loontje-boontje of De Ironie van het Lot ~ vervolg op tekst 485, die een aflevering uit Eigen Kweek zou kunnen zijn.
Mogelijk was het niet het Lot dat ingreep. Mogelijk was het de engelbewaarder van de man van Catherine die het geen tweede keer wou zien gebeuren dat zijn beschermeling door haar aanhoudend gejammer en gezeur van de stress in het ziekenhuis belandde.
De engelbewaarder bedacht dat hij Catherine misschien een lesje zou kunnen leren. Maar volgens de Beroepscode der Engelen mocht hij dat niet doen. Daarom ging hij kloppen aan een achterpoortje van de Russisch-Orthodoxe hemel en vroeg daar de hulp van een Russisch-Orthodoxe Heilige, want voor dat soort klussen gaat men best naar de Russen. En heiligen genoeg daar. Dit alles gebeurde natuurlijk in stilte en in het donker.
De engel had geluk, er was juist een heilige vrij die de klus wou klaren, Catherine eens doen schrikken. "Popugat, zastenchivyy" knikte de heilige en hij plukte aan zijn baard. Hij dacht na. "Dada" replikeerde de engel en hij was weg voor ze hem thuis zouden missen.
En moet iets fout gegaan zijn met de vertaling van Dada want de dag daarop viel Catherine van de trap. Definitief. Iederéén was nu geschrokken. En daarop volgde dan die diepe stilte die alom te horen was.
De engelbewaarder was er een tijdje niet goed van. Schuldgevoelens en zo. Maar toen hij zag dat zijn beschermeling en de kersverse Russische schoondochter samen dansten, verdampten die schuldgevoelens in een paar tellen. Hij stond op, rechtte zijn rug en strekte zijn vleugels. "Que será, será", dacht hij. Dat is Spaans, want die engelbewaarder van de Pa is een buitenlander, hij is van Argentinië. Maar dat heeft Catherine nooit geweten natuurlijk.
het verhaal van de zoon ~ naar een gegeven van CvT
“Toen ik trouwde stond zowat het halve dorp op zijn kop. Nieuwsgierigheid vierde hoogtij, niet alleen nieuwsgierigheid naar de bruid maar ook naar de reactie van de ouders van de bruidegom, mijn ouders. De bruid was namelijk iemand met een kleurtje, een mooi vriendelijk meisje met gitzwart haar en donkerbruine ogen. Ze zag er amper een jaar of 16 uit, wat haar nog meer in de belangstelling bracht.
Wat het dorp dacht, ach, dat kon mijn ouders niet zoveel schelen. De kersverse schoondochter was volwassen en zij waren blij met haar, dus niemand moest er iets op aanmerken. Alleen had Moeder geen rekening gehouden met de familieleden. Haar andere schoondochter kon er niet echt om lachen en al heel gauw stond haar moeder Catherine aan de deur.
Of mijn Moeder er echt geen voetje had kunnen voor steken, want van waar was die nieuwe ook alweer en hoe was haar naam en was ze echt nog maar 16 jaar. De Moeder antwoordde dat ze helemaal geen zin had om er een voetje te steken en dat de bruid 24 jaar was en ze kwam uit Thailand en haar naam is Prisana. Nadat ze een keer of vijf haar naam uitgesproken had begon Catherine helemaal te zeuren. Wat als er kinderen kwamen, en de taal, en het eten, en-en-en ...
Telkens mijn Moeder en Catherine mekaar tegenkwamen begon het mens over Prisana, maar hoe mijn Moeder ook praatte, ze kon haar niet overtuigen dat een huwelijk tussen 2 culturen best kans op slagen had. ‘Bij mij komt zoiets niet in huis! Wat hebben jullie wel gedacht! Nooit van mijn leven en mijn man zou het ook niet moeten weten!’ Zo ging het telkens.
Toen werden onze kinderen geboren en weer was Catherine er om te zeuren, en weer zei Moeder dat mocht haar eigen zoon met een buitenlandse naar huis komen Catherine niet anders zou kunnen dan de situatie aanvaarden. Dat werd dan telkens luid en ten stelligste ontkend.
De tijd gaat snel, mijn echtgenote en ik zijn niet meer dat prille koppel, maar Catherine zeurde nog steeds. En dan was er opeens een dag dat mijn jongste broer binnenkwam en zo langzaam als maar kon zei : ‘De zoon van Catherine heeft een lief ’. ‘Nu ja’ antwoordde mijn Moeder ‘Hij heeft er de leeftijd voor hé, dus waarom niet.’ En toen zei mijn broer langzaam ‘ze komt uit Rusland’.
Mijn Moeder dacht dat ze er zou inblijven, van het lachen dan, de tranen liepen haar over de wangen en ik dacht aan al die keren dat Catherine hier was geweest en iedere keer zeurde. Wat zou ze nu zeggen! Alleen, ze kwam niet meer. Iedere dag was er ruzie met de zoon, ze liep dagen huilend rond en haar man moest naar het ziekenhuis omdat hij door haar gedoe en gekijf ziek geworden was van de stress. Dit alles sleepte een jaar aan en het Russisch meisje werd niet aanvaard.
En dan was daar het lot. Verleden jaar viel Catherine van de trap en zij was op slag dood. Alle gezeur en lawaai, al het ruzie maken was zeer plots voorbij, er viel een diepe stilte. Van boosheid was niets meer te horen of te zien.
Het huwelijk werd gevierd in juni en de vader van de bruidegom danste met zijn schoondochter.
En ik ? Ik vind mezelf een sukkel want voel me schuldig, zeer schuldig, omdat ik zo vaak gelachen heb met Catherine haar zielige bekrompenheid.”
men schildert een stilleven, maar … het fruit ligt niet stil!
still life painting of fruit bowls Vasilis Jeannou
Wie zou beroering verwachten daar waar één banaan wat lag te smachten. Zij wou van krom naar recht en dat werd niet meer bijgelegd! 't Was revolutie in de schaal met fruit ... de artieste nam een kloek besluit: we fiksen het wel even, zoveel opstand in 't stilleven.
Het fruit riposteerde nog een poos met veel ah's en met veel oh's en de peer, de appel en de appelsien, ook zij verdwenen plots nadien in de grote beker van de rode smoothiemaker met gans onderin die kriek, rood vanwege haar paniek.
Nu ligge'r enkel nog de druiven. Die zijn dronken van het fuiven, beschonken door hun eigen sap. Een druivenleven, da's één grap. Banaan? Daar wordt niet meer om getreurd, er is immer niks gebeurd want tussen druif en wijn (hik) doet enkel 't persen ietwat pijn.
Politiekers ken ik niet en misschien is dat ook beter voor hen. 'k Zou hen toch maar aan het hoofd zeuren over losliggende stoeptegels of vragen tot wie ik me moet wenden ivm fietspaden of zebrapaden en jammeren dat er na zes maanden nóg niks aan de vijver of de hondenwei gedaan werd en dat het nu al de derde winter op rij was dat de sneeuw niet geruimd werd op de voetpaden van de sociale wijk hier rechtover en hoe het komt dat brandweer en hulpdiensten NOG ALTIJD verloren rijden in die wijk. De pizzajongens kennen er de weg wel!
Nee, een politica of politicus zou aan mij niet veel gezelligheid beleven. Betrokkenheid vinden ze oké -wanneer en indien en zolang het hen schikt- maar mijn naarstigheid zou al gauw tegensteken denk ik. Een dochter van mijn zus Laura heeft dat soort ijver ook. Toen Lien twaalf was, zag ze op een ochtend in juli dat aan het begin van de straat het bord SPELENDE KINDEREN nog altijd niet geplaatst was. Ze maakte rechtsomkeer, toog naar haar moeder en vroeg ernstig of zij soms wist waarom het zomerbord er nog niet stond. Nee, dat wist Laura niet.
- En de zomervakantie is al drie dagen bezig!
Dát wist Laura wel : ze had al drie dagen haar vier kalibers voltijds in huis. Zo nog gedurende ongeveer twee maanden.
- Ga het eens vragen aan de burgemeester, zei Laura. - Goed, zei Lien en ze beende de keuken uit. - Wacht Lien! Wacht efkes, het is zaterdag. Dan is hij niet op het gemeentehuis. - Waarom niet? vroeg Lien. - Omdat het zaterdag is Meisje. - Oh? Dan ga ik naar zijn huis, zei ze opgewekt. - Weet ge waar hij woont?
Nee dat wist Lien niet.
Laura droogde haar handen af, viste ergens een folder van tussen en las het adres voor. Lien kende die straat en fietste naar het huis van de burgemeester. Ze belde aan en Het Beleid hemzelve deed open.
Ze kwam met een vraag en ze mocht binnenkomen om gehoord te worden. Het gebeurde wel aan een terrastafel en de burgemeester was zoals haar pa in onderhemdje en de grasmachine luisterde mee maar dat deed niks af aan de ernst van de situatie.
Haar vraag werd genoteerd en hij zou zorgen dat het in orde kwam. Hij zei niet dat hij zou zien wat hij kon doen, hij zei dat hij 'zou zorgen dat het in orde kwam'.
Lien fietste naar huis. Haar koperkleurig kopke moet er feestelijk uitgezien hebben in de zon. - Hoe is het gegaan? vroeg Laura. - Goed. Hij zal zorgen dat het in orde komt. En hij heeft zijn telefoonnummer gegeven. Voor als er nog eens iets is. - Zijn telefoonnummer hebben we toch? zei Laura. Lien gaf haar het papiertje terwijl met haar andere hand haar schoen stond los te wrikken. - Het is zijn GSM-nummer, zei ze, alsof dat vanzelfsprekend was.
In de loop van de week stond het bord er.
Het GSM-nummer van de burgemeester heeft nooit moeten dienen, is nooit van pas gekomen. Maar hij zou nu, een aantal jaren later, zo’n mondige jongedame wel in zijn jeugdwerking kunnen gebruiken.
'Lezen is denken met andermans hoofd' ? Nee dank u, liever niet, 'k gebruik mijn eigen breintje wel.
Er is het soort lectuur/literatuur dat ons wíl doen denken met andermans hoofd, maar dat zijn de indoctrinatie en de demagogie en ook de platte propaganda. Zulke schrijvers willen ons doen denken zoals zijzelf. En dat werkt. Helaas werkt dat zeer vaak.
'Lezen is kijken door andermans ogen' ? Ja, graag, leen mij uw visie.
De tweede soort schrijvers beïnvloedt ons ook, maar deze mensen nemen ons denken niet over. Dat zijn ze zelfs niet van plan. Men kan wel in hun ban geraken natuurlijk. Ze kunnen ons optillen, ze kunnen ons doen zweven. Maar op het einde zetten ze ons toch weer neer met : 'bekijk het nu zelf'. Ze laten ons achter. Ze laten ons met rust. Ze laten ons alleen. Want nadenken is iets wat we rustig en ook alleen moeten doen, iets waar we alleen voor staan. Dat is de prijs voor de Vrije Wil, dat we nadenken alleen moeten doen. Soms is die prijs te hoog en geven we tijdelijk onze vrije wil op. Of minder tijdelijk, helaas …
Die tweede soort, dat zijn de integere schrijvers, zij die ons nadien achterlaten. Ze bieden ons een kijk aan, een visie, zonder ons denken te willen sturen. Ze sturen wel efkes onze kijk, maar ze nemen ons denken niet over.
Een week of wat geleden stond LM uit het raam te kijken.
- Is er iets te zien? vroeg ik. - Daar staan drie witte auto’s na mekaar geparkeerd, zei hij.
Hij deed me denken aan een klein jongetje dat zich verveelt. Of is dat voor jongetjes een bezigheid op zich, auto’s kijken?
- Dat gebeurt niet dikwijls, zei hij nadenkend, drie auto’s van dezelfde kleur. Daar zou een mens een fotootje moeten van maken. - Maak dat fotootje dan, stelde ik voor. Alsof hij op mijn fiat had staan wachten ging hij het toestel halen.
De dagen daarop keek ik ondanks mezelf wat vaker buiten, om te zien of ik auto's van eenzelfde kleur zag staan. Twee blauwe! Dat ging ik onmiddellijk melden. Maar twee op een rij is niet goed genoeg. Het moeten er minstens drie zijn. Hij kwam toch eens kijken. Ze waren niet van hetzelfde blauw, dus dat telde niet. Afgekeurd. Het is zijn spel, dus hij bepaalt de spelregels. Het heeft geen zin dat ik daaraan begin te sleutelen.
Gekleurde auto's zijn zeldzaam geworden. In deze straat toch. De meeste auto's zijn grijs. Grijze staan hier genoeg. Maar ze moeten alle drie van dezelfde tint grijs zijn. En weet ge hoeveel tinten grijs er bestaan? Juist ja.
Een paar dagen geleden hadden we een historisch moment, een mirakel, drie rode auto's op een rij. Knalrood, alle drie. Daar is ook een foto van natuurlijk.
Hoe komt het dat LM die dingen zoveel sneller gezien heeft dan ik? We kijken toch allebei uit hetzelfde raam.
Ik kijk af en toe naar de bomen, hoe ze erbij staan en ik probeer me in te denken hoe ze zich voelen. Ik kijk af en toe naar de lucht, daar valt ook van alles te zien en te bedenken. Naar de plantsoenen, vaak. Heel soms kijk ik naar de mensen.
LM kijkt telkens naar de lucht, de bomen, de plantsoenen, de stoepen, de rijweg en naar álles wat daar langskomt, vliegt, losloopt, beweegt en stilstaat. Dat is het verschil. Ik kijk óf er iets te zien is, hij kijkt naar wát er te zien is.
Het was een buurtcafeetje op een hoek (in Ganshoren) met heel veel daglicht & uitzicht en met een heel gevarieerd cliënteel. Sultan was één reden waarom ik er naartoe trok. Jerom kon dan eens zot doen en Sultan ook.
En waarom tussen 17h & 18h, omdat er dan twee, soms drie Oma's waren met hun kleinkinderen. De twee honden hielden de kinderen efkes bezig. Het duo Sultan & Jerom was een kijkspel, een tijdelijk toemaatje.
Er waren twee scholen in die buurt. De Oma's haalden de kleinkinderen af, maar het was de moeite niet om naar huis te stappen, boekentassen uit, jassen uit, schoenen uit ... Tegen de tijd dat ze bij Oma aangekomen waren en de kinderen ontdaan waren van hun bepakking, moest alles al weer aan, omdat de papa of de mama ging toekomen en toeterde vanwege geen parkeerplaats. Daarom werd afgesproken in het cafeetje. Omdat het vlakbij de scholen was. En omdat er parkeerplaats was voor de ouders.
Ondertussen hadden de Oma's er gezelschap aan mekaar en de kinderen ook. En wij stamgasten, wij vonden de kinderen plezant. Wanneer er eentje verjaarde kregen alle aanwezigen een snoepje, zoals de kindjes van hun klas. De Oma's brachten al eens cake mee ... een buurtcafeetje dus. En voor Jerom en mij heel aantrekkelijk tussen 17h&18h.
Het drinkwater van Jerom & Sultan was een bezigheid voor de kinderen, een bekommernis eigenlijk: de drinkbak van Sultan was te hoog voor een kleine York. Daarom kreeg Jerom elke dag een klein potje water naast de drinkbak van Sultan. De kinderen moesten aan dat potje denken want wij 'vergaten' dat hé. En wie van hen mocht die dag het potje plaatsen? Daarover onderhandelden zij dan.
Sultan veegde dat 'speelgoedpotteke' in één lik leeg natuurlijk. En meestal gooide hij het potteke nog omver ook! Zeer luide verontwaardiging bij de kinderen, dat een grote loebas het spul van een kleine ... Die situatie kenden ze blijkbaar van op school.
Toen Jerom na veertien dagen niet meer kwam, vonden ze dat jammer. Sultan ook. Die kwam dan me dan eens besnuffelen van, awel? ... waar is die kleine ? Na een paar keer hadden wij terug een begroeting als vanouds, zonder gekwispel.
Zelf vond ik het ook jammer. Die kleine Jerom was ik al goed gewend geraakt. En hij mij. Denk ik. Hoop ik.
Ergens in de jaren 80 mocht ik twee weken het hondje bijhouden van een bevriend koppel dat op vakantie ging. Het was een appartementshondje en het was een klein hondje. Een jonge Yorkshire. Gelukkig kort getrimd. Maar wel met een zware snor. Zo'n rechthoekige stofzuigersnor, ongeveer zo, maar dan werkelijk rechthoekig :
foto van 't Net
Omdat hij zo'n flink kereltje was heette hij Jerom. Niet Jerommeke. Jerom. Gelijk een grote.
Het uitlaten was zo gebeurd en lichaamsbeweging was een kleine moeite : bij de ochtend- en de middagwandeling gingen we het blokje rond en meneertje had zijn lichaamsbeweging gehad voor de komende uren. 'k Was tamelijk tevreden over onze routine, ik zou een fit hondje afleveren.
