een engel van geduld en hoffelijkheid 

Deze voormiddag ging ik boodschappen doen en bij de brievenbussen stond onze man van Bpost.
Of ik nog altijd facteur mag zeggen weet ik niet.
Hij was blij dat hij iemand zag, want hij was op zoek naar Mevr H Bertens. Op nr 57.
Dat zijn wij. Maar hier woont geen Bertens, geen Mevr of geen Mr.

Aan het formaat te zien was het een wenskaart. Het handschrift was mooi. Haast sierlijk.
Iemand die nog schoonschrift geleerd heeft op school ? Ô, dacht ik, dit is geschreven door een oudere persoon.
Mogelijk heeft die zich van huisnummer vergist, want
wij oudere personen zijn soms zo, wij vergissen ons al eens.

- Probeer eens nr 59 ? zei ik.

We stapten tot aan de bussentil van nr 59. Yep! Bertens Henrietta, een mevr, alles klopte.

- Nu kan ik bestellen, zei de man opgelucht, en hij liet de omslag in de gleuf glijden.
  Merci Medammeke, zei hij en hij verdween naar zijn wit tweewielrijtuig met laadbakjes.

Ziezo, dacht ik, ik ben amper de deur uit en ik heb al een goede daad gedaan.
De facteur blij, straks Mevr Bertens blij, de afzender blij,
want die wordt natuurlijk hartelijk bedankt voor het kaartje …
'k was amper drie minuten de deur uit en ik had al drie mensen blij gemaakt.
Wat een start van het nieuwe jaar.

Op het zebrapad lag een stukje van 1 cent te blinken.
Kijk, dacht ik, dit is instant karma, mijn goede daad wordt al beloond. De cent raapte ik op
en onderweg naar het supermarktje overdacht ik of ik de cent thuis in ons potje zou doen
of ik hem een jaar al geluksbrengertje in mijn tas zou houden.

De inkopen waren rap gedaan.
Er was weinig volk, twee kassa’s open … binnen de 20 minuten weer thuis, dat is mijn streefdoel.
Dit keer zou dat prachtig lukken.

Voor mij stond een dame, ouder dan ik, met weinig aankopen op de rolband.
Drie appelsienen en één blikje. Ik was bijna thuis. En toen …
toen had ze een vraag over haar spaarpunten en hoe en wat en tot wanneer,
en dan die kaart van de andere spaaractie, dat was haar ook niet duidelijk.
De kassierster was zeer geduldig en transfereerde stempeltjes,
scande bonnetjes, ze tikte en klikte op het toetsenbord
tot haar registratiepost de juiste bieps liet horen,
printte een controleticket dat zo lang was als een kerstslinger
en gaf toen langzaam en omstandig uitleg aan de mevrouw
bij elk getal en bedrag dat een woordje verklaring kon hebben.

Van het stilstaan begon mijn rug te branden en ik voelde gelijk mijn geduld wegsmelten.
Wat wilt ge, als een goede daad op straat al onmiddellijk beloond wordt met een cent.
Misschien had ik daardoor mijn karma voor het komende jaar al opgebruikt.
Vanaf nu geen meevallers meer, voor de rest van het jaar enkel nog tegenvallers zoals deze hier.
De eerste van een lange rij. Voorwaar een sombere gedachte.

Onderwijl bleef de kassierster een engel van geduld en hoffelijkheid.
De mevrouw bedankte omstandig en voegde er nog een uitgebreid 'beste wensen' aan toe.
- Ja, voor u ook hé Medam Bertens! antwoordde de kassierster.

Op slag was alles anders. Ik zag de mevrouw wegschuifelen.

- Was dat Mevrouw Bertens van hier in de straat? vroeg ik.
- Ja, nr 59, zij woont op het eerste, mijn Ma op het tweede. Gij kent haar ook?
- Nee, niet echt. De naam zegt me iets, da’s alles.

Maar ze zal straks wel blij zijn met haar kaart, dacht ik.
Thuis heb ik de straatcent in het spaarpotje gedropt.
Geen geluksbrenger dit jaar, dat er kome wat komt.

m – HiH-01/2017, herwerkt -