een hele aardbol alsof die een knolselderke is. Oja, knolselder ook nog. Maar nu is de dag nog efkes van ons alleen. Zij ricoré. Ik straks broccolisoep.
05h36
Haar eerste mail van de dag rolt binnen, vandaag wil ze dat ik dit bekijk: watervogels van ene Sue McColl met als klankdecor een rondo van Rossini. Hoe weet ze het toch telkens weer! klank aanzetten https://www.youtube.com/watch?v=xnFhj-JgFvc 03min49
m - met dank aan CC, EZW-04/2012, HiH-06/2017, herwerkt -
Er was een etentje bij vrienden. In het midden van de tafel stond een draaischijf met kommetjes met daarin sauzen en sausjes en toekruiden en kleine gesneden en vermalen frutseldingen die men naar believen op het bord mocht leggen.
Toppié was erbij. Misschien was ze toen nog wat jong om een maaltijd uit te zitten met de grote mensen, toen allen in de saaie leeftijdscategorie 25-35. Maar Toppieke was in een genadige gemoedsgesteldheid en ze gedroeg zich de hele maaltijd welopgevoed. Ze was de voorbeeldige dochter. Ze was een pronkdochter, die avond.
Het hielp natuurlijk dat die draaischijf er stond. Geboeid keek ze naar de bewegingen van het plateau en naar wat daarop carrousel hield. Draaien & stoppen en opnieuw, in haar ogen zeer onvoorspelbaar. Vanop haar hoogte kon ze zien dat er onder dat plateau een tweede cirkel stond, een houten ring met daarin het draaimechanisme.
- Hoe beweegt dat? vroeg ze aan Tina. - Als iemand er aan draait, zei Tina. - Onder de tafel? vroeg Toppieke verbaasd. - Nee, gewoon wij, iemand van ons, kijk, zó. En Tina draaide. Toppieke wou dat ook proberen, maar ze was nog te klein. Ze kon niet bij de draaischijf. - Straks, zei Tina, na het eten moogt gij ook draaien. Daar nam Toppieke genoegen mee. Een modelkind, die avond. - Wat ís dat? wou ze nog weten. Dat vroeg ze zeer nadrukkelijk. - Een lazy suzy, zei Tina. Toppieke liet de term tot zich doordringen.
Na het eten hielpen we de gastvrouw met borden en kommetjes en schoteltjes afruimen. De lege lazy suzy mocht op tafel blijven staan. Dat was voor later. Daarna verdwenen we allemaal naar de zithoek voor de koffie+.
Naar Toppieke hadden we geen omkijken, ze had gezelschap gevonden bij de hond des huizes. Een hanteerbaar model dat tot aan haar knietjes kwam.
Bij de koffie+pousse was er kout en wederkout maar misschien werd het tijd om Toppieke naar bed te brengen.
Het modelkind was op tafel geklommen en zat daar energiek met de lazy suzy te draaien. Op de draaitafel had ze speeltjes van de hond gezet. - Wat zijt ge aan het doen, Toppieke? - Wij spelen soezieloezie! zei ze ernstig.
Wanneer een speeltje van de lazy suzy viel wierp ze het weg van tafel en het hondje bracht het speeltje dan terug. Daarop werd weer driftig gedraaid en soms vielen er wel twéé speeltjes. Het hondje bleef geduldig en gewillig zitten, een eindje van de tafel weg. - Hij speelt dat graag, zei ze nog rap. Maar het was slapenstijd en ze werd van tafel geplukt. Het hondje bleef alleen achter.
Tina verontschuldigde zich dat de kleine op tafel geklommen was, maar de gastvrouw vond dat niet nodig. - Laat maar, het kind heeft de middelpuntvliedende kracht ontdekt. En soezieloezie is toch een mooi woord?
Nog dagen heeft Toppié tegen al wie in haar buurt leefde gesproken over de dingen die weg vliegen van de soezieloezie. - Want die drraait óórr!
Het is geen leven zonder lief, ik wou het aan en rap. Daarom schreef ik hem een brief. Zo zette ik mijn eerste stap op het pad der romantiek. Geen flauwe gedoe, geen violen en muziek, niks van kusje toe 'k wou het áán en daarmee gedaan.
