Het hoeft niet meer voor mij ~ door Rocor, 09/2008 

Ik geloofde dat niet, dat is ‘staminee’ praat, en als dat waar is, dan wil ik mijnheer niemand heten,
dan ben ik beschaamd, als dat niet meer kan… 

Mijn overbuurmeisje is mooi, vriendelijk, beleefd, correct, ze heeft een vriend en wil gaan trouwen.
Ze wil niet samen hokken maar trouwen op de ouderwetse manier, met alles erop en eraan, ieder zijn keuze natuurlijk.
In het wit met lange sleep, met auto’s naar het stadhuis, vandaar naar de kerk.
Een mooie kerkdienst, bij het buiten komen met rijst gooien, bloemetjes krijgen van tientallen kinderen
die dan op hun beurt een crème-glace mogen nemen aan de bestelde ijskar.
Het voorrijden met de auto’s aan de kerk, met applaus, de zon die meelacht,
een ceremonie meester die de deuren openhoudt en er voor zorgt dat de sleep ook binnen de auto geraakt.

Een ongelooflijk gelukkig paar, schoon gekleed, even slikken voor de ouders.
Dit is definitief: hun kind heeft gekozen en is getrouwd. Wij hebben er alle vertrouwen in.
Vandaar op weg naar het kasteel park om foto’s te maken, met de fotograaf die
voortdurend zijn lenzen aanpast aan de lichtsterkte, want deze foto’s
moeten een generatie, en zelfs langer, kunnen meegaan.
Dan naar de receptie waar iedereen al een beetje ontspannen is, om naar de mooie kledij te kijken.
Mannen in het zwart, vrouwen met diepe bruine inkijk-decolletés.

’s Avonds een feestmaal en door het jonge paar een bezoekje aan iedere tafel
om de mensen te danken voor hun aanwezigheid en hun geschenk, en dan hop naar het echte leven.

Ge denkt nu, wat is daar mis mee, Roger?

Ons buurmeisje had dus gevraagd: “U hebt een mooie wagen, dezelfde kleur als drie van onze vrienden,
wilt U rijden als wij trouwen? Wij zitten in een old-timer, dat zou voor ons de max zijn.
Allemaal auto’s van dezelfde kleur, ge moet maar zeggen hoeveel het kost!”
Allé zeg, vrienden ondereen, dan vraagt ge daar toch niets voor!
Wij dus met witte lintjes aan onze spiegels, een voile achterin en ons beste pak aan. We waren precies echt. 

Toen we stonden te wachten om het JAWOORD te horen, aan het stadhuis met de chauffeurs, zegt plots iemand:
‘Weten jullie dat ge een boete kunt krijgen om dit te doen? U neemt het werk af van anderen!!’
‘Hela man, wij zijn vrienden die iemand een plezier doen!’

Als dat waar is wat die man zegt, dan denk ik, als we als grootvader in de toekomst ons kleinkind naar school brengen,
dat we een geschreven document met foto erop moeten bijhebben en ook een bewijs van goed gedrag en zeden,
om te tonen dat we geen slechte bedoelingen hebben en er niet voor betaald worden.
Als ge uw kinderen helpt om te verbouwen moet ge de juiste papieren hebben of ge wordt beboet.
Dan vraag ik mij af: Waar is Vriendschap? Waar is Liefde? Waar is Verdraagzaamheid?
(De oude hippie-leuze? Hier?) 

Hou toch op, ik ga een partij oprichten voor de gepensioneerden: de VLV,
die het verschil zal maken tussen de drie GGG’s: Geld, Gat en God. Ik neem er ook nog Macht bij.

Ons buurmeisje zag er tevreden uit, want toen ik in mijn ‘herte’ keek voor het slapen gaan,
zag ik dat ik niemand pijn had gedaan en zag haar samen met haar man diep gelukkig wezen.
En ik ook, omdat ik daar een beetje aan meegeholpen had.

door Rocor, 09/2008 - van zijn blog geplukt : http://blog.seniorennet.be/rocor/archief.php?startdatum=1220220000&stopdatum=1222812000