Jerom was een Proper ventje. En hij was een Braaf ventje. Een mens kan zich geen beter logeetje indenken. Hij was nogal op privacy en omgangsvormen gesteld. Na elke wandeling ging hij wat drinken en verdween dan in zijn 'doos' om een dutje te doen. Had hij gekund hij had het deurtje achter zich toegetrokken: niet storen.
De tussenliggende uren hield hij zich bezig met zijn eigen zaakjes. Rondsnuffelen. Zitten Kijken. Liggen Nadenken. Opnieuw snuffelen. Komen of knuffelen deed hij niet. Kwispelen : zeer af & toe, en dan met mate. Hij was een tamelijk eenzelvig hondje. Eerder een kattenmentaliteit, leek me. Of Britse mentaliteit? Komen knuffelen was er niet bij.
Rond 17h stond hij gereed voor het derde uitje van de dag. Dat eindigde dan in het stamcafé, waar hij ongeveer een uur speelde met Sultan, een Duitse scheper van bijna twee jaar oud. Dat was het enige uur van de dag dat ik Jerom jong-uitbundig zag.
Tussen de voorpoten van Sultan lag hij dan stoer te doen : wriemelende capriolen uithalen waarbij hij overkop tuimelde stevig miniatuur-gegrom produceren, in de fluwelen voeten van die grote bijten, en met veel gewip naar omhoog keffen.
Zijn kopje verdween soms in de muil van Sultan maar die was zo'n onnozel groot kalf dat ik Jerom zelfs in zijn voederbak had durven zetten.
Na dat uurtje was Jerom pompaf en moest ik hem dragen. Dat liet hij toe met zijn oogjes dicht, zijn kopje in mijn arm en met een diepe zucht. 's Avond gingen we niet meer de deur uit, dan mocht hij in de tuin. Genoeg is genoeg, newaar. Dat dacht hij zelf ook want hij bleef nooit lang in de tuin. ----- De twee weken waren om, de baasjes kwamen naar huis. Hun vakantie was blijkbaar niet zo'n succes geweest, er zat duidelijk een haar in de boter en om een of andere reden was ik de kop van jut. Toen we naar de auto liepen, stapte zij voorop met Jerom aan de leiband. Haar man en ik volgden gedwee met de hondespullen.
We kwamen langs het cafeetje. Jerom trok naar rechts. 'Nog efkes dag zeggen tegen Sultan' was hij van plan. Bij de deur ging hij gedecideerd op de dorpel zitten. Waarop zij, plots in alle staten: "O NÉÉ ! GE HEBT HEM OP CAFÉ LEREN GAAN!"
m, die een fit hondje wou afleveren - EZW-01/2012 – HiH-11/2014, 05/2017- nagekeken
Deze voormiddag was ik aan het rondsnuffelen in recepten en ik las er eentje waar een Granny Smith bij in de salade gaat. 'k Weet al niet meer welke salade. En toen dacht ik aan een raam en licht en veel groen en ik wist niet waarom.
Hebt gij dat ook soms ? 'k Lees iets of ik hoor iets en dat doet me aan iets anders denken en zo gaan mijn gedachten dan rondhuppen als konijntjes. Soms maken ze sprongen als kangoeroes, maar vandaag waren het konijntjes.
Vaak gebeurt het bij gedichten, soms komt er geur of aroma bij. Soms gebeurt het ook bij andere teksten, zoals deze voormiddag, bij zoiets banaal als een recept bvb.
Groene appel en appelgroen … het heeft efkes geduurd maar ik heb het gevonden. Het was een schilderij. En dat schilderij heb ik ook terug gevonden, dat ging iets sneller. Het stond nog waar ik het weg gezet had. (met dank aan CC)
'k Ben blij dat ik er aan uit ben, want die konijntjes begonnen op mijn zenuwen te werken.
Zomers mooi vind ik het. Het gaat over tinten van groen en blauw en over een appel. Maar deze apple is nu juist niét groen.
Uit de krant van vr-13/05/2016. Van een wijkagent in Amsterdam-Noord :
“Nadat ik een flesje drinken had gekocht, loop ik een supermarkt in de wijk uit. Terwijl ik naar buiten loop, zie ik voor de uitgang enkele volwassenen staan. Bij hen staat tevens een klein meisje met blond haar en staartjes. Ik schat haar een jaartje of 5.
Ik zie dat ze mij aankijkt en ter wijl ik haar gedag zeg spreekt ze mij aan. Ik hoor haar zeggen: "Politie, mijn papa heeft net door rood gereden". Ik zie dat ze heel serieus is en dus doe ik alle moeite om niet in de lach te schieten. Ik kijk haar eveneens serieus aan en vervolgens ook haar papa.
Ik denk snel na en besluit mijn bonnenboekje tevoorschijn te trekken. Ik blader heel rustig door het boekje en pak er een gele bon uit. Ik kijk haar nogmaals serieus aan en zeg dan: "Oké meis dat is serieus. Alsjeblieft, hier is een gele bon. Geef die maar aan je papa en zeg hem dan dat hij dat nóóit meer mag doen."
Ik zeg haar daarop gedag en terwijl ik doorloop hoor ik haar zeggen: "Hier papa, alsjeblieft nooit meer doen!" Ik schiet in de lach en achter mij hoor ik hard lachen. Ik stap in de dienstauto en vertrek.”
De wijkagent.
Het meisje meende het en de agent ging helemaal mee in haar verhaal. Die man is waarschijnlijk een opvoedkundig genie. 'k Vond het een lief verhaal. Tot mijn cent viel dat die vader wel een zeer belabberde vader is als hij 1/ door het rood rijdt met zijn dochter aan boord, dat hij zoiets maar doet in zijn eigen tijd, niet wanneer hij moet opvoeden. 2/ luidop lacht wanneer hij een boete (zij het nep) onder de neus krijgt.
Het dochter van vijf heeft meer verantwoordelijkheidsgevoel in haar vezels dan de vader in zijn alfabrein. Daar staat hij dan foute signalen te geven : én hij is in overtreding, én hij lacht met de sanctie. Is dat een vader of is dat een hooligan die toevallig een kind heeft ?
De agent rijdt weg uit haar leventje maar met die vader zit ze mogelijk nog 13 jaar opgescheept. Ik hoop oprecht dat er andere voorbeelden haar pad kruisen.
m - tja, een verhaaltje blijft bij mij niet lang 100% schattig of grappig he … - HiH-05/2016, nagekeken
De naam van het werk is dus Hydrangeas. Hydrangeas, zegt me niks, 't zal wel een kattenras zijn. Want in zo'n rijk huishouden houdt men toch geen ordinaire felis domesticus, zodus is het zwart mormel op de sofa een raskat.
Alhoewel, hydrangeas … hydra = water … een waterkat? Daarom ziet ze er zo verzopen uit! Want het beestje is bijlange niet zo fijn weergegeven als alle andere dingen op het doek. Toch maar eens opzoeken, kijken wat google er over zegt, over hydrangeas.
Woeah! Kattenras, niks van! Hydrangea is de plantkundige naam voor hortensia! Ooit val ik nog eens van mijn stoel van het lachen.
Links op de voorgrond staat een pot met witte bloemen: dat zijn ze, de hydrangeas. En mogelijk zijn de bloemen op het textiel ook hortensia's.
Een doek vól hydrangeas en ik denk al meer dan een jaar dat het over de kat gaat … Ooit hé, ooit val ik nog eens van dit stoeltje van het lachen.
Vermits ik door de job al even veel tijd buiten België was als ín België, heb ik een flink aantal keren niet gestemd. Gaan stemmen op een consulaat of op de ambassade was geen optie, in het midden van de oceaan staat nergens een consulaat of een ambassade. Of een stembus. Vandaar : niet voldaan aan de stemplicht. Mogelijk gevolg : telkens een boete
Volgens de Pool der Zeelieden werd in dat verband het nodige gedaan door de rederij. Wat er verstaan werd onder 'het nodige' heb ik nooit gevraagd, ben ik nooit nagegaan. 'k Was al lang blij dat de papperasserij ons uit handen genomen werd en dat de boetes ons bespaard bleven, de collega's en mij.
Zo’n 15 jaar later of meer, toen ik mee voer met LM en enkel nog 'scheepsgezel' was, niet meer bemanningslid, kreeg ik twee zo'n uitnodigingen in de bus. Stembrieven. Oproepingsbevelen. Om de een of andere reden was ik nog thuis en LM was al aan boord, gemonsterd en vertrokken en wel. Ik zou pas in de volgende haven aan boord gaan. Waarom dat toen zo was weet ik niet meer.
'k Belde naar de rederij en ik vroeg wat ik met de kiesbrief van LM moest doen, want zij hielden zich toch bezig met dat soort toestanden? De persoon aan de foon zou het eens gaan vragen. Dat soort chance heb ik dikwijls : als ik bel voor iets waar ik niks van weet, krijg ik te maken met iemand die er ook niks van weet.
De persoon wist te vertellen dat de rederij zich daar niet meer mee bezighield. De zeevarende moest dat nu zelf in orde brengen. Ja maar, de zeevarende bevindt zich op dit ogenblik op zee … Geen affaire mee, zei de rederij. (Of iets dat daar op neerkwam). Kortom : los het zelf op.
Bon, om dikke boetes te vermijden stapte ik naar het districtshuis van Ekeren, vast besloten om LM uit die papier-penarie te houden. De Jomme Dockx van dienst bekeek me alsof ik het over een uitheemse diersoort had :
- Uw man is zééman? - Ja, hij is zeevarende en hij is nu aan boord en kan niet komen stemmen en vroeger hield de rederij zich bezig met dat soort zaken maar nu niet meer, dus dat hij niet zal stemmen, kom ik nu efkes melden omdat we een boete willen vermijden.
En ik gaf het adres en het telefoonnummer van de rederij, voor 't geval er iets zou moeten bevestigd worden.
- Zeeman, zei hij bedenkelijk. - Ja meneer, zeeman. Da's toch niet zo eigenaardig hé, in een havenstad. Het 3de Havendok ligt hier vlakbij, ten einde de Ekerse steenweg. - Zeeman, zei hij nog eens.
En hij ging vragen hoe het moest. Want in Ekeren kennen ze wel dokwerkers, omdat er dokken zijn in de haven, maar zeelieden, van die mensen die werken op zeeschepen, nee, dat was nieuw! Hij kwam terug met de melding dat ik de afwezigheid van de zeeman in het stemlokaal moest signaleren. Daar zouden ze dan het nodige doen. En ik geloofde dat. Ja, echt waar, ik geloofde dat soort dingen toen nog. De zondag van de stemming gaf ik mijn kiesbrief en identiteitskaart en ik liet ook de kiesbrief van LM zien.
- Heeft u een volmacht? - Nee, ik moet hier gewoon melden dat hij niet zal komen stemmen omdat hij op zee is. - Hij kan stemmen tot 13h hoor, zei de man geruststellend. - Meneer hij is niet AAN zee, hij is OP zee. Hij is niet op weg naar hier, hij is op weg naar Korea. - Koré-aa? - Om te gaan lossen, ze ik. Of misschien om te laden, dat weet ik niet juist.
Dat laatste had ik er niet moeten bij zeggen.
- Waar in Korea ? pierde hij, alsof dat er toe deed. - Ulsan, Pusan of misschien Yoshi … ik weet het niet.
Dat begon verdacht te lijken he. Ik wist niet precies waar mijn man was, of wat hij aan het doen was, ik wist alleen dat hij niet zou komen stemmen. De naam van het schip zou ik dan ook wel verzonnen hebben …
Dat de rederij de eerbiedwaardige tante CMB was hielp ook al niet, want de afdeling zeevarend personeel had al enkele jaren een eigen naam en er stond nergens nog CMB vermeld op dat kaartje.
Dat achter mij een moeial van een buurman stond te knikken en om de haverklap zei : "dat kan ik getuigen!" had ook averechts effect.
Ik zag wat de voorzitter dacht, over dat mijn-man-is-op-zee: "Hare vent zit in den bak. Daarom komt hij niet. Ze zou daar beter zo geen spel over maken." - We zullen het nagaan, zei hij zuinigjes.
Daarmee was ik niet veel wijzer, en nog altijd ongerust over een mogelijke boete en ik wenste dat ik bij LM aan boord was, ver-ver weg uit dit apelandje.
Tijdens het snuisteren tussen de schilderijen die CC me stuurt kwam ik onderstaand werk tegen. 'Poor little rich girl' noem ik het voor mezelf.
Het vloeiende en de omvang van het textiel vind ik indrukwekkend. Niet alleen het kleed maar ook het jasje bovenop. De mouwen en de rug zijn afgewerkt in fijne kant, zo fijn dat hij even soepel valt als haar kleed. Zou dat zijde zijn? Waarschijnlijk wel. En de bekleding van de sofa ook. Ook zijde. Beide stukken weerkaatsen zo zacht het licht, daarom denk ik dat het zijde is. Waarmee de voorpanden van het jasje afgewerkt zijn, weet ik niet. Het zouden pluimpjes van een exotische vogel kunnen zijn. Of is het een sjaaltje?
Heeft het kind geen besef van de waarde van dat parelsnoer? Of gewoon geen besef van waarde in het algemeen, opgroeiend in weelde. Zoals ze daar zit verveelt ze zich steendood, met een kat als enig gezelschap en een parelsnoer als speeltje. Vriendinnen komen maar af en toe op visite, op uitnodiging. Zorgvuldig uitgekozen gezelschap. Andere meisjes van haar leeftijd ontmoet ze niet, die zijn niet van haar rang en stand. Met dat soort volk mag ze niet omgaan.
Wanneer ze voor de frisse lucht met het koetsje gaan rijden ziet ze leeftijdgenoten uit haar omgeving lachen en babbelen. En ook stoeien. Wuiven mag ze niet. Halt houden evenmin. En met de chaperonne wordt niet onderhandeld. Waarschijnlijk is ze al beloofd ook. Aan een gepaste kandidaat.
Arm rijk meisje, opgroeien in eenzaamheid. Hydrangeas Philip Wilson Steer, 1901
1994 ~ een analfabeet in Japan en gered door een tekening
Zo voelt men zich daar, ja. Analfabeet. Omdat men de opschriften niet kan lezen. Noch de wegwijzers. Noch de gebruiksaanwijzingen. Noch de instructies. Niksni.
Ook niet het woord coffee in de supermarkt. Koffie stond er bij de delicatessen, tussen de truffels en de kaviaar. De prijs was navenant. Laat dan maar.
Ooit heb ik er wel een bank kunnen ontdekken dank zij een tekening van Dick Bruna : twee poppetjes, bruid en bruidegom. Dat zou iets met sparen kunnen te maken hebben, of met de financiering van het huwelijksfeest … Een bank! Die tekening was onze redding. Ik juichte al halvelings en LM vroeg zich af waarom. 'k Sleurde hem mee binnen en LM vroeg zich nog altijd af waarom. Omwille van de Yen, tiens! Met dollars loopt men niet ver in een gemeenteke bij een haventerminal. Ja! Gelukt, het was een bank. En ja, ze wisselden er nog geld ook!
Het interieur leek meer op een interimkantoor of op een wervingsreserve dan op een bankkantoor zoals wij dat toen kenden. Er waren rijen zitplaatsen voor de wachtenden en nergens was er een glazen wand tussen de bedienden en de cliënten.
'k Bleef op een van de blauwe wachtzeteltjes zitten en liet LM de wisseltransactie doen aan het bureau van een Japanse meneer. Het duurde nogal om wat geld te wisselen, wat hadden die twee mekaar te vertellen?
Toen we naar buiten gingen zei die meneer 'tot ziens' en automatisch antwoordde ik 'tot ziens'. Pas toen we op de stoep stonden viel mijn cent dat hij Nederlands gesproken had. LM keek daar niet van op. Hij vroeg zich niks nog af. Hij wist te vertellen dat de man drie jaar in Brussel gewerkt had en dat hij Nederlands sprak. Binnen het uur dank zij Bruna geld kunnen wisselen en tegelijk had hij een Nederlandstalige Japanner ontmoet?
LM vond zijn echtgenote (efkes) een wonderwijveke. Jaa ..., ik heb soms van die momenten hé. In welke haven dit was weet ik niet meer. Misschien Sasebo. Dat we dank zij de poppetjes van Dick Bruna onze dollars hadden kunnen wisselen, daarover had ik eigenlijk Bruna moeten aanschrijven toen hij nog leefde, om hem te bedanken.
“onze verbeelding is maar al te zeer bereid de leemtes in onze kennis op te vullen”
Klopt. Zelf ondervonden.
In mijn piepjonge jaren, heb ik een tijd lang gedacht dat Alexander Fleming en Ian Fleming een en dezelfde persoon waren. Dat was in het pre-Google tijdperk.
