“Buurman en Buurman (oorspronkelijk Pat & Mat) is een Tsjecho-Slowaakse poppenanimatieserie, gestart in 1976, van Jorrol Šafar over twee onhandige klussers. Elk van hun oplossingen schept een nieuw probleem. Soms vinden ze zelfs geen oplossing. De filmpje waren oorspronkelijk bedoeld voor volwassenen.
In het Nederlands zijn de poppen naamloos. In andere talen heet die met de gele trui Pat, die met de rode trui Mat. Deze namen staan op de deuren van hun huis. De houten poppen hebben een kaal kopje met een hoofddeksel op. In de Nederlandstalige versie praten de twee buurmannen, dit is in andere taalgebieden niet het geval.”
Pat & Mat bewonderen hun werk
Volgens mij hebben ze taal niet écht nodig. De buurmannen hebben zich wereldberoemd geklungeld zonder woorden. De filmpjes zijn zo opgevat dat de beelden voor zich spreken, hoewel hun gemoedelijk gebabbel in de Nederlandse versie heel goed past bij de optimistisch achteloze sfeer van hun wereldje.
Ze stond aan het raam en keek naar de lucht. Alsof daar de zuurstof hing die ze zo nodig had.
Wat als ik die som veertig jaar eerder gewonnen had, dacht ze. Dan had ik tóch die zaak overgenomen, tegen beter weten in. Dan was ik failliet gegaan, wist ze. Daar had ik dan personeel in meegesleurd. En hun gezinnen. Iedereen ongelukkig.
Nu zal ik geen zaak meer opstarten. Dat vond ze voor iedereen een rustgevende gedachte. Nu zal ik enkel nog dood gaan. Ja. Dat vond ze óók voor iedereen een rustgevende gedachte
Dit keer kwam december met de gebruikelijke feesten die we nog nooit hadden meegemaakt. Er werden Sinterklaasliedjes geleerd en gezongen, er was een pakjesavond waar iedereen iets kreeg. Ik herinner me een boek dat ik zeker drie keer gelezen heb, het was van Jack London en ging over een hondje dat geloof ik een wolf als vader had en een hond als moeder, maar het kan ook andersom geweest zijn. Hij had goede eigenschappen van beide, maar kon niet blaffen, behalve helemaal aan het eind toen zijn baas zwaar gewond was.
Er werd ook een kerstfeest gevierd, maar die liedjes zongen we minder enthousiast, want bij ons bracht er geen Kerstman cadeautjes. Het ging helemaal over dat arme kindeke in die stal in Bethlehem. Tussen die beide gelegenheden in was er ook nog een verjaardag, en wel de mijne. Een heel verschil met de vorige keer op de kade in Semarang, want we waren veilig en hadden geen honger meer. Ik herinner me een boek Jongens en Wetenschap, dat begon met een slecht aflopende reis naar de maan door een professor en twee jonge vrienden. Maar er stonden ook raadsels in, en in mijn herinnering weinig wetenschap.
Die winter ging een recordwinter worden, op de stoepen lag aangetrapt en wel zo'n 20 cm sneeuw, waar je met een schop prachtige bouwblokken uit kon snijden, en dat is nog een heel fort geworden. Helaas had ik mijn kleding niet geheel aangepast aan de kou, en dat kwam me op een longontsteking te staan, die ik overigens goed doorstond. Omdat ik alle boeken die ik kon vinden al drie keer gelezen had en ik om boeken bleef zeuren heeft mijn vader toen nog een boek kunnen opscharrelen dat IJs met Slagroom heette en in een zeer zomerse omgeving de avonturen beschreef van een onverzadigbare ijsmaniak die ieder karweitje en elke weddenschap liet uitbetalen in ijzen met slagroom. Mijn respect voor het incasseringsvermogen van de ongetwijfeld wat corpulente ijzenvreter groeide met de pagina.
SK – HiH-06/2016, ongewijzigd
dat boek over die wolfshond
'k Heb Google doen zoeken, en die brave Google apporteerde de juiste titel.
Als ik ooit nog eens een naam voor een hond mag kiezen dan stel ik Goegel voor. We hebben thuis ooit een Loeki-hond gehad -lang voor Loeki de Leeuw van de STER-reclame bestond- en die apporteerde ook allerlei nuttige zaken. Zijn leiband wanneer het tijd was, zijn eetbakje … Hij had verschillende manieren om iets duidelijk te maken.
Laura kon met Loekie verstoppertje spelen. Ik hield de hond bij mij, hij bleef aandachtig zitten en ik telde traag & luid tot tien terwijl Laura zich ging verstoppen. Bij tien zei ik : Waar is Laura? Zoek Loeki, zoek! Dan hield hij zijn neus tegen de vloer en kwispelde zich tot bij Laura.
Als ze zich in de badkamer verstopt had bleef hij hoffelijk voor de deur zitten. Aankloppen kon hij niet en een heer springt niet zomaar een badkamer binnen. Een zeer schrander hondje. Een boerenfox. De wisselwerking tussen mens en boerenfox mag van mij direct Immaterieel Cultureel Erfgoed worden.
'k Dwaal af.
White Fang (in het Nederlands ook Wittand), 1906, is de titel en het hoofdpersonage in een roman van de Amerikaanse auteur Jack London. Het verhaal situeert zich in het Yukongebied (Canada) tijdens de Goudkoorts van Klondike op het einde van de 19de eeuw en beschrijft het zware leven van de wolfshond White Fang.
eerste uitgave
Het boek is grotendeels geschreven vanuit het oogpunt van White Fang en hoe hij de gewelddadige levensstijl van zowel dieren als mensen ervaart. Het boek behandelt ook meer complexe thema's zoals moralisme en theologie.
