de jobstudente en de rode kool

        Het is het seizoen van de rode kool en
        het is de periode van de jobstudenten.
        Wat is het verband?

Liefst doe ik de boodschappen buiten de piekuren en indien mogelijk het eerste uur van de werkdag.
Dat is het uur van de gerichte boodschappers, zonder de winkelaars.

De gerichte boodschappers werken hun lijstje af, al dan niet in marstempo,
stappen naar de kassa, laden uit,
leggen de kortingsbons samen met de klantenkaart bovenop de koopwaar,
laden weer in, betalen van zodra de rekening gemaakt is, pakken verder in
en zijn weg. Binnen en buiten in 20 minuten of minder.
Geen zegeltjes nodig, geen spaaracties met stempeltjes.
Zij zijn de gemakkelijke groep, de crème van het cliënteel.
De dagen dat ik vroeg op de dag kan gaan boodschappen, reken ik mezelf daar ook bij. 

De andere dagen niet,
dan voel ik me tussen het geslenter & het getreuzel & het gedoe van de piekuren
eigen-schuld-dikke-bult-dom. 

En omdat wij, die van de vroege ochtend, toch zo'n toffe types zijn,
doeners zonder drukte, mensen met mores,   
worden er jobstudenten aan de kassa gezet tijdens de eerste twee uren.
Ons durven ze die kinders wel toevertrouwen, wij zijn immers klanten zonder kuren. 

Op een vroege keer was ik naarstig mijn caddie aan het inladen,
de betaalkaart zat al gereed in het betaalbakske, wachtend op het totaal,
toen de stroom artikelen stopte. Een panne?
Ik keek op en zag de jongedame turen naar haar scherm,
en bladeren in haar groentemapje, in de andere hand hield ze mijn rode kool. 

- Is er iets? vroeg ik ongerust.
Want oponthoud veroorzaken tijdens het uur der vroege vogels is zeer schadelijk voor mijn ego. 
- Eh, wat is dit? vroeg ze al zoekend.
- Een rode kool, zei ik.
- Róde kool? deed ze ongelovig.

Ah, 'k snapte het. Waarschijnlijk kende zij rode kool enkel in zijn bereide vorm, op een bord.
Op een bord en versneden en róód. De purperen bol in haar hand leek daar in de verste verte niet op. 

De dame achter mij schoot ter hulp en gaf wat uitleg over zuur en kleur.
Toevoeging van zuur kon met appeltjes, maar ook azijn, liefst gegiste azijn, geen gedistilleerde azijn.
Maar appeltjes waren toch het beste, liefst zure appeltjes natuurlijk.
En voldoende appeltjes! Zijzelf deed ongeveer half-en-half.
En dat men de rest kon invriezen in porties, niet veel werk en zoveel lekkerder en goedkoper dan bokalen of diepvries …

De jobstudente luisterde geïnteresseerd en zo overschreed ik mijn 20 minuten limiet.
Ik vroeg de rekening.
De jongedame kwam met een glimlach terug op aarde en zei : dat wist ik allemaal niet.
En ik nam al mijn stille bedenkingen terug.
Is er thuis geen ma of oma die dat soort dingen vertelt en uitlegt aan het meisje? En voordoet ?

Eigenlijk is er 's morgens juist wél tijd voor een babbeltje met de kinders,
vermits er geen haastigen mee staan aan te schuiven. Er is nog niet de druk van de drukte.

En 't is een supermarktje hé, geen luchthaven. 
De 20 minuten limiet, waar was ik mee bezig …

m – HiH-08/2015, bijgewerkt -