Soms bestaat er een wereld verschil tussen
het uitdrukken van de een en het interpreteren door de ander. van P²

Hier gebeurt dat bijna dagelijks. Eer ik een tekst inzend laat ik hem gewoonlijk nalezen door LM omdat
de spellingscontrole van Outlook niet elke fout herkent en onderlijnt.
Grammaticale fouten ontsnappen aan de controle. Stijlfouten helemaal. 

Zelf zie ik de ontsnapte fouten niet allemaal, omdat ik lees ik wat er zou moeten staan ipv wat er staat.
Een verdwaald lidwoord bvb, daar lees ik over. Selectief blind voor de fouten van het eigen kind, of hoe heet het.  
Kortom, LM is de corrector hier in huis. 

En dan is het bij momenten bijna bevreemdend om horen wat hij uit een tekst haalt.
Dan herlees ik zelf nog eens, en ja, misschien kan het schrijfsel wel
op de manier van LM geïnterpreteerd worden. Al hoop ik dan dat anderen dat niet doen …

Nu, van zodra men een tekst vrijgeeft is hij van de lezer hé,
daar heb ik me een jaar of elf geleden bij neergelegd.
Of ik zou breedvoerig en omstandig moeten meedelen wat ik bedoel.
Maar dat leest zeer onaangenaam want het geestesoog van de lezer wil ook wat.

’k Zou wel belerend kunnen schrijven natuurlijk, met het geheven vingertje, maar dat typt zo onhandig.

m- HiH-12/2015, bijgewerkt