Een verhaal over een derde stuurman (23), die in Argentinië in de zoveelste haven
het  zoveelste meisje had leren kennen. En deze keer was het niet 'zomaar', het was menens.
Zoals hij in elke haven overliep van de romantische gevoelens achteraf. 

Bij het afscheid wilden ze e-mailadressen uitwisselen, maar geen van beiden had papier bij. 

Dat was rap opgelost: geroutineerd schreef ze haar mailadres in de palm van zijn hand,
voor de zoveelste keer datzelfde gebaar dat voor haar ooit eens een eerste stap
naar een ander bestaan zou kunnen zijn. Want ze was bijna 26 … 

Hij zou haar mailen van zodra hij aan boord was en dan had ze dezelfde avond nog zijn adres !
De idee verzoette voor hem het afscheid een beetje.
Dit was geen definitief afscheid. Voorlopig is niet definitief, ruiste de oxytocine in zijn bloed.

De jongen haastte zich naar boord, zijn wacht zou zo beginnen.
Vierklauwens beklom hij de lange steile gangway -omzeggens in één ademteug.
Boven plofte hij neer in de stoel aan de desktop en toen merkte hij
dat het adres op zijn handpalm weg was.
In zijn hand stonden enkel nog een paar vage blauwe vegen.
De rest van het adres hing in minuscule inktpartikels op de geruwde reling van de gangway. 
Zijn hand was leeg.

Hij is er een paar dagen stil van geweest. Want die jonge zeeman liet in elke haven
een stukje van zijn hart achter natuurlijk. Onder andere van zijn hart.

m - EZW-01/2014, HiH-04/2016, bijgewerkt - https://nl.wikipedia.org/wiki/Oxytocine