documentaires als spiegel

TV-documentaires over andere leefgemeenschappen dan onze westerse leren mij soms over mijzelf.

Af en toe valt dat enorm mee. Dan word ik helemaal blij als zo'n gemeenschap knap in mekaar zit en functioneert,
in de zin van 'anders kan ook'. En dan wil ik daar naar toe, naar ergens in de bergen in China
waar mannen en vrouwen gelijkwaardige wezens zijn. 

Maar soms ... soms is het te confronterend en zap ik mezelf weg uit de ellende die getoond wordt.

Toen ik (piep)jong was had ik dat niet.
Dan kon ik rustig blijven kijken hoe moeilijk vrouwen in andere gemeenschappen het hadden.
Niet als individu, maar als groep hebben ze het moeilijk. Vooral in een patriarchaat.
Dat nam ik toen als documentatie, als gegeven.
Zo van 'oh ja, ginder doen ze de dingen anders dan wij hé.'
In het gedacht dat die vrouwen daar zelf wel iets zouden aan doen, aan de situatie
zoals wij in de westerse wereld dat gedaan hebben en moeten blijven doen, zo blijkt regelmatig. 

Wanneer ik een documentaire zie over een matriarchaat,
zit ik op het randje van de sofa : dus het kan. Het kan wél, want het bestaat.
Niet dat een matriarchaat ideaal is, maar een patriarchaat is dat zeer zéker niet.

Bij sommige programma's is de TV een ongenadige spiegel voor mij.
Heel ontnuchterend ook : ik zou buiten de westerse wereld niet aarden en
ik zou qua zelfredzaamheid in die andere gemeenschap denkelijk amper of niet in leven blijven. 

Ik, die ooit dacht dat ik van élk hout wel pijlen kon maken … 

m – HiH-03/2017, bijgewerkt - https://nl.wikipedia.org/wiki/Patriarchaat_(sociologie) , https://nl.wikipedia.org/wiki/Matriarchaat