Op de stoep bij de computerman kwam ik iemand tegen die ik in 10 jaar niet gezien had.
Hij was ondertussen verhuisd en getrouwd, nee niet met die, met de vorige.
Ah, dus toch met de vorige? Jaja, met de vorige. Brede glimlach.

- En dit is Cata, stelde hij zijn dochter voor. 
  Van Catharina, maar eigenlijk meer van Catastrofe.

Het kind heeft een onstuitbare exploratiedrang, volgens de papa.
Of het haar aard is of een voorbijgaande fase in de ontwikkeling, dat wist hij niet.

- Mijn vrouw en ik zijn nochtans rustige mensen, zei hij gelaten.

Misschien heeft het meisje de aard van zíjn moeder, van haar oma?
Exploratiedrang, onstuitbaar … Ik hoorde het ineens weer, alsof het gisteren was :
'Zit Els nog in Nepal?' 'Nee gij, die is al een half jaar in Mexico.'
Dat soort drang.

En later kreeg Els een onstuitbaar verlangen naar een kind.
Dus kwam er een kind en het burgerbestaan dat daarbij hoort.
Het werd een zoon. Met hem stond ik nu te praten.

Hij wees naar de elektro-winkel:
- Ik kom eens horen of mijn scherm nog te redden is.
En op zijn foon toonde hij mij een foto van zijn TV-scherm.

foto van 't Net        

- Dit is haar laatste exploot, ze is niet tegen te houden.
Ja, da’s helemaal haar grootmoeder, dacht ik. Vrije kunstbeleving, smeerkunst als bevrijding …
Bloed kruipt waar het niet gaan kan. Maar mocht ik dat luidop zeggen? Ik dierf niet. 
Ik herinnerde me zijn kleurboeken, en dat hij als kleuter al vroeg echt binnen de lijntjes kleurde.
In een bepaalde periode bleef hij met kleuren wel 5mm van de rand.
Els was daardoor toen lichtjes verontrust.
Over Cata moet ze zich duidelijk geen zorgen te maken.   

- Doe haar naar de kinderacademie? stelde ik voor.
- Tja, ze gaat al naar de academie, zei hij flauw. Elke woensdagnamiddag. 

Eén namiddag op de week is niet genoeg voor een kind met het temperament van Els
dat woont bij twee rustige mensen. Ze moet regelmatig in een bruisender omgeving komen.  

- Gaat ze soms naar Els, vroeg ik?
- Mijn Ma zit nu in Nieuw-Zeeland, zei hij, ze geeft pianoles aan Maorikinderen.

Typisch Els. Pianoles aan Maorikinderen. Dat ik dat uit mezelf niet wist!

m – HiH-05/2017, herwerkt -