Dat een wetenschapper in zijn vrije tijd boeken schreef, dat die boeken succes hadden en ook verfilmd werden -007-vond ik heel fijn voor hem. Zo kon hij zijn wetenschappelijk onderzoek financieren! En dan was er nog ergens een Nobelprijs geweest ook -penicilline. Dat zal wel, als ge zo goed boeken kunt schrijven!
Ik vond toen nog dat de wereld soms heel goed in mekaar stak.
Dat er twee verschillende voornamen waren voor Fleming, was ook niet ongewoon, dat was eigenlijk simpel : Ian was de schrijversnaam van Alexander. Ja, de wereld zat toen goed in mekaar hoor, zo zonder Google!
Een correspondente heeft haar kleindochter (nu 8j) leren schaken. De kleine is een vraagstaart. Ze had zichzelf leren lezen nog voor ze zes was en ze is nu vlot tweetalig Nederlands-Frans.
Zij is het soort kind dat van een kermisattractie vooral de achterkant wil zien, om te kijken hoe alles werkt. Haar broertje niet. Die staat te kijken naar de tover van zoveel lichtjes. Hij ziet daar tekeningen in. Hou die twee maar eens samen, op een drukke kermis.
Twee jaar geleden. In het eerste studiejaar had het Meisje een spreekbeurtje over de dinosauriërs, en dat die uitgestorven waren. De Juf had gezegd dat het heel goed was, maar dat ze in het vervolg zo geen moeilijke woorden meer moest gebruiken, omdat de andere kindjes het ook moeten kunnen verstaan.
Ontreddering. Toen ze het thuis vertelde was ze opnieuw ontredderd. Wat was er mis met haar spreekbeurtje? Ze had het toch goed gedaan. Thuis vonden ze het toch goed, hé Oma?
Wat bleek: het woord uitgestorven was te moeilijk. Als begrip ook : uitgestorven = niet meer bestaan. Geen enkele van dat soort. Geen enkele? Dino's waren van de TV, zeiden de andere kindjes.
- Waarover kwamen de andere kindjes dan vertellen? vroeg Oma. - Over hun kat en hun hond. En over de vogels in de bomen want de kindjes van Allah hebben geen kat. En geen hond.
Hoe dat verder gegaan is weet ik niet. Maar er moeten zich nog gelijkaardige situaties voorgedaan hebben.
Een tijd later kreeg ze een pluim van haar Oma, omdat ze iets slim gezien of gezegd of gedaan had. Daarop antwoordde ze : "Op school hebben ze niet graag dat ge slim zijt." Ze deed daar niet triestig over of gelaten of zo. Ze had dat geconstateerd. Ze deelde dat mee als een van de feiten des levens: op school hebben ze niet graag dat ge slim zijt, waaruit volgt => slim zijn is niet voor op school.
Mijn hart bloedde toen ik dat las. Nog maar zes jaar en ze stak haar licht al onder de korenmaat.
Haar Oma stimuleerde haar in gebieden die niet aan bod kwamen op school. Schilderkunst bvb. Over symboliek, van toen de mensen nog niet konden lezen en schrijven. Die richting wou Oma uit. Symboliek is een onderwerp waar men een tijd zoet mee blijft.
Maar het Meisje zat al gauw bij perspectief: 'Hoe maken ze iets ver op een schilderij dat plat is?' Want er zijn periodes en ook stijlen mét en zonder perspectief. En dat had ze gezien. Uit zichzelf. En plots zaten ze in de meetkunde, nog voor het kind meetkunde kreeg op school. Dat was niet de bedoeling.
Nu is de kleindochter acht jaar en Oma heeft haar leren schaken. Om dat schaken het brein bezig houdt en met schaken komen ze niet in het vaarwater van de school of van een Juf.
- Mij niet laten winnen hé Oma, anders leer ik het niet tegoei. - Nee Kind, nooit! beloofde Oma plechtig en uit de grond van haar hart.
Flinke zijn Meid! denk ik dan. De Oma, bedoel ik. Want een kleinkind nooit laten winnen, écht nooit ... dat houdt ze niet vol.
m - EZW-09/2014 ~ HiH 08/2015, 05/2016, bijgewerkt - naar een gegeven van-
Zonder grootouders geen kleinkinderen, veronderstel ik.
Noch LM, noch ik hebben kinderen, vandaar geen kleinkinderen. Het jong volk snapt die keuze, of doet beleefd alsof, maar wanneer wij ons in de wereld van het klein grut begeven, zijn wij daar onduidelijke figuren, een groottante en een grootoom … van ooit op zee? Dat zal dan wel een Plopsaland zijn. 'k Laat ze denken, want ik kom zo graag in hun wereldje.
De gesprekjes tussen klein en oud vind ik vaak zeer verhelderend. Wanneer de rechtmatige ouders niet aanwezig zijn, bedoel ik. Ouders zijn de mensen met de opvoedkundige verplichtingen. Grootouders iets minder ende vrienden van de grootouders nog minder.
Een gesprekje tussen het piepjong en het kraakoud :
- Toen god de mensen gemaakt heeft, was het eerst Adam hé, niet Eva. - Ja, eerst Adam, daarna Eva, antwoordde de Oma. - Maar het is 'dames eerst'. Wist god dat niet ? - Misschien niet hé, zei de Oma voorzichtig. - Opa weet dat wél hoor … maar god niet. Die weet dat niet. En zuchtend, hoofdje schuin, hief ze beide handjes op, voor god wou ze duidelijk niet garant staan.
In de tweede helft van september kwamen 'ze' van de dienst Voetpaden gevarenlinten leggen rond een riooldeksel in het voetpad aan de overkant van de straat. Daar komen elke morgen fietsende schoolkinderen van alle leeftijden langs.
De twee mannen draaiden er een nest met de linten. Dat rood-&-wit gedoe werd vastgelegd met een paar stoeptegels. Daarna reed het camionetje weg. Het lintennest lag wat tam te wuiven alsof het zwerfvuil was en dat was het dan.
- Dit laten ze nu zo liggen tot na Nieuwjaar, voorzag LM somber.
In de namiddag was er al een andere camionette, iets groter, met meer materiaal en met mankracht : drie oranje stadswerkers. Zij deden van alles en repareerden en vernieuwden en plaatsten vier paaltjes zodat de reparaties ongestoord konden uitharden.
Twee van de paaltjes droegen grote ronde knipperlichten. Het was een feestelijk zicht. De knipperlichten knipoogden naar de fietsende schoolkinderen en andere stoepgebruikers. De linten wuifden als wimpels. 'Hier is gewerkt geweest', zei heel die vrolijke installatie.
- En dít laten ze nu zo staan tot na Nieuwjaar, voorzag LM somber.
Ongeveer zes weken later, bij de eerste zuidwesterstorm van November zijn de fiere paaltjes omver gewaaid. Nu lagen ze nog wel met vier de reparatie te beschermen maar de lol was er af. Eén knipperlicht had het al opgegeven en het andere wou eigenlijk ook naar huis, want die cement was ondertussen allang uitgehard. Dat weet zelfs een plastic paaltje.
Nog eens zes weken later stopte er weer een camionette van Nuttige Werken. - Ze komen de paaltjes halen! riep ik opgetogen. - Ze zullen die twee lichtjes nodig hebben voor Kerstmis …
De nutswerkers stapten uit, zetten de paaltjes recht, fatsoeneerden de linten zo wat en verdwenen richting Stad.
Ja, die paaltjes stonden er tot na Nieuwjaar. Dat was meer dan drie maanden.
Vreemd gedoe hoor, eerst weken gevaarlijke stoepoverlast door het kapot riooldeksel, en dan maanden hinderlijke stoepoverlast door de reparatie-signalisatie. Vreemd. En nu zijn ze wéér met iets bezig, daar aan de overkant.
m – EZW-12/2012 – HiH-12/2014,05/2017, bijgewerkt -
In de tijd dat mijn voornaam moest gekozen worden (°1952) waren de lange 'Vlaamse' namen met drie en vier lettergrepen helemaal in, in onze contreien.
De Engels klinkende namen van na De Bevrijding hadden hun tijd gehad, de Frans klinkende namen waren er ook uit in sommige kringen want Vlaanderen zocht een eigenheid. En wij, de borelingen, konden daar voor opdraaien.
Al onze schoolgaande jaren zaten we per klas met een zestal Godelieves en een viertal Anne-Maries en ook wat Machtelds en Veerles, maar qua aantal lettergrepen telden die laatsten eigenlijk niet mee.
De Christianes waren Kristinas geworden en de naam Hilde was weer helemaal terug. Brunhilde net niet, maar Reinhilde dan weer wel. Veel lettergrepen en Germaans, zo moest het toen klinken.
Die ideologische monsternamen werden naar taalbare proporties herleid zodat de Lieves en de Annemies onder ons min of meer konden leven met hun naam, gekozen door toen wat zweverige of gedreven ouders.
Ge kunt peinzen hoe blij ik ben dat SeniorenNet de mogelijkheid van een schrijfnaam biedt.
m - EZW-12/2012, HiH 02/2015, 05/2017 - bijgewerkt
Ja, en ik meen het, ik sla ze de kop in die smerige ondankbare kat. De kat waar ik gans het jaar vlees voor koop. Laat een klein geschil geen goede verstandhouding verwonden, dat besef ik, maar nu is ze te ver gegaan, dat is erover, ze gaat het aan de lijve ondervinden. Ik spaar een stukje van mijn dagelijks vlees of vis om madam te plezieren, ik snij het ook nog in stukjes om het haar makkelijk te maken. Ik doe de graatjes uit de vis en ik warm de melk een beetje op. Het is een zwerfkat, een mooi dier, maar nu is het uit met de liefde. Ze kan haar kommetje melk vergeten. Water, dat kan ze nog krijgen.
‘Wind u niet op’, zult ge denken, wat kan er gebeurd zijn om zulke moordzuchtige plannen te hebben? Ze gaat er aan of anders ga ik ze vangen en breng haar naar een boerderij, daar kan ze haar plan trekken.
Dan zijn vogels nogal wat dankbaarder en ge krijgt er voor iets in de plaats. Elke morgen breek ik het oud brood in stukjes, de buren brengen hun brood ook, ik doe er wat randjes van kaas bij en nog wat vogelzaad, zo is het bord vol. Iedere morgen is het feest in de tuin, ook in de winter. Ze vliegen af en aan, een bonte mengeling van mussen, meesjes, merels, twee eksters, Turkse tortels, ook een roodborstje, en een lijster.
Wat een plezier om dat te zien, ze hebben soms ruzie, maar zolang er eten is, is er vreugde en worden we beloond met de mooiste aria’s. Dat doen ze uit dankbaarheid. Het meest aangename is als een merel of lijster of een mees haar nest maakt in uw hof en heel dicht bij haar jongen grootbrengt en constant af en aan vliegt met voer en insecten tot ge het gepiep hoort van de jongen. Bij het verlaten van het nest bewaak ik ze tot ze zelfstandig kunnen vliegen. Wie heeft daar een stokje voorgestoken? Juist ja.
Toen ik in de hof kwam, had de kat nog een piepend vogeltje in haar bek, de moordenares. Ze verdween onder de struiken omvlogen door de luid krijsende vader en moeder merel. Het ging door merg en been.
Oordeel zelf, dat beest wordt door ons verwend, heeft niets tekort, wat doet dat beest? Pasgeboren vogeltjes zonder veren uit hun wieg halen en opeten. Als dat niet smerig is, ik ben razend, ze komt er niet meer in, wat zou ze zelf voelen moest ik haar jong verzuipen of zo. Rocor, nog nooit gehoord van overleven en instinct? Laat dat beest haar leven leiden, gij doet dat toch ook? Hm. Weet ge wat, ze kan vanaf nu haar melk koud uitlikken. Ik warm ze niet meer op, wat denkt die kat wel!"
Op woensdag komt de kleindochter van de buurvrouw 's namiddags naar haar Oma. Dat vindt de Kleine plezant omdat ze bij Oma zomaar kan buiten spelen. Met krijt! En met autootjes! In de oprit liggen dals, 'stoepstenen' en daar kan ze met krijt tekenen en hinkelen en ongeveer alles doen. Behalve knikkeren. Dat wil Oma niet. Knikkers schieten soms ver weg, onder het poortje de oprit af, de stoep over, de straat op. En kinderen mogen niet op straat spelen. Daar is verkeer, daar zijn auto's. Maar op de oprit van Oma wel, daar mag ze wel spelen. Dat is toch al een beetje straat hé, zo aan de voorkant van het huis, zo vlakbij de stoep.
Ze was een dino-giraf aan het tekenen. Geel met veel blauw.
- Thuis mag ik dat niet … daar mag het niet op de stenen. - Waarom niet ? (Misschien geen poortje, dacht ik) - Thuis mag ik niet in de straat spelen omdat … omdat … - … omdat … ? - Omdat daar een kudde auto's is. - En dat willen we niet hé?
Nee, schudde ze, een kudde auto's, dat willen we niet.
Eergisteren was ik met een saus bezig en tegelijk was ik aan het nadenken over een schrijfsel. Denken is mild uitgedrukt, eigenlijk had ik vliegende hersenkramp.
De saus moest dienen voor een variant op vol au vent. Die heet chicken à la king en dit keer zou het chicken à la moi worden, een snelle witte saus met flink wat ras el hanout in.
De kippebillen stonden klaar, gegaard en van de knook geplukt. De paprika's waren gesneden en geblancheerd in de microgolf. Er stond een glazen kopje met de afgemeten hoeveelheid ras el hanout klaar, gezeefd, want die deugnieten van de markt doen er zout bij en dat zout mag er uit voor ons. Het zeefje hing nog mooi in het kopje.
In een ander glazen kopje stond de afgemeten hoeveelheid maïzena, enkel nog water toevoegen om er een temperke van te maken. Alles onder controle, vond ik.
In de pot kwam de bouillon met melk aan de kook en terwijl ik in mijn hoofd met een tekst bezig was kiepte ik de kop maïzena in de zooiende vloeistof. Terwijl ik ijverig omroerde voelde ik op de boden van de pot een klomp komen die daar niet thuishoort. 'k Had de maïzena droog in de pot vloeistof gekiept! In het ander kopje stond het okerkleurig kruidenmengsel te blinken …
Stil alarm. Dit was een noodsituatie. Pot van het vuur. Mixer er in. Pot op het vuur. Laten doorkoken. Opnieuw pot van het vuur. Opnieuw mixer er in. Weer pot op het vuur. Weer laten doorkoken.
Zo een paar keer na mekaar. Er bleven piepkleine klontjes maïzena zichtbaar, de grootte van tapiocakorrels. Onderwijl werd het maar later en later. Wat een sausje van 10 minuten is werd een gedoe van drie kwartier. LM was al eens komen piepen waarom ik hem nog niet aan tafel geroepen had en ik had hem terug gestuurd. Toen werd ik het beu. Specerij erin, omroeren, paprika's erin, omroeren, kip erin, omroeren. Vlam geven. "Aan tafel!"
LM kwam aangedraafd, ongeveer scheel van de honger.
Tijdens het eten was het stil. Ik bleef stil omdat ik mijn eigen dom gedoe aan het overdenken was. LM bleef stil omdat hij zat te smikkelen.
- Lekker, zei hij. - Vindt ge? - Ja hoor. Ge hebt er uw werk van gemaakt hé. - Eh, … - Zeg maar ja, 'k heb u wel bezig gehoord. Ge bloost er nog van. - Eh, … en ik zweeg. Wie ben ik om zo’n welgemeende waardering opzij te wuiven.
Het kan de zomer van 1979 geweest zijn. Misschien 1980. Het was in elk geval zomer, een zeer warme dag. Mijn zus Tina voerde me naar Zaventem want ik moest vertrekken naar een schip voor een contractperiode van zes maanden. 'k Zat op de achterbank bij Toppiéke, want het kind had efkes troost nodig. En ik misschien ook.
'k Hield haar handje vast en toen het wat beter ging wriemelde ze zich los om naar buiten te kunnen kijken. Boven het asfalt zag ze de warme lucht trillen, alsof het baanvak water was en ze riep
- Kijk, daar is een rivier! - Ja, antwoordde Tina, dat is de River van Zaventem. - Echt? vroeg de kleine opgetogen en keek naar mij. - Ja echt, zei ik.
En voor de rest van de weg zongen we. Het is een klaaglied van het Israëlisch volk in ballingschap op dansmelodie gezet. Het is een idiote combinatie, een klaaglied op dansmuziek, maar toch was ik Boney M zeer dankbaar. We zongen met drie Toppiékes favoriet dansliedje als 'by the Rivers of Zaventem'.
Toen ik kind was moest mijn Pa voor een of andere productie uit 'Het Lied van de Man Job' iets uit het hoofd leren.