Hij heette Bert Verschueren en hij had een pennemes hij was het zoontje van de buren, hij was zeven, ik was zes. Ik stal een omslag uit de la en ik deed er 't briefje in. Met op mijn mond nog chocola en ook wat op mijn kin likte ik twee keer de lijm en viel toen haast in zwijm :
De omslag zat vol vlekken, de envelop was echt heel vies en ik kreeg te plekke een eerste les gezichtsverlies. Zo kon de brief de deur niet uit, dit was voorwaar een blaam zo werd ik nooit een bruid want dit was werkelijk infaam, chocolade op een brief … en Bert werd nooit mijn lief.
Op 't Net vond ik Verschueren Bert. 'k Vertelde hem per mail waarom het nooit wat werd. Zijn antwoord zei niet veel.
-zucht-
Ik werd geen droomprinses en Bert zit aan de fles.
Het is heel vroeg in de ochtend, de uitlaatgassen van de vorige dag zijn verdwenen naar elders en de stank van de ochtendspits is er nog niet.
Na de bui ruikt de stad naar nat beton en naar natte stenen, bakstenen en straatstenen, met hier en daar een vleugje nat groen. Een boom of zo. Misschien een perk, misschien een ver plantsoen.
In de jaren '80 stond de fertiliteitsgeneeskunde niet waar ze nu staat. De behandeling kostte toen fortuinen. Waarschijnlijk nu nog meer.
Daar bovenop kwam nog de hinderlijke belangstelling van de Toekomstige Grootmoeders van toen Zij voelden zich gerechtigd om na een paar maanden al vragen te stellen : Én ? Nog niks op komst?
Dat die vraag zeer opdringerig is kwam niet bij hen op. Dat die vraag misschien pijn deed bij het koppel in kwestie, kwam niet bij hen op. Toekomstige grootmoeders, hun zussen, hun buurvrouwen en andere matrones gingen er van uit dat zij zoiets konden en mochten vragen. Hun zelfgenoegzaamheid en eigengerechtigheid was evenredig aan het aantal eigen (klein)kinderen.
En dan waren er de mannelijke commentaren : - Als ik moet komen helpen, zeg het maar … HA.HA.HA-wat ben ik grappig
Bij al die ongewenste belangstelling, platte nieuwsgierigheid eigenlijk, bij al die ongewenste commentaren, wiens strot zou men het eerst dichtknijpen … en toen dacht ik aan de stille oplossingen. Die bestaan. Die hebben altijd al bestaan. De oplossingen zonder de ha-wat ben ik grappig. ondertussen droomde ze wel van een kleinkind
1980
Ze ging een doos boeken afzetten bij haar oudste, die doos stond al weken in de koffer van haar wagen. Een doos die hij al lang had moeten komen ophalen. Er scheen licht uit het zijraampje. Het tuinpad lag oneffen, de doos was zwaar en het regende nog ook. En zijn fiets stond nog buiten ! Bij de deur keek ze door het zijraam van de erker. Het gordijn van het zijraampje was niet dicht. Zouden ze haar opmerken ? Dan moest ze de doos niet neerzetten om te bellen.
De eethoek bij het raam was leeg. Ze merkte beweging in de zithoek, er bewoog een dekentje. Ze deed een stap achteruit. Verdomme, dacht ze, als ze op dit uur willen liggen vrijen in de sofa, dan moeten ze hun gordijn beter dicht doen. Ze nam de doos weer mee. Men laat boeken niet achter in de regen. Verdommeverdommeverdomme. Men wil wel kleinkinderen maar men wil er niet bij staan wanneer ze gemaakt worden. Zo is dat.
Ze reed naar huis en was vastbesloten hen binnenkort iets te zeggen over dat zijgordijntje van de erker, in voorzichtige bewoordingen iets over inkijk zeggen. Diplomatisch. Want het was een delicate kwestie, moeder en vooral schoonmoeder zijnde. Hoe bracht ze dat haar schoondochter zachtjes aan het verstand dat er iets moest gebeuren met dat gordijn aan de zijkant.