En gij hebt dat boek gelezen toen ge 11j waart SK? Mijn hoed af.
Bill en Henry trekken met hun sledehonden naar een afgelegen stadje in Yukon (Canada) om er het stoffelijk overschot van iemand af te leveren. Ze worden achtervolgd door een roedel hongerige wolven die dag-na-dag een of meerdere sledehonden vangen. Nadat de laatste sledehond én Bill werden gedood, wordt Henry gevonden en gered door een grotere groep mensen. Die grote groep schrikt de wolven af. Ze vluchten. De roedel splitst op en het verhaal richt zich vanaf dan op een moederwolf en haar partner One-eye (Eenoog) . De moederwolf werpt een nest van vijf welpen. Slechts één welp overleeft. One-eye wordt gedood door een Canadese lynx wanneer hij diens prooi wil afnemen. De moederwolf neemt wraak en doodt de lynxwelpen. Dit leidt tot een gevecht tussen de wolf en de lynx. De lynx sterft tijdens het gevecht.
Op een dag wordt het wolvenwelp gevonden door vijf First Nations. * Canadese Indianen, zie onder De moederwolf komt in actie om haar welp te verdedigen. Eén van de mannen, GreyBeaver, herkent de moederwolf als zijnde Kiche. Kiche was de wolfshond van zijn overleden broer. Op een dag was Kiche spoorloos verdwenen. Grey neemt Kiche en de welp mee naar huis. Hij geeft de welp de naam White Fang. Hier begint de film.
White Fang heeft een hard leven in dat kamp: de andere jonge honden, met Lip-Lip als leider, zien hem als een echte wolf, waardoor ze hem geregeld aanvallen. De mensen tonen ook al niet te veel interesse. Daardoor krijgt White Fang een wreedaardig, nors, solitair en dodelijk karakter. Men zou van minder.
Wanneer White Fang vijf jaar is, wordt hij door Grey voor enkele flessen whisky verkocht aan Beauty Smith, een man die leeft van hondengevechten. Beauty Smith traint White Fang als gevechtshond. Hij wint alle gevechten, onder meer met wolven en lynxen.
lynx
Op een dag dient White Fang te vechten met een bulldog. De bulldog grijpt hem naar de keel waardoor hij bijna stikt. White Fang wordt net op tijd gered door Weedon Scott, een jonge goudzoeker, die de wedstrijd laat stilleggen. Hij koopt White Fang voor een hoge prijs.
Scott benadert de wolfshond op een andere manier en wint zijn vertrouwen. Scott beslist om terug te keren naar Sierra Vista (Arizona?) en neemt White Fang mee. Daar moet White Fang zich nogmaals aanpassen aan de lokale omstandigheden.
Rechter Sweedon, de vader van Scott, heeft een crimineel een gevangenisstraf opgelegd. Die man is ontsnapt en zint op wraak, hij wil de rechter te vermoorden. Daarbij wordt de aanvaller door White Fang gedood. Hierdoor krijgt White Fang de bijnaam 'De Gezegende Wolf'.
Het verhaal eindigt wanneer White Fang in de zon zit samen met enkele puppies die hij heeft bij de schaapshond Collie.
Het boek werd in 1973 verfilmd. De film staat integraal op You Tube, de Roemeense ondertiteling kan men uit zetten via het tandwieltje onderaan rechts van het schermpje. https://www.youtube.com/watch?v=frg1G4nr7lQ 01h39min32, voor wie ooit tijd en zin heeft. Zakdoekjes klaarzetten, best de gezinsverpakking.
Soms bestaat er een wereld verschil tussen het uitdrukken van de een en het interpreteren door de ander. van P²
Hier gebeurt dat bijna dagelijks. Eer ik een tekst inzend laat ik hem gewoonlijk nalezen door LM omdat de spellingscontrole van Outlook niet elke fout herkent en onderlijnt. Grammaticale fouten ontsnappen aan de controle. Stijlfouten helemaal.
Zelf zie ik de ontsnapte fouten niet allemaal, omdat ik lees ik wat er zou moeten staan ipv wat er staat. Een verdwaald lidwoord bvb, daar lees ik over. Selectief blind voor de fouten van het eigen kind, of hoe heet het. Kortom, LM is de corrector hier in huis.
En dan is het bij momenten bijna bevreemdend om horen wat hij uit een tekst haalt. Dan herlees ik zelf nog eens, en ja, misschien kan het schrijfsel wel op de manier van LM geïnterpreteerd worden. Al hoop ik dan dat anderen dat niet doen …
Nu, van zodra men een tekst vrijgeeft is hij van de lezer hé, daar heb ik me een jaar of elf geleden bij neergelegd. Of ik zou breedvoerig en omstandig moeten meedelen wat ik bedoel. Maar dat leest zeer onaangenaam want het geestesoog van de lezer wil ook wat.
’k Zou wel belerend kunnen schrijven natuurlijk, met het geheven vingertje, maar dat typt zo onhandig.
De afstandsbediening lag op de salontafel bij de ouders van een jonge zeeman. Hij woonde nog thuis. Hotel Mama avant la lettre. Veel zeelieden woonden ergens in of woonden thuis, dat was toen niet uitzonderlijk.
Hij had bericht gekregen, al in april, dat zijn betaald verlof toegekomen was. Een flink bedrag deze keer. Met verlof in België repte hij zich naar de bank, zette een nette som opzij want hij was aan het sparen voor iets, deed een paar betalingen en hij nam een even nette som mee om te gaan vieren dat hij geld ontvangen had. Dat vieren liep uit en 's nachts kwam de jonge zeeman hongerig thuis. Natúúrlijk heeft men honger na zolang eh, aperitieven.
Hij maakte een uitsmijter met alles er op en er aan en installeerde zich voor de TV. De afstandsbediening deed het niet. Verdomme.