Dat deed hij rondstappend in het appartement waar we toen woonden. Het moet dus vóór '59 geweest zijn. Molenbeek was toen (ô ironie) een gemeente waar veel Joden woonden. Er was zelfs een kleine synagoge, Beth Israel Shul, actief tot 2002, op het gelijkvloers van een gezinswoning in de Houzeau de Lehaiestraat. Terwijl hij memoriseerde stesselde ik achter hem, zoals gewoonlijk, en ik pikte heelder stukken tekst op, maar dan met het beperkt interpretatievermogen van een zesjarige. Ik had geen idee wat een maniop was. Dat een lied niet gezongen werd vond ik niet vreemd, grote mensen doen toch waar ze zin in hebben. Ik luisterde naar zijn stem en ik schuifelde mee. En ik prevelde mee. Memoriseren gebeurt niet met volle stem, en ik deed hem na, ik prevelde.
Lied kan ook verhaal betekenen, wist ik later. En het verhaal van de man Job was tragisch, wist ik later ook. Maar wie heeft het geschreven? Want het was niet een bijbeltekst, het was het werk van een schrijver.
Dat heb ik eens opgezocht. Mogelijk gaat het over een roman. De schrijver is ene Joseph Roth.
" In ‘Job: roman over een eenvoudige man’ (1930) wordt het verhaal verteld van de vrome jood Mendel Singer, woonachtig in een dorpje in tsaristisch Rusland. Omdat zijn dochter Mirjam relaties aanknoopt met kozakken uit de nabijgelegen kazerne, emigreert het gezin in navolging van hun zoon Shemarjah naar Amerika. Met een schuldgevoel wordt de gehandicapte jongste zoon Menuchim achtergelaten in een pleeggezin. De oudste zoon is inmiddels soldaat bij de krijgsmacht en blijft in Rusland. Tijdens zijn verblijf in Amerika komen de beide zoons door oorlogsgeweld om het leven en wordt zijn dochter krankzinnig. Zijn vrouw overlijdt. Het gemis van zijn zoon Menuchim knaagt aan hem. Door het onheil dat hem - een zo vroom man - overkomt, verliest hij alle vertrouwen in God. Zijn zakje met gebedsriemen blijft verstoft hangen aan een spijker in de muur. Het boek krijgt een ontroerend moment als blijkt dat er voor Mendel Singer toch nog geluk bestaat."
Uit die roman komt misschien het lied van de maniop. Ik weet nog dat mijn vader traag heen en weer stapte en dat ik elke keer meedraaide wanneer hij keerde. En ik hoor weer de intonaties die hij in teksten kon leggen. De tekst zelf ben ik kwijt natuurlijk. Maar ik herinner me dat ik achter hem bleef stappen, toen nog in de zalige onwetendheid wat voor soort mens hij was en zou worden.
Dat was een goede tijd, want 'toen was geluk nog heel gewoon'.
Onderstaande foto had ook voor een Cata-schrijfsel kunnen dienen, maar ik heb het kind gisteren al met een zware zonde beladen. De foto hieronder heb ik al eens gebruikt ook. Zelfs al is hij mogelijk in scène gezet, 'k vind het een heel plezante foto. Hier is hij nog eens. Met het bijgaand 'wetenschappelijk' schrijfsel van toen.
In een bepaalde fase moeten kinderen socialiseren. Leren delen is een onderdeel van die socialisering.
Bij sommige kinderen is het een moeilijk proces. Mama en Papa mogen niet proeven van de beker melk, zelfs geen klein slokje. En de kat krijgt ook niks. Het kind omklemt de beker alsof die de allerlaatste mondvoorraad bevat.
Bij andere kinderen gaat delen met andere mensen haast spontaan. Uit zichzelf presenteren ze de beker nog voor ze zelf een slokje genomen hebben. Ze zouden hun portie melk zelfs delen met een deurwaarder.
En dan zijn er de mormels die het 'laten proeven' en delen zeer letterlijk nemen. Met ijver en enthousiasme :
Een idee van linzensoufflé bleef maar spoken in mijn hoofd. Eerder het idee van linzen, niet de soufflé. Want een soufflé is me te bewerkelijk, 'k begin er niet aan. En wanneer een soufflé ineenzakt is dat telkens toch zo'n anticlimax.
Dat ik als seniora er nog niet mee leren leven heb dat soufflés ineenzakken, is misschien voer voor de psychologen onder de koks.
Het toeval hielp een handje, LM heeft ergens in de afgelopen weken drie blikken linzen meegebracht. Linzen in blik. Ja, 'kweetet. Volgende keer de echte linzen.
-----
Gisteren om 10h had ik nog geen enkel idee voor de middagsoep. Geen idee, geen inspiratie, geen ingeving. In de frigo keken de potten bouillon me aan alsof ik hen in hun overpeinzingen gestoord had. In de vriezer lagen alle groentezakken te winterslapen, gezellig bij mekaar en zij wensten duidelijk met rust gelaten te worden. In het groentekarretje deden de ajuinen of ze me niet kenden. Moedeloos slefte ik naar de berging. Daar zou ik ook niet welkom zijn … Het pad van een huisvrouw loopt niet over spekjes.
Maar kijk, vlak bij het lichtknopje in de voorraadkamer stonden drie blikken linzen, wakker en vriendelijk, zichzelf te promoten. Met de glimlach groette ik hen terug. Ik legde er een in mijn arm. Nu nog een recept. Google hielp met een paar recepten en het blik mocht meelezen, zo blij was ik.
Het is een Napolitaanse linzensoep geworden. Met passata, look en concentré erbij. Napolitaine maison, wil dat zeggen, want er ging extra een poivron in. (eerst garen!) Daardoor werd het een Napolitaine-Andalou. Mediterraan dus.
'k Proefde en er ontbrak iets, maar ik kon niet vinden wat. Ik toog van de keuken naar het bureautje :
- Van waar vondt gij die linzensoep zo lekker? vroeg ik LM. - Van de Mineral Dampier, antwoordde hij verstrooid.
Terwijl ik weer naar de keuken stapte kwam het terug, herinneringen van '94, de sfeer, de geuren van dat schip, de geuren van die keuken … komijn! Nu werd het precisiewerk, want de komijn mocht de smaak van de linzen niet overklassen. En het was nochtans zo simpel begonnen.
Liefst had ik het met een druppelteller gedaan, maar komijn laat zich niet druppelen. Zo’n lepeltje dan, het barmanlepeltje van Manuel Wouters. Waarom hebben wij nooit de juiste spullen in huis wanneer … een kreeftenlepel. Dan komt zo’n ding tenminste eens van pas. Met een kwart-kreeftenlepeltje en nog enkele tipjes van kwartjes kwam ik tot een aanvaardbaar resultaat : linzensmaak op de voorgrond met onmiddellijk daarachter de poivron en de tomaat en op de achtergrond, als baslijn, de komijn met de bouillon.
Achteraf besefte ik dat het afmeten ook met de achterkant van een koffielepeltje had gekund, maar in de vaart van het ogenblik zou dat te simpel geweest zijn.
De soep was klaar. Het resultaat mocht er zijn, vond ik zelf. Ik was tevreden, laat ons zeggen : drie op een schaal van vijf. We konden aan tafel. LM was in de wolken over de soep. Ze was helemaal juist, zuchtte hij. Ze 'overviel' hem, jubelde hij. Zeven op vijf, zong hij.
Ach, wuifde ik bescheiden, voor iet-of-wat huisvrouw is zo'n soepje toch kinderspel!
Sommige foto's uit nieuwsbrieven hou ik lang bij, omdat ik denk dat ik er ooit nog iets mee wil doen. Dit verhaal erbij vind ik mooi, bijna huiselijk. In een metrostation.
Wat me in deze foto ook aantrok is dat het tafereel zich afspeelt in Georgia (USA), dat tot 1865 bij de Geconfedereerde Staten was. Het Zuiden dus. En dat speelt daar voor een deel nu nog altijd door in de dagelijkse gang van zaken. Maar niet meer in Atlanta. Daar heeft de colafabriek sinds 1892 al (?) een bepaalde mentale evolutie in gang gezet.
De jongeman die op de bank zit had moeilijkheden met zijn das. De dame in de rode jas merkte dat en vroeg : "Wil het niet lukken?" De jongeman antwoordde "Nee, Mevrouw." Ze tikte haar echtgenoot op de schouder (hij stond links van haar) en zei : "Kom eens hier staan en leer deze jongeman hoe hij een das moet knopen." De oudere heer reageerde onmiddellijk, als in een vaderlijke reflex, en gaf de jongeman de stap-voor-stap instructie. Daarop hernam de jongeman alle stappen, zodat ze konden nagaan of hij het knopen beet had. Ik stond wat verder, maar toch dicht genoeg om het gesprek te kunnen volgen, en om dit bijna huiselijk tafereeltje te fotograferen.
Toen was mijn trein er.
m – HiH-05/2016, van ene RD Thomas, Atlanta, Georgia, USA, nov-2015
Op de stoep bij de computerman kwam ik iemand tegen die ik in 10 jaar niet gezien had. Hij was ondertussen verhuisd en getrouwd, nee niet met die, met de vorige. Ah, dus toch met de vorige? Jaja, met de vorige. Brede glimlach.
- En dit is Cata, stelde hij zijn dochter voor. Van Catharina, maar eigenlijk meer van Catastrofe.
Het kind heeft een onstuitbare exploratiedrang, volgens de papa. Of het haar aard is of een voorbijgaande fase in de ontwikkeling, dat wist hij niet.
- Mijn vrouw en ik zijn nochtans rustige mensen, zei hij gelaten.
Misschien heeft het meisje de aard van zíjn moeder, van haar oma? Exploratiedrang, onstuitbaar … Ik hoorde het ineens weer, alsof het gisteren was : 'Zit Els nog in Nepal?' 'Nee gij, die is al een half jaar in Mexico.' Dat soort drang.
En later kreeg Els een onstuitbaar verlangen naar een kind. Dus kwam er een kind en het burgerbestaan dat daarbij hoort. Het werd een zoon. Met hem stond ik nu te praten.
Hij wees naar de elektro-winkel: - Ik kom eens horen of mijn scherm nog te redden is. En op zijn foon toonde hij mij een foto van zijn TV-scherm.
foto van 't Net
- Dit is haar laatste exploot, ze is niet tegen te houden. Ja, da’s helemaal haar grootmoeder, dacht ik. Vrije kunstbeleving, smeerkunst als bevrijding … Bloed kruipt waar het niet gaan kan. Maar mocht ik dat luidop zeggen? Ik dierf niet. Ik herinnerde me zijn kleurboeken, en dat hij als kleuter al vroeg echt binnen de lijntjes kleurde. In een bepaalde periode bleef hij met kleuren wel 5mm van de rand. Els was daardoor toen lichtjes verontrust. Over Cata moet ze zich duidelijk geen zorgen te maken.
- Doe haar naar de kinderacademie? stelde ik voor. - Tja, ze gaat al naar de academie, zei hij flauw. Elke woensdagnamiddag.
Eén namiddag op de week is niet genoeg voor een kind met het temperament van Els dat woont bij twee rustige mensen. Ze moet regelmatig in een bruisender omgeving komen.
- Gaat ze soms naar Els, vroeg ik? - Mijn Ma zit nu in Nieuw-Zeeland, zei hij, ze geeft pianoles aan Maorikinderen.
Typisch Els. Pianoles aan Maorikinderen. Dat ik dat uit mezelf niet wist!
Iets dat alle grootouders en ouders allang weten, iets dat elk kind van drie op hun arm u kan vertellen en dat waarschijnlijk met veel stelligheid zal doen, is nu met dure onderzoeken vol wetenschappelijke metingen aangetoond :
bomen slapen ’s nachts ! “Ook bomen blijken 's nachts te slapen. Uit lasermetingen blijkt dat ze in het donker hun takken laten doorhangen. Dat planten zich 's nachts anders gedragen dan overdag, is al langer geweten: bloemen openen zich 's morgens en ook de bladeren van sommige boomsoorten sluiten zich in het donker. Die patronen zijn al uitvoerig bestudeerd bij kleineren planten, maar tot nog toe was niet geweten of ook bomen echt slapen.
Nu is een team van onderzoekers in Oostenrijk, Finland en Hongarije daar wel in geslaagd. Met behulp van laserscans konden ze de slaapbeweging van volgroeide bomen meten. Ze publiceerden hun bevindingen in het tijdschrift Frontiers in Plant Science.”
Op PAPIER ? De ene boom gaat er aan om te kunnen publiceren dat de andere slaapt …
'k Was op weg van de tentoonstelling in het Centraal Station naar de grote busterminal op de Rooseveltplaats. 't Was dat akelig uur, het begin van de schemer, de namiddag is ten einde en de avond is nog niet begonnen. Het was koud en mijn vingers waren aan het verkleumen omdat ik voor dat eindje stappen mijn handschoenen niet aangetrokken had. Dat zal me leren, denken dat ik nog 40 ben.
In dat stukje Gemeentestraat moet men zo al opletten, dus ging ik daar niet mijn tas opentrekken om er mijn handschoenen uit te halen. Geen sprake van. Zo straatwijs ben ik al wel geworden. Een beetje sneller doorstappen dan maar.
Aan de bushalte stond al flink wat volk, in een dichte halve cirkel gegroepeerd, omdat op die perrons niet echt veel plaats is. Ik zocht een plekje aan de voorste tip van die halve cirkel. Daar stond ik te snuffen van de kou. Omdat ik eerst een zakdoekje uit mijn tas moest vissen had ik natuurlijk de buskaart niet in gereedheid. De bus komt toe, stopt een meter of wat verder dan gewoonlijk en daardoor stond ik plots eerst. Achter mij was een beschaafd aandringen om voort te maken, want het was koud. 'k Stap de bus op en een beetje buiten adem plof ik neer in het stoeltje achter de chauffeur. Toen moest ik in mijn tas mijn rood mapje beginnen zoeken. Daarin zit de buskaart.
En ineens was ik zo moe en ellendig van de koude oren omdat ik het in de namiddag niet nodig gevonden had mijn hoedje op te zetten, van de snufneus, omdat ik geen serieuze zakdoek bijhad, enkel die papieren vodjes, van de verkleumde vingers omdat ik had lopen dromen ipv intijds mijn handschoenen aan te trekken. En ik dacht flut-&-foert met die buskaart. Want als ik nú met koude handen in mijn tas begin te rommelen laat ik gegarandeerd vanalles vallen. 'k Zal eens zwartrijden zie ... ze mogen al eens iets terug doen voor alle kou die we hebben geleden in dat jaar dat we geen bushokje hadden in Ekeren, 't zou al moeten lukken dat er control ... (en andere drogredenen).
En wat zienik : grijze anoraks, buscontroleurs. De oudste van de twee -of waren het er drie?- loopt onmiddellijk door naar de achterste deur. De jongste van de twee blijft vooraan en vraagt mijn betaalbewijs. 'k Werd denkelijk rood tot aan mijn haarwortels. Want een controleur kan natuurlijk gedachten lezen. Van op afstand. "Ik wacht tot de grootste drukte voorbij is, Meneer" piepte ik met een vaag gebaar naar de gele betaal automaat en ik verwachtte dat hij me van de bus zou gooien in pek-&-veren. Niet omdat ik iets gedaan had, maar omdat ik het gedurende één seconde van plan geweest was. De controleur knikte eens geruststellend. Hij legde zijn hand op mijn schouder zo van : doe maar rustig, medammeke. En hij ging verderop iemand anders een hartstilstand bezorgen. Dat was de laatste keer dat ik iets rebels van plan geweest ben.'t Is gewoon niet meer van mijn leeftijd.
Gelukkig zijn is kunnen zeggen, je bent perfect voor mij, zelfs met je gebreken.P²
Zou het kunnen dat zijn gebreken, die ik in het begin niet zag natuurlijk want hij was perfect en zelfs meer, mij deden evolueren?
Eigenlijk waren het geen gebreken, er was een ontbreken. Ontbreken kan bijgevuld worden. Ik ving op en vulde hiaten en zo deed hij mij gaandeweg zelf groeien, zonder dat ik het in de gaten had.
Op de andere 50% van onze gemeenschappelijke terreinen was ik degene die moest bijgesleuteld worden en nu denk ik soms, kermille, waar is de tijd dat we nog over de maten van waterpomptangen praatten. Of over legeringen. Of waarom Bahco gereedschappen zoveel beter zijn. Voor mij was en is dat boeiende materie …
De hiaten zijn vervaagd. De gebreken zijn er nog, maar die zien we ze niet meer zozeer. Eigenheden, heten ze nu. We vangen nu ook mankementen op. Gewoonlijk in stilte. Gewoonlijk wel, af en toe niet. Want sóms he, soms vindt hij mij weer even ambetant en astrant als in het begin. En ik hem niet ? Soms maken we ons nog druk over dingen die we al lang weten en kennen van mekaar. Is dat dom, of houdt het ons wakker?