De doos liet ze maar weer in de koffer staan. Door de regen haastte ze zich naar de deur en ze was blij dat ze binnen was. De keuken was warm. Haar man stond te roeren in iets lekkers. De tafel was gedekt voor drie. Aan tafel zat hun oudste. Ze voelde dat ze bleek werd. Ze ging zitten met haar jas nog aan. Als hun oudste hier was, wie was dan …
- Blijft gij ook eten? vroeg ze zwakjes. - Nee, ik ben sebiet weg mama, ik kwam die doos met boeken halen. - Vandaag? Ze staat in de koffer, zijt ge met de fiets ? - Met dít weer? Ik ben hier met de auto, hij staat in de straat hier achter. - Ah … - … - Waar is onze jongste, vroeg ze aan haar man. - Die is weg met de fiets, hij moest nog iets doen. Maar hij komt terug voor het eten.
Met de fiets. De fiets die in de regen stond.
De oudste ging de doos met boeken overbrengen en legde haar autosleutels naast haar neer. - Zoudt ge uw jas niet uitdoen ? Hij keek op de klok, zwaaide naar zijn vader, gaf zijn moeder een snelle kus op haar hoofd en verdween.
1999, de kleine had de middelbare school afgewerkt, foutloos parcours en er was een barbecue. Met een gelukkige grootmoeder mee op de voorgrond. Want de afgestudeerde was haar kleinkind. Genetisch gezien was hij haar kleinkind, al is over dat genetische nooit gesproken geweest. De jongeman was samen met opa druk in de weer met vuur en met vlees en met borden.
- Hij lijkt op ons ma, zei de oudste. - Ja, zei de jongste. - Gelijk hij daar staat, en praat, helemaal ons ma. - Ja.
2001, de 21-jarige kleine hield een korte toespraak op de begraafplaats.
- Als ze hem kan horen zal ze fier op hem zijn, gelijk hoe, zei de jongste. - Dat 'hoe' heeft ze altijd geweten, antwoordde de oudste. En hij vertelde zachtjes in twee woorden over die avond met de doos vol boeken. - De doos stond in de koffer, maar ze was nat. Ma is met die doos toen tot aan de voordeur geweest. Tot aan onze voordeur. Volgens mij heeft ze het altijd geweten. - Verdomme, zei de jongste, verdommeverdommeverdomme. En ze heeft daar nooit iets over gezegd ? - Nee … Maar nee! Ze heeft toch ook nooit iets gezegd over u en Serge.
Serge hoorde zijn naam en knikte eens. Vera kneep in de hand van haar man. Alle vier keken naar het kind. De pastoor sprenkelde wijwater over de urne.
Toen ik dit schreef in juni 2016 dacht ik, niet inzenden, dit gelooft toch geen kat. Iets meer dan een jaar later, in november 2017, kreeg ik een gelijkaardig verhaal te horen. Deze keer met een donor die niet weet dat hij donor was. Hij was een uitwisselingsstudent van het Erasmusprogramma. Hij zit al lang in weer in Scandinavië en het kind dribbelt hier nu energiek rond. Hier in België.
De tafelen, met dat begrip heb ik het in mijn kinderjaren moeilijk gehad. Ik begreep niet waarom lijsten (tabellen) tafels genoemd werden.
In het tweede of derde studiejaar kwamen in de rekenles de Tafels van Vermenigvuldiging. Dat ging vrij vlot, dat was woordjes opdreunen. Dat waren driloefeningen met een plezierige cadans, vooral bij het triomfantelijke 10 x 10 = 100! Waarbij honderd dan gezongen werd als hoondeurd!
Wanneer achteraf met die vermenigvuldigingen ook rekenoefeningen moesten gemaakt worden werd het veel minder plezierig. Dat was totaal iets anders!
De Tafels van Vermenigvuldiging stonden ook alle tien (of alle twaalf ?) op de achterkant van onze schriften gedrukt. Schriften in fletse kleurtjes. De slappe plastic hoes die om de schriften zat kon met één hand losgemaakt worden. Dat had ik onmiddellijk door. Waarom het moeilijk maken als gemakkelijk ook kan … en ik dacht dat het mocht. Opdreunen en rekenen waren voor mij twee totaal verschillenden bezigheden.
