een kwart van de wereldbol

          Dit verhaal hebben we achteraf pas kunnen bijeen puzzelen.
          Eerst viavia en vier maanden later pas hadden we de details van DB zelf.

Het was bijna zomer.
Het schip lag in Koeweit en er zouden een aantal mensen afgelost worden,
onder wie de 2^de mécanicien SA, een Canadees.
Hij was blij dat hij naar huis kon, want zijn oudste studeerde af.
Ze zaten daar ongeveer te wachten op hem voor de graduation-day.
In Canada heet de ceremonie le Commencement, als ik me goed herinner.

De vervanger zou binnen de twee dagen aan boord zijn, ene DB, uit Kroatië.
DB en zijn vrouw hadden een zoontje van vier en een dochter van drie maanden.

Het zoontje was nogal een vinnig ventje.
Zelfs een kwieke alerte zeeman had er zijn handen vol mee.
De schoolvakantie was in aantocht en de vrouw van DB zag het niet zitten om
tegelijk met de baby, de kleine voltijds in huis te hebben. Ze had hulp nodig.
Daarom werd besloten dat haar moeder zou komen logeren
voor het aantal maanden dat het vaarcontract van DB duurde.

DB was niet zo'n fan van zijn schoonmoeder en zij niet van hem.
Dat was al jaren zo. Daar leert men mee leven.
De moeder was al toegekomen in Dubrovnik, met bagage voor drie of vier maanden.
DB bekeek zijn eigen bagage, voor de drie of vier maanden aan boord
en vroeg zich af waarom hij toekwam met één valies en de Oma er vier nodig had.

De kleine was weer druk, druk van vreugde toen hij begrepen had
dat Oma dit keer lang zou blijven en er was  weer geen zeggen meer aan het ventje.

Het was bijna etenstijd.
DB zei hem zijn autootjes op te ruimen. Dat deed de kleine niet.
DB zei het nog eens. De kleine reageerde niet eens.
En Oma zat van op de sofa met een superieur glimlachje te kijken
hoe weinig DB aan zijn zoontje te zeggen had.

Wacht maar, dacht DB, uw dochter mailt me toch elke dag
en dan hoor ik wel hoe weinig gij er van terecht brengt
na een dag of twee met ons mormel. En hij ging naar de keuken een hartversterker halen.

Hij kwam terug met een glas,
trapte op een autootje, trachtte het glas te redden en verloor zijn evenwicht.
De wijn vloog alle richtingen uit maar
er lagen tenminste geen scherven en glassplinters tussen het kinderspeelgoed,
want het glas was intact.

Zijn gewrichtsbanden waren niet intact. Zes weken rust, zeiden ze in de kliniek.
Zes weken buiten dienst. Zijn valies bleef staan waar ze stond.
En de schoonmoeder bleef ook natuurlijk. Met datzelfde glimlachje.

Het bemanningsagentschap in Kroatië verwittigde de rederij in Antwerpen.
De rederij in Antwerpen verwittigde het schip in Koeweit.
Aan boord in Koeweit kreeg 2^de mécanicien SA van de capt te horen
dat er geen vervanger was voor hem. SA kreeg ter plekke een plotse bloeddrukdaling.
De diploma-ceremonie van zijn oudste in Canada ! Hij werd zo wittekes-gevaarlijk-bleek
dat de capt ongerust werd en op slag beloofde dat hij hemel en aarde zou bewegen
opdat de rederij toch een vervanger zou vinden nog voor het schip de kaai verliet.
Binnen de 48 hrs wou dat zeggen, reisuren van thuis naar Koeweit inbegrepen.

SA wachtte af en vermeldde nog niks over deze onvoorziene omstandigheid in zijn mails naar Canada.
Zolang er geen vervanger aan boord is, kan een 2^de mecanicien niet afmonsteren.
Dat ligt internationaal vast, als ik me goed herinner.

Nu België.

De telefoon ging, ik nam af, het was de rederij. Ik deed teken naar LM en zette de foon op speaker,
want als de rederij belt na amper twee weken thuis is dat niet om ons een prettig verlof te wensen. 
Dat doen ze bij de debriefing op kantoor.
De debriefing gebeurt binnen de twee werkdagen na aankomst in België.

Of LM kon vertrekken, een noodvervanging. Wééral?
Vertrekken de dag zelf nog. Naar Koeweit.
En ik gooide me in het gesprek :
- Is er morgen geen vlucht?
Nee, via Frankfurt was er enkel vanavond nog …
- Probeer Zurich of Londen en morgenvroeg staan we klaar.
Ze zouden terug bellen.

Of de volgorde van de luchthavens klopt weet ik niet meer.
Ik weet wel dat ik ze met wat opzoekwerk wou bezig houden
om wat meer tijd te krijgen om bagage te maken.
Want wie bellen ze in geval van nood? LM.
Iemand die geen kinderen heeft, dus evenmin de sociale verplichtingen die ze meebrengen.
Geen afstuderende studenten, geen verlovingsfeesten of bruiloften.
Geen geboortes of doopfeesten van kleinkinderen op komst, geen communies met feesten ...
En we woonden nog in Antwerpen ook.

Wat dat laatste ermee te maken heeft weet ik niet,
we hadden soms beter in Zaventem gewoond.
Echt waar, zeelieden wonen best in Zaventem.

Wij waren dus een handen-vrij koppel. Daarom wist de rederij LM ook wonen natuurlijk.
Soms leek het of ze ons nummer uit het hoofd kenden.
Niks op tegen, maar onze bagage stond niet altijd vertrekkensklaar.
Als ze dát willen, moet er iets tegenover staan.

Toen de rederij terug belde was de bagage voor de helft klaar en hadden ze een andere vlucht,
morgenvroeg.
Oké, ze konden het schip mailen dat we op komst waren.
En 's anderendaags in alle vroegte stonden we op Zaventem.
De vliegtickets lagen gereed aan de balie en de contracten zouden naar het schip gemaild worden.

Aan boord glimlachte SA van oor tot oor toen hij LM zag. Hij viel LM omzeggens om de hals.

- Ge wist toch dat ik kwam, deed LM.
- Ik geloof niks meer, zei SA, tot ik mijn vervanger veilig en wel aan boord zie.
  Want op de gangway kan ook nog van alles gebeuren.
Dat is ook waar. Op de gangway kan men ook een voet verzwikken of gewrichtsbanden scheuren.

Om het noodlot niet te verzoeken had SA zijn bagage nog niet gemaakt.
- Owee, zei ik, moet gij daar nog aan beginnen?
- Dat is in een kwartiertje gebeurd, zei SA.
En dat deed hij met diezelfde brede glimlach.
Iets later ging hij  van boord, richting  Canada.

          ’k Heb het altijd een biezondere story gevonden :
          als een kleuter in Kroatië zijn speelgoed laat slingeren
          valt in Koeweit een Canadees bijna flauw en
          kan men zich in België beginnen reppen.

Dat jongetje heeft deining veroorzaakt over de helft van het Noordelijk halfrond,
dat is een kwart van de wereldbol.

m- HiH-08/2015, 07/2016, nagekeken -