In elk geval, af en toe is het hier 'soms'. Meestal over iets stoms.
Hier volgt een van de vele teksten uit de fotoboeken die ik voor mijn kleinkinderen aanmaak. Ik stel de teksten op en tracht zoveel mogelijk hun eigen uitspraken weer te geven.TP
“Jongen, stop toch met dat nagelbijten!” Tja, mama heeft makkelijk praten. Die verrassing van haar was meer dan een keer slikken. Nooit gedacht dat dit nog zou gebeuren. Normaal vertelt ze me heel wat over haar plannen, over haar wensen en over haar dromen. Papa ook. Waarom over zo iets belangrijks helemaal niets? Met tien jaar kan ik toch al wat hebben? Nee, ik vind het niet netjes van hen.
Ik moest tussen hen zitten. Ze hadden iets heel bijzonders voor mij. Een kadootje? Ik zag geen pakje klaarliggen. Ik zag wel een geheimzinnige glimlach bij allebei. “Lieverd, je gaat een broertje of een zusje krijgen, heerlijk toch?” Ze waren zwanger ging papa verder. Hoezo? Zwangeren papa’s mee? Moet ik aan memeke vragen, en nog veel meer ook.
Ook voor meme en pepe was het grote nieuws meer dan naar lucht happen, ook bij hen rezen vragen op. Oef, ik was niet alleen.
Mama verzekerde me dat ik altijd haar liefste jongen zou blijven. Een eerstgeborene is voor elke mama een heel speciaal kind. “Al je speelgoed delen?” maar schatje toch, dat komt echt niet in vraag. Jij gaat elf jaar ouder zijn dan het babietje, zie je hem of haar al met je IPod of Game-Boy bezig? Neen toch!” Natuurlijk heeft mama gelijk, stomme gedachte van mij.
Bij meme en pepe zou er voor mij niets veranderen, zeker weten. Het babietje was heel welkom maar ik bleef memeke’s prins. Pepe keek er al naar uit dat ik opnieuw vaker bij hen zou blijven slapen. Stel dat het babietje ’s nachts gaat wenen en ik moet ’s anderendaags naar school, ik zit dan in het zesde studiejaar, het wordt werken geblazen.
Bovendien heeft pepe me een reeks nieuwe bedverhalen beloofd en pepe houdt steeds zijn woord.
“We gaan er tijdens de komende weekend lekker van nemen, jij, mama en ik”, beloofde papa. Het zou best kunnen meevallen dat nieuwe babietje, vooral als het een broertje wordt. Bij Cedric, mijn beste vriend, valt zo’n grote broer reuze mee. Per slot van rekening word ik toch Big Brother?
‘zeelieden gaan recht naar de hemel want de hel hebben ze al gehad’
Een aantal jaren geleden zaten LM en ik in de wachtzaal voor de jaarlijkse medische controle van de koopvaardij. Gedwee zaten wij onze wachttijd uit met het lezen van oude roddels onder een lichtkoepel in de achterbouw van een omgebouwde stadswoning. Wéér een tuin kwijt door een achterbouw, hoe moet het met de mussen en de bijen in de stad …
Bij MediPort worden ook verstekelingen binnen gebracht, maar dat is een ander verhaal.
Bij MediPort komen zeelieden van ongeveer alle schepen die in de haven liggen. Qua gesprekken valt er al eens iets te beleven in de wachtzaal. Maar niet die dag. LM & ik zaten dus te lezen, het was een rustig moment. Plots hoorde ik rechts boven mij : 'Ha schoon madam!', boven mij, omdat hij rechtstond en ook omdat hij meer dan 1m80 is.
Rozijn! De 2CB, de 2de kok/bakker met wie ik in 1981 twee maal gevaren heb! Varen met Rozijn is een verhaal op zich. Een boek op zich.
'k Stelde de heren aan elkaar voor, LM en Rozijn. Rozijn glimlachte en LM vroeg zich af of hij moest glimlachen. Ja, hij mocht gerust glimlachen. Varen met Rozijn is een belevenis maar niks om den echtgenoot ongerust te maken ivm oude liefdes.
Er werden herinneringen opgehaald, LM en Rozijn vonden gemeenschappelijke kennissen bij de zeevarenden, gemeenschappelijke schepen, gemeenschappelijke havens en havenkroegen waar ik ook geweest ben maar waarover men als dame zwijgt.
We zouden met drie achteraf een hapje gaan eten. Plots zei Rozijn : - Gij kent toch Kaptein Bugel hè. - Ja natuurlijk, wie kent Bugel nu niet ! antwoordde ik. - Die is ineengestuikt, herseninfarct, gedaan.
En toen bleef het stil. Ik moest bekomen van dat nieuws. Bugel was 49 j of zoiets en onderhield een samengesteld gezin, in aantal leden eigenlijk een clan. Bugel zag ook zijn bemanning als volk dat hij moest behoeden en bevaderen, niet als werkvee van de rederij dat kon betutteld worden. Bugel was meer dan een gewone kaptein.
LM zag het impact van die mededeling en zei : 'dat is een verlies'. Ja zo'n plotse jonge afmonstering van deze planeet is zeer zeker een verlies. Voor zijn gezin, voor zijn familie, en voor alle mensen en bemanningen die hem niet meer mogen meemaken. Bon Voyage, Commandant Clairon. Veel meer kon ik toen niet denken.
Het was een vreemd soort afscheid. Met drie een beetje zitten stil zijn in de wachtkamer van MediPort.
m - een goed³ mens, Cdt Clairon– HiH-04/2016, bijgewerkt
1950 en ze kreeg na mekaar twee kinderen van wie ze dacht dat ze ze niet kon missen, die lieve monstertjes, tot ze begonnen puberen en ze besefte dat ze deze fase niet besteld had. Daar was ze niet op voorbereid, daar was ze niet klaar voor.
Ze wou geen pubers, ze wou geen aankomende jeugd in huis, en ook geen jong volwassenen die haar boven het hoofd groeiden.
Ze had kíndjes gewild. Punt. Niet wat er achteraf allemaal bij komt. Kleine mensjes met snottebellen van wie de diepzinnige vragen nog te beantwoorden zijn, die zich laten helpen en van wie de nukken te overzien zijn. Dat was alles.
Ja natuurlijk waren er ooit de zuchten van haar moeder en tantes à la 'kleine kinderen worden groot'. Die stoplappen en dooddoeners hadden haar ooit moeten waarschuwen, maar … maar wie gelooft dat soort zaken. Zij zou het toch anders aanpakken hoor! Moderner. Dat zouden moeder en de tantes wel eens zien!
Tot in haar kinderen de hormonen begonnen werken. Zelf had ze zo geen apejaren doorgemaakt. Want zo heette puberteit in haar tijd nog, heel bagateliserend, apejaren. Waar hadden haar kinderen die tornado's in hun bloed vandaan? Zelf had ze niet zo …
Tot iemand achteraf zei dat zoiets mogelijk genetisch bepaald is. En dat was nieuw voor haar. Te laat, de kloof was te groot geworden.
We hebben nog eens een krant gekocht. Een papieren krant. Om ze zeker niet te vergeten stond ze mee op het boodschappenlijstje. Zo zelden kopen wij nog een krant. Vanmorgen had LM ze bij.
Het was me om de extra-bijlage te doen. 32 blzs over het begrip moeder, over het verschijnsel moeder. Het leek me goed om eens te weten wat beroepsdenkers daarover denken. Zij worden ervoor betaald, dus leveren zij degelijk denkwerk. Hoop ik. Denkwerk als vakwerk. De betaling is de proeve van hun bekwaamheid. En al deze materie is verkrijgbaar voor de prijs van een krant. Wat zou ik aarzelen !
De extra-bijlage zat weggestopt ín de weekendbijlage. Ik vond de extra niet direct. Die voorpagina is nochtans markant genoeg, een moeder-vlek.
Heel efkes dacht ik dat in het supermarktje een buurtbewoner uit dit exemplaar van de krant de extra-bijlage, de denkers, gepikt had. Maar in onze wijk stelen ze andere dingen dan denkwerk. De alcohol staat achter glas. Boeken en de kranten met hun bijlagen lopen zo geen gevaar. Dat is tot hier toe een rustgevende gedachte.
Moeders zijn er in alle soorten en gewichten. Kinderen ook. De band tussen beiden kan liefdevol zijn, maar tegelijk ook grillig, verstikkend of ondoorgrondelijk complex. Wie kan er beter vertellen over die bijzondere relatie dan de Nederlandse schrijver Arnon Grunberg? In zijn ultieme moederroman zet hij twee mensen neer die elkaar zo dicht op de huid zitten dat ze niet mét en niet zonder elkaar kunnen leven of sterven.
Arnon Grunberg over de mythe van de ideale moederband. Met wetenschappelijke inzichten, een sofagesprek bij de psychoanalytica, onthullende beelden en brieven, en een reportage achter gesloten deuren :
“Die baby, daar kreeg ik geen grip op. Ik wilde mijn kind niet meer zien. Geef haar maar op voor adoptie, zei ik tegen de dokter. En laat me vooral niet alleen met haar.”
Daarom wou ik die 32 blzs bijlage, omdat het geen opgefokte blijlage is die ons een goed gevoel of een bepaalde feeling of een zogezegde flair wil aanpraten. Of geluk.
Daar wordt ik dus gelukkig van, dat er een ongezoete versie kan verschijnen tegenover het suikeren beeld dat bloed, zweet en tandengeknars verguldt, of tegenover het suikeren beeld dat onverschilligheid en erger verzwijgt. Niet elke vrouw met kinderen is een moeder. Niet elk wezen met een moeder is een kind.
Oma aan moederszijde verhuisde als jonge vrouw met haar pril gezin van Merksem naar Antwerpen. Naar 't Stad! Haar moeder, de Moemoe van mijn Ma is daar lang niet goed van geweest, dat haar dochter 'uitgeweken' was. Er reed toen al wel een tram van Merksem naar Antwerpen, maar men moest zich fatsoeneren om naar 't Stad te gaan en dat was niet elke keer mogelijk, voor mijn drukke overgrootmoeder.
Toen in 1933 de tweeling geboren werd en mijn Ma 5j was, besloot Moemoe te breken met alle flauwe kul. Ze nam nu geregeld in haar eentje de tram, en niet meer opgedoft maar om te gaan helpen in het huishouden van haar dochter, mijn Oma. Op zonnige dagen nam ze ook een paraplu mee want met de kleine, dat was mijn Ma, ging ze dan wandelen tot bij Brabo.
En daar mocht Ma van haar Moemoe onder de waterspuiers gaan staan. Met de hele grote zwarte paraplu waarop het water kletterde. Helemaal in haar eentje, gelijk een groot meisje van 5. Brabo, de Waterworld van 1933. En een Moemoe die het nuttig vond om te breken met de geplogenheden. Jammer dat daar geen foto's van bestaan.
Tekenverhalen en cartoons in de krant. Dat was een lichtpuntje in de avonduren. Pa kwam thuis en hij had de krant bij. Er waren de vervolgverhalen natuurlijk, en er was Meneerke Peeters, getekend door pil ofte Joë Meulepas. Meneerke Peeters beleefde absurde situaties. Eén situatie per dag, meestal gespreid over drie prenten.
Mijn zussen waren nog iets te jong voor absurditeiten, maar ze vonden zijn neus goed. En Laura wist waar hij woonde! In een héél groot huis op de Jacqmainlaan in Brussel. (de redactiekantoren)
Meneerke Peeters is ondertussen gedateerd, maar tekeningen die geen woorden nodig hebben vind ik nu nog altijd goed. Al zijn er tekenaars die ook in hun lijntjes tekst meesterlijk zijn, want de cartoonwereld is geëvolueerd natuurlijk.
“Je hoeft me zondag niet te vieren, kind. Ergens heb ik een hekel aan die opgelegde vieringsdagen. Geef toe zo’n lieve, oergezellige moeder ben ik überhaupt niet. Ik vraag me steeds weer af wanneer moeders diep in eigen boezem kijken, durven kijken, of ze, zoals ik, soms ze met rode kaakjes voor de spiegel staan. Ik weet het ik maak je knettergek met mijn opmerkingen. Wanneer ik je voor de zoveelste keer zie slikken, zie denken “My God, daar gaat ze weer” bij mijn zoveelste opmerking dat die fijne spulletjes van je dochter beter op 30 graden met Dreft worden gewassen dan met dat laatste nieuwe commercieel ingevoerde vloeibaar spul dat je gebruikt of dat je dure meubels hongeren naar een flinke beurt met een oerdegelijke vaste boenwas dan met die rotzooi van sprays.
Ik weet het, ‘t is om horendol te worden die commentaar van mij. Moet je mij niet vertellen hoor, heb ik eveneens ervaren met jouw grootmoeder. Kind toch, heb ik mijn make vaak een betweterige zaag gevonden. En nu, zou ik er alles voor over hebben nog een keer onder mijn voeten te krijgen omdat de schoudernaden van de overhemden niet naar haar zin zijn gestreken. Ons make, jouw liefste meméke, zij beheerst nog steeds een stuk van ons leven, nietwaar?
Je hebt natuurlijk van die moeders die zelden opmerkingen maken, die altijd een brok gezellige warmte zijn wanneer de kinderen eens per week of om de veertien dagen langs komen op de koffie of zo. Wij zitten zo niet in mekaar. Jij komt nooit langs op bezoek, jij komt altijd naar huis haast elke dag. Dat oude vertrouwde nest blijven we delen, jij en ik. Ons huis ademt naar jou, jouw geur raakt er nooit meer uit. Kan niet, zesentwintig jaar onder eenzelfde dak wonen laat sporen na. Overal. Je babyschoentjes, je fopspeentje, je glazen papfles, een tetraluier met twee veiligheidsspeldenspelden, je kindercouvert, je poppenhuis, je Barbies, al je melktanden, al je schoolrapporten, je 45-toerenplaatjes, je nieuwjaarsbrieven, heel wat opstellen, je diploma’s, tapes vol zelfgezongen en soms zelfbedachte schlagers toen je de Abba en Olivia Newton-Jones toer opging, zelfs je eerste cognackleurig behaatje alles heb ik gehouden. De liefdesbrieven van je man liggen onaangeroerd in de lade van je nachtkastje. Met rood lint er rond. Jawel onaangeroerd. Oké, ik heb er ooit een tweetal gelezen, twintig jaar geleden, sedertdien nooit meer, mijn erewoord. Hoeveel van je tekeningen, jouw attenties voor mij hangen er hier wel niet in huis? En je slakkenhuisje in klei in ons toilet.
Ach, liefje, ik hoef geen bloemen of parfum en zeker geen beurt in zo’n wellness-salon. Jij bent mijn wellness, jij en je twee kinderen. De klank van je stem, je ‘mamma, ik ben hier’, die tedere blik in je mooie grote ogen en je lippen op mijn wang. Van geschenken gesproken! En die, die krijg haast ik elke dag”. TP
Dat is een machtig idee, TP, dat rond Moederdag een vrouw eens haar eigen moederschap onder de loep neemt. Zonder herinneringen met roze tule en sentimentele franje maar in de stilte voor de spiegel. Zonder in de bovenkamer het verleden te schminken. De dissectie van een moederschap. Of is het vivisectie …
Mijn moeder was een drama-queen, haar moest ik zoiets niet vragen. Tenzij van op veilige afstand, per mail bvb. Of ze zichzelf nog voor het lapje hield in de stilte voor de spiegel, dat zou ik nu graag weten. Wist ze na al die jaren wat voor soort moeder ze was of hield ze het voor zichzelf nog altijd rozig?
m – HiH-05/2016, bijgewerkt – de tekst in het zwart is van TP
Er zijn kinderen die zonder morren hun speelgoed opruimen. Zonder dat Oma of Opa moet helpen. Jawel, écht waar, zo’n kinderen bestaan. Ergens.
Zelf heb ik geen kinderen of kleinkinderen maar ik heb wel twee jongere zussen en vroeger, om de kleine spullen op te ruimen had onze Tante S me een snelle methode aan de hand gedaan. Een oud laken. Met Lego speelt men op een oud laken. Na het spelen knoopte ik het laken zo goed mogelijk dicht en klaar. De Lego kon de speelgoedbak in. Wel eerst de zusjes/jonge kinderen van het laken halen.
Bij ons zag het er vroeger ongeveer zo uit :
We hadden toen een patent moeten nemen op ons oud laken, want later heeft een firma een soortgelijk systeem op de markt gebracht, een rond stuk zeildoek met een koord ingewerkt in de zoom. Koord aantrekken, dichtmaken, zak wegbergen …
Mijn zussen en ik zijn opgegroeid in een landelijke gemeente, waar men hooiweiden had. Daar groeide het gras hoger dan op andere weiden. En er waren de veldwegels, daar kwam geen ene tractor nog langs, na een bepaald uur. En er waren houtkanten en boomgaarden. En weiden en velden, het Pajottenland vonden wij toen een inspirerende streek. De streek bood 's zomers beschutting velerlei.