Mogelijk hetzelfde jaar of een jaar later werden in de les gewijde geschiedenis de Stenen Tafelen opgevoerd. Voor Gewijde Geschiedenis had ik ontzag want daar waren prenten bij, dat was allemaal echt gebeurd, dus ook die tien geboden op die twee stenen tafelen. Ook echt gebeurd. Wat men van de tafels van vermenigvuldiging niet kon zeggen. Die waren wel plezierig maar niet echt gebeurd.
Het heeft geduurd tot in de humaniora eer ik vernam en begrepen had waarom een lijst met geboden en lijsten met cijfers tafels genoemd worden. Het komt van het woord tabula, tablet in klei of in was, en vandaar een tabel, een lijst met gegevens. Allemaal dingen zonder poten, geen meubels dus.
Wanneer men op Google de woorden mulligatawny recept intikt verschijnen er een groot aantal kooksites op het scherm. Da's al een begin hé.
De recepten gaan van zeer simpel tot zeer bewerkelijk. Laat u niet imponeren door de lijst van ingrediënten. Men mag daar in snoeien want gewoonlijk heeft men toch niet alles in huis.
Voor vlees gebruik ik al eens een restantje van de dag tevoren. Of gehaktballetjes waar ik wat curry mee indraai. Alles kan dienen, behalve rundsvlees. Maar dat is een persoonlijke mening. Ofwel vis. Vis kan ook. Als het snel moet gaan gebruik ik een portie diepvries-koolvis/collin/pollack, onze noodvis. Look gaat er altijd bij in, gewoon om alle smaken te ondersteunen, dus niet in Provençaalse hoeveelheden. Bouillon van blokjes staat gereed in de koelkast, ontvet. Die maak ik per 4L want wij zijn grootverbruikers. Soepfanaten. Ongeveer alle groenten kunnen dienen, maar ik gebruik geen typische 'Vlaamse' groenten zoals bvb spruitjes of raapjes. De soep kan ook gemaakt worden met énkel groenten, dan mag er de mixer in.
Sommige mulligatawny-recepten halen een waas van authenticiteit uit een opsomming van kruiden. Daar heb ik ook een mouw aan gepast : de meeste van die kruiden zitten in het currymengsel van de supermarkt. En als men een titske wil upgraden dan is er nog altijd het curry-assortiment van Sharwood's natuurlijk, ook verkrijgbaar in de supermarkt.
Met een lepel of twee curry komt men al een heel eind. Soms wat cayenne toevoegen voor meer pit. Of een andere specerij naar keuze, naargelang de ingeving van het ogenblik. Specerijen hé, geen kruiden. En eventueel een wolkje (soja)room, als men de soep mixt. Wanneer ik ze niet mix, doe ik er geen room in. Dan moet de bouillon ongeveer helder blijven. Maar dat is een persoonlijke voorkeur.
't Is al bijna klaar zie. Een Indisch soepke maken is uiteindelijk geen Chinees hé …
Er bestaat ergens een tekst die ik ooit gelezen heb, lang geleden en nog voor het Internet bestond. Het verhaal is dus niet van mezelf, de woorden wel. Het ging ongeveer zo :
De vrouw was het zakelijk brein en ze zei dat hij een vrachtwagen moest kopen. Dan zou hij zijn ronde sneller kunnen doen en dan was hij tegen de middag thuis. Dan kon hij helpen met dingen allerlei. Moderniseren en rationaliseren.
Hij was verbouwereerd, wat moest er dan gebeuren met het paard? Het paard ging weg. Dat vreet en dat schijt. Weg oud paard. Het weiland zouden ze voor andere dingen gebruiken.
Hij was meegaand van aard. Hij kocht de vrachtwagen, want het brein had gesproken. Hij leerde dat ding besturen. Hij was inderdaad sneller thuis. Het brein had gelijk. Maar het paard deed hij niet weg.
Na het middageten ging hij naar het weilandje. Of naar de stal, afhankelijk van het seizoen, en dan sprak hij met het paard. Over hun goede oude tijd.
Soms keek het paard hem aan en dan wist de man dat zijn hart evenzeer gelijk had als het brein van zijn vrouw.
