reglement >< principe ~ 2000, waarschijnlijk vroeger

We zaten op een vlucht met Air France, een korte vlucht,
het karretje met taksvrije koopwaar was pas voorbij en we gingen zo ongeveer landen.
Ineens een bekend aroma: tabak. Iemand had een sigaret aangestoken.
Twee rijen voor ons, aan de overkant van het gaaanpad, zag ik rook omhoog kringelen.
Zelf was ik ooit een verstokt rookster, maar waar roken niet mag, mag het niet. Simpel.

Roken in een vliegtuig mag al vele jaren niet meer. De hele wereld weet dat wel ondertussen.
Op welke planeet had dat uilskuiken al die jaren gewoond?
Ik rekte mijn hals om te kunnen zien wie de hooligan was die het rookverbod negeerde. 
Tot mijn verbazing was het geen jeugdige provocerende dwarskop maar
een dame tussen vijftig en zestig. Een elegante Française.
Iemand van wie men zou verwachten dat zij haar wereld wel kent.

De meeste passagiers had ondertussen het tabak aroma opgemerkt.
Er werden hoofden gedraaid en het werd stil in het vliegtuig. Heel stil. 
De stewardess kwam toegesneld en vroeg zeer beleefd aan de mevrouw of zij die sigaret wilde doven.
De mevrouw weigerde. Categoriek en uit de hoogte.

De stewardess zei iets over reglement.
De mevrouw wuifde dat weg met een elegant gebaartje en met het argument dat
zij, mademoiselle la stewardess, haar die sigaretten zojuist zélf verkocht had en
als Air France niet wil dat er aan boord gerookt wordt,
moet Air France maar geen sigaretten verkopen aan boord.
"Voilà. C'est par pricipe" besloot ze met een triomfantelijk lachje.

Nu ging het niet meer over wie gelijk had, maar over wie gelijk zou halen,
het Reglement of een zelfgewrochten Principe?
De situatie had de algemene belangstelling en de mevrouw beleefde daar zichtbaar genoegen aan.
De stewardess zat met de toestand verveeld. De mevrouw genoot.
De stewardess keek naar achter, in haar ogen duidelijk een vraag om versterking.

Een steward kwam haar te hulp en vroeg in nog hoffelijker bewoording aan
de mevrouw of zij haar sigaret wilde doven.
Weer een gedecideerde weigering.
En weer met het argument: als Air France niet wil dat er aan boord gerookt wordt
moet Air France geen sigaretten verkopen aan boord.
En vermits Air France wél sigaretten aan boord verkoopt,
mogen die sigaretten gerookt worden aan boord. Voilà. Simple n'est-ce pas!
"En wat denkt u nu te doen, mij buitenzetten?" voegde ze er met een superieur lachje aan toe.

De purser (chief-steward) kwam erbij.
"Mevrouw, u kan toch ook wachten met roken tot u het vliegtuig verlaten heeft" stelde hij glimlachend voor.
Nee, want die sigaretten waren haar AAN BOORD verkocht, dus zou zij roken AAN BOORD.

"En u vind, omdat u ze hier gekocht heeft, dat u hier ogenblikkelijk en ter plaatse moet roken?"
Já, dat vond zij, want dat sprak vanzelf!
En ze keek eens genadig rond alsof ze wel wist dat de rokers onder ons
haar in stilte bijvielen. Zij was immers onze woordvoerster.

"Mevrouw, zei de chief-steward iets luider - hij richtte zich nu tot het hele compartiment -
als u bij de apotheker een condoom koopt,
is het dan ook om het ogenblikkelijk en ter plaatste te gebruiken?"

Gelach - Geschater - Gebulder. En applaus.
De opmerking van de chief-steward werd naar voren en naar achter doorgegeven aan
degenen die te veraf zaten om ze gehoord te hebben.
Het gelach trok door het vliegtuig als een golf door een zwembad.
Hier ging de golf liggen en daar nam ze opnieuw een piek. En dan terug.
Hier opnieuw handgeklap. En ginder nóg eens!

De mevrouw - ineens véél minder hautain - doofde haar sigaret,
snauwde weinig elegant iets over ‘onbeschaamdheid’ en
ging verongelijkt het landen zitten bekijken.

Met dat kunstgreepje had de chief-steward had de situatie in orde gekregen.
Niet met redelijkheid, want de dame was van bij het begin al niet
van plan geweest naar rede te luisteren.

Bij het uitstappen kreeg het cabinepersoneel meer vriendelijke begroetingen dan anders,
een paar mensen staken hun duim op in het langsgaan en
de twee mensen vóór mij gaven de chief-steward een hand.
Op de loopbanden werd nog nagepraat.
Zelfs toen we bij de bagageband stonden werd het voorval nog besproken.
De mevrouw had nog steeds veel belangstelling.
Maar zo te zien was ze daar allang niet meer blij mee. 

Een mooie bontjas. Met daarin een eenzaam mensje.

m  - EZW-02/2004, HiH-10/2014, bijgewerkt