Hij haalde nog een pint uit de frigo, ging weer zitten, trachtte na te denken maar de afstandsbediening deed het nog altijd niet.
Volgens zijn zeggen was hij die avond lichtjes boven zijn theewater, maar naar wat ik van hem al aan de wal gezien had zal hij goed onder de olie geweest zijn.
Gefrustreerd zwierde hij de afstandsbediening voor zich uit. Ze viel op de eiken salontafel met rustieke tegels, kaatste verder en viel op de tegelvloer.
Hij ging dan maar slapen. De volgende ochtend stond zijn pa aan zijn bed. Of hij onmiddellijk de rommel kon komen opruimen. Rommel?
In de woonkamer zag hij dat zijn bord er nog stond, en dat er hier en daar wat eigeel mocht opgekuist worden. En toen liep hij met blote voeten in plastic scherven. Er stond hem vaag iets voor van een afstandsbediening ... Eigenlijk wou hij liefst terug gaan liggen.
Het was de afstandsbediening niet. De afstandsbediening lag op haar plaats, bij het programmablad in de krantenbak, dat zag hij in het voorbijgaan. Wat achter hem op de vloer in gruzelementen lag was de nieuwe rekenmachine van zijn pa. Een technische rekenmachine van TexasInstruments, een stuk van toen 20.000 BF. De jonge zeeman was op slag nuchter.
Hij is die voormiddag de rest van zijn vakantiegeld gaan afhalen, om de som netjes aan zijn pa af te geven.
Dé Toer. Die zomer was ik helemaal in de ban. Niet van de ronde maar van het circus er rond en dan vooral van de randinformatie van Michel Wuyts. En ik was helemáál weg van het taalgebruik van José De Cauwer. Het was bijna idolatrie. Idolatrie. Op mijn leeftijd? Nu ja, 'k had hem nog maar pas ontdekt hé, 't was nog allemaal pril en nieuw.
Naar Michel Wuyts luisterde ik voor zijn rustige stem en voor de weetjes naast de baan: wijnstreken, kastelen en andere warme stenen. En naar De Cauwer luisterde ik voor de gebakken lucht over de wielen en de renners. Ongelooflijk hoe die man kilometers aaneen weet te praten met uitdrukkingen van eigen vinding.
michel wuyts josé de cauwer
Volgens Wikipedia is hij co-commentator. Volgens mij was hij de ontwerper van een TaalWonderland. En ik was Alice. Met de stem van de Cauwer als gids tuimelde ik van bewondering naar verontwaardiging over wat de renners meemaakten en ik gleed van meewaren naar weemoed: waarom mag dat taaltje niet kunnen? 't Zou moeten maggen!
Wuyts & De Cauwer zorgden ervoor dat ik vanuit keuken, woonkamer & bureautje drie weken pret en plezier beleefde aan Frankrijk.
Toen het 't jaar daarop juli werd dacht ik ha! Wat zou hij dit jaar brengen? Niet de Toer maar De Cauwer. En juli die zomer sijpelde mijn cent dat de taal en de stijl van De Cauwer geen knappe act of goedgevonden gimmick is maar blotte realiteit. De man kán gewoon niet anders.
Het cliché van vogeltje-&-gebekt laat ik hier weg. Wie wil kan het er zelf bij denken.
Die tweede zomer was 't gewoon meer-van-'tzelfde. 'k Had het allemaal al eens gehoord. Wat ik het jaar tevoren taalvondsten dacht waren gewoon repertoire-items. Tja. Dat zal me leren mijn verwachtingen zo hoog te spannen.
De instructeur had er zin in die dag : de voorrangsregels op het water, wie van stuurboordzijde nadert, die heeft voorrang. Bij deze voorrangsregel kwam eigenlijk als allereerste regel 'goed zeemanschap', waarmee hij bedoelde zinnig zeemanschap. Dat wil zeggen :
- Ook al heeft men voorrang, ook al heeft men het grootste gelijk: men vermijdt de aanvaring en dat betekent UIT-WIJ-KEN.
Dat illustreerde hij met een voorbeeldje van 50 ton.
- Wanneer een potvis van stuurboord komt, dan heeft hij voorrang, dan wijkt men uit. Wanneer zo'n beest van bakboord komt … ook.
Het vak Statistiek was een bijvak en toch heb ik er de allerslechtste herinneringen aan. En de naam van de vakidioot ken ik meer dan veertig jaar later nog. 't Zit dus diep hé. Of beter: het heeft ooit diep gezeten. Er is wel een troost, na meer dan 40 jaar sta ik in ongeveer alle statistieken & -tiekjes.
In de polls van SenNet klik ik ongeveer elke keer aan wanneer ik daar langs kom. In de HLN polls ook, want bij die krant moet ik zijn om een dagelijkse portie boembaloe-nieuwtjes te sprokkelen. En passant doe ik daar dan ook de % verspringen. Tot zover de percentages waar ik actief aan meewerk. Maar ook zonder dat ik me inspan wordt er over mij geschreven.
Op gezondheidssites lees ik in cijfers hoe erg het gesteld is met mijn slaapgewoonten, met mijn lever, mijn longen, mijn hart, mijn hersenen en met mijn generatie in het algemeen.
In de tabellen over auto-ongevallen en bij de verzekeraars zit ik in de goede categorie : bobonne veroorzaakt niks, haar overkomt niks, ze doet niks. Over al dat niks worden cijfers bijgehouden. Daar verdienen mensen hun brood mee. Zo ben ik nog nuttig.
In tabellekes allerlei: over bloemen kopen, meloen eten, auto zelf wassen, de babyboom, auto niet zelf wassen, in solden kopen, vrijwilligerswerk doen, spuitbussen weigeren te gebruiken en slapeloosheid, overal ben ik bij. Anoniem, maar wel aanwezig in al die tabellen vol cijfers en in de interpretaties die erop volgen.