Dinner for One is een komische sketch die in de jaren '20 geschreven werd voor het theater door Lauri Wylie. De sketch wordt nog regelmatig in theaters opgevoerd. De sketch heeft in de loop der jaren verschillende varianten gekend, maar de kern van het verhaal blijft hetzelfde. Inhoud
Miss Sophie (May Warden) is een rijke Engelse dame die al sinds jaar en dag de gewoonte heeft om op haar verjaardag haar vier beste vrienden. Sir Toby, Admiral von Schneider, Mr. Pommeroy en Mr. Winterbottom uit te nodigen voor een verjaardagsdiner. Er is een probleem: Miss Sophie wordt negentig, en haar vier vrienden zijn inmiddels overleden. Miss Sophie vindt dit echter geen reden om met de traditie te breken.
Excentriek zijn was ooit gangbaar in de UK.
Daar de heren niet langer persoonlijk aanwezig kunnen zijn zal haar butler James (Freddie Frinton) voor zijn werkgeeftster de aanwezigheid van de vier gasten spelen, inclusief hun karaktertrekjes en eigenaardigheden. Daarnaast moet hij ook gewoon zijn taken als butler blijven vervullen.
Hoewel de sketch altijd wordt uitgezonden op oudejaarsavond Duitse en Oostenrijkse zender heeft het verhaal niets met oud en nieuw te maken. James, in zijn rol als Mr. Pommeroy, roept wel bij elke ronde wel "Happy New Year", maar dat is een verwijzing naar Miss Sophies verjaardag.
…
Bij elk van de gangen van het diner Mulligatawny-soepwordt vermeld op 01min29 en 01min32 kiest Miss Sophie een geschikt alcoholisch drankje. James serveert de drankjes niet alleen aan Miss Sophie, maar ook aan haar vier ingebeelde gasten. Bij elke volgende gang -vis, kip en fruit- brengt hij in de rol van elk van die vier heren een toost uit en drinkt hij het glas leeg. Zo drinkt hij bij elke gang vier glazen. Hierdoor raakt hij steeds meer onder invloed en wordt het steeds moeilijker voor hem om de drankjes in te schenken en het eten te serveren. Meesterlijk gedaan, hoe Frinton die toasts laat evolueren !
Vóór elke gang vraagt James aan Miss Sophie: "The same procedure as last year, Miss Sophie?", Zoals vorig jaar, Miss Sophie? waarop zij antwoordt: "The same procedure as every year, James!" Zoals élk jaar, James!
Aan het eind van het diner geeft Miss Sophie te kennen dat zij zich terug trekt, waarop James haar zijn arm aanbiedt om haar naar haar vertrekken te begeleiden. James vraagt : "The same procedure as last year, Miss Sophie?" en Miss Sophie antwoordt: "The same procedure as every year, James!". Met een knipoog naar de camera zegt James : "Well, I'll do my very best." Ik zal mijn uiterste best doen.
Let vooral op Freddie Frinton, in de rol van James. Vakwerk. Behalve misschien die knipoog op het einde, misschien is dat wat gechargeerd, misschien had dat subtieler gemogen. Maar goed, theater-acteren is geen camera-acteren. Daar moeten we efkes aanwennen. Onderstaande opname zou de originele zijn, van 1963, de scène speelt in de jaren ’20.
In 1986 verbaasde mijn Ma me met een uitspraak over voetbal. "Die Jean-Marie Pfaff, dat is nu toch echt nen toffe !" Noch zij, noch ik kenden iets van voetbal. Nu nog niet. Dat Pfaff in haar ogen zo ineens een toffe jongen was kwam door het Journaal. Er waren beelden getoond over de ontvangst in Brussel en over de rit naar het stadhuis.
Vooral over die rit had ze het : "Hij zat in die open auto met zo'n blij gezicht en hij wuifde en ge ziét aan die jongen zijn gezicht dat hij er van geniet." "Ja, zo'n jongen mag dat hebben zo'n moment van glorie, hij heeft er hard voor gewerkt." Mijn ma was ontroerd. Dichter bij huis waren ook mensen die hard werkten hoor, en zonder gloriol, maar dit ter zijde.
Over de rit van Pfaff & C° heb ik geen duidelijke beelden gevonden maar wel van de Grote Markt toen, met Pfaff op hetzelfde balkon als waar later mijn zus Tina en haar man gestaan hebben bij hun huwelijk. Oja, Flip & Mathil hebben daar ook eens gestaan, op dat balkon.
