Soms kan een nieuw project mogelijkheden bieden
om verborgen talenten te benutten  van P²

Veel jaren geleden, in het vijfde studiejaar, dan is men tien of elf,
nu 56 jaar geleden dus, kwam ik in juni van een schoolreis thuis en ik zei tegen mijn Ma
dat de schoolreis eigenlijk beter in het begin van het schooljaar zou gehouden worden,
als kennismaking met de klasgenoten. Niet op het einde, als een afscheid, of een adieu.

In feite was dat een voorstel voor een nieuw project.

Mijn Ma was lid van het oudercomité van de school en ik ging er van uit dat zij daar
met mijn idee iets zou doen. Daar dienen moeders voor,
om de ideeën van hun kinderen onder de loep te nemen en die vervolgens
via het oudercomité met klaroengeschal in de koppen van de nonnen te toeteren.

'k Wist niet dat ik teambuilding ofte iets van groepsgeest bedoelde, maar dat was de idee:
weten wat men aan mekaar heeft bij het begin van het schooljaar al, niet op het einde. 
Op het einde van een schooljaar leek me alsof het dan te laat was, de schoolreis was
een beloning voor het gros van de klas en een tristesse voor een paar anderen van wie de vaardigheden
in de klassikale situaties niet duidelijk aan bod waren gekomen. 

Buiten de klas, buiten het schoolgebouw -tijdens een dagje schoolreis-
waren die andere vaardigheden wél van tel, kregen die talenten wél daglicht. 

Maar het was 1962 en toen was het onbestaande dat een kind van tien of elf een eigen idee zou hebben. 
Bij mijn ouders heeft '62 zelfs geduurd tot '72, tot het voor hen ook te laat was,
ik was in stilte de deur uit. Op weg naar eigen projecten.

m – HiH-01/2016, herwerkt -