Besluit: Ik ben een GG, een Gewoon Gemiddelde. De Mie met het Hoedje is een Jeanneke Modaal. Dat is een zeer rustgevende gedachte. Nu dat slapen nog.
Suggestie, dat systeem werd aan boord ook vaak gebruikt. In de tropen veranderde bij veel gezellen de voorkeur voor de bureaublad-achtergrond. De schaars geklede geglooide dames verdwenen van de computerschermen. In de plaats kwamen besneeuwde glooiingen. Ongeveer alle schermen kregen witte berglandschappen. Of close-ups van ijspegels. Of sneeuwvlaktes, dé suggestie van koelte tot aan de einder.
De airconditioning voor de controlekamer van de machineruimte (ECR, Engine Control Room) en de airconditioning van de Brug krijgen voorrang op die van de bewoning, omdat op die twee plaatsen de elektronica van het schip staat. Op tankers komt daar nog eens de CCR bij, de Cargo Control Room. Die ligt meestal binnen de bewoning op hetzelfde deck als de mess en de keuken en de andere publieke ruimtes. In die drie ruimtes, Brug, ECR, CCR, is 26°C de uiterste boven-limiet. Er wordt een marge voorzien, het is er gewoonlijk 22°C, misschien een klein ietske meer. Op de Brug waarschijnlijk wel, daar gaat al eens een buitendeur open en dan gulpt de warme vochtige lucht binnen.
Een paar decks lager, wanneer men langs de deur van de CCR loopt voelt men een geut koude lucht uit het deurgat gespoten komen. Alsof een koelkamer is blijven openstaan. Want elders in de bewoning is het flink boven de 26°C en het contrast is zeer plots.
Het contrast is nog groter voor de deckofficieren (stuurlieden). In haven houden zij zich bezig met het laden (of het lossen) en ze moeten van de frisse CCR al eens aan deck, naar de cargo manifold, daar waar de leidingen van de wal gekoppeld zijn aan de leidingen van het schip. Bij die manifold houden matrozen de wacht en er is walkietalkie contact met de CCR, maar de deckofficieren zijn de verantwoordelijken tijdens de periode van hun wacht (6h/6h = havenwacht), ze gaan dus vaak aan deck om ter plekke het laden of het lossen te volgen.
nog geen walconnectie wiki de vier manifold pijpen, op de foto zijn ze nog niet aangesloten op de leidingen van de wal
Aan deck is het tropisch warm, mogelijk 40°C. De staalplaat onder de voeten is ooit gemeten tot 60°C, mogelijk meer. Vandaar dat de zolen van het schoeisel hittebestendig moeten zijn. Bij de officiële werkbottinnen is dat geen probleem. Met ander schoeisel smelt men soms vast aan het deck.
Maar ik dwaal af.
Wanneer in de tropen iemand van deck binnenkomt en onmiddellijk weer de CCR in moet, gaat de afkoeling van het lichaam zeer plots, te plots. Daarom hangen ook in de tropen parka’s in de CCR, die kunnen de officieren van wacht rond de schouders hangen wanneer ze terug binnen komen.
Eenzelfde soort parka’s gebruiken de mensen van de keuken in de vrieskamers een deck lager, bij –18°C.
Op het ene verdiep (level of deck heet het eigenlijk) waar de cabines zijn, de persoonlijke verblijfjes, hoopt men dat zelfsuggestie een beetje helpt om het hoofd koel te houden, een deck of twee lager heeft men een parka nodig om plotse afkoeling te vermijden.
Nog iemand zin in De Tropen ? Als ik me goed herinner houden zeelieden meer van de gematigde klimaatgordels.
Als ik je verlaat omdat mijn leven breekt en ik je niet kan vinden word jij dan steeds ons beiden
Als ik er niet meer ben jij de ogen nog wilt zijn die zeggen wie ik was wie wij zijn alsof er nog een ons bestaat
Als je naast me staat je handen aan de beker die ik vergeet te legen terwijl ik jou al niet meer ken mijn haan al heeft gekraaid Scheur dan jezelf in tweeën
Vergeet maar wie ik ben Hou vast aan wie wij samen waren toen ik bestond een ongeschonden wezen voor jou voor altijd
Dat vind ik zo'n schrijnende lijn. Zo pijnlijk, dat woord 'alsof'. Maar alsof blijft niet werken, met alsof doet men geen wonderen want er komt het moment van besef dat alsof niet meer is dan dat : alsof.
Een heel rijk gedicht, vind ik persoonlijk. Het gaat over een verdwijnen? In dementie, door een aandoening, door wegdeemsteren … het gaat over iemand die nu al een verzoek heeft aan de partner die dan zal treuren. Rauw en raak. En ook onbarmhartig. Maar waarom ik de tekst onbarmhartig vind, weet ik nog niet helemaal.
"Erwin van Leeuwen is werkzaam in de gehandicaptenzorg als begeleider op een woonvorm voor mensen met niet-aangeboren hersenletsel. Centraal staan zijn ervaringen in het werken met deze gehandicapten. De stijl van zijn gedichten is langzamerhand steeds verder verschoven naar het vormen van 'beschouwende miniatuurtjes'.
Van Leeuwen werd geboren in 1963 in Den Haag. Hij is enthousiast 'Hagenees' in tegenstelling tot 'Hagenaar'. Voor wie niet in dit centrum van het universum bivakkeert: de Hagenaar bevolkt het beschaafde deel van 's Gravenhage en de Hagenees het vrolijke deel."