"Meer dan honderdduizend Belgen zakten eind juni 1986 naar Brussel af om de Rode Duivels te verwelkomen na hun vierde plaats op het WK. Jean-Marie Pfaff werd voor één dag koning van België, El Simpático was geboren."
"Fantastisch hé, ongelooflijk ... wat we in Mexico bereikt hebben, is uniek." De ogen van Jean-Marie Pfaff fonkelen als hij terugdenkt aan die bewuste zomer. Hoewel de doelman bij Bayern München tot een internationale ster werd gekatapulteerd, beleefde hij zijn hoogtepunt als sportman bij de Rode Duivels. "De ontvangst op de Grote Markt van Brussel blijft samen met mijn transfer van Beveren naar Bayern de mooiste herinnering uit mijn carrière."
Terwijl ik op 't Net aan het zoeken was wat die uitzonderlijke exploten van Pfaff in Mexico zouden geweest kunnen zijn kwam ik een artikel tegen : er is een remake geweest! Kregen we 30 jaar na datum een herkansing? Op 14/11/2016 was dat. Die toffe jongen van toen, samen met andere veterane rakkers, ging in Antwerpen wat demonstreren. Werd het een gezapige opa-match of werd het een revanche? Het veterane België klopte de Argentijnse opa's met 7–6, zaalvoetbal.
Markant theater dat aan het evenement vooraf ging : het gedoe en de smoezen van il divo Maradona die eerst wel en dan niet en toen wel/niet kwam opdagen. Niet dus.
Naar aanleiding van een krantenartikel hadden we het over genderneutraal. En hoe we zonder het te beseffen kinderen toch een bepaalde richting aangeven.
De mama in het gezelschap : - Wij doen ons best hoor, thuis houden we het zo neutraal mogelijk, zei ze. Alle taken kunnen evengoed door Wim als door mij gedaan worden. Theoretisch.
Ja, natuurlijk theoretisch. Ik zou hare Wim niet aan de strijk zetten. Daar komen vodden van. Letterlijk.
- Maar ze zijn nog klein, en ze moeten nog zoveel andere woordjes leren dan dingen over mannen en vrouwen. Heel veel woordjes leren.
Dat laatste zei ze tegen de jongste. Hij zegt nog niet veel. Hij bekijkt de wereld rondom hem nog met open mondje. In constante en oprechte verwondering ondergaat hij de stroom der gebeurtenissen, in waken en slapen. Qua woordenschat hanteert hij het principe van nodig-en-voldoende. Meer moet dat niet zijn want hij leeft wat zweverig, en regelmatig valt hij uit de lucht. De oudste is een taterwater, die heeft praat voor twee.
- Ja, want meisjes worden vrouwen, mengde hij zich plots in het gesprek. - Ja, vrouwen, zoals … - Mama. - En zoals wie nog? - Als Juf. - En wie nog? - Oma, rondde hij het lijstje vrouwen in zijn leven af.
De jongste doet nog niet aan lijstjes maar hij wachtte wel op het vervolg. Zijn ogen gingen traag van zijn broer naar zijn mama. De broer was al met iets anders bezig. Met de blokkendoos.
- En jongens worden … - Mannen. - Zoals … - Papa. - En wie nog? - Firmin. - En wie nog? - … (blokkendoos) - Wie nog Bertje? - Opa Snor.
Waarop plots de jongste, weer eens een en al verbazing:
De afgelopen week was er in de nieuwsberichten op het Net weer een en ander te doen over borstvoeding. Weeral heisa, helaas. Negatieve reacties op een zogende dame in Australië, negatieve reacties op een zogende dame in de US … en wat in de krant komt is maar een tipje van een ijsberg.
Meestal zijn het mannen die het gebeuren niet in zijn context kunnen plaatsen. Alsof naar hun mening gevraagd wordt, wanneer zij ter plekke, luidop en niet gehinderd door enige hersenarbeid, de wereld konde doen van hun eigen onbenul.
Dit kleintje, dat ver weg van dat soort volk bij de mama aanligt, laat met één vingertje weten wat het vindt van hun pover denkwerk :
LM heeft iets met klokken. Het moeten ronde zijn. Geen ornamenten, de pure lijn : rond. En met wijzers die draaien, niks digitaals.
