naar een verhaal dat ik ooit ergens gelezen heb 

Een aantal jaren geleden liep ik toevallig achter deze mensen.
Een jongetje stapte met zijn ouders over het kerkhof.
De chrysanten bij de graven kwamen tot zijn middel. 'k Schatte hem acht jaar.
De ouders hielden hem bij de hand, in de vrije arm droegen ze elk een pot bloemen.

- Papa is het hier óók jaarmarkt? klonk het helder.
- Nee jongen, dit is geen markt, zei de papa.
- Waarom zijn hier zoveel bloemen?
- Omdat het een beetje feest is, hé jongen.
- Feest van wie?
- Van alle mensen die dood zijn.
- Ja?
- Ja, zei de papa en keek voor hulp naar de mama.
- We zijn hier toch al geweest hé schat, naar het graf van Opa Flor, zei de mama.
Het jongetje knikte.
- En naar Oma Nina, voegde hij er aan toe.
- Ja jongen, Oma Nina ook, zei de mama en ze gaf hem een kneepje in zijn kleine hand.

Het bleef een tijdje stil, de mama moest eerst iets wegslikken.

- En vandaag is het hun feest en ook van alle andere mensen die hier liggen.
- Allemaal?
- Ja schat, van allemaal, één keer per jaar. Goed hé ...

Ze zetten een pot bloemen bij Opa Flor & een pot bij Oma Nina.
Het was fris, maar de zon scheen en voor het jongetje was het een fijne wandeling zo langs al die kleuren.

Tussen zijn ouders in dartelde hij richting uitgang. Aan de poort draaide hij zich om en wuifde.
De ouders vroegen zich af of ze misschien iemand van de familie of een bekende misgelopen waren.
Hij wuifde nog eens en toen klonk het helder als een glazen klokje :
" Gelukkige Verjaardag, allemaal ! "

De papa nam hem op de arm en gaf hem een klinkende kus.
De mama gaf hem een aai over de bol.

En ik moest drie keer slikken. 

m  - EZW-11/2009, HiH-11/2014, herzien