De eerste stap tot het realiseren van een droom,
is die in je geest tot prioriteit maken.  van P²

'k Weet niet of ik ooit een droom heb willen realiseren. Daar ben ik te realistisch voor, denk ik.
'Er komt toch altijd iets tussen, en dan moeten we het tóch nemen zoals het komt'
die stijl, een beetje fatalistisch misschien. Of Zen, maak ik mezelf graag wijs.
En misschien ook wat bang van de ontnuchtering : 'is dit het maar …?'

Vergelijk het met een berg beklimmen. Bergje … Heuvel dan.
Ik wil absoluut bovenop die heuvel geraken, voor het uitzicht.
En ook om een paar foto's te maken. 
Wanneer ik eindelijk geraakt ben waar ik wou, is er daarboven
vanwege de potdichte mist nul uitzicht en tot overmaat is er geen wc ookni !
Na een paar uren bergop wandelen kan men er mee lachen : dit is niet wat ik voor ogen had.
Na een aantal jaren van inspanningen om een droom te verwezenlijken
moeten constateren dat het niet is wat men er van verwacht had,
is het wrang om te moeten constateren : dit is niet wat ik wou.

Wanneer ik het bovenstaande herlees lijkt het alsof ik in mijn jonge jaren niet wist wat ik wou.
Met periodes was dat ook zo. Maar tegelijk wist ik wel heel goed wat ik niét wou, wat ik wou vermijden en
misschien was het dat wat ik wou, een handen-vrij bestaan. 
Ik wou geen kinderen.
Ik wou geen zelfstandige worden, ik wou geen job van 9 tot 5, ik wou niet in het onderwijs.
Ik wou niet trouwen.

Dat laatste hebben LM en ik maar tot ons 40^ste volgehouden. En het trouwen was dan nog een uitvloeisel van de job.
In de landen van de Perzische Golf kan men maar best echtgenote-van zijn.
Dat ik de vrouw van LM was, was niet voldoende. Er moest een papierke zijn.
Om ginder gedoe en miserie³ te vermijden zijn we dan in België op een namiddag dat papierke gaan tekenen.
Met een paar handtekeningen werden wij echtlieden ipv partners.
Nuchter en realistisch, 'en petit comité'.
Tegen de avond was le petit comité enkel nog realistisch.

m  – HiH-10/2015, herzien