Los van onze wekkers en alle tijdstoerustingen die in apparatuur ingebouwd zijn hebben wij vier grote ronde schijven aan de muren hangen. En er zitten nog twee andere in de verpakking. Hier thuis weten wij continu hoe laat het is. En dan nóg vergis ik me soms van uur omdat ik soms enkel naar de grote wijzer kijk. Kan dat? Eh ja, ik kan dat, de kleine wijzer niét zien. Dan roep ik LM dat de soep klaar is en ben ik er een uur te vroeg mee. Soms heb ik me staan haasten ook nog, om een uur te vroeg te zijn. Dat soort dingen.
Die voorkeur voor ronde klokken komt waarschijnlijk van zijn 40+ jaren op zee. Aan boord zijn alle klokken rond én betrouwbaar. Afbeeldingen van scheepsklok
Dat betrouwbare komt omdat er maar één masterclock is, en alle andere zijn slaveclocks. In het Nederlands betekent het dat de moederklok van de brug alle volgklokken stuurt, die in ongeveer alle werkruimtes en in alle woonruimtes hangen. De sturing van die klokken gebeurt elektrisch. En de voeding ook natuurlijk.
De volgklokken zouden in theorie tot op de seconde de moederklok moeten volgen, maar in de praktijk kan dat tegenvallen. Door goedkope makelij, door sleet … Mijn Dierbare hield daar rekening mee en met aandacht en zorg stelde hij wanneer nodig de wandklok in de cabine bij. Waarschijnlijk de andere klokken op zijn pad ook.
Toen kwam er een dag in 2006. 2006-10-27-vr om precies te zijn dat is de dag dat ik het grondig verkorven heb. Toen heb ik de klok van de cabine verprutst. Definitief kapot. Ik vreesde dat ik in de eerstvolgende haven oneervol van boord zou gezet worden wegens 'opzettelijk vernietiging van scheepsmateriaal'.
Die dag waren de mensen van het machien bezig aan dek, in de buitenlucht. Tropenlucht toen. Zij voerden grote werken uit aan een van de vier ventilatiekokers naar de machineruimte. Die kokers staan bovenop het ketelhuis. Door die werken zou LM die dag niet komen aandraven met typwerk. Zo kon ik me gerust aan de grote poetsenij begeven zonder onderbroken te worden. Hij grote manoeuvres, dan ik ook.
Aldus toog ik aan de taken die einde contract vooraf gaan. Alvorens de cabine over te laten aan de vervanger wast men de schotten ofte wanden en ook het plafond. 'k Had het moeilijkste wand vrijgemaakt, het schot waar het wandmeubel stond.
Dressoir afgeruimd want er was vlak naast de ingebouwde koelkast een fruithoekje met toebehoren, TV los gevezen en vrij gezet, DVD speler idem (in stoel gezet) Kortom, het was het schot dat tijd in beslag nam juist door het wandmeubel met alle apparatuur en alle spullen die er een plaats hadden.
Toen die wand vrij was, (zie foto boven) ging ik aan deck een aantal foto’s maken van de werkzaamheden bij de ventilatiekoker en toen ik weer binnen kwam vond ik dat ik van mijn eigen werk ook eens een fotootje kon nemen.
De ronde klok daarboven is dus een slaveclock, bediend van op de brug. Ze liep vier minuten achter. Omdat ik er nu bij kon wou ik LM de bekommernis van het bijstellen besparen en heb ik het glas opengemaakt. Ook om de nicotine aan de binnenkant van het glas te kunnen afwassen natuurlijk. Aan boord poetst men shipshape.
Terwijl ik de klok dan toch open had heb ik de grote wijzer vier minuten vooruit gedraaid. Vier keer klikken. Blijkbaar heb ik dat iets te snel gedaan want de vierde was geen klik maar een krak. Wat doet een krak in een klok? Die hoort daar niet. Niks. Ik bleef een tijdje stil. De klok zei ook niks meer. Geen tik of geen tak. Na de krak kwam ook geen beweging meer in de grote wijzer. De eerste minuut niet, de daaropvolgende evenmin.
