al een kusje gehad?  

Ze kon niet naar de dansles want haar dochter had gebeld of ze de kinderen kon opvangen.
En wat doet een gehoorzame oma dan? Zij vangt de kinderen op.
Eerst nog efkes binnenwippen in Het Centrum om te zeggen dat ze vandaag niet kwam
en dan snel naar het huis van de dochter.

De deur van Het Centrum stond nog niet open. Logisch, het was nog vroeg.
Maar er brandde wel licht achterin, zag ze door het glas. Ze was gehaast.
Ze ging de drie trapjes op. Ze voelde aan de deur. Er zat beweging in. Wat een zware deur.
Ze ging er met haar gewicht tegen liggen. De deur ging een eindje open. Wat een zwáre déur!
Opnieuw ging ze er met haar gewicht tegenliggen.
Met haar linkerhand zette ze zich af tegen de metalen deurstijl
en met haar rechterarm duwde ze tegen het deurpaneel.
De deur was sterker, kwam terug gezwaaid en hapte in de vingers van haar linkerhand.
Dat deed pijn. Dat deed echt pijn. En dat blééf pijn doen.

Zo kan ik niet fietsen, dacht ze, en dan kom ik te laat voor de kinderen. Stomme dansles.
En toen stond daar Jaak.
Het was allemaal zijn fout. Want ze wou verwittigen dat ze niet kwam
en toen was die deur te zwaar en nu kon ze niet fietsen en kwam ze te laat bij de kinderen,
allemaal door Jaak van de dansles.

- Mia! Ge zijt bleek, wat is er?
- Mijn vingers. En ik moet naar huis. En zo kan ik niet fietsen.
- Ik rij wel, zei Jaak, uw fiets breng ik achteraf.

Hij deed haar instappen. Hij kende de straat waar ze woonde, hij kende het huisnummer
en hij wou dat hij meer van haar kende. Dat hij alles van haar kende.
Maar ja, ze danste met Frans. Al weken. En dat zou zo wel blijven.

Toen hij voor haar deur stopte vroeg ze zich vaag af hoe hij wist waar ze woonde,
haar vingers bonsden nog. De pijn maakte haar kortaf.
- Ik moet naar het huis van mijn dochter, twee straten links, twee straten rechts,  
  't is daar enkele richting.

Hij bewonderde haar tegenwoordigheid van geest en hij zou kennismaken met
het huis van de dochter, met de dochter en met iedereen die in dat paleis verblijf hield.
Het huisje was leeg en Mia dreef hem voor zich uit naar de keuken. Daar ging ze met een zucht zitten.

- Kan ik iets doen? vroeg hij.
- Ja, geef wat ijs.

Ijs, ijs … onhandig stond hij te draaien in een keuken waar niks vertrouwd was.

- Daar, onder, in de vriezer.

Hij nam een pak soepgroenten en legde die zachtjes op de gekneusde vingers.

- Danku, zei Mia. En ze meende het.

Hij nam een handdoek en schoof die voorzichtig onder haar hand.
En hij ging zitten wachten of het ijs zijn werk deed.

- Doe uw jas uit, zei Mia.
Hij deed zijn jas uit. En hij hielp haar met de hare. Toen zaten ze weer.
Ze gleden van de ene comfortabele stilte in de andere.
Eigenlijk zouden we honderduit moeten vertellen, dacht Mia, maar het is beter zo. Stil.
Ze glimlachte. En ze prutste wat aan een hoekje van de zak soepgroenten.

- Ik kwam naar Het Centrum om te zeggen dat ik niet kon komen, zei ze.
- Ah ja, voor Frans, zei Jaak.
- Ja, voor Frans ook. Frans is een brave mens …
Maar dat is ook alles, zei haar glimlach.
En Jaak begreep. Het was goed, zo stil. Het hoeft niet altijd dansen te zijn.

De deur vloog open en daar waren de kinderen met het geweld van aankomende jeugd,
het meisje in de leeftijd van romantiek en de jongen ook, maar dan anders.
Wie was die meneer aan hun keukentafel?
De kleinzoon keek donker, er zat een vreemde man bij zijn oma.
- Dit is Jaak, zei Mia.
- oÔo, Jaak van de dansles? zong de kleindochter opgetogen.

Mia vertelde over de deur en de vingers en de pijn.
- En hebt ge al een kusje gehad? vroeg de kleinzoon onhandig brommerig.
- Da's een kusje tegen de pijn, deed de kleindochter uitbundig tegen Jaak.

Plots zag Jaak het licht. De woorden van de kinderen brachten hem in actie.
Zorgvuldig legde hij het pak soepgroenten opzij. Met twee handen hief hij Mia's gekwetste vingers
en zachtjes legde hij er een kusje op. Vier kusjes. Zachtjes.
Vier jaar later zijn ze getrouwd, met haar kleinkinderen als getuigen. Want dank zij hen was het gestart.

m – naar een idee van CvT, HiH-03/2017, bijgewerkt -