Zo is het begonnen, met vogeltjes-kijken in de lente, wanneer de hofmakerij aanvangt.
Die rituelen zijn soms zo grappig. En onbeholpen. Dus vertederend en charmant.
Zoals een Turkse Tortel met een twijgje komt aanvliegen en het aanbiedt,
om haar te laten weten dat hij wel degelijk weet wat nestbouwen betekent.

- Och, zegt zij dan en ze zet een paar stapjes naar links, 
  wat is een twijg, laat eerst maar eens zien wat ge daarmee kunt.
- Wacht maar, wacht maar, wacht maar, zegt hij druk doende
en hij wrikt de twijg in een takkenwirwar die blijkbaar de geschikte bouwplek is.

Ik bedacht er tekst bij en LM gaf commentaar. Het werden dialogen.
De vogel-koppeltjes zorgden voor beeld, wij deden de klank. Zij fladderden en flirtten
en wij stonden ongeveer te kibbelen wie die oude verrekijker mocht gebruiken.

                Anneke Kooiker

Later diende de verrekijker voor vanalles en nog wat, op reis en thuis.
Het is zo’n zwart en zwaar model van lang geleden.
’k Moet er wel bij vertellen dat we nergens inkijk hebben. Enkel kijk. Daarom durven wij.
’t Zou ander gluren zijn hé. Maar naar het stoepgebeuren kijken kan 100% want dat is de openbare weg.

Oja, de gekozen plek van de jonge duif was toen blijkbaar voldoende beschut want
de latere generaties gebruikten en gebruiken die plek nog elk jaar voor een nieuw nest.
Want Turkse Tortels bouwen niet windbestendig.
Zo zien wij bij het begin van elke lente opnieuw het charmant twijgjesritueel voor de constuctie van een nieuw nest.

                Rien van Zuijlen 

m– HiH-01/2017, herwerkt - https://nl.wikipedia.org/wiki/Turkse_tortel ,
https://www.werkaandemuur.nl/nl/tag/Turkse-tortel/11654/1/0/0 , https://rienvanzuijlen.wordpress.com/tag/tortel/