Een gewezen collega van mijn zus Tina
woonde gedurende een tiental jaren met zijn nieuwe echtgenote, een Ghanese, in haar thuisland.
Tijdens een bezoek in België liet hij horen dat hij er aan dacht om terug hier te komen wonen,
aangezien hij de 70 voorbij was en de gezondheidszorg in België toch beter is
en uiteindelijk waren de voorzieningen in Ghana
niet echt waar een westerse senior het wil mee stellen in de aanloop naar het einde.

In Ghana is was hij met zijn pensioen een rijk man,
in België is men met datzelfde pensioen een gewone, welstellende burger.
En dat schikte zijn echtgenote niet.
Verlies van levensstandaard en decorum, ver van de familie in dit koud kikkerlandje …
Een paar weken na hun terugkeer in Ghana is hij plots overleden.
Hartfalen. Dat is de officiële versie. Consternatie bij de familie in België,
want Charles had voor zijn vertrek een volledige medische controle ondergaan.

De Ghanese echtgenote gaf geen toestemming voor het overbrengen van het stoffelijk overschot,
ook niet op kosten van de zussen van Charles. Er had zo een autopsie kunnen van komen hé.
Wat natuurlijk de bedoeling was, want de familie had ondertussen gevonden
dat er wel meer plotse overlijdens waren (en misschien nog zijn) in bepaalde contreien.
Mogelijk door gif voor speerpunten.

Maar Charles werd niet overgebracht naar België. De echtgenote aldaar had het voor het zeggen.
En als er geen stoffelijk overschot kwam in België, kwam er geen autopsie in België.
De zwarte weduwe kan ongehinderd, met behoud van pensioen, op zoek naar een nieuwe prooi.

Dan denk ik : wat is bij de jongere generaties hier de beeldvorming over
dit soort oude dag van de opa en over het einde van die opa …

'Hij heeft het dan toch maar gehad, de ouwe rakker'
of 'Hij heeft het zelf gezocht, de ouwe zot'.

m – HiH-02/2016, herwerkt – naar een gegeven van FIV