mijn uren op de catwalks

        Bij tankers lopen de cargo-pijplijnen voor een deel aan dek.
        Dat heet het common-gedeelte van de pijperijen.
        Bovenop de pijpleidingen lopen loopbruggetjes, passerelles in het Frans, catwalks in het Engels.

        foto 13.jpg, zie bijlage onderaan

Ik mag dus zonder liegen of blozen zeggen dat ik jarenlang over catwalks gelopen heb,
gewoon, zomaar, om een luchtje te scheppen. 

In bijlage vijf foto's van het deck van een gastanker. Ze dateren van januari 2004.
We lagen toen efkes op anker omdat we een konvooi crude-oil-tankers
moesten laten passeren, ergens ten einde de Zee van Marmara, bij de Dardanellen.
Het was er toen ijzig koud. Daarna mochten we verder, verder de Dardanellen in (de Hellespont)
en vervolgens de Egeïsche Zee in, richting warmte. Tja, daar kan men moeilijk anders dan naar bakboord hé.
Aan stuurboord valt voor een grote vrachtvaarder niks te zoeken.

De catwalk van een gastanker kan leutig zijn, het systeem biedt een hoop interessante vormen en
gezichtshoeken om te fotograferen. (Nu hopen dat ik de bijlages tot een goed einde breng.)

                foto 08.jpg, zie bijlage onderaan

                    foto 09.jpg, zie bijlage onderaan

                    foto 10.jpg, zie bijlage onderaan 

De pijplijnen van een olietanker ziet er anders uit, ze lopen naast mekaar in één rechte lijn tot aan de voorpiek.
Op de foto een beetje saai, maar in het echt helemaal niet. Die foto's moet ik nog zoeken.   
Aan deck moest iedereen altijd bottinnen dragen of op zijn minst gesloten schoenen.
Dat zijn de veiligheidsvoorschriften, gelijk welk seizoen het is of gelijk in welke klimaatzone.

Naar die heuvels konden we niet naartoe.
Er waren ter plaatse geen voorzieningen om het schip te laten aanmeren
en daarbij, we hadden daar niks te zoeken.
De rederij zou nogal lachen als de bemanning van een vrachtschip aan het cruisen sloeg.
En 't schip was er niet ingeklaard ookni. We zouden geeneens aan de wal gemógen hebben.

We lagen daar maar efkes op anker, te wachten om een konvooi olietankers te laten passeren.
In sommige zee-engtes is dat verplicht, in konvooi varen.
Het heeft iets te maken met het aantal diepe vaargeulen, en de breedte van die diepe vaargeulen.
En met potentieel gevaarlijke lading natuurlijk en met het aantal uren passage van dat soort gevaar.

Schepen met minder diepgang, kleinere schepen dus,
die in ondiep water kunnen varen, moeten niet in konvooi.

In koude seizoenen is het aan deck, op zo'n stalen bouwsel, extra-koud.
De kou kruipt uit de scheepsvloer, uit de schotten, uit elk stuk metaal
recht in een mens haar gewrichten & botten. Tot in het merg kruipt de kou.

En als men niet oplet en voorzichtig is vriest men vast aan dat staal.
Om te fotograferen deed ik mijn handschoenen uit natuurlijk, maar men legt best geen blote hand op de reling.
Telkens ik een paar treden op of af moest deed ik de handschoenen weer aan,
om me te kunnen vasthouden aan de reling. Sommige treden waren glad. Maar de lucht was prachtig. 

                 foto 20.jpg, zie bijlage onderaan, konvooi op komst 

We zijn nu zoveel jaren verder en ik ben nog altijd blij dat ik
me in de bijtende kou gewaagd heb om foto's te maken, tijdens die drie uren op anker.

m - EZW- 12/2013, HiH-02/2015 - bijgewerkt