Wees niet bang om langzaam voorwaarts te gaan, wees alleen bang om lang stil te staan.van P² - 2016
Gisteren was het hier omgekeerd, exact omgekeerd. Ik was bang om te bewegen en niet bang om stil te zitten. Zo stil als Aborigines de hitte in the bush ondergaan. En ademen was een bezigheid op zich.
Oké, vandaag is het een andere dag, ander weer en ben ik niet bang meer om iets te doen. Langzaam iets te doen.
De temperatuur is gezakt naar leefbare streepjes en de beloofde wind is toegekomen. Langzaam doen is nu oké. Gisteren niet. Gisteren bleef ik roerloos. Zo roerloos als een hagedis. Met dat verschil dat een hagedis in de zon blijft stilzitten, ik niet. Dat beest zit stil om op te warmen. Ik zat stik-stil om vooral geen energie te verbruiken en warmte te ontwikkelen. Want die warmte moet men dan weer zien kwijt te raken. Nadenken? Geen denken aan. Dan verhit de materie onder mijn hersenpan. Typen? Nee hoor, niks getokkel, dat was veel te vinnig in die temperatuur.
Er was een verkoelende wind beloofd. Een correspondente had hem aan de kust al om 15h45 al gevoeld, wij hebben hier nog moeten wachten tot een flink eind na middernacht. Waar waaien winden naartoe? Ze weten toch dat er mensen zitten te wachten! Maar de beloofde regen hebben we niet gehad, evenmin bliksem en donder. Zelfs geen troostend gerommel in de verte.
Er schoten me gisteren herinneringen te binnen over heat exposure en heat stroke. Aan boord verschillende keren gezien, dat eerste, oververhitting. En wat zoiets doet met een mens. Maar ik had niet de moed om dat gisteren te vertellen en in te zenden wat hitte met een lichaam kan doen.
'k Dacht liever aan de reizen op de Grote Meren tussen Canada en de States, in de lente, wanneer er nog ijsschotsen drijven en een heel schip plots koud wordt. Écht koud. Of aan de Botnische Golf (bij Baltische zee) in de late herfst, wanneer de koude hier en daar een actief fenomeen wordt. Als een spook.
Op Discovery Channel was er een documentaire over Alaska, Alaska in de paar weken zomer die ze daar hebben. Telkens een kort zomertje vol gevaarlijke hoeveelheden muggen. Daar heb ik weg gezapt want muggen waren hier gisteren te over. Meegekomen met de zuidwester van de kust?
Pyrus Communis = perenboom, perelaar, Felix Manipulata Domestica = kat
Er staat een peer voor m'n raam Pyrus Communis is z'n volle naam Maar ik spreek hem altijd aan met peer Dat geeft onze verhouding beter weer
Er loopt een kat langs m'n raam Felix Manipulata Domestica is z'n volle naam Maar ik spreek hem altijd aan met kat Want als hij dat liever heeft dan doe ik dat
En altijd als het lente wordt Is m'n peer zo gesloten, m'n kat vort En waarom ik ze mis Hoor ik pas als het lente is
Dan ga ik voor m'n geopende venster staan En kijk m'n peer lang en zwijgend aan Totdat hij blozend door z'n bloesem zegt "Waarschijnlijk over een week of drie Heb ik kleine peertjes maar 'k weet niet van wie Vind je me erg slecht?"
En dan komt m'n kat grijnzend bij m'n venster staan En kijkt me handenwrijvend aan En zegt terwijl hij lacht: "Het zal nu vast geen drie weken meer duren Of er zijn kleine poesjes bij al onze buren Had je dat van mij gedacht?"
En als ik ze dan feliciteer, dan kijken ze naar mij Dan vragen ze: "En jij, jij bent toch niet verkeerd?" Maar als ik ze dan alles uitleg en vertel Dan zeggen ze: "We begrijpen je wel Wat moeilijk leven is het met een pa en een ma Was je maar een Pyrus Communis of een Felix Manipulata Domestica"
Jaap Fischer, 1961
In 1961 was ik negen jaar, ik had geen flauw benul van dat soort kriebels, de hormonale kriebels, maar ik kende wel de tekst rats uit het hoofd. Omdat het voorlaatste lijntje ongestraft gezongen kon worden, het kwam immers van dé Jaap Fischer.
'k Stond aan te schuiven bij de kassa van een kledingketen. 'k Maak me al lang niet ongeduldig meer in zo’n wachtrijtje. Een wachtrijtje aan de kassa is een eenheid van tijd, plaats en handeling. Heelder klassiekers spelen zich daar af !
Voor mij stond een koppel blije dertigers met een jongetje van 7 of 8j. Op de rolband lagen twee stoere sweaters, een mannenmaat en een kindermaat. Wordt er eigenlijk wel zomerkledij verkocht met dit weer ? De mevrouw stond te glunderen, de meneer stond te glimlachen. Mevrouw betaalde.
De kassierster pakte de sweaters in en zei tegen de kleine :
- Da's mooi hé, nu hebt ge dezelfde sweater als de papa!
Waarop de jongen, puur informatief, maar wel luid & duidelijk genoeg voor iedereen :
- Hij is mijn papa niet hoor. Hij is onze postbode.
Ziezo ! Nu weten wij allemaal hoe het daar thuis zit, het was de postbode.
m – HiH-07/2016 - vertelsel van RD, mijn groetjes aan die dappere man van bpost
Een hond bijvoorbeeld? Zelf heb ik altijd dieren gehad, zeker toen de kinderen nog thuis waren. Hoe bizar het ook klinkt, soms hoor ik zeggen: “Als ik ooit alleen kom te staan dan schaf ik mij een hondje aan”, gezegd van vrouwen, oudere natuurlijk.
