een avondje naar de bios ~ politiebureau Delft, 29 november, een nachtoproep

"Het is een drukke avond op de meldkamer en de meldingen komen achter elkaar binnen.
Het is zo’n avond dat er geen moment rust zit tussen de aangeboden telefoontjes.
Mijn telefoon gaat, het is een 112 melding.

Ik begin met “goedenavond politie…” maar voordat ik ben uitgesproken hoor ik een kinderstemmetje vragen:
“waar is mama?”
Meestal als kinderen 112 bellen zijn zij aan het spelen met de telefoon en aan de stem van de kleine te horen
is zij vast niet ouder dan 4 of 5 jaar.
Het meisje begint te huilen en zegt: “Ik weet niet waar mama is”.
Op de achtergrond hoor ik een baby huilen. Ik vraag aan haar: “Hoe heet jij?”
Met snikkende stem zegt ze: “Emma”. Ik vraag aan Emma wie ik op de achtergrond hoor huilen.
Emma zegt: “Dat is mijn broertje, maar hij is nog erg klein”.

Het vervelende is dat er geen gegevens met de telefoon zijn meegekomen.
Als iemand met een vaste lijn belt, wordt soms het geregistreerde adres en telefoonnummer meegezonden.
In dit geval zie ik geen gegevens.
Ik vraag aan Emma of ze zeker weet dat mama niet thuis is. Voor de zekerheid vraag ik of papa thuis is.
Emma begint weer te snikken en zegt: “Ik kan ze niet vinden”.
Ik vind het vreemd dat kinderen van die leeftijd alleen zijn.
Wellicht is moeder even naar de buurvrouw en komt zij zo weer terug denk ik.
Ik weet even niet wat ik moet doen met
een huilend meisje, een huilende baby, geen adresgegevens en geen telefoonnummer.
Ik zeg tegen Emma: “Blijf maar aan de telefoon, ik ga je helpen en wij gaan samen mama zoeken”.

Ik vraag aan Emma waar zij woont. Zachtjes zegt zij: “Rotterdam”.
Het adres of de straatnaam weet zij niet te noemen. Ik vind het een lastige zaak worden,
twee kleine kinderen alleen thuis en ik heb geen idee waar zij zich bevinden.
Emma kletst alweer ronduit over haar beer die zij in haar handen heeft en de baby is ook stil.
Ik vraag aan mijn collega het telefoonnummer bij de 112 centrale in Driebergen na te trekken om op die manier
achter het adres te komen. Gelukkig hebben wij een hit, een straat in Rotterdam waar zij zou moeten wonen.

De collega’s op straat gaan onderweg en ik houd Emma aan de telefoon.
Bij het adres aangekomen vraag ik aan Emma of zij al politie voor de deur ziet.
Emma zit boven in de slaapkamer en kijkt uit het raam. “Nee.” zegt zij stellig.
Wat blijkt, het gezin is volgens de huidige bewoners recentelijk verhuisd maar onbekend naar welk adres.
Met Emma nog aan de telefoon gaan wij op zoek naar het nieuwe adres.
Emma is nog te jong om te lezen, dus een kenteken van een geparkeerde auto oplezen lukt ook niet.

Mijn collega krijgt een man aan de lijn,
die een klein meisje in een raamkozijn ziet staan in een donker huis en vindt dat gevaarlijk.
De man had aangebeld maar kreeg geen reactie.
Direct zijn de collega’s naar dat adres gestuurd en zagen daar een klein meisje in het raamkozijn.

Ineens zegt Emma: “Ik zie een politieauto”! De kleine meid in het raamkozijn is Emma.
Opgelucht kan ik ademhalen want Emma en haar broertje zijn in goede handen bij de collega’s.
De ouders van Emma bleken een avondje naar de bioscoop te zijn.    wa-bliéf ?

Emma en haar broertje slapen altijd door en worden nooit voor een bepaalde tijd wakker.
De ouders konden geen oppas krijgen en hebben het er op gegokt dat het wel goed zou komen...
Helaas werden de kinderen te vroeg wakker waardoor er een zeer vervelende situatie is ontstaan.

De ouders hebben een stevig gesprek gehad met de collega’s op het bureau
en daarnaast krijgen zij begeleiding van Bureau Jeugdzorg.
Ik ben gerustgesteld dat Emma veilig is
en de volgende beller dient zich weer aan … "

’k Wou hier onmiddellijk een paar eigen bedenkingen zetten, maar mijn verontwaardiging was zo groot dat ik
bovenstaande tekst een paar dagen moest laten rusten.

                   “De ouders konden geen oppas krijgen en hebben gegokt dat …”

misselijk word ik van die houding, van die mentaliteit. Ces gens-là …

Ten eerste, als men geen oppas kan krijgen blijft men zelf thuis als oppas, men blijft bij de kinderen.
Ten tweede, als het over kinderen gaat gokt men niet, men denkt na.

Chotver, wat een gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel.
Wat een egoïsme. De kinderen alleen laten omdat men naar de bioskoop wil.
De kinderen alleen laten voor een pleziertje?
Sommige mensen verdiénen geen kinderen.
Wat is het volgende? Dat die twee hun kinderen de zomer daarop vergeten in de auto?

https://www.facebook.com/politiedelft/posts/een-avondje-naar-de-bios-het-is-een-drukke-avond-op-de-meldkamer-en-de-meldingen/1976948449066993/