“Problemen bij de dienstenchequebedrijven!” blokletterden de kranten. van TP

Met een oud-journalist getrouwd zijnde weet ik dat je bepaalde krantenartikelen
met meer dan één korrel zout moet lezen. Ik lees verder en verneem dat Vlamingen
en meer bepaald Vlaamse overheidsbedrijven ronduit vragen om geen allochtone poetsvrouw te sturen.

“Racisme, puur racisme ook daar al! Toch juist zeker?” foetert mio marito.

“Bah, ik weet niet, de gazetten veralgemenen altijd…en daarbij ik ben geen arbeidsdeskundige.”

“Je hebt de titel toch gelezen? Kan het nog schofteriger.
Heeft niets met deskundigheid te maken, maar alles met racisme en jij twijfelt, komaan zeg!”

“Je weet toch wat we met Simonne tegengekomen zijn? En zij zal niet de enige zijn.
Daarbij ik heb ogen in mijn hoofd en die hebben hier in onze straat al dingen gezien, die ik liever niet zou zien.”

Allemaal goed en wel maar eens die halve trouwboek van mij op kruissnelheid raakt in een betoog,
tellen zelfs onweerlegbare argumenten niet.

De geschiedenis met Simonne dan.

Simonne  is een kinderloos oudje van 85, al jaren houden enkele buren bij haar een oogje in het zeil
en al evenveel jaren doen wij beurtelings haar boodschappen.
Kleinzoon maait om de veertien dagen haar grasperkje.
Luc, haar naaste buurman, trekt elke morgen de zware houten rolluiken op laat ze ’s avonds naar beneden.
Simonne doet beroep op dagelijkse thuisverzorging: toilet arrangeren, bed opmaken en toiletstoel reinigen
en wekelijks op poetshulp. Geestelijk is Simonne goed bij de pinken.
Ze telt, vermenigvuldigt en deelt getallen stukken vlugger dan ik.
Door haar krant en tv blijft ze op de hoogte van de gebeurtenissen in de wereld,
alleen die benen willen niet zo best meer mee.
Zo heeft Simonne dus de voorbije jaren al meer dan een  poetsdame over de vloer gekregen. 
Het probleem van Simonne werd aangekaart door mijn dochter,
die nu meer dan ik de boodschappenbeurt voor haar rekening neemt.

“Mama, ik denk dat er iets mis gaat met Simonne.
Al twee keer op een kleine maand tijd moet ik sponsen meebrengen, vier in totaal al.
Vorige week moest Irène twee zeemvellen meebrengen.
Ik vraag me af wat Simonne er mee doet en het zijn altijd van die dure die ze nodig heeft, geen synthetische.
Ga jij eens polsen als je bij haar langs gaat?”

Ik dus naar Simonne, uitgerekend op het ogenblik dat haar poetshulp aan het werk was. Nou ja, aan het werk!
Vanuit de eetkamer zag ik het meisje  met de poep op het aanrechtblad zitten,
sigaret in de ene hand en telefoon tegen het oor en maar ratelen, onafgebroken.

Een geluk dat we allemaal een sleutel hebben van Simonnes woning, want ik ben zeker
dat het hulpje niet zou reageren op de bel.  Simonne keek me gelaten aan:
“Ze is weeral meer dan een kwartier aan het telefoneren en ze is pas een klein uur binnen.
Ik word daar onnozel van. Straks als ik wat wil rusten, zet ze haar muziek op en begint ze mee te zingen.
Of ik nu iets zeg of niet, ze begrijpt me niet en ik haar nog veel minder.
Ze is lief, daar niet van, maar dat kind weet niet wat kuisen is. Kijk eens naar mijn ramen, mijn deuren en mijn lavabo.
Als ze getelefoneerd heeft, weet ze niet meer waar ze mee bezig was en begint ze aan iets anders.
Maar ja ze hebben voorlopig niemand anders voor mij, zeggen ze. Ik moet wachten maar ze zijn wel aan het zoeken, hoor.”

Ik als een stormram de keuken binnen. Het meisje knikte niet eens, ze ratelde door, in eentaal
waarin wat Franse woorden vermengd zijn. De spoelbak was amper gevuld en dan nog met een vies, brak  roodbruin  water.
Ik zag een bord erin waaruit Simonne vermoedelijk tomatensoep had gegeten,
er lagen enkele “afgewassen” messen op de inoxplaat vol vetsporen ook mokken van koffie,
een met daarop nog lipstickafdrukken van het zwarte meisje. Wat lag in het afwaswater?
Een keer raden. Een spons! En waarmee werd er afgedroogd, onder meer een nog vieze vleespan? Met een zeemvel.
Ze was de ramen aan het zemen, trachtte ze met gebaren uit te leggen.

Ik heb haar vest en tas genomen en haar buiten gewerkt. Nadien naar de verantwoordelijke van de dienst gebeld.
“Ja, mevrouw, we weten wel dat ze soms nog wat onhandig is, maar allez langs de andere kant,
mevrouw Simonne heeft wel een heel groot huis en ik weet dat ze ook niet altijd een gemakkelijk oudje is,
ge moet dat begrijpen het is voor ons ook niet altijd ….” Ik had ze door de telefoon kunnen trekken.
Simonne, een crème van een oudje een moeilijk mens noemen, waar haalt dat onnozel wicht het.

“Wat ga jij daaraan doen?” vroeg mio marito. Ik heb de Gentse directie van de organisatie een “vettige” brief geschreven.
Tot op heden heeft Simonne nog geen antwoord ontvangen en we zijn nu bijna drie weken later. Wel ze kunnen de pot op.
Naar hun cheque kunnen ze fluiten, zeker weten. Geen nood echter, ik heb een reddende engel aangesproken.
Lea, de maatschappelijke assistente, en volgende week krijgt Simonne een nieuwe poetshulp via, via.
Een moslima, hier geboren, naar het schijnt een schat van een vrouw  en met degelijke handen haar lijf,
want ze werkt ook bij de tante van Lea.

En ondertussen, zijn wij, de buren bij het schoonmaken ingesprongen. Elk een tweetal uurtjes per week,
kost ons haast geen moeite en Simonnes  ramen, aanrecht en lavabo mogen opnieuw gezien worden.
Oké, ik mag echt niet veralgemenen en zeker alle dienstenchequehulpen zijn niet zoals het zwarte meisje,
maar je zal als hulpbehoevend oudje er maar mee zitten.

Vertel me eens eerlijk mensen, vinden jullie dit racistisch van mij? TP

Nee TP, dat is niet racistisch, het is realistisch, want het is een bestaande situatie die ge beschrijft.

'k Vraag me af of de mensen die onbekwaam personeel moeten uitzenden / te werk stellen
's avonds niet zelf met rode kaken en hoofdpijn zitten wanneer ze overdenken
wat ze die dag in naam van het inclusief beleid alweer moeten doen hebben. 

Oja, op een aanrecht of gelijk ander werkblad waarop met voeding gewerkt wordt
gaat-men-niet-zitten. Dat werd de poetshulp blijkbaar ook niet meegegeven.
Of het is haar ontsnapt, zoals de rest van de cursus … 

m - HiH-02/2015, bijgewerkt, de tekst in het zwart is van TP