U weet niet waar u aan begint, zo een mormel dat jankt, dat doet zijn behoefte in huis, moet overal mee, moet op uw schoot en soms in je bed, loopt altijd achter je gat. U kunt niet meer op reis, U mag niet meer in het restaurant, alles hangt vol haren. Maar … De voordelen, de vriendschap die u er van krijgt, zo een beestje kan u op den duur niet meer missen. U praat ertegen, het gevoel dat u niet alleen bent, u kunt terug voor iets zorgen, het vlijt zich tegen u aan, als ge er aan begint is het niet meer te missen.
Onlangs waren we op een receptie. Er was ook een zaakvoerder met enkele medewerksters, bij een van de jonge dames hing een tas om haar hals met een opening bovenaan, waar een hondenkopje uitstak, een Chihuahua. “Het gaat altijd met mij mee”, zei ze. “Overal, maar dan ook overal.” “Ook op de zaak?”, vroeg haar baas. “Jaja”, zei ze. Hij had het nog nooit gemerkt, het beestje weegt 1 kilo en kan in je binnenzak.
Een poes dan, die heeft een vrije loop en is misschien makkelijker. Dat zeurt niet zo en daar hebt ge ook vriendschap van. Vroeger deden die hun boodschap buiten in de hof, nu moet dat in een bak in huis zijn, vies vind ik dat. Dat komt ook op je schoot liggen en spint dan, zalig genietend van je lichaamswarmte.
Ik griezel er nu nog van, we waren op vakantie in een warm land en liepen op het strand. Het was er druk, een mevrouw wandelde er met haar piepklein hondje, het liep los zonder lisje. Plots komen er twee verwaarloosde hele grote smerige honden afgelopen, iedereen was er bang van. Die nemen dat klein beestje in hun muil en scheuren dat diertje in stukken voor de ogen van die vrouw en honderden omstanders.
Ik nam een stok die er lag van een strandzeil en ging er op af, de moordenaars keerden zich razend tegen mij, met het bloed en de overschot van dat kleine beestje in hun muil. Ik vond mijzelf laf, maar niemand hielp en met korte broek en op blote voeten in een vreemd land op vakantie… Ik moest achteruit, ik ben er nu nog niet goed van na al die jaren. Die mevrouw was in alle staten en schold iedereen uit voor lafaards. Ik kreeg een klein knikje als dank, ik weet niet waarom. Haar hondje was dood en in stukken gescheurd.
Ik vertel dat verhaal nu nog aan iedereen.
Toen kwam de politie, de honden werden gevangen met een net en afgevoerd. Het was zo angstaanjagend, ik krijg er nu nog kippenvel van. Ik heb het overschot van haar beestje in een plastiek zak gedaan. Het bandje rond zijn hals was in twee gebeten, het kopje lag ernaast.
Ik heb het zakje naast de wenende vrouw gezet. Ze keek niet op.
Ik voelde mij beschaamd en laf, ik had teveel aan zelfbehoud gedacht. Als ik sneller gereageerd had dan had het hondje misschien nog een kans gehad? Mijn gedachten werden gans die vakantie overschaduwd door dat voorval. Zelfs als ik er nu nog aan denk ben ik er nog niet goed van.
Ooit had ik een kattepoes, een nachtelijk sluipdier. Een echte dus. Dat beest wist tegen de ochtend al eens de slaapkamer binnen te raken en ging dan ongegeneerd op mijn maag liggen ronken. Eer ik wakker werd van haar gewicht had ik al een paar nachtmerries moeten doorstaan. Beestige boel was dat wakker worden.
Kater, ook een echte. Dat beest is ook af en toe op bezoek geweest. Na sterke drank.
Gewoon stil blijven liggen, was toen de boodschap. Hoe stiller hoe beter. Niét verroeren, niet moeven. Ook niet, vooral niet om te kijken hoe laat het was. De dag was toch om zeep en naar de cursus gaan, daar was geen sprake meer van. Alleen Stilte kon ons Redden. En water. Veel water.
Houten kop. Gueule de bois. In het Nederlands speelt de houten kop zich af onder de hersenpan, in het Frans is la gueule de bois te zien in de spiegel. Tweetalige Brusselaarster zijnde betekent dat dubbele ellende. Geheel roerloos blijven liggen was de enige oplossing die ik toen kende.
Later gaf een goede ziel me als remedie een Bloody Mary drinken, 's ochtends bij het ontbijt. Desnoods op de nuchtere maag. Wel, bij mij werkte dat averechts. Ipv er bovenop te komen en toch nog een klein ietske van de dag te kunnen maken, maakte ik enthousiast het allerbeste van een jolige dag want we waren weer vertrokken. Eerst aarzelend, daarna met overtuiging. De zon in, de wereld in, en twee keer de stad doorkruisen omdat ik ze mooi vond. In een gemeenschapshuis wonen brengt gans eigen geplogenheden met zich mee.
Nu drink ik al meer dan 40 jaar enkel nog pils en water en is het al even lang geleden dat ik nog een kater had. Dat wakker worden na sterke drank was er toen teveel aan.
m - EZW-12/2012 – HiH-12/2014,11/2016 - en bij feestelijke gelegenheden een half glas champagne of cava, uit beleefdheid
Na een aantal dagen droog weer, weeral, met amper of geen drup regen. is er gelukkig nog dit filmke, de klank van de regen.
Op 01min11 wordt de zaal joelend enthousiast omdat het zo goéd gedaan is. Omdat de donder zo goed ontworpen en uitgevoerd is. ’k Wou dat ik erbij geweest was. 'k Vermoed dat er microfoons onder de treden van het koor staan, om de donder te versterken.
Lang geleden rook een nieuw boek naar Een Nieuw Boek. Er was het papier, de drukinkt en de lijm, toen elk met een eigen inbreng in het geurareaal van het Nieuw Boek dat een aanwinst was.
