het verhaal van de zoon ~ naar een gegeven van CvT

“Toen ik trouwde stond zowat het halve dorp op zijn kop.
Nieuwsgierigheid vierde hoogtij, niet alleen nieuwsgierigheid naar de bruid maar ook
naar de reactie van de ouders van de bruidegom, mijn ouders.
De bruid was namelijk iemand met een kleurtje, een mooi vriendelijk meisje
met gitzwart haar en donkerbruine ogen. Ze zag er amper een jaar of 16 uit,
wat haar nog meer in de belangstelling bracht.

Wat het dorp dacht, ach, dat kon mijn ouders niet zoveel schelen.
De kersverse schoondochter was volwassen en zij waren blij met haar, dus niemand moest er iets op aanmerken.
Alleen had Moeder geen rekening gehouden met de familieleden.
Haar andere schoondochter kon er niet echt om lachen en al heel gauw stond haar moeder Catherine aan de deur.

Of mijn Moeder er echt geen voetje had kunnen voor steken,
want van waar was die nieuwe ook alweer en hoe was haar naam en was ze echt nog maar 16 jaar.
De Moeder antwoordde dat ze helemaal geen zin had om er een voetje te steken en dat de bruid 24 jaar was en
ze kwam uit Thailand en haar naam is Prisana.
Nadat ze een keer of vijf haar naam uitgesproken had begon Catherine helemaal te zeuren.
Wat als er kinderen kwamen, en de taal, en het eten, en-en-en ...

Telkens mijn Moeder en Catherine mekaar tegenkwamen begon het mens over Prisana,
maar hoe mijn Moeder ook praatte, ze kon haar niet overtuigen dat
een huwelijk tussen 2 culturen best kans op slagen had.
‘Bij mij komt zoiets niet in huis! Wat hebben jullie wel gedacht!
Nooit van mijn leven en mijn man zou het ook niet moeten weten!’
Zo ging het telkens.

Toen werden onze kinderen geboren en weer was Catherine er om te zeuren, en weer zei Moeder
dat mocht haar eigen zoon met een buitenlandse naar huis komen Catherine
niet anders zou kunnen dan de situatie aanvaarden. Dat werd dan telkens luid en ten stelligste ontkend.

De tijd gaat snel, mijn echtgenote en ik zijn niet meer dat prille koppel, maar Catherine zeurde nog steeds.
En dan was er opeens een dag dat mijn jongste broer binnenkwam en zo langzaam als maar kon zei :
‘De zoon van Catherine heeft een lief ’.
‘Nu ja’ antwoordde mijn Moeder ‘Hij heeft er de leeftijd voor hé, dus waarom niet.’
En toen zei mijn broer langzaam ‘ze komt uit Rusland’.

Mijn Moeder dacht dat ze er zou inblijven, van het lachen dan, de tranen liepen haar over de wangen
en ik dacht aan al die keren dat Catherine hier was geweest en iedere keer zeurde. Wat zou ze nu zeggen!
Alleen, ze kwam niet meer.
Iedere dag was er ruzie met de zoon, ze liep dagen huilend rond en
haar man moest naar het ziekenhuis omdat hij door haar gedoe en gekijf ziek geworden was van de stress.
Dit alles sleepte een jaar aan en het Russisch meisje werd niet aanvaard.

En dan was daar het lot. Verleden jaar viel Catherine van de trap en zij was op slag dood.
Alle gezeur en lawaai, al het ruzie maken was zeer plots voorbij, er viel een diepe stilte.
Van boosheid was niets meer te horen of te zien.

Het huwelijk werd gevierd in juni en de vader van de bruidegom danste met zijn schoondochter.

En ik ? Ik vind mezelf een sukkel want voel me schuldig, zeer schuldig, omdat ik
zo vaak gelachen heb met Catherine haar zielige bekrompenheid.”

naar een gegeven van CvT uit 2017