bang van eigen onkunde, in twee zinnen

Niet het wit blad of scherm maakt mij bang.

Bang ben ik
dat clichés mijn schrijfsels zouden binnensluipen en daar
een verschaalde ouwelijke geur rond het verhaal zouden hangen
zoals
dat huilen automatisch met hartstochtelijke snikken in eenzelfde zin zou komen,
dat een blauwe lucht vanzelf een stralende hemel moet zijn en ogen hemelsblauw of een blik passioneel en donker,
dat een maaltijd ofwel stevig zal heten ofwel overheerlijk of -verhoede!- allebei,
dat het woord mooi niet volstaat, het moet wondermooi zijn,
dat sneeuw steevast maagdelijk is en
dat steevast de woorden meestal en soms zou vervangen …
dat ik zoiets zou voorschotelen
aan degene die het leest.

Bang ben ik
dat niemand nog mijn stijlfouten zou willen verbeteren,
dat niemand me zou wijzen op manke vergelijkingen en kadukke beeldspraak,
dat niemand me terugroept van hyperlatieven,
dat ik in automatismen zou vervallen à la Harold Robbins en
dat ik uit het oog zou verliezen dat schrijven een ambacht is,
dat ik door overdreven detaillering en overtollige beschrijvingen en
door niks over te laten aan het geestesoog van degene die de moeite neemt om te lezen,
dat ik door dit soort slordig werk
die lezer zou beledigen.

Daarvoor ben ik bang.

m – HiH-01/2017, bijgewerkt -