Papier, drukinkt en lijm worden nu geurloos geproduceerd. Een nieuw boek ruikt niet meer als een Nieuw Boek. De stilte in de winkel is ook weg, er speelt nu muzak.
De boekenwinkel is al lang van een keten met een interieur zonder hout maar in kunststof. De uitstalling binnen ruikt naar omzet, naar kassa, naar aandeelhouders. En nostalgie is ook niet meer wat het geweest is.
Dit verhaal hebben we achteraf pas kunnen bijeen puzzelen. Eerst viavia en vier maanden later pas hadden we de details van DB zelf.
Het was bijna zomer. Het schip lag in Koeweit en er zouden een aantal mensen afgelost worden, onder wie de 2de mécanicien SA, een Canadees. Hij was blij dat hij naar huis kon, want zijn oudste studeerde af. Ze zaten daar ongeveer te wachten op hem voor de graduation-day. In Canada heet de ceremonie le Commencement, als ik me goed herinner.
De vervanger zou binnen de twee dagen aan boord zijn, ene DB, uit Kroatië. DB en zijn vrouw hadden een zoontje van vier en een dochter van drie maanden.
Het zoontje was nogal een vinnig ventje. Zelfs een kwieke alerte zeeman had er zijn handen vol mee. De schoolvakantie was in aantocht en de vrouw van DB zag het niet zitten om tegelijk met de baby, de kleine voltijds in huis te hebben. Ze had hulp nodig. Daarom werd besloten dat haar moeder zou komen logeren voor het aantal maanden dat het vaarcontract van DB duurde.
DB was niet zo'n fan van zijn schoonmoeder en zij niet van hem. Dat was al jaren zo. Daar leert men mee leven. De moeder was al toegekomen in Dubrovnik, met bagage voor drie of vier maanden. DB bekeek zijn eigen bagage, voor de drie of vier maanden aan boord en vroeg zich af waarom hij toekwam met één valies en de Oma er vier nodig had.
De kleine was weer druk, druk van vreugde toen hij begrepen had dat Oma dit keer lang zou blijven en er was weer geen zeggen meer aan het ventje.
Het was bijna etenstijd. DB zei hem zijn autootjes op te ruimen. Dat deed de kleine niet. DB zei het nog eens. De kleine reageerde niet eens. En Oma zat van op de sofa met een superieur glimlachje te kijken hoe weinig DB aan zijn zoontje te zeggen had.
Wacht maar, dacht DB, uw dochter mailt me toch elke dag en dan hoor ik wel hoe weinig gij er van terecht brengt na een dag of twee met ons mormel. En hij ging naar de keuken een hartversterker halen.
Hij kwam terug met een glas, trapte op een autootje, trachtte het glas te redden en verloor zijn evenwicht. De wijn vloog alle richtingen uit maar er lagen tenminste geen scherven en glassplinters tussen het kinderspeelgoed, want het glas was intact.
Zijn gewrichtsbanden waren niet intact. Zes weken rust, zeiden ze in de kliniek. Zes weken buiten dienst. Zijn valies bleef staan waar ze stond. En de schoonmoeder bleef ook natuurlijk. Met datzelfde glimlachje.
Het bemanningsagentschap in Kroatië verwittigde de rederij in Antwerpen. De rederij in Antwerpen verwittigde het schip in Koeweit. Aan boord in Koeweit kreeg 2de mécanicien SA van de capt te horen dat er geen vervanger was voor hem. SA kreeg ter plekke een plotse bloeddrukdaling. De diploma-ceremonie van zijn oudste in Canada ! Hij werd zo wittekes-gevaarlijk-bleek dat de capt ongerust werd en op slag beloofde dat hij hemel en aarde zou bewegen opdat de rederij toch een vervanger zou vinden nog voor het schip de kaai verliet. Binnen de 48 hrs wou dat zeggen, reisuren van thuis naar Koeweit inbegrepen.
SA wachtte af en vermeldde nog niks over deze onvoorziene omstandigheid in zijn mails naar Canada. Zolang er geen vervanger aan boord is, kan een 2de mecanicien niet afmonsteren. Dat ligt internationaal vast, als ik me goed herinner.
Nu België.
De telefoon ging, ik nam af, het was de rederij. Ik deed teken naar LM en zette de foon op speaker, want als de rederij belt na amper twee weken thuis is dat niet om ons een prettig verlof te wensen. Dat doen ze bij de debriefing op kantoor. De debriefing gebeurt binnen de twee werkdagen na aankomst in België.
Of LM kon vertrekken, een noodvervanging. Wééral? Vertrekken de dag zelf nog. Naar Koeweit. En ik gooide me in het gesprek : - Is er morgen geen vlucht? Nee, via Frankfurt was er enkel vanavond nog … - Probeer Zurich of Londen en morgenvroeg staan we klaar. Ze zouden terug bellen.
Of de volgorde van de luchthavens klopt weet ik niet meer. Ik weet wel dat ik ze met wat opzoekwerk wou bezig houden om wat meer tijd te krijgen om bagage te maken. Want wie bellen ze in geval van nood? LM. Iemand die geen kinderen heeft, dus evenmin de sociale verplichtingen die ze meebrengen. Geen afstuderende studenten, geen verlovingsfeesten of bruiloften. Geen geboortes of doopfeesten van kleinkinderen op komst, geen communies met feesten ... En we woonden nog in Antwerpen ook.
Wat dat laatste ermee te maken heeft weet ik niet, we hadden soms beter in Zaventem gewoond. Echt waar, zeelieden wonen best in Zaventem.
Wij waren dus een handen-vrij koppel. Daarom wist de rederij LM ook wonen natuurlijk. Soms leek het of ze ons nummer uit het hoofd kenden. Niks op tegen, maar onze bagage stond niet altijd vertrekkensklaar. Als ze dát willen, moet er iets tegenover staan.