Koppel gaat van bil op perron Antwerpen-Berchem
Toen ik de krantenkop las dacht ik eh … die twee zijn getikt zeker? Is dat niet strafbaar? Openbare Zedenschennis en zo. Er zijn toch rustiger plekken om te vrijen, zoals weiden, velden, kanten, gaarden. Zoveel dwaasheid vond ik lachwekkend. Niet grappig, en zeker niet geestig, gewoon lachwekkend. Tot ik het artikel gelezen had en de foto gezien had.
Eerst het artikel, wo-11/05:
Had hun trein vertraging of hadden ze elkaar al een tijd niet gezien? Op het perron van Antwerpen-Berchem werd vanmiddag om kwart voor drie een vrijend koppel gespot door een Syntra-medewerker die aan de overkant van het perron werkt. Het pleziertje werd nauwlettend en met veel hilariteit gevolgd door het hele Syntra-gebouw. "Vorige week waren ze ook van de partij, maar toen werden ze afgeschrikt door een voorbijganger", getuigt de medewerker die liever anoniem wil blijven.
Het zou de tweede keer zijn dat het koppel van bil gaat op het perron. Het koppel had duidelijk niet door dat ze in de gaten werden gehouden. "Ze gaan er waarschijnlijk van uit dat het gebouw leegstaat, omdat er op de eerste verdieping nog geen activiteit is. Maar op de tweede en derde verdieping zit in totaal zo'n honderd man die alles op de voet gevolgd hebben."
Daar is het koppel zich duidelijk niet van bewust, want na hun pleziertje lachten en speelden ze nog even met elkaar alvorens weg te gaan. Ook bij Syntra ging het werk weer verder.
"Ze hebben het veilig * gedaan en we focussen ons nu terug op onze cursisten. <- veilig … ze zijn niet onder een trein gerold? Maar wie weet komen ze volgende week wel terug", lacht de medewerker nog.
Zowel de spoorwegpolitie als de lokale politie hebben nog geen klacht over het vrijende koppel ontvangen.
Wie is vrij op woensdagnamiddag om 14h45 ? Scholieren, studenten en mensen die in ploegenstelsel werken.
Mogelijk is het budget er niet om een kamer te huren. Of de tijd is er niet om naar die wijken van de stad te gaan waar kamers verhuurd worden. En men kan geen uren te laat thuis komen ookni.
Volgens het artikel was de foto toen al 738.517 keer leuk bevonden op FaceBook.
Nu de foto :
Zij draagt een beige jas, of toch een lichtgekleurde. Op de zitjes naast hen staan tassen. Twee. Misschien schooltassen? Woensdag 14h45, treinstation, lichte korte jas, donkere tas,
De kans is reëel dat iemand van de 738.517 mensen begint te puzzelen en de identiteit van de persoon in de lichte jas achterhaalt. Als daar maar geen drama’s van komen. 'k Lach al vele minder dan toen ik de krantenkop las. Er valt niks meer te lachen. Er komen vodden van, er komt ambras. Of erger.
* Syntra geeft opleidingscursussen, oa voor veiligheidsagent. Misschien is dit dan het lachwekkende van de story: Veiligheid voor alles ! Daarom zetten mensen van Syntra het op FaceBook. En het komt in de krant. Anoniem. Zijn die twee speelvogels van toen die dag op het perron nu nog wel veilig?
Gisteren stapte ik door de supermarkt met achter mij als winkelkarretje zo'n laag plastieken vierwielerke. Het rammelde en ratelde de hele winkel bijeen.
Uit een van de zijlanen kwam een onverschrokken kleine mens gestapt. Laarsjes, jeans, houthakkershemdje en oorbelletjes onder roodgoud kort haar. Ze hield halt en plantte haar handjes in de zij. Ze bekeek me, neusje omhoog. Ik hield ook halt, want zij kwam van rechts. Ze bleef staan en bleef staan kijken. Was ze boos? Maakte mijn karretje teveel lawaai? Mocht ik doorlopen? Wat een blik … Ik kuchte eens en zei iets als ‘dag’ of ‘hallo’. De kleine zei niks, ze bleef me aankijken en ik voelde me per seconde onwijzer worden.
Ik kén dat figuurtje van ergens, een beetje vrank en nogal vrij, maar niet Pipi Langkous.
De mama met de grote metalen kar was ondertussen toegekomen. 'k Keek haar vragend aan. Niet op letten, deed ze. En ineens wist ik aan wie de kleine me deed denken : - Calamity Jane, zei ik, blij dat ik het zo snel gevonden had. - Nogal ja, antwoordde de mama zuchtend.
Waarop wij elk onze weg vervolgden, met gammele karren over de prairie.
Mijn schoonzoon heb ik nog niet gezien dit jaar, noch gezien, noch gehoord, noch gesproken. Niet eens 'n leuk of mooi gebaar, de liefde is al lang gebroken...
als die er ooit geweest is ! Ben ik misschien zijn genre niet ? Ik moet niet gaan als er eens feest is, hij weet zich sinterklaas, ik ben de zwarte piet.
"'n Boer is altijd maar 'n boer !" zegt men, "en draai hem tien keer om, hij blijft 'n boer !" Hij voelt zich stoer, geen chef zijn gaat hem niet, hij valt nog liever om.
Ach, ik lig er niet van wakker, hij trouwde met mijn kind, voor hem ben ik 'n stakker, hem gaat het voor de wind.
Mijn dochter draaide met hem mee : geen kaartje, mailtje, geen gerucht. Ja, ik bewoon 'n flatje van 't OCMW, en voor mijn schoonzoon ben ik lucht.
JF
Er zijn zo van die inzendingen waar ik stil van word en die dagen blijven doorwerken, die een mens aan het denken zetten. Willen of niet. Bovenstaand gedicht was er één van.
Schoonzonen of schoondochters hebben LM en ik niet want we hebben geen dochters of zonen. Maar ik ben wel zelf schoondochter geweest en dochter ook.
Schoondochter ben ik niet meer, de Moeder van LM is overleden. LM en ik zijn getrouwd toen we al veertig waren, 'k Was dus geen zotte blaag of onvoorspelbaar kalf meer. 'k Wist hoe een schoondochter zich te gedragen heeft, als nieuwkomer in de clan. Mijn schoonmoeder was een gezinsmanager, iemand met gezond verstand en doorzicht. Dat alles in stilte. Ooit richt ik een standbeeld voor haar op.
Dochter ben ik ook niet meer. Mijn ma is overleden in 2017. Dat gedicht maakte dat ik me afvroeg welk soort dochter ik geweest ben, in welke categorie ik mezelf zou kunnen onderbrengen.
Niet als kind of als puber, -ik weet zelf wel welke etiketten die periodes hebben, in mijn geval- maar als volwassene. Welk soort dochter was ik tot die dag en ben ik geweest in de afgelopen 40 of 45 jaar. Met die vraag ben ik een tijdje bezig geweest. Een zelfonderzoek. Willens nillens. En de conclusie is niet echt om over te schrijven : een band die amper of niet bestaan heeft tussen ons, moesten we niet krampachtig proberen in stand te houden. Daarvoor was haar tijd te kostbaar en haar energiebalans te broos. En de mijne ook.
'k Liet wel om de zoveel weken bloemen bezorgen. In haar gemeente is een atelier dat zeer artistieke stukken aflevert. Maar verder dan de fatsoensnormen en de geplogenheden ging onze relatie niet. Om in die laatste jaren nog iets op te bouwen moest er eerst teveel puin geruimd worden.
Een muisje wou gaan varen op de woeste wilde baren.
- Moe, ik wil het water op. Ik kies het ruime sop. - Jong, da's meer iets voor een rat. Ratten doen vanalles en ook dat. Wij muizen doen gewoon. Wees redelijk, mijn zoon.
Een puber, reedlijk, echt? De moeder vreesde zeer terecht. En wat komen moest dat kwam, wat haar de adem toen benam : aan de oever van de vijver hing hij met vertoon van ijver aan een hoge wiebel-halm. Ogenschijnlijk was hij kalm.
't Bravoure-joch kwam toch naar huis, want 't blijft natuurlijk wel een muis. Maar ach, wat een moeder lijden mag! Dáárom is 't zondag Moederdag.
In de letteren heet het hartstocht, ook wel lust, en zeer vaak passie. Verbloemingen voor een ordinair hormonaal gebeuren, de drift, de neukjeuk. Dat het hormonaal gestuurd wordt krijgt iet-of-wat fysioloog in een wip uitgelegd. Niks romantisch aan, wel ingewikkeld, echt examenstof. En dit is het verhaal:
In de zomer van '95 had de zoon van Rina (een zus van LM) een eindwerk te maken. Over noten. Voor Voedingsleer. Het werk kon ten laatste ingediend worden op 31 mei, een woensdag.
Rina was in alle staten. Dat werk zou niet intijds af raken, en of we konden helpen. Dat was op 10 mei, ook een woensdag. We hadden nog drie weken. Tijd genoeg om af te werken, dacht ik. Een beetje correctiewerk, een beetje bladschikking en printen. Dacht ik.
Wanneer duidelijk werd dat er nog geen letter op papier stond zijn LM en ik in gang geschoten en we hebben nog iemand gemobiliseerd, het eindwerk was nu een kleine familiale onderneming. Toen de printer het liet afweten kwam nonkel R met de zijne de ploeg vervoegen. In die drie weken geen Neef te zien, geen enkele keer, hij moest 'studeren' voor het eindexamen.
Op woensdag 31 mei 1995, om 12h parkeerde LM de wagen in de straat van Rina. De zoon liep op de stoep te ijsberen. Hij had ons zelfs niet zien aankomen. Tegen dat we uitgestapt waren had hij al vijf keer de gevelbreedte afgestapt. - Hij is nerveus, zei LM.
We hadden drie exemplaren van het eindwerk bij, gelijmd, met een witte rug en 105 blzs dik tussen blinkende plastic buitenbladen. Het kraakte van de nieuwigheid.
Neef nam het pak met twee handen aan, legde het binnen op het kastje in de hal en kwam buiten weer geagiteerd staan doen. Geen blik op het afgewerkt product, geen mercietje of danku voor 105 blzs, op drie weken tijd in de afgewerkte versie. De zenuwen hé, dacht ik, want wat lagen die eindwerken nu binnen te doen?
- Neem een exemplaar en stap in, we rijden nu naar uw school, zei ik.
Toen volgde er een uitleg dat iemand van zijn klas hem wel naar de school zou voeren, want ze hadden afgesproken. Jaja, maar dat was niet wat wíj hadden afgesproken, er was gezegd dat we nu naar zijn school zouden rijden om een exemplaar van het eindwerk binnen te brengen. - Komt Karolien? vroeg ik, dan kan ze meerijden hè. Want op haar brommerke rijdt ge toch niet met twee naar de stad zeker? - Jamaar, ze komt met de auto van haar broer. - Heeft Karolien nu een rijbewijs? Weer een vage uitleg, het was niet Karolien, het was iemand anders. Iemand met een rijbewijs. En met een broer die een auto had, dus. Dus hij was ons liever kwijt dan rijk, het werd duidelijk.
Plots liet ik het hele project vallen. Voor mij stopte het toen en daar. Al mijn gedrevenheid viel weg tegenover zoveel desinteresse. We waren onze belofte tegenover Rina nagekomen. Punt. LM & ik reden naar huis. Maar dat beeld op de stoep bleef in mijn achterhoofd hangen.
Toen 's avonds het licht uitging kreeg ik een helder moment. - Weet ge wat? - Wat … - Hij was niet op zijn eindwerk of op ons aan het wachten. Hij wachtte op die vriendin. En ze gingen dat eindwerk niet samen binnenbrengen. Dat interesseerde hem zelfs niet. Hij had neukjeuk, dát was zijn agitatie daar op de stoep. - Kan zijn, mompelde LM. Gij met uw scenario’s ...
Een paar weken later kwam het eindwerk ter sprake en ik vroeg aan Rina of het die woensdag nog intijds ingediend was.
- Ja hoor, ik ben dat direct na 't werk gaan brengen. - Zijt gíj dat gaan brengen? vroeg ik een octaaf hoger - Ja, er lagen toch drie exemplaren op het kastje hé. - En was er toen nog iemand op school? - Nee, ik ben dat naar de leraar thuis gaan brengen hé. - Met de brommer helemaal naar Wilrijk? - Ja, 't ging over zijn eindwerk hé, da's belangrijk hé.
Achteraf tegen LM:
- Ik met mijn scenario's ? Dat manneke zijn agitatie op de stoep was gewoon platte neukjeuk. Hij was zelfs te tam om achteraf met zijn eindwerk nog naar de school te rijden. Rina heeft het 's avonds moeten in orde brengen in dat weer langs de Boomse Steenweg en ze weet niet eens … Hij had niet het fatsoen, geen greintje verantwoordelijkheidsgevoel, die lammetamme sukkel … - Rustig, rustig, zei LM. Wees blij dat wíj geen kinderen hebben.
Stel dat uw favoriete vakantiehotel onderstaande tekening gebruikt om te verduidelijken wat hun koffie-aanbod inhoudt. Hou voor ogen dat die koffie-kaart mogelijk geïnspireerd werd door het zaalpersoneel. Dit is hoe de mensen van de bediening de koffiedrinkers indelen. Qua generositeit. Fooigewijs, wil dat zeggen.
Als ik deze uilenkoppen een voor een bekijk dan zou ik bij het ontbijt een décaf bestellen, wat me een ramp lijkt, décaf in de vroege ochtend. Maar heeft een mens de keuze? Hebt ge die andere koppen al eens goed bekeken? De décafdrinker is de enige met iets van een glimlach. Mogelijk omdat hij van twee taskes décaf nog niet wakker geworden is.
Dave Mottram, Ohio-USA
Linksonder is er de Irish Coffee-drinker, die glimlacht ook. Breder en guller eigenlijk. Dan bestel ik na het avondmaal een Irish.
Hoe komt men de dag door van ontbijt naar avondmaal … wel, ik weet het niet. Alle andere opties kan ik missen. Vooral die dubbele espresso.
Och, misschien is 't opgelost als ik het van bij het ontbijt de hele dag hou op Irish. Die glimlacht toch zo genereus hé.
“In 1956 werd ik als parachutist-commando op voorwacht gestuurd naar onze vroegere kolonie, om alles over te nemen van de lichting militairen die voor ons de daar verblijvende landgenoten moesten beschermen. Wat een uitzonderlijk mooi land, de natuur is ongelooflijk, dat overvalt je. Er zijn maar twee jaargetijden zon en regen, met niets dan vrolijke mensen die onbezorgd door het leven gaan. Daar gingen wij Belgen eens verandering in brengen, we zouden onze kennis eens ten dienste stellen van die arme negertjes. Toen we daar aankwamen na 23 dagen varen en een vliegtuigvlucht naar Kamina, Katanga kregen we een militair reglement toegestopt hoe we ons moesten gedragen tegenover de inlandse bevolking.
Gelooft ge wat ik nu ga schrijven? Ze waren niet te vertrouwen, we moesten niet met de vrouwen omgaan en zeker geen seksueel contact hebben, want gegarandeerd kreeg ge dan syfilis. We mochten geen vriendschap sluiten met die mensen, we mochten ze geen handdruk geven. Dat is me toen zo hard tegengevallen en het stoort me nog altijd, zodat mijn wereld waarin ik was grootgebracht in elkaar stortte. Zoiets was toch niet te verenigen, ik begreep uit die tekst dat we die mensen gewoon moesten negeren! Wij waren tenslotte toch in hun land, hier zegt men toch dat degene die naar ons land komt, zich moet aanpassen? Daar was het omgekeerd, wij zouden toch de taal van die mensen moeten leren en er werd Frans aangeleerd, zeker geen woord Nederlands.
De zwarte medemensen woonden in hutten aan de rand van het militair domein, ik gaf wat ik kon missen aan de kinderen, ze moesten ons Bwana noemen (meester). We verbleven er 1 jaar en beleefden er mooie dingen, we plaatsten een brug, deden harde oefeningen, gingen op safari, sprongen met de parachute, trachtten 10 dagen te overleven in de brousse. Als beloning kregen we 14 dagen vakantie in de stad Kamina. Het deed deugd eens weg te zijn van dat strenge militair gedoe. Op de eerste dag, ik vergeet het nooit, ging plots een avondklok. De gekleurde medemens pakte zijn boeltje en verdween uit de stad, waar heen vroeg ik mij af? Ik ben gaan kijken, ze woonden in betonnen koten met golfplaten afgedekt, bloedheet, zoiets waar thuis onze steenkool in ligt. ‘s Avonds was de stad alleen voor de blanken, enkel de kelners moesten blijven om ons te bedienen en whisky-cola te brengen.
