Peter en Diane hebben twee dochtertjes. 
Peter mailt af en toe. Hieronder wat hij eens schreef : 

Onze jongste heeft geregeld kwade dromen en vannacht hoorde haar weer gillen en snikken : Paa-paa!
Met paniekerige uithalen. Ik was op slag klaarwakker en uit bed. Ik stak de gang over in combat style.
De kleine was helemaal onder het dekbed weggekropen en lag daar met de daver op het kleine lijfje.

- Het is maar een droom, zei ik met mijn hand op haar rugje.
- Het is de Boze Aap!
- Hier is geen boze aap, zei ik.
- Jawel, piepte ze klaaglijk, achter u.

Haar stemmetje klonk zó bang, haar angst was zó echt,
dat ik achter me keek, of daar iets was om bang voor te zijn.

- Nee, hier is geen aap. Ik heb gekeken, geen aap.

Nu vraag ik u, een vent van mijn kaliber achter zich doen kijken
naar een Boze Aap … zo écht bang was onze jongste.
Wat of wie bezorgt haar die angstdromen?

Ik had in mijn lijf koleire genoeg om tien boze apen aan te kunnen, maar er was er geen.
Geen ene.
Toen kwam Diane en zij heeft de kleine in haar armen gewiegd enweer rustig gekregen.

-----  

Die  taakverdeling gaat terug tot de oertijd, denk ik.
De Mama richt zich op de angst van het kind en
de Papa richt zich op het gevaar. Hij verslaat dat gevaar. Desnoods met de blote hand.

Maar hier was geen gevaar, er was enkel de angst.
Terwijl de Mama de angst weg wiegde zat de Papa naar zijn werkeloze handen te kijken.
Het is niet makkelijk vader te zijn in moderne tijden.
Want de reële gevaren moeten nog komen, en die komen dan niet van National Geographic.

m  - EZW-03/2014 – HiH-11/2014, bijgewerkt -