En de dag was nochtans goed begonnen! Vroeg en vol goede moed, zo waren wij die dag, LM aan dek en ik in de cabine. Maar toen ik de krak hoorde ipv een klik verdampte mijn arbeidsvreugde op slag. Wanneer ik hem 's middags vertelde over de grote wijzer en de krak bleef hij efkes stil. - Zoiets kan gebeuren, zei hij toen. Oy, wat was ik opgelucht.
Daarom, wanneer LM hier ergens de zoveelste ronde klok wil ophangen, enkel en alleen omdat hij ze mooi vindt, dan zeg ik niks. Het steekt niet meer op een ronde klok. Als ons houwelijk maar rond draait.
Nog drie weken en de lente is voorbij. Alle dieren zullen nu wel hun ongeveer hun plicht volbracht hebben zeker? Overal nieuw leven, van de hoogste valk tot de diepste mol.
'k Heb ergens op een kippenforum gelezen dat kippen soms meekakelen met de kip die zojuist een ei gelegd heeft. Zij zouden voor de geleverde prestatie 'hoera! bravo! goed-zo-meid!' laten horen. Of dat waar is weet ik niet maar ik vind het een sympathieke gedachte. Solidariteit moet er zijn. Ook onder kiekens. Misschien vooral onder kiekens.
Als kind hebben we eens een kalfje weten geboren worden buiten in de wei, ttz : het lag er al toen wij daar langs kwamen. Botergeel en frêle. De zoon des huizes reed met de platte kruiwagen de wei in en mijn zussen en ik moesten achter de draad blijven staan. De koe stond bij het kalf en snoof eraan. Verderop waren de andere koeien aan het dansen gelijk zot. Een equivalent van blijdschap?
Die grote logge beesten, die 's avonds voldaan naar hun stal slenterden en 's morgens bedaard naar de wei stapten stonden te dansen. Ze hielden een feestje in rodeostijl. Het was line dancing eigenlijk, want zij blijven dames natuurlijk.
Van kalfjes kenden we wel het speels gehuppel maar zes grote dartelende koeien hadden we nog niet meegemaakt. En daarna nooit nog gezien.
Je inzet wordt niet altijd opgemerkt, soms kan het nuttig zijn om zelf de schijnwerpers op te zoeken. P²
Oelala, weet ge hoe warm het kan zijn in de schijnwerpers? Men begint te zweten, het kapsel valt plat, of omgekeerd, het haar begint te kroezen. De make-up loopt uit. De deodorant laat het afweten, denkt men. De schoenen beginnen te knellen en in de ogen verschijnt de blik die zegt : ik wil hier weg, helpt iemand mij hier uit? aub? In de schijnwerpers staan is afzien. Dat zijn de schijnwerpers op de rode loper.
Er zijn ook elders schijnwerpers. Mensen die gaan solliciteren moeten tijdens het gesprek zichzelf in het zonnetje zetten. Want onvermijdelijk komen de slotvragen. Huu, wat vind ik dat dwaze vragen wanneer ik ze lees in zo'n test-artikel à la Vacature. Bij mezelf antwoord ik dan :
- waarom vindt u zichzelf geschikt voor deze job ? - ik vind niks, het is aan ú om te oordelen of ik geschikt ben, ú bent de chef. (ontwijkend antwoord)
- waarom vindt u dat u past in ons bedrijf ? - anders zou ik hier niet komen solliciteren mevrouw/meneer. (ontwijkend antwoord)
- waarom vindt u dat wij u zouden moeten aannemen ? - 'k vind niks, het is aan ú om te oordelen of ik aangenomen word, ú bent de chef. (ontwijkend antwoord)
Foute antwoorden over heel de lijn. Compleet fout. Ik voel echt mee met de mensen die de ondervragingsmethoden van de moderne sollicitatie moeten doorstaan. Wie zichzelf niet genoeg in het zonnetje weet te zetten komt verkeerd over wegens niet zelfzeker. Wie zichzelf teveel in het zonnetje zet komt verkeerd over wegens té zelfzeker. Tussen snoeverij en bescheidenheid, wat is de gulden middenweg? Wat is de middenweg waarbij men zich nog comfortabel voelt … zonnetje, schijnwerpers, ni gemakkelijk voor iemand die in de luwte wil leven.
Als tegengewicht is er Vader Bontinck natuurlijk, de über die de spotlights als habitat heeft/had, zij het via zijn zoon :
