|
“de vrucht uws buiks” heette het in de bijbel
'k Had er nog geen sikkepit verstand van maar ik hoorde wel dat ik geen pitten van appelen
mocht opknabbelen "want dan groeit er een boom in uwen buik!"
En appelpitten vond ik juist heel lekker, die amandelsmaak vond ik fijn.
Pitten eten zou dus vruchten in de buik geven? Eigenlijk vond ik dat een plezierige gedachte.
In het weesgegroet heette het de vrucht van uw lichaam,
in de bijbel stond de vrucht uws buiks en
in het Frans was het le fruit de vos entrailles. Entrailles zijn darmen, zei mijn pocketwoordenboekje.
In het middelbaar kregen we in de scheikundeles iets te horen over cyanide en op slag
vond ik de amandelsmaak niet meer lekker of interessant.
En ondertussen wisten we ook iets meer over 'uws buiks' ook.
Het werd ook 'ontvangen in liefde' genoemd,
want passie en aanverwante toestanden werden toen doodgezwegen in het onderwijs.
En elders ook natuurlijk. Elders ook.
Zo gingen de jaren voorbij
en een jong mens exploreert. Dat is de praktijk.
En evolueert naar maturiteit. Dat is een theorie.
En rondom zich begeeft iedereen zich aan het ouderschap en alzo wordt men tante.
En dan is daar dat uniek moment, die merkwaardige gewaarwording,
dat zonderling gevoel, dat helder inzicht wanneer men beseft dat
de nieuwgeboren vrucht des buiks niet lijkt op de papa en ook niet op de mama
maar wis en waarachtig op een stuk fruit. Dus toch? Vrucht = Fruit?
m – HiH-02/2016, herwerkt -
|
