Werk af waar je mee bezig bent, voor je aan iets nieuws begint,
want je zet best maar één stap per keer. van P²

Bij mij lukt dat niet. Langs geen kanten. Toch niet als het over schrijven gaat.

Er komt een idee binnenwaaien, ik geef het een werktitel + een zoekterm voor het archiefje,
ik zet een paar lijnen als staketsel en ik sla het ding op in de map 'in de maak'.
Daar blijft het idee liggen rijpen tot ik er verder kan of wil aan werken.
Of tot wanneer ik het nodig heb.

Teksten één voor één afwerken, volledig uitschrijven, het zou me gewoon niet lukken.
Langs geen kanten. Zonder mijn map 'in de maak' kan ik niet.
Daarin zitten teksten in verschillende stadia van voltooiing,
zoals werkstukken in een atelier liggen of hangen.

        Bij sommige stukken moet de lijm drogen, bij andere moet de vernis uitharden.
        Ondertussen doet men verder met iets anders,
        ofwel met een definitieve afwerking, ofwel zet men iets nieuws op poten.

Zo gaat dat hier met teksten ook. Eén stap tegelijk, ja, maar de richtingen kies ik niet zelf.
Die worden bepaald door de teksten zelf,
door de opgaven die komen aanwaaien, én door de correspondentie.
Soms gaat correspondentie plots voor en moet al het andere wijken en wachten.
Teksten, mails, het heeft allemaal zijn tijd nodig.

Gelukkig is er LM.
Hij doet graag de boodschappen en hij kookt graag.
En wie ben ik om hem dat genoegen te ontzeggen ...

m – HiH-11/2016, bijgewerkt