In de tijd dat mijn voornaam moest gekozen worden (°1952) waren
de lange 'Vlaamse' namen met drie en vier lettergrepen helemaal in, in onze contreien.

De Engels klinkende namen van na De Bevrijding hadden hun tijd gehad,
de Frans klinkende namen waren er ook uit in sommige kringen
want Vlaanderen zocht een eigenheid. En wij, de borelingen, konden daar voor opdraaien.

Al onze schoolgaande jaren zaten we per klas met een zestal Godelieves
en een viertal Anne-Maries en ook wat Machtelds en Veerles,
maar qua aantal lettergrepen telden die laatsten eigenlijk niet mee.

De Christianes waren Kristinas geworden
en de naam Hilde was weer helemaal terug.
Brunhilde net niet, maar Reinhilde dan weer wel.
Veel lettergrepen en Germaans, zo moest het toen klinken.

Die ideologische monsternamen werden naar taalbare proporties herleid
zodat de Lieves en de Annemies onder ons min of meer konden leven met
hun naam, gekozen door toen wat zweverige of gedreven ouders.

Ge kunt peinzen hoe blij ik ben dat SeniorenNet de mogelijkheid van een schrijfnaam biedt.

m - EZW-12/2012, HiH 02/2015, 05/2017 - bijgewerkt