Zij die nooit eens angst kennen, kennen vaak geen moed,
want werkelijke moed, is soms het overwinnen van de angst. van P²

Dat klinkt me zo heldhaftig. Een uitspraak die men zou toeschrijven aan een Romeins veldheer.
Iets dat geschreven werd als slogan. Geschreven geweest gehad is. Hoe voltooider de verleden tijd hoe liever. 
Voort doen ondanks de angst … Dat soort moedig-zijn ken ik wel. Van horen zeggen en van zien.

Het heeft onder andere te maken met uithoudingsvermogen.
Mantelzorgers zijn moedige mensen.
Het uithouden ondanks de kommer van 'wat zal het vandaag weer zijn' … 
Telt uithoudingsvermogen dan als moed?
Ja. Volgens mij wel. Er is kommer genoeg mee gemoeid.

----- 
Van iemand van de kinderen van Laura, ik denk dat het Uma was, hoorde ik ooit : 
“dapper is als ge bang zijt en het tóch doen.”   
Dat vond ik een zeer rake en ook een zeer mooie omschrijving.
Dat er gradaties zijn van bang naar angst moest het kind nog ontdekken. 
Met dat parcours is ze bezig en ik hou mijn hart vast voor wanneer ze angst zal moeten leren hanteren.
-----

‘want werkelijke moed, is soms het overwinnen van de angst’

Dat is een waarheid als een koe, ik heb het nu minder maar in mijn jeugd
heb ik eens zo'n angst gehad voor een mondeling examen,
dat ik na het laatste woord dat ik nog uit mijn mond kon persen, begon te janken.
De juryleden, drie leerkrachten waaronder ons klastitularis, waren helemaal van hun stuk :
“ Maar enfin je hebt het zo goed gedaan wat is het probleem !?! ”
Daar had ik tussen mijn snikken door geen antwoord op.
Ik mag er niet aan denken of de angst slaat me weer om het hart. RSC 2015

Kan dat wenen van opluchting geweest zijn?
De ontlading, de decompressie. De druk moest er af.
Opluchting is iets raars hé.
De ene mens slaat blij de hand voor de mond, de andere springt een gat in de lucht.
De ene mens slaakt een zucht à la oef, de andere mens barst in tranen uit. 
Soms heb ik al gedacht dat men pas aan de opluchting voelt hoe zwaar iets gewogen heeft. 

Als men na een geslaagd mondeling examen in tranen uitbarst,
dan denk ik dat de druk toen héél groot geweest is.
Een buurmeisje had dat ook. Zij was onze oppas.
Ze was elk jaar met glans en glorie geslaagd en ze kwam elk jaar eind juni
wat zitten wenen bij mijn Ma. Van opluchting dat de examens voorbij waren.

'k Vind het eigenaardig dat uw leerkrachten het verschijnsel niet kenden, wenen van opluchting.
Als kind zagen we het elk jaar bij de oppas. Decompressie.

m – HiH-2015, herwerkt