verdwenen & wég

Vannacht werd ik met één oog wakker en ik had een formidabel idee voor een schrijfsel.
Het idee was zo simpel, dat ik me afvroeg waarom het nu pas voor de pinnen kwam.
Waarom had ik de 65+ dinges nooit eerder op deze manier bekeken.
De invalshoek zat juist, de ideeën volgden elkaar vanzelf, alles glashelder,
het schrijfsel schreef zichzelf, ik moest enkel de tekst nog intikken.

Tevreden over het gedane denkwerk en gekoesterd door
de warme idee dat de wereld nog zo stom niet ineen zit,
liet ik de belletjes bewustzijn verdampen.
Bij de laatste belletjes vroeg ik me af of ik niet iets moest noteren.
Neuh, niet nodig. Zo'n magnifiek idee vergeet men toch niet !
Daarbij, ik ken dat. Als ik mijn arm uitsteek naar het lampje ben ik wakker en
als ik naar mijn bic begin te grabbelen ben ik voor de rest van de nacht klaarwakker.
Dan kan ik evengoed nu opstaan en heel het boeltje direct intikken.
Niks van. Elke morzel slaap is belangrijk, doezelde ik.

En zo liet ik de laatste belletjes bewustzijn verdwijnen.
Dat grandioos ideeën-ding zou 's anderendaags vanzelf weer tevoorschijn komen
en mij een subliem schrijfsel opleveren. 'k Had beter moeten weten.
Sinds vanmorgen ben ik aan het wachten of het wonderidee wil terug komen. Het wil niet.

Radio en TV staan af. LM gebruikt zijn koptelefoon.
Buiten is het stil, zacht lentestil, geen geluid van wind of regen.
Het is hier stil genoeg om een bange mus te doen landen. Waarom dan geen schichtig idee?

En zo komt het dat er van titelbalk tot slotlijn niks staat van dat wonderwerkje. 
Jammer, ik had u het u graag laten lezen. 

m – HiH-03/2016, herwerkt -