Bedden. Om te slapen heeft men een bed nodig. Wel, in onze contreien toch.
Toen LM en ik nog in Borsbeek woonden bouwden onze jonge benedenburen een huis, anderhalve straat verder.
Wanneer we boodschappen gingen doen liepen we daar langs en de man
vroeg ons al eens binnen om de vorderingen te bekijken die wij met gepast enthousiasme aanschouwden
want hij en zijn vrouw hielden de moed erin en zoiets verdient een applausje.

Toen de trap er stond was het huis zo goed als af. Nog niet echt áf natuurlijk, maar al wel bewoonbaar.
Iets later werd er verhuisd. Het was een feestelijke verhuis, familie en vrienden hielpen mee.
Groot spul ging in de wagen. Klein spul werd te voet verhuisd, de kinderen mochten helpen dragen.
Alles en iedereen moest mee, wij ook, het was een optocht.

Een paar dagen later liep ik met mijn boodschappen langs hun huis en daar stond de garagepoort open.
Op een grondzeil was ze iets aan het monteren. Nog een meubel? Ze hadden toch alles al?

Ik bleef staan en zei goeiemorgen.
- Nog meubelen erbij? vroeg ik.

Ze hief haar hoofd en zei met een brede lach.
- Een kinderbedje.
- Is dat écht? Écht? Proficiat! Proficiat!

En ik bleef helpen monteren,
want zij had misschien ervaring met beton, bakstenen, en zwanger zijn
maar ik had ervaring met vijsjes, assemblagegepruts, en kalm blijven.

Een bedje dus. Het plan lag open op het zeildoek.
De onderdelen lagen kriskras door elkaar.
'k Had in mijn leven al veel dingen gemonteerd
maar niet een bedje voor een kind dat nog in de verpakking zat.

Eerst hebben we de stukken per soort gelegd.
Daarna het meubelbeslag op volgorde.
En toen kwam er schot in de zaak.
Naarmate het bedje vorm kreeg werd ze meer dromerig
maar ik kreeg van langsom meer het gevoel dat er iets niet klopte.

Toen het ding bijna op poten stond vroeg ik
- Dat bedje is toch voor de woonkamer hé.
- Nee, voor boven, zei ze.
- Dat geraakt nooit door de bocht in de trap, we hadden het boven moeten monteren.
- Waarom zegt ge dat dan niet direct?
- Omdat ik dacht dat het naar de woonkamer moest, een dagbedje.
- Voor de woonkamer hebben we al iets.
- Maar ge pakt een bedje voor boven hier beneden uit! zei ik,
en ik hief mijn armen in bijbelse vertwijfeling.

Oelala, wat had ik aangericht met dit gebaar.
Er rolde een traan over haar wang.
Ze had haar man willen verrassen door zelf het bedje te monteren
en dan zouden ze het 's avonds samen op zijn plaats zetten.
Zo hadden ze het met dat ding in de woonkamer ook gedaan.

Jaja. Alleen … dit bedje moest niet naar de woonkamer, het moest de trap op.

We hebben het  bouwsel halvelings gedemonteerd.
Het kon nog altijd niet door de bocht in de trap.
Terug naar de garage  dan maar.
Daar hebben we het volledig uit elkaar gevezen.
Alle onderdelen hebben we in een doos en een wasmand naar boven gebracht.
Het meubelbeslag wou ik persé zelf naar boven dragen omdat
daarvan geen enkel stukje mocht verloren gaan of het meubeltje stond niet meer stevig.
't Ging over een kinderbedje hé.
Het moést stevig zijn want zodra kinderen kunnen staan
doen ze soms geweldige krachttoeren met de zijsponnen.
'k Kreeg het warm van alle mogelijke rampen die zouden kunnen gebeuren indien
dit meubel niet juist en stevig gemonteerd zou zijn omdat er één vijsje ontbrak.
Door die gedachte struikelde ik bijna op de voorlaatste trede.

Boven hebben we opnieuw alle onderdelen naast het plan gelegd
en na verloop van tijd stond er een bedje.
Zelf gemonteerd, als verassing voor haar man …

Tijd om te verdwijnen, het was middag en thuis zat LM honger te lijden.

-----

Tijdens ons volgend contract op zee werd de kleine geboren, een jongen.
Toen LM en ik terug in België waren kwam ik Lena met haar zoontje tegen op weg naar ergens.

- Ligt hij te dromen?
- Ja, soms droomt hij.
- Maar voor de rest slaapt hij goed?
- Dat mag wel hé, zei ze, we hebben toen genoeg werk gehad met zijn bedje.

m – HiH-11/2016 - wij waren niet er enige dummies hoor. Jaren later heb ik een gelijkaardig montage-verhaal meegemaakt, toen met een kast.