Na twee jaar bemoeienissen van de buitenwereld woonden LM en ik eindelijk samen, zomer '92.
We woonden in een studio in Edegem.
De studio was echt benepen om er voltijds met twee personen te wonen,
mee omdat de tafel te groot was voor die kleine plek. De loopruimte werd er danig door beperkt.
Dit is een bedenking achteraf want we hingen toen constant rond mekaars nek en
dan komt men vanzelf toe met de beschikbare ruimte.
We waren al blij dat we een eigen stek hadden.

De was werd natuurlijk buitenhuis gedaan en op een warme dag in augustus reed ik naar het dorpscentrum,
om het witgoed te gaan wassen.
In de Hovestraat, opzij van het plein, was een wasserette, een klein bankfiliaal en een cafeetje.

Wie gaat er op een warme namiddag wassen en drogen in een wasserette én staan strijken aan de rol.
Geen kat. Enkel ik.
Ook al draaide er geen enkele machine, binnen was het om te smelten.
'k Vulde en startte zo'n bakbeest in roestvrij staal. Na die krachttoer ging ik in het deurgat lucht happen.
Gelukkig lag de wasserette niet aan de zonnekant maar aan de schaduwkant van de straat.
Bij het café, twee huizen verder, stonden terrastafeltjes op de stoep. Ook in de schaduw.
Aan de eerste tafeltje nam zojuist een gezelschap plaats.
De zijflapjes van de reclame-parasols lieten zien dat daar een briesje waaide.
Het tweede tafeltje, verderop, was vrij. Zou ik ?
Een stoel om op te zitten, een koude pint en een briesje …
op andermans stoep ziet het leven er zoveel beter uit.

Ik keek om. Zou ik ons beddegoed onbewaakt achterlaten ?
Misschien. Dat tweede tafeltje was vrij maar het leek me toch wat ver van deze deur want
in augustus trokken natuurlijk dagelijks horden beddegoeddieven door de Hovestraat.

'k Werd ongedurig van mijn eigen geaarzel en
'k ging binnen op de bank wat zitten bladeren in een van de tijdschriften.
Na twee alinea’s kriebelde een zweetdruppel langs mijn rug naar beneden.
Van mijn voorhoofd lekte een druppel op het blad, als een traan
om de smart en de ellende van enkele BV's die op een luchtig strand
problemen hadden om hun kapsel in model te houden …

Zou het eerste tafeltje nu al vrij zijn? Dat was zoveel dichter bij deze deur.
'k Ging eens piepen. Nee.
De mensen van het eerste tafeltje hadden een tweede verfrissing besteld. De dronkaards.
Het tweede tafeltje was nu ook bezet en daarmee was mijn dilemma van de baan.

'k Verdeelde de was over de drie gevaartes van droogtrommels.
De drie samen veroorzaakten een golf van warmte die ik ging staan overleven
op de stoep van het wassalon, kijkend naar de zijflapjes van de parasols wat verderop,
of er nog een briesje te beleven viel op dat terras. Daar blijkbaar wel.
Voor de deur van de wasserette helaas niet.
Hoe lokaal zijn briesjes in straten met een zonne- en een schaduwkant?

Strijken heb ik niet meer gedaan. De drogers waren zo luchtig geladen geweest
dat alle kreukels uit het wasgoed gewenteld waren.
Mits wat zorgvuldig vouwen waren alle spullen kastklaar.

Toen de waszak geladen was, stapte ik de deur uit,
nam een teug frisse lucht en ging aan dat eerste terrastafeltje zitten,
dat nu eindelijk vrij was. Nu het niet meer nodig was.
Maar ik had een verpozing verdiend. Op een stoel in een briesje met een koude pint …

'k Leunde achteruit en bestelde een glas water en een pintje.
Het glas water om de dorst te lessen, het glas bier omdat ik mezelf op een moment wou trakteren.
De was stond naast mij, het stapeltje scheen halvelings door de tas en ik keek er met voldoening naar,
ik had me niet laten vellen door de augustuswarmte in het wassalon.
Tropenhitte is erger en dat overleeft een mens ook.

Het leeg waterglas kon hij al weer meenemen, zo'n dorst had ik.
'k Zat eindelijk aan dat eerste tafeltje,
op een stoel ipv op een  harde bank zonder leuning, en
er stond een koud glas bier te parelen.
Nu nog dat briesje, dacht ik, en ik keek omhoog naar de zijflapjes van de parasol.

Dat had ik zo sterk niet mogen wensen.
De bries kwam, zeer plaatselijk weeral, ging onder de rokken van de parasol en nam gelijk het tafeltje mee.
In een tel lag de constructie parasol+tafel tegen de stenen en mijn glas bier lag bovenop de waszak.
Daar was het bier in mijn handtas gegutst, een bordeaux stuk zacht leer met daim voering.
Ongelovig zat ik te kijken wat zojuist gebeurd was met mijn mooiste tas.

De baas kwam buiten gelopen, nam het glas en zei iets dat ik geluk had dat ik het niet gebroken had.
Dan pas hees hij de tafel+parasol weer overeind.
En toen zag ik dat het bier door de ritssluiting van de waszak op mijn wasgoed aan het sijpelen was.

“Dat ÍK het glas niet gebroken had? Dat was de wind hé, baas!”
Hij verdween met het glas naar binnen, alsof hij iets dierbaars had weten te redden.

De mensen aan het tafeltje naast mij zeiden dat die parasol geen voet had, en dat het daardoor kwam.
Het gebeurde wel meer dat die parasol omwaaide met tafel en al wat er op stond.
Ik keek onder het tafeltje en zag dat de staaf van de parasol eindigde op een punt.
Het was een tuinparasol uit vroeger jaren die men in het grasveld duwde.
Als een ballerina op een spitze stond de tuinparasol op de stoeptegels.

De baas bracht me een tweede pint, dat is dan zoveel, zei hij. Hij noemde de prijs van twee pinten.

“Deze heb ik niet besteld, zei ik en de eerste heb ik niet opgedronken. Zet uw parasol vast en ik kom betalen.”
Met besmeurde was en vernielde handtas stapte ik richting gemeenteplein.
Ik ging weg met verhit gemoed maar wel met geheven hoofd.
Op het plein zag ik dat ik de wagen niet in de schaduw geparkeerd had.

m – HiH-10/2016 - nu pas besef ik dat ik het glas water toen ook niet betaald heb