We hebben dan kortbij haar ouders gebouwd en in het nieuwe huis heeft zij alles zo ingericht dat het voor haar juist was.
Ik had er soms problemen mee dat ik geen inspraak had
maar dan hadden we zo'n uitputtende ruzies dat ik na een veldslag haar gewoon haar zin gaf.
Ruzies beginnen steeds als ik iets wil veranderen dat om de één of andere reden voor haar niet mag veranderd worden.
De tafels staan goed zo. De salon daar kom je ook niet aan. Die kan alleen maar zo staan om goed te staan.
Elk bed in elke slaapkamer staat met het hoofd naar het noorden en de voeten naar het zuiden,
om geen koude voeten te hebben. Ruzies waren en zijn nog steeds een uitputtingsslag die ik niet kan winnen.
Ze blijft doorgaan tot ik uiteindelijk zeg dat ze gelijk heeft. Zo lang dat zinnetje niet gezegd is houdt ze niet op.
Zelfs de hele nacht door. Als ik dan in mijn bed ga liggen komt ze naar boven gestormd met doet het licht aan en herbegint.
Dan doe ik het licht terug uit en zij doet het weer aan. De hele tijd. Tot ze gelijk krijgt.
Dan is het goed en komt ze ook slapen. Dan wordt er niets meer over gezegd. Case closed.

Zo hebben we een meublement in ons toilet met onder de lavabo een kastje met twee deurtjes.
In dat kastje kunnen 62 rollen toiletpapier. Dat kastje moet altijd vol zitten. Ontbreken er een paar rollen toiletpapier,
ze stuurt me naar de nachtwinkel om dat aan te vullen want we zouden eens zonder moeten komen te zitten!
Zo gaat het ook met boodschappen doen. We hebben een grote ijskast in de keuken en één in de garage.
Die ook moeten vol zitten. Ook de diepvries is altijd voorzien van zoveel reserve dat we bijna een oorlog kunnen overleven
op de voorraden die ze aanlegt. Bij het boodschappen doen koopt ze niet vier steaks maar minstens twee kilo steak.
Stoofvlees gaat ze beslist voor de vijf kilo.
Kwestie van wat reserve te hebben. Vaak begrijp ik niet hoe ze alles nog gestockeerd krijgt maar ze vindt altijd we plaats.
Ook in de kelder hebben we kasten die volgestouwd zitten met handdoeken, een massa handdoeken.
Ik denk vaak, handdoeken, dat moeten we heel ons leven niet meer kopen maar
dan komt ze weer eens thuis met een stel nieuwe! Intussen is de kast bijna te klein.
In de woonkamer mag er dan weer niets in de kasten liggen.
Kwestie van een kast als reserve te hebben voor je weet nooit. Die uitleg heb ik nooit begrepen maar zo is het.

Mijn vrouw doet nooit eens iets normaal zoals de anderen. Ze gaat altijd een stap te ver. Ze overdrijft altijd.
Het lijkt ook heel vaak dat ze niet moe wordt. Als ze met iets bezig is, wel dan stopt ze niet voor het klaar is,
al duurt het twee dagen. In de loop van ons tweeëndertig jarig huwelijk zijn de ruzies sterk verminderd.
Niet omdat mijn vrouw veranderd is maar omdat ik mij aan haar aangepast heb en heb geleerd
voor vele zaken geen uitleg meer te vragen en het gewoon te accepteren.
Daardoor is ze veel rustiger geworden en dus ook eenvoudiger in de omgang.

Wat nog altijd een groot probleem is, is haar mee krijgen naar feestjes.
Of het nu bij familie is of een verplicht feestje met collega's.
Ofwel weigert ze pertinent mee te gaan ofwel gaat ze zich helemaal optutten om dan weer wel mee te gaan.
Dit ook zonder een echte verklaring te kunnen geven.
Ik denk dat het eigenlijk afhangt van hoe ze zich op dat moment voelt of ze al dan niet mee gaat.

Zo gingen we eens naar een feest van haar werk en nadat we de auto geparkeerd hadden
vroeg ik haar of het ver stappen was. Daarop antwoordde ze niet met ja of nee maar ze zei dat we
tweeduizend driehonderdvijfenzestig stappen moesten doen.
Ik schrok. Toen wist ik nog niet dat ze altijd haar stappen telt, elke dag.
Ze kan precies zeggen hoeveel stappen ze zet op elke werkdag.
Hoe ver het is van het station naar haar werk en van het station naar huis.
Als we met de auto onderweg zijn telt ze de bomen of de lantaarnpalen. Maar ze moet altijd iets tellen.
Kwestie van haar hersenen bezig te houden.
De digitale knop van het geluid van de televisie, of de radio – in huis of in de auto- moeten altijd op even getallen staan.
Nooit oneven want dan wordt ze heel onrustig.
Als ze noten eet bijvoorbeeld zijn er dat altijd acht of een veelvoud van acht. Anders functioneert ze niet.
Een appel snijdt ze ook altijd in acht schijfjes of ze eet hem niet op.

Vaak huppelt ze door het huis en ik weet nu dat ze daar ook een bepaald ritme in heeft en een strakke choreografie,
al merkt niemand daar iets van en lijken de bewegingen geen geheel te vormen, ik weet dat het dat in haar hoofd wel doet.
Gewoon in een zetel zitten kan ze ook niet. Meestal bengelen haar voeten ergens in de lucht en haar hoofd ligt op de zitting.
Als ik dan vraag of ze gemakkelijk zit, antwoordt ze altijd ja.
Na tweeëndertig jaar vind ik mijn vrouw nog even boeiend als toen ik haar leerde kennen al heeft ze
een heleboel mankementen. Als ik mijn leven zou kunnen herdoen, ik zou opnieuw kiezen voor een leven met haar.

tekst geplaatst met toestemming van de auteur L-MH