Wat ik me nu altijd nog afvraag: wat hebben die mensen van ons geleerd? Al die bemoeienis van ons heeft geleid tot niets, alleen de grondstoffen zijn van tel voor ons. De kolonialen moesten maken dat ze weg kwamen toen Kongo onafhankelijk werd. Er zullen waarschijnlijk ook wel mensen geweest zijn die echt wilden helpen en goed werk verricht hebben.”
Vanmorgen, eigenlijk vannacht, heb ik hier afgestoft, met gepaste zorg. 'k Heb een zachte verfkwast over alle fragiele apparatuur gehaald. Zo’n brede verfkwast op ultrakorte steel, made in China. Ik gebruik graag verfborstels om apparatuur af te stoffen. Dat heb ik geleerd van iemand die als trucker reed. Met een gelijkaardige kwast hield hij zijn dashboard stofvrij. Die jongen was een beetje maniakaal, wat zijn cabine betrof. Later heb ik dezelfde manier van afstoffen gezien aan boord, op de consoles in de ECR, de controlekamer van de machineruimte. Shipshape heet de propereteit daar.
Zojuist was een klein spinnetje van anderhalve millimeter een web aan het weven tussen de twee kabels van mijn extern geheugen. Dat mag hoor, maar ik vind het verloren moeite. Dat klein spinnetje zal hier binnen nooit voldoende voedsel vinden om iet of wat spin te worden. Daarom heb ik het beestje met draad en al buiten gezet. Er was ooit een TV-documentaire waarin uitgelegd werd hoeveel energie het kost om een web te maken. Zodus, om haar energie te sparen, heb ik haar vanaf het begin van het web op het balkon gezet. Voor het ogenblik is ze daar aan het draad-zweven. Ze zal zich daar of elders installeren, ergens waar ze nuttig zal zijn voor de mensheid. Hier tussen de draden van mijn extern geheugen is ze dat niet. Ze zou maar verhongeren, met haar lijfje van anderhalve millimeter.
Maar wat lees ik zojuist op een van de gezaghebbende spinnensites :
"Als je een huisspin buitenzet, zal die ongelukkig worden en sterven. De huisspin zal er dus alles aan doen om weer naar binnen te komen."
Dus ze komt terug? Dan is het vanaf nu uitkijken dat we er niet op trappen, op die anderhalve millimeter.
m – HiH-05/2017, bijgewerkt & voorzichtig uitgekeken -
Hier een typische vaudevillesituatie, een misverstand.
DNA, die term moesten wij vanbuiten kennen, lang geleden. Wee degene die de term niet vlot kon aframmelen, want in ongeveer elke cursus dook DNA op, of werd het op zijn minst vermeld.
Die term zit bij mij nog altijd ingebakken, zodanig dat ik er in 2008 zelfs last mee kreeg, met DNA, nu Desoxyribo Nucleine Acid. Indertijd mochten wij nog gewoon desoxyribonucleïnezuur zeggen.
In 2008, aan boord van de tanker waar LM en ik toen gemonsterd waren was er weer eens een audit aangekondigd. In welke haven dat zou zijn weet ik niet meer. Er zou in elk geval een auditeur overgevlogen worden.
In de dagen ervoor, op zee, hield de kaptein zelf al een interne audit als voorbereiding. Of dat de juiste aanpak was, vraag ik me nu nog af, want veel discretie was er niet bij. Iets later hoorde ik echo’s over de resultaten van zijn voorbereidende audit. Via het roddelcircuit. Men is soms verbaasd wie daar aan meedoet, of wie misschien zélf een gerucht verspreidt.
Volgens een van die echo's was de tweede stuur absoluut niet voldoende op de hoogte van de D&A. Hospitaal en farmacie zitten in het takenpakket van een 2de stuur, maar DNA onderzoek zag ik aan boord nog niet gebeuren, dus lachte ik dat nieuwtje weg, tot ongenoegen van de informant.
- Ge weet toch wat D&A wil zeggen? deed ze terloops. - DNA? Desoxyribo Nucleine Acid, rammelde ik vlot. Aan haar gezicht zag ik dat ik iets verkeerds gezegd had. - In 't Nederlands desoxyribonucleïnezuur, probeerde ik. Het bleef stil. - Gewoon genetisch materiaal, zei ik nog. Ze begreep me wel, maar ze vond de situatie duidelijk niet grappig. Ze verdacht me ervan dat ik een spelletje speelde en dat zou hogerop gerapporteerd worden, zag ik. Ik voelde dat ik plots op glad ijs zat en ik wist niet hoe dat kwam of waarom dat zo was. - Drugs & Alcohol, zei ze strak. En ze was weg.
De D&A Policy! Nu pas viel mijn cent. Het D&A-beleid! Ja natuurlijk. Zero Tolerance! Niemand lacht met het beleid van de rederij, ge moogt gerust zijn … Maar 'k was te laat hé, 'k had het verprutst. En ze was al weg. En ik had écht DNA verstaan hoor.
m - EZW-08/2012 – HiH 10/2014, 05/2017 - bijgewerkt
'k Ben een regelrechte reclame voor astrologie. Qua beroepskeuze, qua partnerkeuze, interessesferen, wat betreft de weke punten in de gezondheid, het-klopt-al-le-maal, helemaal. Ik ben een wandelend stereotiep, een cliché. En dat vind ik erg.
Een eerste ontnuchtering kwam ergens in '72, toen we cursus kregen van Bekaert, fysiologie. Hoe hormonen ons gedrag én ons innerlijk gedrag (ons denken) sturen. Die cursus ging over ongeveer alle hormonen, niet enkel over de vijf of zes klassiekers die we al eens terug vinden in een artikel dat we tegen beter weten in tóch lezen. Worden wij dan helemaal gedicteerd door eiwitten? Wat bleef er over van de Vrije Wil? Van het Vrij Denken? En van Vrij Onderzoek! ('k was dan toch aan het jammeren) Dágen ben ik niet goed geweest van het besef van die dictatuur van een aantal eiwitten in ons lijf.
Later wist een bereidwillige ziel voor mij een complete studie te maken op basis van mijn datum & plaats van geboorte -gratis, vanwaar die ijver? 'k Weet niet of ik het uur van geboorte toen heb meegegeven. Van het resultaat stond ik perplex, ik zag mezelf daar sterrebeeldig in kaart gebracht. Nul privacy. Ik was & ben compleet doorzichtig want alles klopte of zou later van kracht worden.
Gestuurd door hormonen ... Gestuurd door astro-logische krachten ... En opgebouwd uit het DNA van twee anderen en al hun voorgangers, zelfs mijn namen komen van hen. Alleen mijn kippenvel is van mezelf ? 'k Vraag me af waarom ik nog geloof in individualiteit.
'k Waag me al eens aan exotische recepten maar om te zeggen dat ik ze kan bereiden volgens de kunst, nee. Het blijft bij verdienstelijke pogingen. LM overleeft dat tot hier toe en hij vindt dat zelfs een lekkere afwisseling. Daarom blijf ik rustig verder knutselen.
Winter 1993 - LM en ik waren pas getrouwd en zijn zussen bekeken de situatie met argwaan want ik was waarschijnlijk, zéér waarschijnlijk een goudzoekster.
'k Had op een voormiddag een mullygatawny soep gereed staan op de kookplaat. Ttz, een restje soep, één portie. En nog zonder tomaat of linzen of andere afwerking. Die portie zou tegen de middag afgewerkt en opgewarmd worden voor LM. In de pot ernaast stond op een laag vlammetje visafval onder water om een fumet te laten trekken. Die zou ik na de middagboterham zeven en afwerken.
LM's jongste zus kwam efkes langs, ze kwam me goeiedag zeggen in de keuken. Ze keek in het klein potteke. - Wat is dát? vroeg ze schril. - Dat is LM zijn soep voor vanmiddag, antwoordde ik, dat is mully … maar ze was de keuken al weer uit. Ze stond in de woonkamer en ik hoorde dat ze een octaaf hoger bleef spreken. Iets later was ze al weer weg. Geen tas koffie, niks willen drinken, ze had zelfs haar jas niet uitgedaan.
Toen LM & ik aan tafel zaten had ik een vermoeden waarom ze zo snel weg was. Een portie koude mullygatawny van heldere bouillon, -zonder afwerking met tomaat of linzen of wat dan ook- met al die currypoeder onderin met daar bovenop iele reepjes kip, sliertjes groenten en een paar lepels gekookte rijst lijkt op een aangebrand kookpotje waarin een paar centimeter water gezet is. Als men niet weet wat het is, is het absoluut geen appetijtelijk zicht. En daarnaast stond dan de pot met viskoppen en -graten die ik afdekte juist op het moment dat zij de keuken binnenkwam.
Met welk van die twee brouwsels ging ik haar broer vergiftigen? Met het afwaswater of met het visafval?
'k Vertelde het fornuistafereel aan LM. - Dan is ze nu de politie aan het bellen, zei hij laconiek.
Er bestaan veel recepten van mullygatawny. Misschien evenveel recepten als er koks en huisvrouwen zijn in India.
Een afbeelding van een heldere, nog koude mullygatawny die op vies water lijkt, heb ik niet gevonden. Jammer.
Wanneer we nu nog eens zo'n soep eten, warm natuurlijk, en met vis kan ook, dan serveren we daar sindsdien het lauw politie-grapje bij. Maar dat weet zijn zus niet. En dat houden wij zo.
'k Wor een watje. Een week-wollig-watje. Dat kan natuurlijk niet, watten zijn niet van wol, ze zijn van katoen. En zo'n watteponneke heeft niks weeks, het is zelfs sterk.
Maar 'k wor wel een watje : 'k Kan 'Born on the 4th of July' niet meer kijken zonder tranen. Een jaar of drie geleden zou ik nog op het randje van de sofa gezeten hebben met gebalde vuisten tandenknarsend krachtige commentaren mompelend. Nu hing ik half achterover achter een kleenexke, snuffend met tuiten. Dat lag niet aan het acteren van Tom Cruise. Ook niet aan de sofa. En gelukkig was het putteke nacht, 'k was al afgeschminkt. Met van die stevige watteponnekes.
Tot een jaar of drie geleden kon ik helemaal meegaan in zo'n verhaal, naar daar waar de regisseur ons hebben wil. Nu denk ik : wat moeten de Moeders van die jongens afgezien hebben. En nog altijd afzien, de Moeders van de snotters in Irak en Afghanistan, en Syrië, en Yemen. En overal, overal Moeders.
"Elke vrijdag, tijdens het laatste lesuur, worden er in het klasje van de kleindochter door de kinderen verhaaltjes verteld. Soms krijgen ze een thema aangereikt, kwestie hun fantasie de vrije loop te laten, die dag mochten ze een bepaalde gebeurtenis vertellen, dus ging ze aan de slag. Ons zoetje is verzot op zo’n weekafsluiters.
Aan de schoolpoort gaf de leerkracht me een teken dat ze me wou spreken. Ik dus bij haar. Ons kleintje had met trots over haar pépé verteld, die heel slim was, die boeken had geschreven en voor haar alleen een erg speciaal verhaal had bedacht. Het was een lang verhaal en elke week keek ze uit naar de knotsgekke lotgevallen van de oude Margriet en haar tweelingbroer Filemon en straks zou pépé verder gaan met zijn vuile ton.
“Ik heb uw kleindochter niet willen onderbreken, mevrouw, maar ik heb geen flauw idee waarom ze tot tweemaal toe over de vuile ton van uw echtgenoot spreekt?”
Onderweg naar huis, ik langs de neus weg, toch even over de vuile ton van mio marito begonnen. Kleindochter was hoogst verbaasd. “Maar pépé heeft er zoveel geschreven in de krant, toen hij jong was. Hij heeft daar veel centjes mee verdiend en jij weet dat niet?” Uiteindelijk is mijn frank toch gevallen, natuurlijk heeft hij haar verteld over de talrijke feuilletons, die hij als bijverdienste voor de krant schreef tijdens zijn debuutjaren." TP
Uit mijn kinderjaren herinner ik me twee uitspraken van dat woord, TP. Un Filletong (wat mijn moeder deed denken aan tongfilets) en Ne Fuile Ton, naargelang men Frans of Nederlands sprak. Zellik was toen al een beetje tweetalig. Of drietalig. Want er was de Vlaamse streektaal, er was het Frans en er was het Proper Vlaams, waarmee toen ABN bedoeld werd. Veel had dat allemaal niet om het lijf, in ons eigen wereldje waren wij allemaal even vlot polyglot.
Op een keer vertelde Ma dat Betty was komen vragen of ze witte kaartjes mocht nemen voor haar visbak. En mijn Ma had geantwoord dat ze jammer genoeg geen witte kaartjes had, voor een visbak. En toen was Betty treurig naar huis gegaan.
Ik zat perplex over zoveel onverstand. Onverstand bij mijn eigenste moeder dan nog! kauren = keien, kaurtjes = keitjes
Betty had witte kaurtjes naar ABN vertaald en dat werden dan witte kaartjes. Ze had gevraagd of ze wat witte keitjes mocht nemen van de oprit voor de op bodem van een klein aquarium. Daarop zei Ma dat ze geen witte keitjes had? De oprit lag vol! Voor het oprapen! Tegen Betty … Tegen een speelkameraadje, iemand met wie ik de straat deelde, de plek waar een groot deel van ons kinderleven zich afspeelde.
'k Weet niet of ik toen een keel opgezet heb of in tranen uitgebarsten ben, maar die avond nog mocht ik een bakje vol witte keitjes gaan afgeven bij Betty thuis. 'Voor de visbak'. Ze lag al in bed, zeiden ze. En ik had ook al in bed moeten liggen. Maar voor één keer mocht ik na het avondeten nog buiten. Waarschijnlijk omdat mijn Ma zich even rot voelde als ik.
Tot zover een plaatselijke versie van een spraakverwarring van toen.
m – HiH- 05/2016, bijgewerkt – de tekst in het zwart is van TP
Vind je nodige inspiratie in je eigen arbeidsvreugde, en geniet dan volop van het hier en nu. van P²
Geconcentreerd bezig zijn kan enorm veel voldoening geven, dat is een feit. Soms is het resultaat van die bezigheid zelfs bijzaak, het gaat om de bezigheid zelf, 'de voldoening van het volbrengen'. Of zoiets. Die voldoening is familie van vreugde en contentement en die twee vallen dan weer onder de hoofding ‘geluk’, in mijn ervaring. Geluk is een kasteel met héél veel kamers.
Heeft geluk ook een kleur? Buiten het cliché van de roze wolk, heeft geluk een kleur volgens iemand? Misschien heeft elke vorm van geluk een eigen tint en helderheid ...
"Elke kleur die je een goed gevoel geeft is de kleur van geluk." VDL
Dat zinnetje is niet bruikbaar want het draait de vraagstelling om. Dan zou een simpele kleurencataloog van een verfmerk al voor extatische toestanden zorgen. Dan zouden we bij het stalenrekje van elke doe-het-zelf zaak geen fronsen zien maar uitsluitend gelukzalig glimlachende mensen. Een kleur die een goed gevoel geeft, geeft een goed gevoel. Of maakt blij. En meer is dat niet.
Mijn vraag was niet een kleur --> geluk ! Mijn vraag was wel geluk --> een kleur ?
Niet of bij een kleur zich een geluksgevoel aandient, wel of bij een geluksgevoel een kleur verschijnt. En welke tinten daar dan zijn, in het brein van de persoon in kwestie. Welke kleuren verschijnen op het ogenblik dat iemand zich gelukkig voelt? Bvb: gij houdt voor de eerste keer het eerste kleinkind in de armen, dat geluksgevoel, heeft dat een kleur?
Ach, een foto is maar een momentopname natuurlijk en waarschijnlijk dacht de fotograaf er ook zo over. Maar wat een vriendelijk aandenken moest worden lijkt mij een scène uit een Griekse tragedie of twee. Van links naar rechts staan de moeder van de bruidegom, de bruidegom, de bruid, de vader van de bruidegom.
De moeder en de vader hebben gezien hun loopbaan camera-ervaring. Tonnen camera-ervaring allerlei. Daarom vond ik de foto zo eigenaardig. Voor beroepsposeurs bijna bizar.
De moeder legt haar hand op de arm van haar zoon als om hem te beletten dichter bij zijn bruid te gaan staan. Of bij zijn vermaledijde vader. Is het een hand of is het een klauw?
En wat denken van de vader die ongegeneerd tussen de schouder en de tiet van zijn schoondochter staat te leunen.
De zoon reikt wel naar zijn vrouw, maar wordt zodanig tegengehouden door de moeder dat zijn jas ervan gaat gapen.