Toen de rederij terug belde was de bagage voor de helft klaar en hadden ze een andere vlucht, morgenvroeg. Oké, ze konden het schip mailen dat we op komst waren. En 's anderendaags in alle vroegte stonden we op Zaventem. De vliegtickets lagen gereed aan de balie en de contracten zouden naar het schip gemaild worden.
Aan boord glimlachte SA van oor tot oor toen hij LM zag. Hij viel LM omzeggens om de hals.
- Ge wist toch dat ik kwam, deed LM. - Ik geloof niks meer, zei SA, tot ik mijn vervanger veilig en wel aan boord zie. Want op de gangway kan ook nog van alles gebeuren. Dat is ook waar. Op de gangway kan men ook een voet verzwikken of gewrichtsbanden scheuren.
Om het noodlot niet te verzoeken had SA zijn bagage nog niet gemaakt. - Owee, zei ik, moet gij daar nog aan beginnen? - Dat is in een kwartiertje gebeurd, zei SA. En dat deed hij met diezelfde brede glimlach. Iets later ging hij van boord, richting Canada.
’k Heb het altijd een biezondere story gevonden : als een kleuter in Kroatië zijn speelgoed laat slingeren valt in Koeweit een Canadees bijna flauw en kan men zich in België beginnen reppen.
Dat jongetje heeft deining veroorzaakt over de helft van het Noordelijk halfrond, dat is een kwart van de wereldbol.
Dit tafelblad wordt omhoog gehouden door het gewicht van vier emmers met zand die bovenop het blad staan. Tafelblad + emmers worden omhoog gehouden door de takeltjes in het plafond. Samen met de touwen dragen die takeltjes én het blad én de emmers.
Maar ! Hoe berekent men het gewicht dat in de vier emmers moet? Hoe berekent men de lengte van de touwen? En hoe begint men daarna aan de constructie? En wat neemt men tegen de hoofdpijn wanneer iets niet blijkt te kloppen?
Er moet niks berekend worden. Ze zijn met vijf om het te doen. Dus niet te hard denken maar doen. Men knoopt vier touwen aan vier emmers. Op de vloer ligt een tafelblad. De emmers plaatst men op het blad. In de emmers giet men voldoende kilo zand, als tegengewicht voor het houten blad. De vier touwen gaan via de takeltjes in het plafond naar de takeltjes in het tafelblad.
Met de uiteinden van de touwen hijsen nu vier personen het blad + de emmers tot de gewenste hoogte. Een vijfde persoon controleert langs alle kanten met de waterpas de stand van het blad en zegt wie nog wat moet hijsen en wie weer wat moet vieren.
Wanneer het tafelblad op de gewenste hoogte hangt, en zo horizontaal mogelijk, zet die vijfde persoon met stift een markering op het touw en daar wordt het touw dan vastgeknoopt, boven het takeltje op het tafelblad. Het overtollig touw wordt weg geknipt. De vijfde persoon loopt weer alle zijden af met de waterpas en vult lichtjes bij of haalt weg waar nodig.
Zo is het gegaan. Of juister gezegd : zo zou ik het doen. 'k Zou wel eerst thuis oefenen met de salontafel natuurlijk. Geen ingewikkelde berekeningen maken waar men hoofdpijn van krijgt, maar het gewoon doen. Het kan evengoed met lege emmers hoor, maar dan is de misleiding misschien weg, en daarmee ook het gepuzzel in de hoofden van de toeschouwers.
En nu … nu mogen de deuren van die tentoonstelling open.
De oorspronkelijke vraag was : hoeveel zand moet er MINIMUM in de emmers als tegengewicht voor het blad. Dat wordt rekenen natuurlijk en daar komt weer hoofdpijn van. Komkom, denk ik dan, er is in de wereld genoeg zand voor iedereen. Ik doe niet aan minimumpjes.
De buurvrouw van de broodjeszaak heeft een nichtje. Dat nichtje moet als vakantietaak een werk maken over camouflage. Die taak wil ze hebben tegen eind juli, dat is wo-31/07, over negen dagen. En of ik soms ideeën had. Tja, camouflage, daar kan men veel kanten meer uit hé.
'k Dacht eerst aan de camouflage van gevechtskledij, maar jungle-, woestijn- en sneeuwcamouflage vergelijken was misschien wat te militair, dat zou misschien niet de bedoeling zijn van de taak. Misschien verwijzen naar de dierenwereld dan? Mimicry en zo … Mogelijk ook een alinea over make-up. Of bodypaint. Of Trompe l’oeil? Ik raakte op dreef hoor.
't Was een taak voor Nederlands. Misschien bedoelde men eerder iets over verhullende taal ? Over de 'politiek correcte' woordenschat van tegenwoordig, de Nieuwspraak? Het mooier doen voorkomen van de huidige realiteiten via de bewuste woordkeuzen, camouflage, Nieuwspraak door politici en andere correctelingen.
- Ze heeft al iets over camouflage, zei Hannah behulpzaam en ze gaf me een usb-stick. Hopelijk kunt ge hier mee voort … - Ha, iets om op verder te werken, dat vergemakkelijkt de zaak, zei ik en ik stak de stick op zak.
Thuis deed ik het bestand open, benieuwd welke instructies de leerkracht zou meegegeven hebben. Er stonden geen instructies. Er stond enkel wat het nichtje al verzameld had. Wat er stond was kort,
synoniemen camouflage : verhullen, opgaan in de omgeving illustratie camouflage : niks
Hiermee kom ik zeker een eind verder, Hannah! Alvast tot op dit blog. En bedank uw nichtje voor het voorbereidend werk.
wiki
