“Ik studeerde af in 1958.
Drie jaar hadden wij Engelse les gekregen van één van de beste leerkrachten die we hadden.
Enfin best, ik bedoel vriendelijk en begripvol.
En toen, ineens kreeg België de eer om een expo neer te poten in Brussel.
En toen weer, zei ineens onze liefste leerkracht Engels dat zij vanaf maart tijdelijk geen les meer kon geven
want ze was geslaagd voor hostess op de expo. Een opdoffer van formaat.

En een vervangster van niemandal. Een vrouw die dacht dat ze het lauw water had uitgevonden.
Ik weet, het was voor haar niet gemakkelijk om zo maar in te vallen bij leerlingen van 16 tot 18 jaar.
Maar het was voor ons ook niet gemakkelijk. Haar vorm van lesgeven was nog triester dan triest.
Maart, April en half Mei, hadden we nog Engelse les en dan begonnen de voorbereidingen tot de examens.
Leg nu maar eens uw eindexamen af bij een juf die je helemaal niet moet, en dat telde voor heel de klas,
met wie je geen binding hebt.
En iedereen was tegen haar, maar ze verdiende het, je kon niet praten met dat mens.

En wat gebeurde: tijdens het schriftelijk examen werden er briefjes doorgegeven.
Maar zo dachten wij, gelukkig had zij niets in de gaten. Dat examen was op een vrijdag.
Maandag kwamen wij in de klas en de klasoverste verscheen. Met de melding van de spiekbriefjes.
Wij werden naar een grote zaal verbannen,
werden meters uit elkaar gezet en moesten opnieuw een examen afleggen.
Heel de klas was er maar nipt door, allemaal met de hakken over de sloot.
Het mondeling examen daarna was nog erger.
Wilde het wel lukken voor mij, dat Engels altijd mijn favoriete vak was,
dus schriftelijk met de hakken over de sloot
maar toch nog het meeste punten, en mondeling had ik ook de meeste punten,
al lagen die ook voor heel de klas aan de lage kant.

Wij zijn met heel de klas naar de expo geweest, onze favoriete juf heeft ons rondgeleid,
maar wij hebben haar wel gezegd dat ze ons ferm had liggen.
Het was haar vergeven, want ze was een uitstekende hostess,
ze heeft zelfs met haar foto in alle kranten gestaan destijds.
Wel wij hebben haar toen een flesje parfum cadeau gedaan van Nina Ricci, 
als dank voor de 3 jaren, of liever voor de bijna 3 jaren.” Jacqueline.

Uw verhaal bracht me helemaal terug naar mijn eigen schooltijd.
Wij hadden ook een lerares (Frans) die na Pasen niet zou terug komen.
Ze ging trouwen met iemand uit Lyon. Er moest dus een afscheidscadeau gekocht worden
Het geld inzamelen was het gemakkelijkste deel. Maar dan …
Iets kiezen, dat gaan kopen, de stress achteraf, hadden we wel goed gekozen?
En na de paasvakantie dat vreemd gevoel van z' is weg, écht weg. Voor altijd.

Wat er gekozen werd en wat er gekocht werd weet ik niet meer, daar hielden Lieve en Chris zich mee bezig.
Maar ik herinner me wel de stress 'als ze het maar goed vindt' en dan achteraf zo dikwijls dat verloren gevoel,
toen we les kregen van iemand anders.

m - HiH-09/2016, herwerkt – bovenstaande tekst is geplaatst met de toestemming van Jacqueline