De schoondochter lacht stralend naar de lens. Blij met haar echtgenoot of blij met zijn beroemde vader? Het lijkt wel alsof zij met de laatste het bruidspaar vormt.
Heeft de fotograaf te vroeg afgedrukt ? Terwijl de mensen nog iets meer naar links en iets meer naar rechts aan het schuiven waren. Zo ja, waar is dan de definitieve versie van deze foto ? De versie waarop de moeder en de vader van James met iéts minder lichaamstaal poseren. Als die versie bestaat. Nee, ik vrees dat dit de definitieve versie is.
De fotograaf van dienst was mogelijk geïmponeerd door wie er voor zijn lens stond en is niet gewend beroemdheden bij te sturen.
Ik vond de foto zó eigenaardig, dat ik niet meer weet of ik hem grappig vind of zielig. Het is geen groepsfoto van kiekjeskwaliteit, hier staan vier individuen een eigen verhaal te vertellen.
vlnr : Jerry Hall, James Jagger, Anoushka Sharma, Mick Jagger
Omdat de jongens nog wat moesten wachten op het middageten had Oma hen elk twee milde radijsjes gegeven, en ze weer de deur uitgestuurd, ze konden nog wat gaan fietsen op de koer.
Stephanie Hartshorn, USA Mini Trike
De oudste at zijn radijsjes in twee happen op. De jongste stak ze in zijn mondje en knabbelde en kauwde. Twee minuten later had hij een aanrijding met een kiezelsteen en hij viel, met fiets en al. Uit zijn mondje vlogen de witte brokjes radijs de grond op.
De oudste zag die rood-witte dingen op het beton liggen en stormde naar binnen : - Omáá! Onze Ronnie is gevallen en al zijn tanden liggen er uit !
Met de bloeddruk van Oma is het goed gekomenen de tandjes van Ronnie hadden niks natuurlijk. De stukjes radijs moest hij laten liggen. Tegen zijn zin, dus tranen.
- Die stukjes zijn nu voor de vogeltjes. Oké? Dat droogde zijn traantjes. Voor de vogeltjes, dan was het oké.
’k Was die dag met ingewikkelde constructies bezig over humor in de berichtgeving, gaande van milde ironie over satire in alle gradaties, tot regelrecht cynisme, maar al mijn gefilosofeer en geknutsel was niet meer nodig want zie, een van mijn engelbewaarders/sters zond een krantenkop :
Marc Dutroux eist hoger loon in de gevangenis, “want (zijn) werk is ongezond”
Het gevangenisregime van Dutroux is de laatste tijd versoepeld. Hij leeft niet meer onder een zeer strikt regime en in volledig isolement. Zo mag Dutroux één keer per week in de sportzaal praten met een medegevangene. Sinds enkele maanden wordt Dutroux ook tewerkgesteld in de gevangenis. Hij kuist elke zaterdagochtend diezelfde sportzaal, en ruimt iedere dag de grote binnenkoer van de gevangenis op. Zo’n zeventigtal gevangenen kan dan kijken naar Dutroux, die in een zak alles verzamelt wat de gevangenen vanuit hun cel op de binnenkoer gooien. Dutroux verdient tussen 0,75 en 0,99 euro per uur, goed voor minstens 24 euro per maand. Dat geld gebruikt hij om in de kantine van de gevangenis gezond eten te kopen. Dutroux moet al jaren om medische redenen een aangepast dieet volgen. Hij heeft dat al vaak gebruikt om de meest waanzinnige zaken te eisen. Maar Dutroux vindt dat hij meer moet verdienen. Volgens hem is het schoonmaken van het plein een “ongezonde karwei”, en geen “technische karwei”, en moet er dus een hoger loon tegenover staan, schrijven de Waalse kranten van Sudpresse. Hij wil nu tussen de 1,1 en 1,99 euro per uur gaan verdienen. Het is nog niet bekend of Dutroux zijn zin krijgt. Dutroux werd in 1996 opgepakt voor de ontvoering van en de moord op Julie Lejeune, Mélissa Russo, An Marchal en Eefje Lambrecks en de ontvoering van Sabine Dardenne en Laetitia Delhez. In augustus (2016) zal het 20 jaar zijn dat Dutroux achter de tralies zit.
Een paar weken geleden hoorde ik op de radio een interview met een acteur, ik ben vergeten met wie, en de man vertelde dat zijn zoontje tweetalig Engels / Nederlands opgevoed wordt. Het jongetje spreekt Engels met zijn Britse Moeder en Nederlands met de Vlaamse Vader.
Toen hij doorhad dat zijn ouders een verschillende taal spraken, als ik me goed herinner was dat in de laatste kleuterklas, begon hij thuis te vertalen. Wat niet nodig was, want de Moeder praat ook Nederlands, zelfs in zijn bijzijn aan de schoolpoort, maar om een of andere reden had hij dat nog niet door.
Zijn ouders vonden zijn vertalingen aanvankelijk schattig en ze lieten hem doen, tot hun cent viel dat hun zoontje écht niet besefte dat zijn ouders mekaar wel degelijk begrepen. Mama spreekt Engels en ook Nederlands, Papa spreekt Nederlands en ook Engels. Omdat hem dat helemaal duidelijk te maken hebben ze van taal gewisseld. Zij is Nederlands beginnen praten en hij Engels. Maar die nieuwe situatie en accenten brachten het zoontje in de war: wie had nu weer wat gezegd ...
Nu doen ze weer als tevoren, en de kleine is weer op zijn plooi. Hij snapt ondertussen dat zijn ouders mekaar wel degelijk verstaan. Al kijkt hij soms nog op van zijn bezigheden om te zien of de ene het wel begrepen heeft wanneer de andere iets zegt.
-----
'k Vond dit een mooi verhaal en toen dacht ik ineens : wacht tot hij groot genoeg is om te helpen in & rond het huis. Dan begrijpt hij geen Engels of Nederlands meer, dan is hij gewoon Oost-Indisch doof.
We zaten in de tuin. Alle buren waren ruim op tijd want er was het glas vooraf. Ruim vooraf. 'k Was aan het werk met het menu op de laptop van de Oma. Klaar. Enkel nog printen. De Kleine kwam naast mij staan.
- Gij drinkt geen wijn he. - Nee Meisje, enkel pils. - En water. - Water ook ja. - En koffie? - Soms koffie. - Maar geen wijn he. - Nee, geen wijn.
Ze zoog nadenkend aan haar rietje. Ze keek naar mijn glas. Glaasje. 20cl. Ik drink pils uit een gekoeld dik mosterdglaasje van Amora en daar moet het dekseltje op. Een rood plastic dekseltje, tegen de wespen en tegen het verschalen want ik drink traag. Laat de fijne wijnen maar opwarmen in de dure dunne rijzige elegante glazen, mijn pils blijft koud in een plomp klein glas van meer dan een mm dik. Bijna 2mm. En zo staat er een tweede standby in de koelkast. Naast de reserve-pils.
Ze keek ook naar de Smurfen op mijn glaasje. Een kinderglaasje met bier in, sommige ouwe vrouwen doen vreemd …
Zo zien die glaasjes er ongeveer uit, maar de mijne zijn ouder.
'k Kopieerde het bestand naar de USB en hoopte dat ze iemand anders gezelschap zou gaan houden, maar helaas.
- Waa-rôôm? - Waarom wat? - Waarom drinken ze wijn? - Omdat ze van wijn grappig worden. Kijk, zo grappig kan wijn zijn.
En ik klikte de foto open die ik opgehaald had voor het menu. Ze keek. Ze keek nog eens, ze deed een stap achteruit, en brulde voor het hele verzamelde gezelschap : - Oma, niet drinken Oma, niet drinken! Wijn is pipi van jongens!
Wist ik veel dat het kind nog te jong was voor beeldmateriaal met gedachtesprongen. Haar Oma is nochtans een spitante.
“Ik ben hondentrainer van beroep en ik was er tamelijk ondersteboven van toen mijn eigen jonge puber-hond een vervelende gewoonte ontwikkelde. Telkens wanneer ik de was te drogen hing, trok ze opgewekt de kledingstukken van de draad. Dit vroeg om actie.
Ik hing een rood-&-wit bedrukte keukenhanddoek aan de wasdraad en ik wachtte af. Telkens mijn hond de handdoek los trok, berispte ik haar. Na twee dagen wist ze dat dingen aan de wasdraad NEEN waren, maar ik bleef de handdoek ophangen, ter controle. En alles verliep naar wens. Ze verloor haar belangstelling voor wat daar aan de draad hing te wapperen.
De volgende wasdag hing ik de was op en met een gerust hart ging ik boodschappen doen. Toen ik thuis kwam lag alle wasgoed op het gras maar de gestreepte keukenhanddoek had ze laten hangen. Zoals haar was geleerd.”
m, naar een verhaal van RD – EZW-10/2013 – HiH-12/2014, 05/2017 - bijgewerkt -
Interessant verhaal, maart, maar die zuiger hoeft toch niet met mankracht eruit en er weer in getild te worden? Moet dat echt onderweg, want het lijkt me onveilig bij de minste golfslag ... SK
zuiger/piston vervangen : 4 ton hijsen op mankracht?
De rederij verkiest dat die werkzaamheden onderweg gebeuren. Ankeren kost geld en de boekhouders zijn baas. In haven tegen de kaai mag het niet, een zuiger vervangen want in haven moet een schip under power blijven om in geval van brand of ander malheur de kaai te kunnen verlaten.
Natuurlijk gebeurt het hijsen van die 4 ton niet op mankracht. Alle hijswerk in de machineruimte gebeurt met de monorail die over heel de breedte overhead, aan het plafond hangt. De monorail wordt elektrisch naar de juiste plek gestuurd. Daar wordt de zuiger vastgemaakt en begint het millimeterwerk om het bakbeest van 4 ton te hijsen, te verplaatsen en neer te laten op de voorziene opbergplek. Omgekeerd wordt zo de nieuwe zuiger naar de cilinder gebracht, per monorail dus, en eens ter plaatse laat men de nieuwe zuiger neer.
De knoppen van het monorailsysteem bedienen is iets voor senior-officers, daar blijven de jonkies af. Het bedienen vraagt aandacht, concentratie en ervaring.
Wat aan de verplaatsing van de piston vooraf gaat en wat er op volgt dat is precies hetgeen fysieke inspanning, mankracht vraagt. Daarvan raken de overalls bezweet en doorweekt en wordt de huid beschadigd door wrijving met natte kledij.
Vooraf is er het ontmantelingswerk, de zuiger klaarmaken voor het hijsen, the dismantling. Na het neerlaten van de nieuwe zuiger moet de cilinderkop en alles er weer op, het weer ineen gezet worden, the re-assembly. Deze twee werkzaamheden beslaan een volledige werkdag, fysieke arbeid in de temperaturen van de machinekamer, tropical conditions heet dat.
Wat veel energie kost in die warmte is onder andere het afdalen in de cilinder en daar het sleet van de cilinder meten. Precisiewerk in een koker van 4m diep, diameter 800 à 1000 mm, bij 50°C. Hoeveelheid ademlucht, geen idee, maar er worden twee industriële ventilatoren op gezet. Dan volgt het poetswerk. Ook adembenemend. Letterlijk. Vooral in het bovenste gedeelte van de cilinder, want daar hangt carbon.
Heel het systeem, cilinder+zuiger+cilinderkop moet uiteindelijk geassembleerd worden, klaar om te functioneren. Alle pijperijen en darmen moeten weer aangesloten worden. Al dat gebeurt op mankracht, meestal in tropische temperaturen. Vandaar dat zweet en de doorweekte overalls.
Van zo’n werkdag heb ik een heel fotoverslag maar vandaag las ik de foto’s niet in, dat is me nu efkes te bewerkelijk.
In welke watergebieden dit soort onderhoudswerkzaamheden gebeurt, wordt beslist in samenspraak met de deckofficieren. Captain & C° zijn degenen die via de dagelijkse meteo-rapporten weten wanneer het schip in rustige watergebieden komt. Tot zover de inbreng van de brug.
Nu weer naar de machineruimte.
In geval dezelfde zuiger moet hergebruikt worden, ziet de werkdag er zwaarder uit, vanwege extra-poetswerk, 3hrs met 2 man. In geval er onregelmatigheden geconstateerd worden binnen in de cilinder, ziet de werkdag er nog zwaarder uit.
Nu een rampscenario : in geval van zuiger-panne in druk bevaren wateren, dan wordt er helaas gesleept. Maar sleperij betekent kopzorgen voor boven, niet zozeer zweet voor de mensen in overall.
We waren niet van plan te werken vandaag, maar neig bedankt voor de belangstelling.
Een jongen van 18 kwam thuis met een Porsche Cabrio. Zijn ouders stonden perplex.
- Hoe komt ge aan die auto? - Vanmorgen gekocht voor 15€. - Wablieft? Van wie? - Van de nieuwe buurvrouw. Ik reed langs met de fiets en ze vroeg of ik de Porsche wou kopen. Ik had 15€ op zak en het was in orde. Papieren en al, grinnikte hij, dik in orde!
Dit is niét in orde, dachten de ouders. De vader stapte onmiddellijk naar de nieuwe buurvrouw. Ze was in haar voortuin aan het werken, gladiolen aan het steken.
Gladiolus Bed Kent Wallis, USA
Hij stelde zich voor als de vader van de jongen van de Porsche van 15€ en vroeg onrustig en bedrukt : waarom?
- Wel, antwoordde zij rustig en sereen, vanmorgen mailde mijn man me dat hij dringend geld nodig had. Hij vroeg me om de Porsche te verkopen en hem het geld over te maken. Ik dacht dat hij op zakenreis was, maar een vriendin tipte me dat hij er met de secretaresse vandoor is. Dat heb ik gedaan, de Porsche verkocht. En ik heb hem het geld overgemaakt. Als ge me nu wilt excuseren Mijnheer, mijn gladiolen wachten.
Als overzees transportbegeleiders, zeelieden dus, hadden wij af en toe recht op iets feestelijks aan boord. Al minstens bij officiële feestdagen.
Met de komst van bemanningsleden uit goedkope loonlanden hebben de Belgische feestdagen zo wat aan feestelijkheid ingeboet. Een Filipijnse kok kon wel bijgestuurd worden door de kaptein, op voorwaarde dat die kaptein belangstelling had voor de huishouding aan boord. Als een kaptein ongeïnteresseerd was en de huishouding op zijn beloop liet -en die zijn er!- dan was het menu die avond zonder extraatjes. Hoogstens kwam haastig een fles wijn op tafel en gegarandeerd moest dan nog wijnglazen gezocht worden ook. Wijnglazen die stoffig uit de doos kwamen.
Zoiets is een afknapper, vooral voor de mensen van de departementen die die dag hard hadden moeten werken.
Wat is hard werken? In tropische temperaturen een piston vervangen bvb, dat is zwaar werk. In goed algemeen scheeps heet het een piston 'trekken'. Dwz een zuiger uit een cilinder halen en de nieuwe zuiger in de cilinder laten zakken. Een zuiger weegt gemiddeld 4 ton.
Er moet doorgewerkt worden want het schip wordt stil gelegd (is op drift) en dat mag niet veel langer duren dan 8 uren want tijd is geld en hoe verder het schip afdrijft van de koers, hoe meer brandstof het kost om weer op koers te raken.
Zo om de twee uren moeten de mannen een droge overall aan, de vorige is doorweekt. Zorgen voor propere en droge overalls was die dag mijn job. De overalls moeten én gewassen en gedroogd zijn. Drogen alleen is niet genoeg, dan drogen de zoutkristallen van het zweet in het textiel. Wie in zo'n overall weer aan het werk gaat heeft scherpe kristallen in de stof zitten. En de huid is zo al geïrriteerd door overmatig zweten en frictie. Die kristallen kunnen ze missen want die kunnen de huid doen bloeden.
'k Heb een paar foto’s terug gevonden. Niet van beschadigde of gekwetste huid, of van de werkzaamheden in de machineruimte maar een stilleven van 1 mei 2007, de laatste overall van de dag, die van LM.
zie bijlagen voor foto 01.jpg & foto 03.jpg
De overall hangt te lekken van het zweet, daarom gaan de pijpen ín de doos. Onderin de doos ligt een opengesneden plastic zak met daarop lagen papier van oude tijdschriften, als absorberend materiaal.
zie bijlage voor foto 07.jpg
We hebben vier contracten gedaan op dat schip. Alles samen geteld hebben we er meer dan een jaar gewoond. Die cabine kende ik door en door, aan een piep of een krak in het schot of in het meubilair hoorde ik dat we van toerental veranderd waren.
Over wat op deze foto's allemaal te zien is kan ik nog veel vertellen. Maar dat is voor later misschien. Andere keer. In 2010 werd het schip ontmanteld.
